Το Σάββατο 24 Μαΐου 2025 και ώρα 7.30 το απόγευμα, στη Στέγη Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς» στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε ένα αφιέρωμα στον Γεώργιο Θ. Γιαννόπουλο (1932-2025), δικηγόρο και συγγραφέα, πραγματικό λόγιο των Πατρών.
Μίλησαν για το έργο του αειμνήστου ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος, Θεολόγος, Μουσικός και η σύζυγός του Χαρά Παπαδάτου - Γιαννοπούλου, Αρχιτέκτων, η οποία διάβασε και ένα κείμενο του δικηγόρου Γιώργου Καραμέρου, φίλου του εκλιπόντος.
Ο Π. Ανδριόπουλος αναφέρθηκε στον έμπυρο διαχρονικό λόγο του Γιώργου Θ. Γιαννόπουλου, παραθέτοντας χαρακτηριστικά παραδείγματα από την περιοδική εφημερίδα «Πολιτική-Φιλολογική των Πατρών», που ο ίδιος εξέδιδε.
Η κα Χαρά Γιαννοπούλου αποκάλυψε τα έκτακτα διοικητικά του χαρίσματα ως νομάρχου στην Βέροια, την Λάρισα και την Λευκάδα, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Στο τέλος, ο γιός του αειμνήστου, πανεπιστημιακός Θεόδωρος Γιαννόπουλος, ανακοίνωσε την δημιουργία ιστοτόπου, όπου θα αναρτηθεί το σπουδαίο συγγραφικό έργο του πατέρα του, προσβάσιμο στο ευρύ κοινό.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την ευγενική υποστήριξη του Βιβλιοπωλείου "Γωνιά του Βιβλίου".
Παραθέτουμε, στη συνέχεια, την ομιλία του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου.
Ο ΕΜΠΥΡΟΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Θ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Η «Πολιτική – Φιλολογική των Πατρών» ήταν μία περιοδική έκδοση, έργο του νομικού και λογίου Γεωργίου Θ. Γιαννόπουλου (1932-2025), που εκδιδόταν συνεχώς στην πόλη των Πατρών, από τον Απρίλιο του έτους 1989 έως τον Σεπτέμβριο του 2020. Ήταν τετρασέλιδη και τετράστηλη ανά σελίδα. Τυπωνόταν πάντα σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, αλλά διαβαζόταν από πολύ περισσότερους. Προσφερόταν δωρεάν και κυκλοφορούσε με δαπάνη του εκδότου, περίπου ανά δίμηνο.
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΛΟΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ.
Η εφημερίδα γραφόταν εξ ολοκλήρου από τον εκδότη, αείμνηστο Γεώργιο Θ. Γιαννόπουλο, ο οποίος είχε, φυσικά, την επιμέλεια της ύλης κάθε φύλλου. Τα θέματα ήταν πραγματικά ποικίλα και ενδιαφέροντα: πολιτικά, φιλολογικά, φιλοσοφικά, γλωσσικά, ιστορικά, λογοτεχνικά, ποιητικά, θεολογικά κ.α. Γενικά ήταν – σύμφωνα με τον εκδότη – «φύλλον ιδεολογικού αγώνος κυρίως υπέρ της γλώσσης». Δε λείπουν φυσικά και τα «Πατρινά» θέματα.
Τα πολύτιμα αυτά 170 φύλλα της εφημερίδας «Πολιτική – Φιλολογική των Πατρών», τα εξέδωσε σε μία δίτομη συλλεκτική έκδοση η σύζυγος του Γεωργίου Θ. Γιαννοπούλου, η γνωστή αρχιτέκτων και πολεοδόμος κ. Χαρά Παπαδάτου – Γιαννοπούλου. Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει το υλικό από το 1ο φύλλο της συγκεκριμένης περιοδικής έκδοσης – εφημερίδας έως και το 85ο και ο Β’ τόμος το υλικό από το 86ο έως και το 170ο.
Τα φύλλα της εφημερίδας έχουν αναρτηθεί και στο ίντερνετ, σε ένα ιστολόγιο που έφτιαξε η κ. Χαρά Γιαννοπούλου, στο politiki-philologiki.blogspot.com.
Ερανίζομαι, λοιπόν, από την πολύτιμη «Πολιτική – Φιλολογική των Πατρών» σε μια προσπάθεια καταδείξεως της μοναδικής σκέψης του ανδρός.
Πάτρα, Σεπτέμβριος 2016
Το ατέρμον Παλαιστινιακόν
(Δεσμία αυτού ολόκληρος η γηϊνη σφαίρα)
Έχομεν πολλάκις υποστηρίξει, ότι αν δεν ευρεθή λύσις υπό πάντων αποδεκτή εις το παλαιστινιακόν, δεν πρόκειται να υπάρξη ειρήνη. Όχι μόνον εις την Μέσην Ανατολήν, αλλ’ εις την υφήλιον.
Η λύσις του Παλαιστινιακού εκκρεμεί.
Καθ’ ημάς ΔΕΝ δύναται να επέλθη, άνευ ιδρύσεως διεθνώς αναγνωριζομένου (και υπό του Ισραήλ) κράτους. Κράτους, με όλα τα προαπαιτούμενα. Όχι υποτελούς διοικήσεως. Κράτους, με σύνορα και πρωτεύουσαν και εδαφικώς ενιαίον χώρον, μη διακοπτόμενον από περιοχάς κατεχομένας υπό ισραηλινών ή αμφισβητουμένας υπό εποίκων. Να μη υπάρχουν πλέον «λωρίδες Γάζης» ή «δυτικαί όχθαι». Αλλά χώρα και γη ελευθέρου και ανεξαρτήτου παλαιστινιακού κράτους.
Ίνα τούτο συντελεσθή, αναγκαίον αποβαίνει, να ρυθμισθή το πρόβλημα της πρωτευούσης, της Ιερουσαλήμ. Ως προς την ιεράν πόλιν, φρονούμεν ότι πρέπει να παύσουν αι διεκδικήσεις των Αράβων. Δεν απετέλεσεν ιερόν χώρον της ιδικής των θρησκείας. Δεν έκλαυσαν αυτοί επί των ποταμών Βαβυλώνος ορκιζόμενοι «εάν επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ». Δοθέντος όμως ότι εις τα ανθρώπινα επιθέτει πάντοτε την σφραγίδα της η Ιστορία, ορθόν, λυσιτελές και δίκαιον είναι, η αγία πόλις να διεθνοποιηθή. Εκτός των Εβραίων και των Αράβων, την πόλιν «δικαιούται» όλη η χριστιανική ανθρωπότης.
Μάρτιος 2014
Το μήλον της έριδος [Το Ουκρανικόν]
Μετά την εγκαθίδρυσιν του σταλινικού κομμουνισμού η Ουκρανία υπέστη δεινά. Αρχικώς με την δίωξιν της Εκκλησίας και παντός πράγματι ή καθ’ υπόθεσιν διαφωνούντος και μετά ταύτα με τον εφιαλτικόν λιμόν, ο οποίος κατά την δεκαετία του 1930 μετέβαλε την πλουτοφόρον Ουκρανίαν, τον «σιτοβολώνα της Ευρώπης» εις Κρανίου τόπον.
Ήδη, η Ουκρανία εμφανίζεται ως διχοτομημένη…
Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, ουδείς ημπορεί να προφητεύση. Ωρισμέναι, όμως, εκτιμήσεις φαίνονται δυναταί.
1. Εκτίμησις πρώτη. Η Ρωσία είναι αδύνατον ή σφόδρα απίθανον, να χάση την Ουκρανίαν. Όχι μόνον, διότι αυτό θα ήτο αντίθετον προς την μακράν ιστορίαν της, προς κοινούς αγωνας και δεσμούς αίματος, ούτε μόνον διότι η Κριμαία (τμήμα της Ουκρανίας) είναι ο ναύσταθμος του ρωσικού στόλου, αλλά και ως εκ των ανεξαντλήτων πηγών πάση φύσεως ορυκτών του υπεδάφους της, τα οποία μία υπερδύναμις ως η Ρωσία ΔΕΝ θα αφήση επ’ ουδενί να περιέλθουν εις άλλον.
2. Εκτίμησις Δευτέρα. Η τυχόν de facto διχοτόμησις της Ουκρανίας θα σημάνη ασφαλώς απώλειαν της όλης περιοχής δια την Ρωσίαν, ρεαλιστικώς εκτιμώσαν τα πράγματα. Αλλόκοτος φαίνεται η άποψις ή η σκέψις ότι η Ρωσία θα κοιμάται τον ύπνον του δικαίου με την ημίσειαν Ουκρανίαν (το υπογάστριόν της) ανήκουσαν εις το ΝΑΤΟ ή επί το αθωώτερον εις την Ε.Ε.
3. Υπάρχει όμως και η δυσοίωνος εκτίμησις: ότι η Ρωσία …ίσως αποφασίσει να επέμβη. Οπότε πιθανώτατα, θα έχομεν επανάληψιν των γεγονότων της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας κατά την εποχήν του ψυχρού πολέμου.
Σεπτέμβριος 2020
Το τελευταίο φύλλο της εφημερίδος
«Η ύψωσις του τιμίου Σταυρού» (Μία ακραιφνώς βυζαντινή εορτή)
Αφού αναφέρεται στα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην καθιέρωση της εορτής, τελειώνει με κάτι εντελώς σύγχρονο. Αναφερόμενος στο γνωστό τροπάριο – το και απολυτίκιο – της εορτής «Σώσον Κύριε τον λαόν σου», σημειώνει:
Ο θαυμάσιος αυτός παιάν, λυρικόν σύμβολον της θρησκευτικής παραδόσεως του ελληνικού λαού, υπέστη μετά την πτώσιν της δικτατορίας εν Ελλάδι (1974) οικτράν ταλαιπωρίαν. Η αριστερά αδύνατον ήτο να υποφέρη την δέησιν υπέρ βασιλέων («νίκας τοις βασιλεύσιν») και εξ ανάγκης απεδέχετο την ηττοπαθή λύσιν της Εκκλησίας, καθ’ ήν υπήρξε εξαλλαγή, αντί τοις βασιλεύσιν εις «τοις ευσεβέσιν». Υπήρξαν και επεισόδια κατά την εκφώνησιν της ενοχλητικής φράσεως. Τόσος υπήρξεν ο πολιτικός φανατισμός, ώστε να ποδοπατούνται και τα διαιώνια τροπάρια της Εκκλησίας, εν προκειμένω δε τα αυθεντικότερα κείμενα της ιστορίας».
Τον Ιανουάριο 2017 δημοσιεύει το κείμενο
Ρωμανός ο μελωδός (Η αηδών του μεσαιωνικού ελληνισμού). Εγκωμιάζει τον μεγάλο ποιητή των Κοντακίων τη συνδρομή των μεγάλων βυζαντινολόγων και νεοελληνιστών: Κρουμβάχερ, Κουκουλέ, Ζακυθηνού, Βέη.
Και στο τέλος αποφαίνεται: «Η βυζαντινή θρησκευτική ποίηση είναι η ευθεία, η αδιάσπαστη συνέχεια της κλασσικής ποιήσεως του ελληνικού έθνους. Έχει την ίδια με εκείνη έμπνευση, αρτιότητα, καλλιέπεια, μεγαληγορία και μεγαλοφυία…».
Ο αείμνηστος κ. Γιώργος ίσως δεν γνώριζε το δοκίμιο του Ελύτη για τον Ρωμανό τον Μελωδό.
Ο ποιητής εκφράζει ακριβώς τις ίδιες θέσεις: Θεωρεί πως ο Ρωμανός «παραμένει μοναδικός, ο πλησιέστερος και προς τους αρχαίους και προς τους σύγχρονους ποιητές μας· ένας κρίκος ανοξείδωτος ανάμεσα σε δύο μεγάλες περιόδους ενός και του ίδιου πολιτισμού… πρόκειται για ρήσεις όπου τα μέταλλα της γλώσσας και των εικονιστικών στοιχείων συγχωνεύονται. Και όπου η διατύπωση μιας αλήθειας είναι και η διέγερση ενός κόσμου αφομοιώσιμου από την προσληπτικότητα της φαντασίας μας. Αυτές είναι που ψηλαφώ τώρα στο Ρωμανό… Το σχέδιο διαγράφεται καθαρά στον ποιητικό ορίζοντα: τρεις κολώνες που συγκρατούν τις καμπύλες των αψίδων σε μίαν από τις προσόψεις του ενιαίου ελληνικού λόγου: Πίνδαρος, Ρωμανός ο Μελωδός, Ανδρέας Κάλβος». Σύμφωνα με τον Ελύτη, ο Ρωμανός «επέτυχε να διατηρήσει και ν’ ανανεώσει τους εκφραστικούς πυρήνες που πρέπουν στο ήθος του ελληνικού λόγου».
Και από τον Ρωμανό στον Γερμανό, τον γνωστό σε όλους μας Παλαιών Πατρών (Μάρτιος 2013 και Φεβρουάριος 2020).
Ο Γεώργιος Γιαννόπουλος έχει μελετήσει βαθιά και την περίοδο της Τουρκοκρατίας γι’ αυτό και γράφει για λογίους του Γένους, αλλά και για άλλα ιστορικά γεγονότα της εποχής.
Μετά, λοιπόν, από μια κατατοπιστική εισαγωγή, δημοσιεύει – στα προαναφερθέντα φύλλα - ένα κείμενο του φίλου του ιστορικού Σαράντου Καργάκου, με τον τίτλο «Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός» και υπότιτλο «Το curiculum vitae ενός γνωστού …αγνώστου».
Εδώ έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τον εθνεγέρτη – μύθο: «Ο Γερμανός στα Απομνημονεύματά του κάνει ό,τι μπορεί – κατ’ αντίθεσιν με τον Μακρυγιάννη και άλλους – να αποκρύψει τη δράση του, χωρίς να ενδιαφέρεται να εξωραϊσει ή να προβάλει τον εαυτό του. Εκφράζεται με ωμή ειλικρίνεια. Δεν προσθέτει ψιμύθια, αφαιρεί και όσα θέλησαν να του προσθέσουν αργότερα άλλοι».
Όντως, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός παραμένει εισέτι άγνωστος.
Η νεότερη έρευνα έφερε στο φως πτυχές που δεν υποπτευόμασταν, όπως ότι ως πεπαιδευμένος που ήταν, επιδόθηκε και στη σύνθεση ερωτικών ασμάτων. H Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής παρουσίασε, τον Νοέμβριο του 2021, τη φιλόδοξη παραγωγή A Greek Songbook, ένα ελληνικό βιβλίο τραγουδιών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Πάνω από 30 καλλιτέχνες από τους χώρους της λόγιας και της δημοφιλούς μουσικής και των παραστατικών τεχνών επιδόθηκαν σε μια σειρά από τολμηρές μουσικές κατασκευές, τραγούδια και εικόνες.
Ανάμεσά τους ο Απόστολος Κίτσος ο οποίος παρουσίασε ένα «Ιερωτικό τραγούδι» - υβριδική λέξη από το ιερατικό και το ερωτικό – και πρόκειται για μια ερωτική μπαλάντα σε στίχους του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Το τραγούδι αυτό φωτίζει μια άγνωστη πλευρά της καθοριστικής αυτής για την Επανάσταση προσωπικότητας, η οποία τον Δεκέμβριο του 1821 εστάλη από την Προσωρινή Διοίκηση των Ελλήνων στο Βατικανό για να ευαισθητοποιήσει τον Πάπα γύρω από την Ελληνική Επανάσταση. Ο Γερμανός πήγε στην Ιταλία μαζί με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, γιό του Πετρόμπεη, και έμεινε εκεί σχεδόν δύο χρόνια, πραγματοποιώντας πολλές και ποικίλες επαφές, αποστέλλοντας επιστολές σε ευρεία γκάμα προσώπων της εποχής. Ο άγνωστος Γερμανός, λοιπόν, τον οποίο είχε εντοπίσει ο αείμνηστος Γεώργιος Γιαννόπουλος.
Πρόσφατα αγιοκατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο Παπουλάκος, δηλ. ο μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος έδρασε στα μέσα του 19ου αιώνος στην περιοχή μας και αλλού.
Ο κ. Γιώργος τον Απρίλιο του 2010 δημοσιεύει ένα κείμενο με τίτλο Οἱ δύο Παπουλᾶκοι (Ὁ ἀγύρτης καί ὁ λατρευθείς ὡς ὅσιος).
"Ἡ ἀνακοινωθεῖσα ἐσχάτως ἐπιδίωξη τῆς Μητροπόλεως Θήρας νά ἁγιοποιηθῇ ὁ Παπουλᾶκος, ἤτοι ὁ μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος (1770-1861), καί ἡ ἄμεση ἀντίδραση τοῦ μητροπολίτου Ἠλείας ἐπί τοῦ θέματος, ἐπανέφεραν στό προσκήνιο τήν μορφή, ἡ ὁποία ὑπό τό ὄνομα (ὀρθότερα: τό προσωνύμιο) Παπουλᾶκος, κυριολεκτικῶς ἀναστάτωσε τήν Πελοπόννησο κατά τά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος.
Ἀλλά Παπουλᾶκος δέν ὑπῆρξε μόνον ἕνας. Ἁνεφάνησαν δύο μοναχοί ὑπό τό ὄνομα αὐτό, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς κοινό χαρακτηριστικό μόνον τό ὄνομα καί τόν σάλο, πού προεκάλεσαν. Κατά τά λοιπά, ὑπῆρξε χαώδης ἡ μεταξύ των διαφορά."
Και στη συνέχεια ο κ. Γιώργος παραθέτει το συναξάρι των δύο Παπουλάκων, με το δικό του μοναδικό τρόπο:
1) Ὁ πρῶτος Παπουλᾶκος, ὁ μοναχός Εὐγένιος ἤ Ἅγιος Πατέρας, ὅπως τόν ἀπεκάλει ὁ λαός, ἐνεφανίσθη στίς ἀρχές τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ ᾿21 στήν περιοχή ὕπερθεν τοῦ Ρίου, στά χωριά Καστρί καί Σελά. Ὅπως ἀφηγεῖται ὁ Φωτᾶκος στά ἀπομνημονεύματά του, κατήγετο ἀπό τήν Ἰθάκη. Πρό τῆς Ἐπαναστάσεως ἐπαιτοῦσε στήν Πάτρα καί στό Αἴγιο, ἀπό ὅπου εἶχε ἐκδιωχθῆ λόγῳ κακῆς διαγωγῆς. Ἀπό τό Καστρί μετεκόμισε στό Διακοφτό, συνοδευόμενος ἀπό δύο «μοναχές», ἐκ τῶν ὁποίων ἡ μία, καταγομένη ἀπό τήν συνοικία Βλατερό τῶν Πατρῶν, ἦταν ὑπόπτου διαγωγῆς.
Αὐτή ἦταν ἡ ἀρχή. Ἐν συνεχείᾳ φοβούμενος, μήπως ἀποκαλυφθῇ τό ποιόν του, ἄλλαζε ἐγκατάσταση, κυρίως σέ διάφορα χωριά τῆς ἐπαρχίας Καλαβρύτων. Τελικῶς, ἐπέλεξε ἕνα εἰδυλλιακό καί ἱστορικό σημεῖο, τά Τριπόταμα, ὅπου οἱ ἀρχαιότητες τῆς ἀρχαίας πόλεως Ψωφίδος, καί ἔκτισε μονή, ἀφιερωθεῖσα στήν Παναγία καί ἑορτάζουσα στίς 23 Αὐγούστου.
Ἡ φήμη του ὡς ἐναρέτου, θεοσεβοῦς καί προφητεύοντος τά μέλλοντα, διέτρεξε ταχύτατα ὅλη τήν Πελοπόννησο. Βρισκόμαστε πλέον στό ἔτος 1825, ὅταν ὁ Ἰμβραήμ δέν ἄφηνε σ᾿ αὐτήν «λίθον ἐπί λίθου», ὁ ὀδυνώμενος δέ καί ἐν ἀπογνώσει λαός ἦταν ἐπιρρεπής στό νά ἀποδέχεται τίς προφητεῖες τοῦ Παπουλάκου. Πρό τῆς ἀποβάσεως τοῦ Ἰμβραήμ εἶχε «προφητεύσει» κατά τά κηρύγματά του πρός τόν λαό ὅτι: «καθώς ἐσεῖς κάμνετε καί δέν φυλάττετε τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί διά τάς ἄλλας ἁμαρτίας σας, Ἀραπᾶδες θά στείλῃ ὁ Θεός νά σᾶς παιδεύσῃ!».
Γενικώς «Ὁ ψευδοπροφήτης ἐθριάμβευσε καί ἐθησαύριζε. Ὁ Νικηταρᾶς, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Ζαΐμης θορυβημένοι προσπαθοῦσαν νά βροῦν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ κακοῦ, ἀλλ᾿ ἐφοβοῦντο τόν λαό. Τελικῶς, τήν (ριζική) λύση ἔδωσε ὁ Ἰμβραήμ. Αὐτός, διατρέχοντας λυσσωδῶς τήν Πελοπόννησο καί ἀκούγοντας ὅτι ὁ Ἅγιος Πατέρας εἶχε συλλέξει μυθώδη θησαυρό, ἐνέσκηψε στά Τριπόταμα στίς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 1826, ἔσφαξε τόν Παπουλᾶκο, αἰχμαλώτισε τήν Χρυσαυγή καί ἐλεηλάτησε τά ἀργύρια τῆς ἀγυρτείας. Αὐτό ὑπῆρξε τό τέλος τοῦ πρώτου Παπουλάκου.
2) Ὁ δεύτερος Παπουλᾶκος, ὁ Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος, ἐγεννήθη στό χωριό Ἄρμπουνα τῶν Καλαβρύτων περί τό 1770. Μοναχός ἔγινε σέ μεγάλη ἡλικία, ἐπί πολλά δέ ἔτη ὑπῆρξε ἀσκητής. Οἱ γραμματικές του γνώσεις ἦσαν ἐλάχιστες. Τό 1847, δηλαδή σέ μεγάλη ἡλικία, ἄρχισε τό κηρυκτικό του ἔργο.
Ἡ φήμη του ὡς συναρπαστικοῦ ἱεροκήρυκος διεδόθη ταχύτατα, ἐνῶ ἐγοήτευε τόν λαό καί μέ τήν ἀκραία πενία του. Τό κήρυγμά του ἠθικολογικό καί ἀπόλυτα ἐκκλησιαστικό στήν ἀρχή, ἄρχισε σιγά-σιγά νά ἐπεκτείνεται σέ εὐρύτερα φλέγοντα θέματα τῆς Ὀθωνείου περιόδου: νά καυτηριάζῃ τήν ἀνακήρυξη τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί ἰδίως τήν διάλυση τῶν μονῶν, τήν ὁποίαν ἐπέβαλε ἡ βαυαρική Ἀντιβασιλεία. Στόχο του ἀποτελοῦσαν καί οἱ μισσιονάριοι (παπικοί καί προτεστάντες), ἀλλά καί τά σχολεῖα τῆς ἐποχῆς, προπαντός δέ τά διαβολικά, ὃπως τά ἐθεώρει, Πανεπιστήμια.
Γενικῶς ἠρνεῖτο, ὅ,τι ἐθεώρει ὡς ὀθνεῖο, δηλαδή ξενόφερτο, μή σύμφωνο πρός τά πατροπαράδοτα τῆς χώρας καί τοῦ λαοῦ της.
Ἄρχισε μέ πυρίνους λόγους νά καταγγέλλῃ τήν ἐξουσία, «τούς Λουθηροκαλβίνους, πού εἶναι πιό ἄπιστοι κι ἀπό τόν Ἰμβραήμ κι ἀπό τόν Ἀλῆ Πασᾶ». Ἡ καυστικότης τοῦ κηρύγματός του καί, προπαντός, ἡ ἔκδηλη λαϊκή του ἀπήχηση ἦταν φυσικό νά προκαλέσῃ τήν ἀντίδραση τῶν Ἀρχῶν.
Ὁ Παπουλᾶκος ὅμως, δηλαδή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔλεγε, «οὐ δέδεται». Περιοδεύει ὅλες τίς ἐπαρχίες τῆς Πελοποννήσου, ὅπου ὁ λαός τόν περιβάλλει μέ ἐκδηλώσεις λατρείας ὡς ἅγιο.... Συνελήφθη στίς 21 Ἰουλίου 1852. Ἐκλείσθη στίς φυλακές τοῦ Ρίου μέχρι τόν Ἰανουάριο 1854. Παρεπέμφθη σέ δίκη, ἡ ὁποία ὑπό τήν πίεση τοῦ λαοῦ ἀνεβλήθη καί δέν ξανάγινε ποτέ. Τελικῶς, ἡ ἱερά Σύνοδος τόν ἐξώρισε σέ μονή τῆς Ἄνδρου, ὅπου ἀπέθανε στίς 18 Ἰανουαρίου 1862, δεηθείς ὑπέρ τῶν διωκτῶν του.
Θά ἐλέγαμε ὅτι περιέκλειε ὅλην τήν λαϊκή εὐσέβεια τῆς τότε Ἑλλάδος, ὁ λαός τῆς ὁποίας, πλήν τῶν ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, τόν ἐτίμησε ὡς Ἅγιο.
Κλείνω με το πρώτο φύλλο της Πολιτικής – Φιλολογικής, του Απριλίου 1989.
Εκεί προτείνει έργα πολιτιστικής υποδομής, που είναι και το «στίγμα» κάθε πόλης. Φυσικά μιλάει για την Πάτρα. Και γράφει ότι είναι «αναγκαίο να συντελεσθούν τα κάτωθι»:
1. Η αποκάλυψη και αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου.
2. Η πολεοδομική ενοποίησή του με το Αρχαίο Ωδείο (τι θα ήταν σήμερα η Πάτρα χωρίς το Αρχαίο Ωδείο;).
3. Η ίδρυση μόνιμης κρατικής και λυρικής σκηνής.
4. Η κατασκευή μιας συγχρόνων προδιαγραφών αιθούσης πολλαπλών χρήσεων.
5. Η έκδοσις των απάντων του – ισαξίου του Φωτίου και του Ευσταθίου Θεσσαλονίκης – κορυφαίου Πλατωνιστού Αρέθα, του μεγάλου και μάλλον λησμονημένου τέκνου της πόλεως (έτος γεννήσεώς του το 850 μ.Χ.).
Τον Ιανουάριο του 2017 ο αείμνηστος κ. Γιώργος παρατηρεί ότι ολοκληρώθηκε η αποκάλυψη του αρχαίου θεάτρου και προχωρεί η ενοποίηση των χώρων Αρχαίου Ωδείου και Θεάτρου, αλλά «το αίτημα δια την εγκατάσταση λυρικής σκηνής παραμένει απλησίαστο όνειρο, ενώ ανεκπλήρωτο παραμένει το αίτημα δια την ίδρυση (εντός της πόλεως) συγχρόνου αιθούσης πολιτισμού».
Τέλος, «δια τα ΑΠΑΝΤΑ του μεγάλου Πατρινού του 9ου αιώνος, του Αρέθα, τι να είπη κανείς. Σήμερα, τέτοιες εισηγήσεις φαντάζουν και πιθανότατα λοιδορούνται ως εξωπραγματικές. Άλλωστε, η υλοποίησή των προϋποθέτει δημοτικούς άρχοντες υψηλής πνευματικής υποδομής, με ανάλογα οράματα, μακριά από μάταιες προτεραιότητες μικροκομματικής αναδείξεως».
Ο Γεώργιος Γιαννόπουλος ακολούθησε πιστά την Ιδιωτική Οδό του κατά το Ελυτικόν:
«Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως· την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί μια ή δυο φορές στη ζωή τους να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο».
Ο Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος υπήρξε ένας άρχοντας του πνεύματος, απελευθερωμένος από την Ανάγκη. Και αυτός ούτος γλωσσικόν όργανον! Ήταν ένας εραστής της αληθινής παιδείας και της υψηλού επιπέδου κριτικής σκέψης. Η σκιά του θα πέφτει πάντα βαριά πάνω μας για να μας θυμίζει τον αληθινό προορισμό μας, ήτοι το απόθετον κάλλος.
Φωτογραφίες: Βασιλική Παπαχρήστου
.jpg) |
| Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος |
 |
Ο αείμνηστος Γεώργιος Γιαννόπουλος, Νομάρχης Βεροίας,
με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο κατά την επίσκεψή του στην περιοχή |
.jpg)
.jpg)
