Νίκος Παλουμπιώτης: Πορφυρά σανδάλια

Φώτης Κόντογλου, 
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος 

Νίκος Παλουμπιώτης 

Πορφυρά σανδάλια 

Σε εφτά λόφους ο μύθος ξανθός στο ηλιοβασίλεμα 

Νεφέλης ιστόρημα πώς να την ιστορήσεις; 

Χρυσές ανατολές μαβιά δειλινά 

Στην αχλή του κόσμου τους αιώνες δρασκελίζοντας 

Αυτοκράτειρα των θρύλων 

Λεν’ ότι σπαράχτηκε στο χρόνο 

Τα σπίτια σου μες το λιβάνι 

Στις εξώπορτες ο απήγανος 

Κίονες εκστασιασμένοι βαστάζουν τον Τρούλο της Σοφίας Σου 

Κόρη μονάκριβη της αιωνιότητας 

Ξανθό κερί μελισσοκέρι 

Οι αρμοί αχειροποίητων μαρμάρων Σου 

Πράσινο Θεσσαλικό – λευκό Βοσπόριο 

Πορφυρό από τις Θήβες – όνυχας ο Αιγύπτιος 

Κιτρινόλευκο με φλέβες αιμάτινες 

Ουράνιο εγκαλλώπισμα της μέλισσας το αντίδωρο 

Αγγέλματα ψαλμών τα ψηφιδωτά Σου 

Λυχναράκια που αχνοφέγγουν οι ψηφίδες Σου 

Στο χερουβικό και στη χορεία των αγίων 

Τους κήπους Σου αλλιώς τους ήξερα 

Πού τριγυρίζουν Άγγελοι 

Εκεί που περπατήσανε στερνή φορά 

Του βασιλιά σταυρόδετα τα πορφυρά σανδάλια του. 

Ανάτειλε τώρα ερημιά αιμόφυρτη και σταυροφορεμένη 

Ιδρώνουνε τα μάρμαρα ιδρώτα του αιμάτου 

Αρχάγγελος με τα φτερά του πλαταγίζοντας 

Αρπάζει τζιβαέρι Ηλιοποίκιλτο 

Πάγχρυση κόγχη η Πλατυτέρα 

Αμίλητη στο θρονί της η Περίβλεπτος 

Το βάρβαρο τώρα της οχλαγωγίας 

Κι η εξουσία των κοράκων 

Με γυμνά στήθη μπροστά οι επάλξεις, οι θαλασσοθέες 

Σκαλώνοντας πάνω τους σύννεφο σκόνης αιματοβαμμένης 

Σε αγώνα άνισο τα εξαπτέρυγα 

Συρτή φωνή μοιρολογιού του αϊτού 

Να πετάει με σπασμένα φτερά έστω 

Κι οι νύχτες αμέτρητες πάνω απ τους λόφους 

Άνεμος φονιάς περνά από καλντερίμια ματωμένα 

Κόκκινο το φεγγάρι στο μαύρο χώμα μύρισαν δάκρυα 

Τ’ άλογα ιδρωμένα σε κορμιά σκόρπια οι οπλές τους 

Όρθιος στην πύλη ο βασιλιάς 

Αντίκρυ σε στίφη λεριασμένων αλαλάζοντας 

Σαν Ναζωραίος 

Στο Πραιτώριο κι ούτε ένας πλάι του 

Σταματάει ν’ αντέχει 

Κι η ψυχή πετροχελίδονο πορεύεται πάνω απ τους τρούλους Σου 

Στου Ουρανού το μέσα μέρος 

Που δεν ακούγονται κλαγγές των όπλων 

Εκεί φωλιάζουν των άστρων οι ανταύγειες λαμπάδες αναμμένες 

Αφήνοντας στην Πύλη τα πορφυρά σανδάλια του 

Σταυρόδετα και σταυροφορεμένα 

Τώρα φαντάσματα καημοί 

Όρθιοι νεκροί πίσω από μυρωδάτες πέτρες 

Αυτοκράτειρα ευγενική η Θεοκτίστη 

Κείται κρυμμένη ταπεινά αιώνες τώρα 

Τις νύχτες το τριζόνι υμνεί τη μοναξιά σου 

Μύστης της ερημίας της νύχτας τροβαδούρος 

Απαγγέλει ραψωδίες δακρύων τ’ ουρανού τα πεφταστέρια 

Πληγή που θα κλείσει όταν κλείσουν του Ήλιου οι πληγές 

Σπίλωσαν τ’ όνομά σου στα βάθη των καιρών 

Μια λάμψη όμως αρκεί Λόγια μυστικά των παραδόσεων 

Φτάσανε έτσι ως εμάς 

Η προφητεία τούτη έτσι θάναι 

Αρχόντισσα λογία 

Εισπνέει τώρα το θλιμμένο γιασεμί της