ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ AYKAL

Ήταν μια μαγική βραδιά!

Η χθεσινή συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών υπό τη διεύθυνση του περιώνυμου Τούρκου μαέστρου Gurer Aykal. Όλοι εκεί: Βύρων Φιδετζής, Γιώργος Δεμερτζής, Σπύρος Σακκάς, Ιουλίττα Ηλιοπούλου, Θανάσης Αποστολόπουλος, Νέστορας Ταίηλορ με την σύζυγό του Μίνα Πολυχρόνου, Τάσος Συμεωνίδης και πολλοί ακόμα φίλοι και αγαπημένοι καλλιτέχνες.

Από τις πρώτες δοξαριές, τις πρώτες νότες, της "Απαγωγής από το Σεράϊ" του Μότσαρτ, καταλάβαινες τη μεταμόρφωση της ΚΟΑ. Κάτω απο την μπαγκέτα ενός σπουδαίου μαέστρου, μάγου θα έλεγα, η ΚΟΑ γίνεται ένα σφιχτό ορχηστρικό σύνολο με αίσθημα και πνοή. Ανάλογη εμπειρία είχα προ πολλών ετών με τον "θεϊκό" Γιούρι Τεμιρκάνοφ.

Το κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 3 του Μπέλα Μπάρτοκ που ακολούθησε, με σολίστ την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, ήταν απλά μια μέθεξη στην ουσία του είναι. Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου που με τιμά πραγματικά με τη φιλία της και την εμπιστοσύνη της - έγραψε δύο τραγούδια για "Το Τετράδιο του Πατριάρχη" - νομίζω ότι με τη χθεσινή της ερμηνεία απέδειξε ότι η μουσική είναι δική της! Η φυσικότητα και η άνεσή της σ' αφήνει ενεό. Η μουσικότητά της διαπερνά τα κόκαλά σου. Η άψογη τεχνική ξεχειλίζει από παντού. Ό, τι κι αν πει κανείς είναι λίγο. Ακούσαμε μια έξοχη jazz εκδοχή του 3ου κοντσέρτου του Μπάρτοκ, δηλ. φρέσκια, σημερινή, ολοζώντανη!

Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα γι' αυτή την μοναδική εμπειρία! Ο Aykal τίμησε δεόντως την Παπαστεφάνου. Τζέντλεμαν! Χειροκροτούσε ακαταπαύστως. Ο ενθουσιασμός και η ευγένεια στο πρόσωπό του και σε κάθε του κίνηση. Μου έκανε πολύ εντύπωση η στάση του.

Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε την συμφωνία αρ. 4 του Τούρκου συνθέτη Ahmed Adnan Saygun (1907 - 1991), α' εκτέλεση με την ΚΟΑ. Έντονοι ρυθμοί, πληθωρικά ηχοχρώματα, ένα μωσαϊκό αντικρουόμενων, με ένταση, ηχητικών εικόνων και συναισθημάτων, ένα έργο με δυναμικές εξάρσεις και πολλές εναλλαγές διάθεσης, που ο Aykal ερμήνευσε με γνώση και πάθος. Η συμφωνία του Saygun δεν είναι από τα έργα που "αρέσουν", αλλά από εκείνα που αφυπνίζουν με μια περίεργη δύναμη.

Ο Aykal, άρχοντας κατά πάντα, υποκλίθηκε μαζί με τους εξάρχοντες των οργάνων, τίμησε απόλυτα τους μουσικούς.

Κλείσαμε μ' ένα δείπνο στην "Αγορά". Όχι του Αλ Χαλίλι φυσικά, αλλά της περιοχής του Χίλτον. Πολυτελής ασκητισμός! Κατά πάντα!