ΠΑΤΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ! Ή ΚΑΙ ΠΛΗΝ;

Tα γράφει σήμερα όπως ακριβώς είναι τα πράγματα η Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή και στο κείμενό της Εκτός Αθηνών, Ελλάδα γειά σου:

«Όχι. Δεν είναι σκανδαλώδες. Είναι απλώς ελληνικό. Το σκανδαλώδες έχει μια λογική». H φωνή στο τηλέφωνο είναι ήπια, εξάλλου έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που η Πάτρα απολάμβανε τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Το «απολάμβανε», βέβαια, εκ των υστέρων, ηχεί έως και σαρκαστικά. Εάν ρωτήσετε ανθρώπους που με οποιοδήποτε τρόπο συμμετείχαν στη διοργάνωση εκδηλώσεων ή στην ανάπλαση κτιρίων θα υπομειδιάσουν, δίνοντας στην απογοήτευση μεγαλύτερο χώρο από την ειρωνεία.

«Η Πάτρα πράγματι σημείωσε ρεκόρ». Σε τι; Ας δούμε: Το Πτωχοκομείο της πόλης, από τα πιο χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά κτίρια του 19ου αιώνα, ανακαινίστηκε (με χρήματα της Πολιτιστικής) και αμέσως μετά το τέλος του 2006 αποδόθηκε και πάλι (με τις καλύτερες προδιαγραφές) στον ιδιώτη στον οποίο ανήκε. Το συγκρότημα Λαδόπουλου απέκτησε (με κόστος περίπου 600.000 ευρώ) την αίθουσα Ντα Βίντσι, στην οποία φιλοξενήθηκαν μεγάλες εκθέσεις στη διάρκεια του 2006, στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για εμπορικές συναντήσεις και ύστερα σιωπή. «Γιατί», ρωτήσαμε. «Τι να σας πω. Πάρτε τον Δήμο να μάθετε. Ισως να οφείλεται στο μεγάλο κόστος συντήρησης...». Το Εργοστάσιο Τέχνης –στο ίδιο συγκρότημα– το οποίο λειτούργησε ως θέατρο (λυόμενη κατασκευή) παραμένει κλειστό. Το κτίριο Μαραγκόπουλου (με στοιχεία μπελ επόκ) στο κέντρο της πόλης, είναι ένα μεγάλο και εντυπωσιακό Multirama. Στους Μύλους του Αγίου Γεωργίου οργανώθηκαν δυο εκθέσεις και τώρα αναπαύονται ήρεμοι εν τη ακινησία τους. Κι αν για όλα τα προηγούμενα επενδύθηκαν χρήματα του Οργανισμού της Πολιτιστικής, η ιστορία του «Επίκεντρου» παραμένει το μεγάλο μυστήριο. Εγκρίθηκαν κονδύλια, ξεκίνησαν οι εργασίες και ο χώρος «παραμένει γκρεμίδι». «Γιατί; Τι να σας πω», διερωτάται και ο συνομιλητής μας. Συμπέρασμα: «Η Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία. Δεν απέμεινε τίποτα τόσο σε επίπεδο χώρων όσο και σε επίπεδο θεσμών».

Και πριν αποχαιρετίσουμε την Πάτρα προχωρώντας, ενδεικτικά, και σε άλλες περιοχές με πολιτιστικά αξιομνημόνευτα, δεν πρέπει να παραλείψουμε και την τελευταία, χαρακτηριστική, πινελιά. Το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης, με καλλιτεχνική διευθύντρια τη Λυδία Κονιόρδου, κάνει καριέρα ως περιπλανώμενος θίασος. Γιατί το θέατρο «Απόλλων», έργο του Τσίλερ, μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, αρχιτεκτονικό στολίδι της πόλης –κι αυτό– παραμένει κλειστό λόγω ανακαίνισης. Οι πληροφορίες λένε ότι η Λ. Κονιόρδου προσπαθεί ακόμη να βρει μια λύση μεταστέγασης στην Πάτρα των ανακαινισμένων κτιρίων – ευγενής χορηγία της Πολιτιστικής σε ιδιώτες.

Αυτά τα άκρως ενδεικτικά, σημειώνει η καλή δημοσιογράφος Μ. Κατσουνάκη. Στην Πάτρα όμως πνέει άνεμος πολιτισμού! Τον οποίο σαρκώνουν αυτάρεσκα οι ιθύνοντες (Δάσιου, Σκαρμέας, Σαμούρη κ.λ.π.) και δεν πτοούνται από Κασσάνδρες! Αν τους ρωτήσετε θα σας πουν πως όλα δουλεύουν ρολόι! Και πως όσοι γκρινιάζουν - όπως η ελαχιστότης μου για παράδειγμα - είναι "εμπαθείς" τουλάχιστον! Όχι! Στην Πάτρα ο πολιτισμός ανθεί και φέρει κι άλλο! Εμείς οι τυφλοί δεν το βλέπουμε. Οι δε "υπεύθυνοι" της Πολιτιστικής (διευθυντές, συντονιστές, εκκαθαριστές) κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι! Ως νόμιμοι! Προτείνω να τους τιμήσουμε. Τέτοιο φιάσκο και τέτοια απάτη δεν είναι εύκολο να συντελεστούν και με επιτυχία μάλιστα!