Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΝΕΟΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ

Σωτηρία,  ψηφιδωτό πρώιμης βυζαντινής περιόδου (5ος αι.), Hatay Αντιόχεια, Τουρκία

Κατά Νεοζηλωτισμού Λόγος Δεύτερος 
(η πλάνη του νεοζηλωτισμού και το φάρμακο της ταπείνωσης) 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση 
O αδιάπτωτα και εμμονικά καταγγελτικός λόγος, προσιδιάζων μάλλον στο παλαιοδιαθηκικό πνεύμα και όχι σε αυτό της καινοδιαθηκικής χάριτος, μαρτυρεί περισσότερο μια κακή συνήθεια, που υποκαθιστά τη διακονική λειτουργία της ταπεινής αγάπης και έμπονης προσευχητικής προσφοράς στον σύμπαντα κόσμο, παρά μια υγιή θεραπευτική ποιμαντική στάση απέναντι στον μεταμοντέρνο άνθρωπο και τις ανάγκες του. 
Από την άλλη, άκουσα πρόσφατα, τη συνδρομή του διαδικτύου, τον γνωστό πολιό ‘ομολογητή’ – στον οποίο φαίνεται να παγιώθηκε η προαναφερόμενη έξη ως δευτέρα φύση – να δίνει μια ακόμα, κατά το έθος του, τρομοκρατική ερμηνευτική συμβουλή προς τους ακροατές του: όποιος δεν ελέγχει Κληρικούς και Επισκόπους ατακτούντας παντοιοτρόπως, θα τύχει κολάσεως! Φυσικά, σε καμιά περίπτωση δεν καταργούμαστε ως κριτικά και σκεπτόμενα όντα, όμως το πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας είναι σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετο από την προτροπή τούτη, σε σημείο μάλιστα που να σκανδαλίζει τον εξελιγμένο μορφωτικά άνθρωπο της εποχής μας (βλέπε ενδεικτικά τον Χρυσόστομο και την ‘προκλητική’ προστασία και ανοχή με τις οποίες περιθάλπει την Ιερωσύνη και άπαντες τους φορείς της). Και αναρωτιέσαι, να ακούσεις τον Χρυσορρήμονα και τους Πατέρες ή τους σύγχρονους μυρμηκολέοντες; Τελικά, τα πάντα σχεδόν είναι θέμα ερμηνευτικής… 
Η ομοουσιότητα και ομοιογένεια των εκκλησιολογικών εκτροπών και σχισματικών ανταρσιών καταγράφονται στη δυσάρεστη κοινή τους συμπερασματική συνισταμένη: πρόκληση σάλου και σκανδαλισμού χωρίς τελική επίτευξη του στόχου της «κάθαρσης» της Εκκλησίας. Λίαν προσφάτως έμαθα από πρώτο χέρι την απάντηση του γέροντος Πορφυρίου σε Λαρισαίο «αγωνιστή» προς αποκατάσταση του κυρού Λαρίσης Θεολόγου Πασχαλίδη (+1996). Του είπε χαρακτηριστικά: «ο Θεός θα δώσει τη λύση που Εκείνος θέλει και όχι αυτή που έχετε εσείς». Σίγουρα αυτό ήταν μια προφητεία, διότι τελικά δεν αποκατεστάθη κατ’ άνθρωπον και «όψιν» ο μακαριστός Θεολόγος, ο οποίος έφυγε μαρτυρικά καθαιρόμενος και αγιαζόμενος δια της επάρατης νόσου. Από την άλλη, όμως, η προορατική τούτη προτροπή του γέροντα θα ήταν πιο θεμιτό να διαβαστεί ως μια εκκλησιολογική διαχρονική πρόταση προς κάθε κατεύθυνση: κριτής και κύριος της Εκκλησίας είναι ο Κύριος Ιησούς και σ’ Αυτόν ανήκει η μέριμνα και ο τελικός λόγος για την πορεία της. Εμείς Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα και συνεργαζόμαστε ταπεινά μαζί Του – φεύγοντες τον πειρασμό της υποκατάστασής του - «πειθόμενοι τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν» (Εβρ. 13:17), οι οποίοι είναι εις τύπον και τόπον Εκείνου. Στις άλλες περιπτώσεις αποδείχθηκε πλειστάκις ότι οι χριστιανοί σε ατομικό επίπεδο εκτρέπονται σε φανταστικές αυτοθεω(ρή)σεις αγωνιστικότητας, καθαρότητας, υπεροχής, εν ολίγοις δοκητικής αγιότητας, και σε συλλογικό σε κατινίστικες φαιδροποιήσεις και χυδαίες υποτιμήσεις των ποιμένων, σε πεζοδρομιακές ιεροκατακρίσεις, με λίγα λόγια σε καταστάσεις εκκλησιολογικής υποχονδρίας, όπου σχεδόν παντού εντοπίζονται προδοσίες, κακοδοξίες, αμαρτωλότητες, ανομολόγητα πάθη, αιρέσεις και αναξιότητες, πλην ολιγίστων εκλεκτών και «καθαρών», μιας ημετέρας ελίτ που την επιλέγουμε με διάτρητα κριτήρια, συνήθως φονταμενταλιστικής και παλαιοημερολογίτικης νοοτροπίας και ανάγνωσης του χριστιανισμού. Ο μεγάλος απών και εξόριστος στις εν λόγω περιπτώσεις είναι ο ίδιος ο Χριστός, τον οποίο δε φαίνεται να χρειαζόμαστε στην πνευματική μας πορεία, εφόσον έχουμε επιλέξει τους αγίους γέροντες και τους πεφωτισμένους ιερείς και επισκόπους που τον υποκαθιστούν (ίσως και καλύτερα…). Η ξεκάθαρη θρησκειοποίηση της Εκκλησίας και της ζωής εν Πνεύματι δεν μπορεί παρά να αποτελεί τη βασική παράμετρο και την πεμπτουσία αυτών των φαινομένων, που δεν καταλήγουν παρά σε μια ατελέσφορη ταραχώδη ακαταστασία, πληγώνοντας την ενότητα της αγάπης στο εκκλησιαστικό σώμα και απωθώντας από αυτό τους επιθυμούντας εισελθείν (εδώ θυμόμαστε αναπόφευκτα το αντίστοιχο κατά Φαρισαίων ουαί του Κυρίου). 
Ο τοιουτοτρόπως εκπεμπόμενος χριστιανισμός ου πόρρω απέχει ανάλογων φαινομένων που απαντώνται και σε άλλα θρησκεύματα, με εμφανέστατη την απουσία της χαρισματικής εν Χριστώ ζωής και αγάπης. Η ταπείνωση αντικαθίσταται από την υπερήφανη κριτική των άλλων, η σιωπή από την αμετροέπεια και τη βωμολοχία, η ειρήνη από την ταραχοποιό και κακώς εννοούμενη μαχητικότητα, η αγάπη (η τα πάντα σκέπουσα) από την εμμονική και αρρωστημένη κατάκριση, η ενασχόληση με τον Χριστό και τα πνευματικά γυμνάσματα τού προς αυτόν έρωτα με τη στρεβλωμένη εσχατολογία, την αντιχριστολογία, την οικουμενιστολογία και κάθε μορφή ζηλωτισμού. Η παντελής διαστροφή του χριστιανισμού φαίνεται απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα μέσα σε κάποια ιστολόγια και άλλες εξωτερικές εκδηλώσεις με φωνασκίες, αθυροστομίες, χυδαία συνθήματα και ασεβέστατους χαρακτηρισμούς σε βάρος προσώπων (και δη ιερωμένων). Εδώ πλέον ο υποτιθέμενος καρπός της «πνευματικής τους ζωής και ανωτερότητας» είναι εσωτερικά σημαντικό γεγονός, αδιαμφισβήτητα υπερχειλίζον από το περίσσευμα της καρδιάς τους. Τα σχόλια εναπόκεινται στην απλή κρίση εκάστου και δε χρειάζονται ιδιαίτερα αγιοπνευματικά αισθητήρια, για να αντιληφθείς καταστάσεις τραγελαφικές που ενίοτε αγγίζουν τα όρια του δαιμονισμού. 
Όλοι γνωρίζουμε πως ο Καθολικισμός είναι η κύρια πηγή της αθεΐας στον δυτικό κόσμο. Οι Ορθόδοξοι, μπορεί να μην πέσαμε τόσο χαμηλά, όμως πολλοί γύρω μας εξαιτίας της ανορθόδοξης και επαρχιώτικης, σχεδόν χωριάτικης και χονδροειδέστατης ορθοδοξίας μας, είναι είτε απλά μακράν της Εκκλησίας είτε πλησιάζουν στις καταστάσεις και τα ποσοστά των δυτικών κοινωνιών, προς τις οποίες αφομοιούμεθα κατά την κακή τους εξάπαντος εικόνα. Στην ορθοδοξία μας, κυρίως την ελλαδική, η μαγεία και η βλακεία, συνοδευόμενες από ή γεννώσες την κακία, καλά κρατούν. Οι Ορθόδοξοι κατέχουν την ομώνυμη τούτη τιμητική προσφώνηση και χαρακτηρολογική διάκριση μάλλον κατ’ όνομα και εκ παραδόσεως παρά κατ’ ενέργειαν και ουσίαν. Μάθανε να σκέφτονται και να αποφασίζουν γι’ αυτούς άλλοι και η ανωριμότητα έχει βαπτισθεί αβιάστως και αβάσιμα ευσέβεια (μόρφωση ευσεβείας, ακριβέστερα, κατά τον Παύλο). Την ίδια ώρα οι καθοδηγητές τους, ‘γκουροποιηθέντες’ γεροντάδες, βλάπτονται αφάνταστα από τις λατρευτικές εκδηλώσεις των λαϊκών τέκνων τους, σε σημείο που κατ’ αντιστοιχίαν να εκπίπτουν σε εξουσιολάγνες διαθέσεις και φαντασιακά ενήδονες υποθέσεις και αυτοπροβολές «αγιασμού». Εξαιτίας όλων τούτων παραμένει ενεργής η διιστορική διαπίστωση πως το μυστήριο της Εκκλησίας, του σαρκωθέντος Λόγου, βιούται κατά κύριο λόγο στις ταπεινές και αθέατες καρδιές των αφανών, των άσημων, των περικαθαρμάτων αυτού του κόσμου, που συνήθως δε σχετίζονται ή κατ’ ακρίβειαν και ακριβολογίαν δε θέλουν να συμμετέχουν σε τέτοια περιβάλλοντα. 
Επανέρχομαι επαναλαμβάνων τα ίδια και τα ίδια, μα καίρια και ουσιώδη. Επί παραδείγματι: ο πολιός λαϊκός θεολόγος έχει συγκοινωνήσει μετά σχισματικών εν Αυστραλία; Αν ναι, τότε μήπως ισχύει και για την περίπτωσή του το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»; Οι ερωτήσεις μου τούτες δεν είναι προς εντυπωσιασμό, αλλά γίνονται κυρίως με στόχο να τις απαντήσουν οι ενδιαφερόμενοι εν απλή ειλικρινεία και εν Κυρίω εντιμότητα πρωτίστως προς τον ίδιο τον εαυτό τους, που είναι ο πλέον αδιάψευστος και αδέκαστος κριτής εκάστου. Και πιστεύω πραγματικά πως, όταν δώσουν με θάρρος τις δέουσες και αληθινές απαντήσεις, τότε θα αρχίσουν να υποπτεύονται μια άλλη, πιθανώς την ορθή, πραγματικότητα: πως τους αγαπούν περισσότερο αυτοί που τους λένε την αλήθεια και εκ πρώτης όψεως τους στενοχωρούν, παρά οι ετεροδιδάσκαλοι που τους χαϊδεύουν τα αυτιά και τους φουσκώνουν ένα υπερτροφικό, ανυπόστατο και κενότατο εγώ. 
Μιας μικρής προσωπικής εμπειρίας από τέτοια φαινόμενα και θλιβερούς τύπους «καυχώμαι» και εγώ πως δεν είμαι άμοιρος. Από ανθρώπους που όχι απλώς καταχρηστικά, αλλά και φραστικά τολμούν να φέρουν το τιμημένο όνομα και να επικαλούνται την ιδιότητα του Χριστιανού. Πολλές φορές μπαίνεις στον πειρασμό να τους αντιμετωπίσεις ακόμα και με ένδικα μέσα, ειδικά όταν διολισθαίνουν στη χυδαία και αήθη βωμολοχία. Από την άλλη, είναι για οίκτο και προσευχή, θύματα όντες του αρχεκάκου. Τώρα τελευταία διαπίστωσα μια έντονη τάση τους να στέλνουν τον γράφοντα και άλλους στην κόλαση (ρητώς εκπεφρασμένα κι όχι με υπονοούμενα), σχεδόν να εύχονται για κάτι τέτοιο. Η αθυμία, ωστόσο, από τη συμπεριφορά τέτοιων ψευδαδέλφων και ψευδοπροφητών θα πρέπει να αντικατασταθεί από τη συμπάσχουσα διαπίστωση της τραγικής τους έκπτωσης και τη μετάλλαξή της σε αισιόδοξη προσευχή για μεταμόρφωση εκείνων εν μετανοία. Και η μετάνοια δεν είναι με τη σειρά της μια μαγική διαδικασία, αλλά έρχεται ως πόθος ανταπόκρισης στην απύθμενη αγάπη και στις υπέρλογες δωρεές του Κυρίου και εκφράζεται μέσα από την εξ αυτής απορρέουσα ταπείνωση. Κανείς δεν είναι άξιος να σώσει κανέναν. Μόνον ο Θεός σώζει και όλοι μας ανεξαιρέτως είμαστε υποψήφιοι θανάτου. Όταν το νιώσουμε αυτό βαθιά μέσα μας, τότε διαλύονται αναγκαστικά και αυτόματα όλα τα νέφη των ομολογιακών μας φαντασιώσεων, θρησκευτικών ιδεολογημάτων και οργανωσιακών νοοτροπιών μεσσιανισμού μέσω κηρυγμάτων και ιεραποστολικών υπερπόντιων ταξιδιών και εισερχόμαστε στο ταμιεῖον της καρδίας μας, για να συναντήσουμε τον ταπεινότατο και ευγενέστατο νεογέννητο Σωτήρα του σύμπαντος. 
Πολλές φορές ο δρόμος προς την ταπείνωση είναι η επιστροφή στις απλές αρχές της σοβαρότητας, της φυσιολογικότητας και της αυτογνωσίας. Δεν είναι σπάνιο να συμπεριφερόμαστε παράλογα και άκομψα και να παρεξηγούμαστε μόνο και μόνο από άγνοια των λέξεων και των πραγμάτων, από ελλιπή ή ανύπαρκτη σκέψη, εκ του μη εξατομικευμένα νοερώς εγκύπτειν επί των διαφόρων θεμάτων. Επαναπαυόμαστε σε παγιωμένες «θεολογικές» θέσεις που διεδόθησαν αναμασώμενες μέσα από φυλλάδια «λαϊκής ευσέβειας» του παρελθόντος και μας μετεδόθησαν δι’ απλών (ή και απλοϊκών), καλοπροαίρετων (ή και ‘αγαθών’) ανθρώπων, ρασοφόρων συνηθέστερα, πάνω στις οποίες όχι μόνο δε συλλογιστήκαμε απλά και κατ’ ιδίαν, αλλ’ ούτε και τολμάμε να το πράξουμε με τη φοβικότητα μιας τυχούσας δαιμονικής εξαπάτησης. Η τοιουτοτρόπως απογεννώμενη, ωστόσο, μαγική αντίληψη των πραγμάτων και η αφελής κατάργηση της ανθρώπινης φυσικής ενέργειας δημιουργούν πολύ περισσότερα προβλήματα και απωθήσεις απ’ όσα αρνητικά υποτίθεται ότι μας προστατεύουν. Η πολυεπίπεδη παρερμηνεία του χριστιανισμού, φέρουσα ουκ ολίγες φορές τα πιστοποιητικά μιας ορθόδοξης (μάλλον ορθοδοξώνυμης) διδασκαλίας, άγει πολλούς πέριξ ημών εκτός Θεού και Εκκλησίας, δαιμονοποιώντας την ανθρώπινη φύση σε όλες σχεδόν τις διαστάσεις της και καθαιρώντας στην πράξη το δόγμα της Χαλκηδόνος, τουτέστιν αυτήν ταύτην τη σημασία και πραγματικότητα της Σάρκωσης του Κυρίου, την οποία ως φαίνεται γιορτάζουμε τοις χείλεσι παρά κατ’ ουσίαν και ένθεο βάθος. 
Η ουσία και όχι ο τύπος της πνευματικής ζωής (η μετάβαση στην οποία είναι πρακτέα και όχι ευκταία για όλους μας ανεξαιρέτως) είναι η αγάπη στον Θεό, ο έρωτας στον Κύριο. Μια αγάπη που περνά και συνδέεται αναπόφευκτα με την αγάπη στον πλησίον (Μαρκ. 12:30-31). Στις περιπτώσεις των εν Χριστώ «αδελφών» που περιγράφονται παραπάνω διαπιστώνεις το ακριβώς αντίθετο: μια απεχθέστατη εμπάθεια και ένα ακατάσβεστο μίσος σε σημείο ‘αδελφοκτονίας.’ Η κατάστασή τους μυρίζει πνευματικό θάνατο, έστω και αν εν σώματι είναι ζώντες. Και ο Κύριος μάς μίλησε ουκ ολίγες φορές για νεκρούς που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και δεν το γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι. Όμως υπάρχει ζωή και είναι ο Χριστός και η αγάπη του. Μπορούμε όλοι να την επανακτήσουμε με τη μετάνοια που θεραπεύει όλα τα πάθη και τις πνευματικές διαστροφές. Και πολύ φοβούμαι ότι στις περιπτώσεις των ακροτήτων – ζηλωτισμών, φονταμενταλισμών, φανατισμών κτλ. – δεν απέχουμε από τη διαστρεπτική μεταστροφή της οφειλόμενης αγάπης στον Θεό και στον αδελφό σε άλογο μίσος και αδικαιολόγητη κακότητα. Αυτή, εξάλλου, είναι και μια επισήμανση των Πατέρων αναφορικά με τη σύνδεση άκρων και διαβόλου. 
Άνθρωποι που δε γνωρίζουν από διάλογο, διότι έχουν εθιστεί στον υβριστικό μονόλογο και στη μονοπώληση της σωτηρίας. Πτωχοί και πένητες σε επιχειρήματα και χριστιανικά (μήπως και φυσικά ανθρώπινα;) συναισθήματα, επιδιώκουν να «καθαρίσουν» την Εκκλησία και δε βλέπουν την εσωτερική τους βοθροειδή πραγματικότητα (Ματθ. 23:27). Πλανώντες και πλανώμενοι καταφέρονται διαρκώς κατά πάντων και κυρίως Ιεραρχών, μια δαιμονιώδης έξη που συναντάται κατά κόρον σε παλαιοεορτολογίτες και εν γένει στους έχοντες τάσεις φιλοσχισματικές και εξτρεμιστικές. Θρησκεύοντες κακοτρόπως και ακαλαισθήτως καθίστανται αποκρουστικοί στους όντες εκτός, αλλά και εντός Εκκλησίας. Σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις έχεις βάσιμες υποψίες πως δεν είναι απλά υπό την εξωτερική επήρεια του δαίμονα, αλλά θύματα εσωτερικής κατάληψης. 
Το έχω επαναλάβει πολλάκις, θα το ξανακάνω και εδώ. Όταν συναντάς τέτοιες τάσεις σε ιερείς και δη πνευματικούς, μπορείς (και πρέπει) να αποχωρήσεις και να προβείς σε ευλογημένες ανυπακοές στις στασιαστικές τους προτροπές και στο εκείνων παράδειγμα. Δε λειτουργούμε μαγικά στην Εκκλησία ούτε εμείς, αλλ’ ούτε και ο ίδιος ο Θεός. Στην αεικίνητη διαλεκτική της σχέσης μας με Αυτόν, το σίγουρο είναι πως τίποτε δεν είναι δεδομένο ούτε και μπορούμε να περιορίσουμε την ελευθερία της θεότητας. Η πλάνη μπορεί να χτυπήσει την πόρτα ακόμα και καλών ή αγίων ανθρώπων, κληρικών και μοναχών, όταν αφίστανται της ταπείνωσης, της υπακοής, της διάκρισης και της αγάπης. Βασικός εκκλησιολογικός κανόνας είναι η υπακοή στην Εκκλησία (πιο συγκεκριμένα στη διοίκησή της την επίσημη και νόμιμη) και η παραμονή σε αυτήν χωρίς σχολαστικά κοσκινίσματα. Είναι προτιμότερο να πλανάσαι εντός Εκκλησίας παρά να είσαι άγιος εκτός αυτής. Τρανά παραδείγματα ο πολυτεμαχισμένος ελλαδικός παλαιοημερολογιτισμός, που έφτασε στην αιρετική διδασκαλία να αμφισβητεί την ύπαρξη Χάριτος στο νέο ημερολόγιο. Ας τα ξανασκεφτούν λιγάκι όλα τούτα οι προτιθέμενοι αποτειχισθήναι με το πρόσχημα του οικουμενισμού και δεν ξέρω με τι άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αυτοαφορισθέντες του εκκλησιαστικού τόπου όχι μόνο δεν επιτυγχάνουν την κάθαρση που επικαλούνται, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται και θέτουν εαυτούς στον κίνδυνο μιας αιώνιας καταδίκης. Τουλάχιστον τούτο αποδεικνύει διαχρονικά η εκκλησιαστική μας ιστορία. 
Ο ύμνος της αγάπης του αποστόλου Παύλου είναι η πεμπτουσία του χριστιανισμού και το φάρμακο για τις εν λόγω ψυχοπαθολογίες. Χωρίς αυτήν «οὐδέν ἐσμέν», έστω κι αν κατέχουμε πάσαν τη δογματική ακρίβεια και την πατερική γραμματεία. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και αυτήν τη συκοφαντούν σαν αγαπολογία και την απαξιούν. Ωστόσο, οι άνθρωποι του Θεού δε θα πάψουν εν Εκκλησία να τη σκορπίζουν πάση τη κτίσει, έως πάντες «ἕν ὦσιν» κατά την αρχιερατική προσευχή και επιθυμία. Πριν κλείσω με τις ευχές μου σε όλους για μετάνοια και καλή χρονιά, θα ήθελα να θυμίσω τη χαρακτηριστική εκ του Γεροντικού ιστορία με τον γέροντα και τους δυο του υποτακτικούς, οι οποίοι στο όνομα της υπακοής σε αυτόν και της εκτέλεσης των ιερατικών καθηκόντων (!) που τους ανέθεσε, άφησαν ημιθανή και αβοήθητο έναν άγνωστο διαβάτη, ο οποίος στη συνέχεια απεδείχθη Άγγελος Κυρίου. Το σαφές μήνυμα που μετέφερε ο τελευταίος στον γέροντα ήταν πως τα δυο του καλογέρια ήταν εκτός της Βασιλείας λόγω της έλλειψης αγάπης. Ας αναλογιστούμε σοβαρά όλοι μας σε πόσο πιο δεινή θέση βρισκόμαστε, όταν αυτή η συμπεριφορά εκτείνεται όχι σε ‘άγνωστους’ (ως ο άγγελος) αλλά σε γνωστούς εν Χριστώ (ήτοι ομόδοξους) αδελφούς. Καλή και ευλογημένη χρονιά για όλους! 
Κ.Ν. 
Λάρισα
1/1/2013

28 σχόλια:

Ο Φίλος είπε...

Αγαπητέ αδερφέ Κ. Νούση,

πολύ σωστά και ωραία τα γράψατε.

Πείτε μας όμως, γιατί ο πλανεμένος αδερφός μας Ν. Σωτηρόπουλος, αντιμετωπίστηκε από υψηλόβαθμους Ιεράχες και θεολόγους ακριβώς αντίθετα απ' ότι περιγράφετε σ' αυτό το κείμενό σας;

Πως περιμένουν τέτοιοι Ιεράχες να είναι ο λαός «πειθόμενοι τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν», τι στιγμή που οι ίδιοι δεν πείθοντε στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστό θεοποιούντας μόνοι τους τον εαυτό τους, κάνωντας κατάχρηση εξουσίας και του αξιώματός τους;

Γίνετε δίκαιος κύριε Κώστα Νούση, αν θέλετε να ανήκετε στον Κύριο.

Ανώνυμος είπε...

Υπαρχει ενα μπλουζ του leadbelly που λεγεται Titanic . Aναφερεται στο ναυαγιο του Τιτανικου . Πιο συγκεκριμενα σε ενα αγνωστο περιστατικο . Ο τοτε παγκοσμιος πρωταθλητης πυγμαχιας Τζακ Τζονσον θελησε να ταξιδεψει με αυτο το πλοιο αλλα ο καπετανιος του το απαγορεψε λεγοντας του οτι εχει ηδη αρκετο καρβουνο . Ο Τζακ Τζονσον ηταν μαυρος και αν και παγκοσμιος πρωταθλητης ο ρατσισμος και ο σνομπισμος καλα κρατουσαν . Ετσι βεβαια σωθηκε ο Τζονσον . Με το ιδιο σκεπτικο πιστευω οτι η μειζων και υπερτελης συνοδος δεν καλεσε τον Σωτηροπουλο για απολογια . Οχι μονο γιατι ειναι αντιοικουμενιστης αλλα και λογω του οτι ειναι Κραβαριτης . Σου λεει ο φαναριωτικος σνομπισμος ενας Κραβαριτης τα εβαλε με εμας . Τους αρχοντες και πριγκηπες . Ξεχνωντας οτι και ο Κοσμας ο Αιτωλος κραβαριτης ηταν . Γενικα καποιοι ανθρωποι κρινουν αλλους ανθρωπους λογω και της καταγωγης τους . Και μονο αν ειναι δουλικα υποταγμενοι τους φερονται καλα αλλα και παλι με μια υπεροψια . Θα πω κατι τολμηρο κυριε Νουση . Για αυτους εκει στο Φαναρι μαλλον για πολλους απο αυτους ειστε ενας Καραγκουνης . Απο Θεσσσαλια . Για εμας τους μη γαλαζοαιματους ειστε καθηγητης πανεπιστημιου . Αλλα για τους αριστοκρατες μετρα μονο η καταγωγη και ας εχεις ενα σωρο επιτευγματα . Οπως με τον Τζακ Τζονσον . Κρατειστε λοιπον μια πισινη στο θεμα γιατι αν αυριο τους δυσαρεστησετε τοτε για αυτους τους Φαναριωτες πριγκιπες που δεν χανουν ευκαιρια να μας αποκαλουνε ολους απο Εβρο μεχρι Λακωνια Ελλαδικους και οχι Ελληνες μερικοι και ελλαδιστανους και βλαχους μηπως λοιπον αν τους δυσαρεστησεται γινεται απο καθηγητης ο Θεσσαλος βλαχος . Με ειλικρινη εκτιμηση ο απο επισης χωρικης καταγωγης Α.Μ Υστερογραφο . Με το 90 τοις 100 του κειμενου συμφωνω . Αλλα μεχρι να βγαλει ο ηλιος κερατα και οι κραβαριτες εχουν δικαιωμα απολογιας .

Ανώνυμος είπε...

Προς ΚΝ.: αυτή η εμμονή σου με τους νεοζηλωτές και τους ομοίους τους κάπου έχει φθάσει στα όρια της μονομανίας! Έλεος πια!

Ανώνυμος είπε...

Περί Μεγάλου και Μικρού Αφορισμού, Ακοινωνησίας και Απολογίας καλό είναι να διαβασθεί πρόσφατο άρθρο του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο του Amen.gr.
Όσον αφορά τους «Φαναριώτες» και τα όμοια, φαίνεται ότι κάποιοι αναμασούν ωσάν μηρυκαστικά τα ίδια και τα ίδια... Κανείς δεν έχει μπεί στον κόπο να ψάξει και να μάθει τον αγώνα των Επισκόπων που βρίσκονται στην άλλη μεριά της γης για να κρατήσουν το ποίμνιό τους ενωμένο και εντός των ορίων της Ορθοδόξου Πίστεως και Παραδόσεως.
Επίσης, κανείς δεν θα βρεθεί να βοηθήσει τον δύστυχο «κραβαρίτη» να ταπεινωθεί και να βρει ηρεμία και γαλήνη; Ή μήπως τα ηρεμιστικά αποτελούν ένα νέο «καρπό» της χάριτος του Αγίου Πνεύματος;

Ανώνυμος είπε...

Μια διαφορετική ανάγνωση του παρόντος άρθρου:
Ο αρθρογράφος (κ.Κ.Νούσης) κατηγορεί σφοδρώς τον κ. Κώστα Νούση, ο οποίος "καταφέρεται διαρκώς κατά πάντων (ενν. των διαφωνούντων μ΄αυτόν) και κυρίως Ιεραρχών (π.χ. Σεβ. Πειραιώς)" και επιπλέον ολόκληρων Εκκλησιών (π.χ. Εκκλησία της Ελλάδος).
Τελικά ποιος έχει δίκιο ο κ. Κ. Νούσης ή ο κ. Κ. Νούσης;
Εδώ σε θέλω μάστορα.

Ανώνυμος είπε...

Εδω που τα λεμε σχολιαστη των 4 και 27 υπαρχουν και πολλοι ελλαδιτες φανατικοι που απαιτουν απο τους επισκοπους του εξωτερικου πχ Γερμανια , ΗΠΑ κλπ στα καλα καθουμενα να αποκαλεσουν τους εκει καθολικους και διαμαρτυρομενους ως εωσφοριστες η δεν ξερω τι αλλο . Εκει οντως οι ιεραρχες του Οικουμενικου Θρονου εχουν δικιο και δεν ανεβαζουν τους τονους . Εικοστο πρωτο αιωνα εχουμε . Καιβεβαια ουτε οι 4 πατριαρχες που ζουν εν μεσω των υπολοιπων μονοθειστων μπορουν στα καλα καθουμενα να αποκαλεσουν τους συντοπιτες τους μουσουλμανους και ο Ιεροσολυμων τους ιουδαιστες με τον τροπο που θελουν οι Εσφιγμενιτες . Αυτο το καταλαβαινουν οι παντες εκτος απο αυτους που δεν θελουν να καταλαβουν . Αλλα και οτι καποιοι οχι τοσο Κωνσταντινοπουλιτες αλλα πιο πολυ καποιοι νεοφαναριωτες εχουν σνομπισμο που πληγωνει και αυτο ειναι γεγονος . Ας σκεφτουν και οι 2 πλευρες απο την μια Πειραιως , Σωτηροπουλος , Ζησης κλπ και απο την αλλη Βαρθολομαιος , Στυλιανος κλπ οτι ολοι ανθρωποι ειναι που σημερα σε λενε Σεβασμιωτατο η Ομολογητη και αυριο παθαινεις κατι και εχετε για βρυσουλες να ριξουν τους τονους και ολα θα σιαξουν . Α.Μ

Ανώνυμος είπε...

Αδελφοί ειρήνη εν υμίν. Και πάλι ΕΙΡΗΝΗ...! π.Σ.Τ.

Ανώνυμος είπε...

Μόνο τα ανώδυνα βάζεις, ε;

Ανώνυμος είπε...

nomizo oti den prepei na ton apokaleitai monoAFORISMENO ALLAKAI SXISMATIKO DIOTI ETOLMISE KAI PHGE SE NAO TON EDO KAI60 XRONIA SXISMATIKON NAO TON TAXIARXON STHN ADELAIDA GNOSTO TO GEGONOS STOYS SERAFEIM KAI IOSIF ENAS ORTHODOXOS KAI DH OPOS TON ONOMAZOYN OI OPADOI TOY DEN KOINVNEI KAI DEN KIRITEI SE SXISMATIKOnomizo oti sxismatikos pleon einai. kai etsi na onomazetai

Ανώνυμος είπε...

"Είναι προτιμότερο να πλανάσαι εντός Εκκλησίας παρά να είσαι άγιος εκτός αυτής."

Πώς γίνεται να είναι κάποιος εντός της Εκκλησίας και να πλανάται και κάποιος να είναι εκτός της Εκκλησίας και να είναι άγιος?

Ανώνυμος είπε...

ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΑΖΗ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΧΥΔΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ τσολογιαννης ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΑΣ ΕΡΩΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΛΙΝ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΟΤΙ ο ομολογιτης η ανομολογητος καθαρος πατερουλης σας κατα την προ 8ετιας η οποια ηταν και η αποχαιρετιστηριος ΕΤΟΛΜΗΣΕ Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΚΑΙΠΗΓΕ ΣΤΟΝσχισματικο ναο στην ΑΔΕΛΑΙΔΑ ... εκηρυξε οχι τον λογο του ΘΕΟΥ.... εκοινωσησε ως ο ιουδας απο τον καθηρημενο επισκοπο παυλο εδιαβασε σενα σχολιο οτι δεν εισασταν κοντα του δεν σας προβληματισε να τον ρωτησετε η εαν δεν θυμαται λογω ηλικιας η ασθενειας να ρωτησετε τους ολιγους πλεον στην πολι μας οπαδους του π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

Ο Φίλος είπε...

@5 Ιανουαρίου 2013 9:11 π.μ.

Σωστή η παρατήρησή σας φίλε,

είναι αδύνατον κάποιος εκτός Εκκλησίας να γίνει άγιος. Με σκέτο ψωμί και κρασί που κοινωνούν οι Γ.Ο.Χ, πως θα καθαρθούν, θα φωτιστούν γιά να αγιάσουν;

Γιά εκείνον όμως που βρίσκεται εντός της Εκκλησίας έστω και πλανεμένος, υπάρχει πάντα η ελπίδα σωτηρίας.

Ανώνυμος είπε...

Ωραια απορια ο 9 και 11 . Μια που μολις ηπια καφε και εχω κεφια ας δωσω μια απαντηση . Που λες ανωνυμε των 9 και 11 οπως ολα τα πραγματα ετσι και οι εκκλησιες εχουν το copyright . Aυτο συνισταται στην κατασκευη Αγιων . Μονο που οπως τα αυτοκινητα διακρινονται σε αμερικανικα , γερμανικα κλπ ετσι και οι Αγιοι διακρινονται σε ορθοδοξους , καθολικους , λουθηρανους κλπ . Ας πουμε για μας ο Φωτιος ειναι Αγιος για τους Δυτικους οχι . Για αυτους ο Φραγκισκος για μας οχι . Για τους γερμαναραδες ο Λουθηρος ειναι αγιος , για τους Ρωμαιους ο Τορκουεμαδα . Τρεχα γυρευε . Αλλα μονο εντος μιας εκκλησιας εισαι αγιος με ετικετα αλλιως εισαι προιον βιοτεχνιας πχ καποιοι παλαιοημερολογητες οσιοι . Τωρα επειδη σε μας τους ορθοδοξους οι θυγατρικες εχουβ φυγει απο την μητρικη υπαρχουν καποιοι Αγιοι πχ τσαρος Νικολαος που τους αναγνωριζει η αντιπροσωπεια που εδρευει στην Μοσχα αλλα το εργοστασιο λεει οχι . Ελπιζω να ειχα μια συνεισφορα περι του πως γινεται καποιος να ειναι αγιος εντος , εκτος εκκλησιας η επι τα αυτα . Α.Μ

Ανώνυμος είπε...

Σε δύο σημεία του παρόντος άρθρου υπάρχει απαξιωτική ή και χλευαστική αναφορά στους Γεροντάδες :
"άγιοι γεροντάδες" (που έχουν εξορίσει τον ίδιο το Χριστό) και " ΄γκουροποιηθέντες' γεροντάδες".
Αυτά στο μέσον του κειμένου περίπου.
Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τον κ. Κ. Νούση στην αρχή και στο τέλος να επικαλείται τον Γέροντα Πορφύριο (από τους σύγχρονους) και το Γεροντικό (από τους παλαιότερους Γεροντάδες).
Οπότε προκύπτει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα "ισορροπημένο" άρθρο με τελικό αποτέλεσμα την ισοπαλία.
Τελικό σκορ: 2-2. Σημειώσατε Χι.

Ανώνυμος είπε...

Λάθος!

Και εκτός Εκκλησίας υπάρχει σωτηρία.

Εντός Εκκλησίας, σώζει ο Χριστός δια της Εκκλησίας.

Εκτός Εκκλησίας, σώζει ο ίδιος Χριστός και κανείς δεν μπορεί να του αμφισβητήσει αυτό το δικαίωμα (π. Ι. Ρωμανίδης: Εμπειρική Δογματική).

ΙΚ

Ανώνυμος είπε...

Κυριε ΙΚ μην προσπαθειτε να πεισετε αυτους που θεωρουνε τον Θεο τζινι σε μπουκαλι καινομιζουν οτι με συνοδικη αποφαση θα τον βαλουν στα μυστηρια των παπικων . Η αν ειναι οντως παρων γιατι κανεις δεν ξερει θα τον υποχρεωσουν να βγει παλι με συνοδικη αποφαση . Παντως πραγματικα εχω ειλικρινη χαρα παρεμβαινετε σε ολα τα εκκλησιατικα μπλογκς . Ειστε πραγματικα κολοσος γνωσεων . Αλλα μερικα πραγματα οπως η χαμηλη ιδεα που εχουν πολλοι πχ οι ΓΟΧ περι του δημιουργου των παντων πιστευω μονο με χιουμορ αντιμετωπιζεται . Α.Μ Υστερογραφο . Αν υπηρχαν πολλοι ΙΚ πολλοι θα αλλαζαν γνωμη για το αλαθητο πολλων αγιοποιησεων πχ των διωκτων του Χρυσοστομου , απο εσας το εμαθα οτι και αυτους αγιους τους καναν , και για αλλα πολλα .

Dimitris Roumeliotis είπε...

κεΝουση ,ο αγίος Ιωαννης ο Χρυσοστομος, ουδεπωτε εκαλυψε αιρετικο ιερωμενο. και εξεδιωχθει εκδικητικως υπο επισκοπων.
Δοξα τω Θεω ο αγιος Μαξιμος ο Ομολογητης ουκ υπηκουσεν τοις ηγουμενοις αυτου, καν Συνοδος και Πατριαρχαι ουτοι, ως και ο αγίος Γρηγοριος ο Παλαμας.
κε Νουση τον εξωβελισμο του θειου θεληματος και του λογου του Χριστου εκ της Εκκλησιας Του,την συκοφαντειται εις βαρος των θελοντων την Εκκλησια ,ως ο Κυριος εντειλατω και οι πατερες απεφανθησαν.
Τους δε ιδιοπιστους Λατινολαγνους και Λουθηροφιλους, τους κοινωντας μετα αιρετικων εν αρνηση και εμπαιγμω Χριστου, προσδιοριζεται ως Ορθοδοξους.
Ευγε.

Ο Φίλος είπε...

Πρός Ι.Κ

Αγαπητέ φίλε, ο Κύριος μας λέει: «ό πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται ό δε απιστήσας κατακριθήσεται.»

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, εκείνοι που βαπτισθήκαν στο ίδιο τους το αίμα. Οι Μάρτυρες που δεν πρόλαβαν, όπως και τα αγγέννητα παιδιά εκ των εκτρώσεων.

Αυτό που λέει έτσι αόριστα, περί σωτηρίας "Εκτός Εκκλησίας" ο π. Ι Ρωμανίδης, είναι μεγάλη πλάνη.

Ο Φίλος είπε...

Φίλε Δημήτριε,

ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς όντως δεν εκάλυψαν αιρετικούς, αλλά ούτε και τους Γ.Ο.Χ καλύπτουν.

Δεν έχουν κανένα δικαίωμα οι αποστάτες της πίστεως, να πιάνουν στο στόμα τους, αυτούς τους Μεγάλους Άγίους της Ορθοδοξίας.

Γι' αυτό φίλε, ας κοιτάξει ο καθένας την δική του καμπούρα πρίν δείξει με το δάχτυλό του πρός τους άλλους.

Ανώνυμος είπε...

Προς Φιλος που ειλικρινα και εγω εχω φιλικα αισθηματα . Το θεμα αυτο που θιγεις ειναι ολη η ουσια της πιστης μας και ο μεγας θεολογος Ρωμανιδης εχει δικιο . Η ουσια της πιστης μας ειναι η παντοδυναμια του Θεου εναντι του διαβολου που θελει τεραστια παρεα στην κολαση . Εμεις που ειμαστε στην εκκλησια θα κριθουμε βασει της συμετοχης μας στα μυστηρια και βεβαια της εν γενει μετανοιας μας και διαγωγης μας . Αυτοι που ηρθαν σε επαφη με το ευαγγελιο και δεν πιστεψαν θα πανε κολαση . Αλλα τα αμετρητα εκατομυρια που λογω διαφορων αντικειμενικων συνθηκων δεν γνωρισαν τον χριστιανισμο και πολυ περισοτερο την ορθοδοξια θα κριθουν οπως σαφως λεει ο Παυλος βασει του εμφυτου νομου . Ο Χριστος σταυρωθηκε και αναστηθηκε για να σωσει τον κοσμο οχι για να τον χαντακωσει . Φανταζεσαι ο συμφωνα με το ευαγγελιο του Ιωαννη συδημιουργος με τα αλλα 2 προσωπα της Αγιας Τριαδας Υιος και Λογος του Θεου να εγινε ανθρωπος και να σταυρωθηκε για τους ανθρωπους και που μαστιγωθηκε και που εφτασε στην εσχατη ταπεινωση να τον φτυσουν οι υπηρετες με ολα αυτα να καταδικασει αμετρητα δισεκατομυρια ανθρωπων σε Αφρικη και Ασια που ποτε δεν ακουσαν συγκεκριμενα για τον Χριστο η και παπικους και προτεσταντες σε Αμερικη και Ευρωπη και Ωκεανια που εφοσον δεν ειναι θεολογοι αρα πιστευουν για Χριστιανισμο αυτον που πιστευαν οι προγονοι τους ολοι αυτοι λοιπον να ειναι με το σωμα τους μαλιστα μετα την ανασταση των σωματων παρεα μετον διαβολο στο αιωνιο πυρ ; Οι αιρεσιαρχες τους θα πανε κολαση ξεκαθαρα . Οι αλλοι οι μεν ετεροδοξοι που δεν ειναι θεολογοι θα κριθουν συμφωνα με το ευαγγελιο γιατι και αυτοι το εχουν , και οι αλλοθρησκοι οι μη γνωρισαντες συμφωνα με τον εμφυτο νομο . Αυτα λεει η θεοπνευστη Αγια Γραφη . Α.Μ

Ανώνυμος είπε...

"Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Ο Χριστός προσφέρει την σωστική Χάρη σε όλους τους ανθρώπους. Όταν σώζεται κανείς εκτός της ορατής Εκκλησίας, αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Χριστός σώζει αυτόν. Εάν αυτός είναι μέλος ετερόδοξο, τότε σώζεται αυτός διότι τον σώζει ο Χριστός και όχι η "παραφυάς", στην οποίαν ανήκει. Η σωτηρία του, λοιπόν, δεν επιτελείται από την "Εκκλησία"-"παραφυάδα" στην οποίαν ανήκει, διότι μία είναι η Εκκλησία που σώζει, δηλαδή ο Χριστός" (π. Ι. Ρωμανίδη: Εμπειρική Δογματική, τ. Β΄, σελ. 274).

Συμπέρασμα: Και ένας ετερόδοξος μπορεί να σωθεί!

Πλανεμένοι λοιπόν ο Ρωμανίδης και οι υποστηρικτές του, Ναυπάκτου Ιερόθεος και π. Γ. Μεταλληνός.

ΙΚ

Ο Φίλος είπε...

Φίλε Α.Μ,

γιά εκείνους που δεν άκουσαν ποτέ γιά τον Χριστό, συμφωνώ μαζί σας, ότι θα κριθούν σύμφωνα με τον έμφυτο νόμο. Ο Κύριος είναι Δίκαιος.

Γιά τους παπικούς και προτεστάντες όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Κύριος είπε «πάς ό ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής», και όποιος θα ακούσει την φωνή Του μέσα του, οπωσδήποτε θα τον οδηγήσει ο Κύριος στην Ορθοδοξία.
Αν δεν την ακούσει, τότε σίγουρα δεν ανήκει στον Κύριο και έχει το ίδιο φρόνημα με τους αιρεσιάρχες της ομάδας που ανήκει.

Για μας τους Ορθοδόξους, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Άλλοι ανήκουν σε «ομάδες» με αρχηγούς και άλλοι στήν Ορθοδοξία στον Κύριο.

Η ποιό πλανεμένη ομάδα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι οι Πατριαρχικοί με αρχηγό τον Οικ. Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Τα αξιώματα και η δίψα γιά κοσμική (κενή) δόξα τους "πήραν τα μυαλά" και δεν υπολογίζουν κανέναν, ούτε τον Κύριο.

Ο Κύριος τους δίνει καθημερινά ευκαιρίες μετανοίας, αλλά εφόσον επιμένουν θα πάθουν ότι έπαθαν και άλλοι όμοιοί τους στο παρελθόν.

Dimitris Roumeliotis είπε...

Αγαπητε Φιλε, το προβλημα του οικουμενισμου αφωρα την Εκκλησια. Υους σχισματικους γοχ γιατι τους αναφερεις? Ακομα ομως δεν εχω απαντηση. Οι εξ Ορθοδοξιας οικουμενιστες ορθοδοξουν οταν συμπροσευχωνται με αιτετικους? Βεβαιωτατα οχι διοτι αντιβαινουν στον λογο του Θεου.

Ανώνυμος είπε...

Έτσι που έχασα το χρόνο μου διαβάζοντάς σας μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ, αν θα ' πρεπε να βγουν αληθινοί οι Μάγια και να τελειώσει ο κόσμος πριν την αλλαγή του έτους. Επειδή όμως το τέλος του κόσμου του καθενός μας έρχεται, αργότερα ή νωρίτερα, αγαπήστε με όλη την καρδιά σας, γιατί αλλιώς θα σας φάει το σκοτάδι του εξαποδώ κι αφήστε τις φαγωμάρες.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο Φίλος είπε...

Aγαπητέ φίλε Δημήτρη Ρουμελιώτη,
το αν Ορθοδοξούν ή όχι, αυτό είναι ολοφάνερο.

Παραθέτω απόσπασμα κειμένου του Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς

"Ο Κανόνας ΜΕ' των αγίων Αποστόλων βροντοφωνεί: «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω΄ ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω» (Πρβλ. Κανόνα ΛΓ' της εν Λαοδικεία Συνόδου). Η εντολή αυτή είναι σαφής, ακόμη και για τη συνείδηση του κουνουπιού. Δεν είναι έτσι;

Ο Κανόνας ΞΔ' των αγίων Αποστόλων διατάζει: «Ει τις κληρικός, ή λαϊκός, εισέλθη εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω». Και τούτο είναι σαφέστατο και για την πλέον πρωτόγονη συνείδηση.

Ο Κανόνας Μς' των αγίων Αποστόλων:«Επίσκοπον ή πρεσβύτερον αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα ή θυσίαν καθαιρείσθαι προστάττομεν. Τίς γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τίς μερίς πιστώ μετά απίστου;». Είναι οφθαλμοφανές και για τους αόμματους ότι η εντολή αυτή ορίζει κατηγορηματικά ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε στους αιρετικούς κανένα άγιο Μυστήριο και ότι αυτά πρέπει να τα θεωρούμε ως άκυρα και χωρίς θεία Χάρη."

Μας λένε λοιπόν φίλε Δημήτρη η "ομάδα" των Πατριαρχικών, ότι οι παπικοί δεν είναι αιρετικοί, αλλά είναι σχισματικοί. Δεν είναι όμως έτσι.
Μόνο και μόνο η πραγματικότητα της παραφυάδας του προτεσταντισμού που ξεφύτρωσε απ' αυτούς και πολλαπλασιάστηκε σε τόσες άλλες ομάδες, δείχνει ότι αυτό που είναι τα τέκνα, είναι και η μάνα τους.

Ότι σπείρει ο καθένας μας, αυτό και θα θερίσει φίλε Δημήτριε, «...τί πρὸς σέ; σὺ ἀκολούθει μοι»

Ο Φίλος είπε...

@pelkanos92

Φίλε, γράψατε ότι: "Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο, νομίζω πως ο αγαπητός συμπατριώτης (K.Nούσης ) τα είπε όλα και με το παραπάνω".

Επί της ουσίας δεν είπε τίποτα. Δεν δύναται να πεί, διότι δεν γνωρίζει. Όπως δεν γνωρίζετε και εσείς και γι' αυτό τον επαινείτε γιά το... τίποτα .

Είπε κάποιος που γνωρίζει εκ πείρας...

Η πραγματικότης του Πατρός και Διδασκάλου της Εκκλησίας αποτελεί γνόφο, χώρο άγιο, προβληματικό και αληθινό, διάσταση θεληματική και υπαρξιακή. Είναι γνόφος διότι συνιστά πνευματικό γεγονός απρόσιτο κι αδιαπέραστο για όποιον δε ζη τη θεία χάρη που το δημιούργησε. Αλλά και για τον πιστό ή θεολόγο δεν παύει ο Πατήρ να είναι γνόφος, εντός του οποίου θά εισέλθη μόνο με πολύ αγώνα και πλούσια θεία χάρη.

Ανώνυμος είπε...

Χείμμαρος ξεμπροστιάσματος του Πειραιώς από τον Κ. Νούση.Επιτέλους κάποιος αναλαμβάνει την προσπάθεια να μην αφήσει αναπάντητα τα ατοπήματα του παράφρονος πλέον Πειραιώς. Έχει χάσει ο Πειραιώς κάθε αίσθηση της θέσης και της ευθύνης που έχει.Περιμένω βέβαια με αγωνία περισσότερες λεπτομέρειες από τον Πειραιώς για τα φλέγοντα σεξουαλικά συζυγικά ζητήματα!).Κρίμα για τον Πειραιώς
.Κρίμα.

Related Posts with Thumbnails