ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΧΙΟΝΗ ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΜΑΓΙΑΝΝΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ένας χρόνος πέρασε από την αναχώρηση του ποιητή Αργύρη Χιόνη (25.12.2011). 

Γεννήθηκε στην Αθήνα μες στην Κατοχή, στις 22 Απριλίου του 1943. Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη γέννησή του.
Ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του στο 2ο Νυχτερινό Γυμνάσιο. Σε ηλικία 28 ετών γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και σπουδάζει ιταλική φιλολογία. Τη δεκαετία 1982-1992, εργάζεται ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες. Τον Ιούλιο του 1992, παραιτείται και εγκαθίσταται στο Θροφαρί, μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, όπου έζησε απομονωμένος, «καλλιεργώντας τη γη και την ποίηση».
Εξέδωσε έντεκα ποιητικές συλλογές, δέκα εκ των οποίων, συγκεντρωμένες σ΄ έναν τόμο, κυκλοφόρησαν το 2006 από τις Εκδόσεις Νεφέλη, με τον τίτλο Η φωνή της σιωπής. Η ενδέκατη, με τίτλο Στο υπόγειο, κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, το 2004. Το τελευταίο βιβλίο του με τίτλο: Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης το 2010.
Εξέδωσε, επίσης, δύο βιβλία με παραμύθια και τρεις συλλογές διηγημάτων: Όντα και μη όντα (2006, Βραβείο διηγήματος του περιοδικού «Διαβάζω» 2007) και Περί αγγέλων και δαιμόνων (2007), κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Μετέφρασε ποιήματα των Οκτάβιο Πας, Ρομπέρτο Χουαρόθ, Νικανόρ Πάρα, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Στήβεν Κρέιν, Ανρί Μισώ καθώς και το μυθιστόρημα Περηφάνια και προκατάληψη της Τζέιν Ώστεν. 

Για τον Αργύρη Χιόνη η ποίηση ήταν υπόθεση αδιάκοπης ενδοσκόπησης. Απαραίτητη προϋπόθεση για τον Χιόνη φαίνεται πως ήταν η «μόνωση», όχι όμως και η «αποξένωση» από την πραγματικότητα. 
Νομίζω ότι ο Χιόνης κατάφερε να υπάρξει χωρίς φτιασιδώματα. Ενσάρκωσε μια ποιητική ασκητική, με τη σιωπή για σημαία και την αυθεντικότητα για ένδυμα.

Η σημερινή αναφορά μας στον ποιητή γίνεται με αφορμή την μελοποίηση ανέκδοτων στίχων του από την συνθέτρια Σοφία Καμαγιάννη. 

Όπως η ίδια σημειώνει: "Αυτό το ανέκδοτο τραγούδι, σε στίχους δικούς του, άφησε το σημάδι του. Τραγική ειρωνεία το οτι το άκουγε και το κουβεντιάζαμε το τελευταίο διάστημα πριν φύγει. Αφιερώνεται με πολλή αγάπη στη μνήμη του". 

Παραθέτουμε το σχετικό βίντεο με το τραγούδι της Σοφίας Καμαγιάννη που ερμηνεύει θαυμάσια η Δώρα Πετρίδη. 

"Γέρασες, φίλε, και βουβάθηκαν τα μάτια σου, δεν τραγουδάνε πια, όπως πρώτα, δεν μιλούν, δεν ψιθυρίζουν καν. Δυο σκοτεινά παράθυρα τα μάτια σου, χτισμένα, και πια δεν φτάνει ως εμένα η μέσα μουσική σου. Υπάρχει, αλήθεια, ακόμα αυτή η μέσα μουσική ή μήπως είσαι ως εκεί χτισμένος, ως τα μύχια της ψυχής σου, πλήρης σιωπής και συμπαγής σαν πέτρινο άγαλμα;''