Θωμάς Ταμβάκος
Μουσικογράφος-κριτικός-ερευνητής-συγγραφέας
Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ελλήνων Μουσουργών
Αδόκητος είναι ο χαμός του Δημήτρη Δημακόπουλου ενός από τα μεγαλύτερα ταλέντα στον χώρο της λόγιας μουσικής δημιουργίας και της μουσικοπαιδαγωγικής (η ψυχή του Μουσικού Σπουδαστηρίου Αμαλιάδας), από τους καλύτερους μουσικούς επίσης στην Ηλεία (πιανίστας) με πανελλήνιες διακρίσεις, σε ηλικία 52 ετών (18.3.1965-30.4.2017) και μετά από σκληρή και άνιση μάχη με την ασθένειά του (όγκος στον εγκέφαλο). Ωστόσο, το έργο που άφησε πίσω του είναι τεράστιο. Και ακόμα περισσότερο, άφησε εκατοντάδες παιδιά και ενήλικες στους οποίους "…μετέδωσε κομμάτια από την ψυχή του», τους ενέπνευσε και τους κληροδότησε την αγάπη για την τέχνη της μουσικής."
Ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του με μαθήματα πιάνου σε ηλικία 7 ετών στο Εθνικό Ωδείο Αμαλιάδας. Ήταν επίσης μέλος (της χορωδίας "Θεία Οικοδομή" που διηύθυνε ο πατέρας του Θεόδωρος Δημακόπουλος και της μικτής χορωδίας του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αμαλιάδας (ως πιανίστας). Συνέχισε με σπουδές πιάνου και θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με την Κ. Τρούλλη και τον Δ. Δραγατάκη και τις περάτωσε το 1987 με αντίστοιχα διπλώματα και Α’ βραβείο. Σπούδασε επίσης στη Μαθηματική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α. Συνέχισε τις μουσικές σπουδές με μαθήματα σύνθεσης με τον Θ. Αντωνίου και τις περάτωσε με αντίστοιχο δίπλωμα. Στα νεανικά του χρόνια επίσης, θαυμαστής του συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής E.Morricone, άρχισε να πειραματίζεται στην ορχηστρική σύνθεση με συνθετητές, sequensers, ηχητικά συστήματα και μουσική τεχνολογία.
Παρακολούθησε σεμινάρια: μουσικοπαιδαγωγικά του συστήματος Kodaly, διεύθυνσης χορωδίας, διδασκαλίας σύνθεσης σε μικρούς μαθητές, διδασκαλίας πιάνου, μουσικοψυχολογίας, μουσικοθεραπείας και σύνθεσης.
Εργάστηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών (παράρτημα Π. Φαλήρου [1986-93]) και στη Σχολή Έντεχνης Μουσικής ως καθηγητής πιάνου, και επίσης στο Δημοτικό Ωδείο Αμαλιάδας ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής και καθηγητής θεωρητικών. Έδωσε σειρά ρεσιτάλ σε αίθουσες της Αθήνας και στην Αμαλιάδα. Διηύθυνε τη Μικτή Χορωδία Αμαλιάδας και την Παιδική Χορωδία Δημοτικού Ωδείου Αμαλιάδας. Υπήρξε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Διευθυντών Χορωδιών. Έγραψε τα βιβλία Μεθοδολογία της Θεωρίας της Μουσικής (εκδόθηκε από τις εκδόσεις Βιβλιοπανόραμα, Αμαλιάδα 1997), Συλλογή Χορωδιακών Τραγουδιών (πρόκειται για 22 εναρμονίσεις ελληνικών και ξένων τραγουδιών για τετράφωνη μικτή χορωδία) και Τραγούδια για παιδική χορωδία και Κομμάτια πιάνου για μαθητές, 5 τεύχη (εκδόσεις του Μουσικού Σπουδαστηρίου). Δημιούργησε το Μουσικό Σπουδαστήριο Αμαλιάδας (1993) που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μικρό ελληνικό ElSistema.
Συνέθεσε, μεταξύ άλλων τα έργα: Flute slow για φλάουτο και ορχήστρα εγχόρδων, Σεξτέτο για ενόργανο σύνολο (παρουσιάστηκε στα workshops νέων συνθετών στο Μ.Μ.Α. το 2000), Wind quintet με ατονικό χαρακτήρα, Τρυφερό για κουαρτέτο εγχόρδων, Baroque 1 για ορχήστρα εγχόρδων και τσέμπαλο με τη χρήση αρμονίας και μορφολογικών στοιχείων ενός κοντσέρτου για τσέμπαλο του 17ου αιώνα, Χορός για 2 κιθάρες με ενδιαφέρουσες αποκλίσεις και συγκλίσεις συγχορδιών, Panflute slow για αυλό του Πανός με χαλαρωτικό χαρακτήρα, Ηλεκτρισμό νανούρισμα ενδιαφέρων –αν και πρωτόλειος- πειραματισμός με συνθετικούς ηλεκτρονικούς ήχους, τραγούδια για φωνή και πιάνο και χορωδιακά. Επίσης τα πιανιστικά: 2 σκέρτσα με υφολογική προσέγγιση του τρόπου γραφής του Beethoven, 2 μινουέτα (τονικές ασκήσεις τριμερούς μορφής), Ταραντέλα (χορός γραμμένος για υπερκινητικούς πιανίστες), Αεροπλανικά. Πρόκειται για σειρά δεξιοτεχνικών ασκήσεων πιάνου για προχωρημένους μαθητές, όπως αρπισμοί, σκάλες, συγχορδίες, διασταυρώσεις κ.λπ. Εκδόθηκαν σε βιβλίο με επεξηγήσεις και προτάσεις για διάφορους τρόπους συνοδείας αριστερού χεριού σε τραγούδια και μελωδίες.
Τα τελευταία δύο χρόνια και υπό το βάρος της ασθένειάς του ασχολήθηκε με τη γραφή συλλογής μικρών αυτοσχέδιων κομματιών για πιάνο με τίτλο Μινιατούρες. Πρόλαβε να ολοκληρώσει 26 από αυτές.
Με τα έργα του Textures (Υφές) για ορχήστρα (2000. Επιτυχής πενταμερής προσπάθεια εκμετάλλευσης των ηχοχρωμάτων της συμφωνικής ορχήστρας με σειραϊκό χαρακτήρα και αναφορές στον Messiaen και τον Αντωνίου) και Πολυδάκρυτε Άρη... (χορικό από τις Φοίνισσες του Ευριπίδη) για φωνητικό σύνολο πήρε το 1ο και το 3ο βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό σύνθεσης (2002 και 2003 αντίστοιχα).
Ήταν πραγματικά σπάνιος άνθρωπος και εξαιρετικός μουσικός, με πολύ χαμηλό προφίλ. Από νωρίς είχε διαρρήξει τις σχέσεις του με κάθε λογής ματαιοδοξία. Τον ενδιέφερε μόνο η αλήθεια των πραγμάτων, την οποία υπηρέτησε με πρωτοφανή φυσικότητα και υπομονή, όπως έγραψε ο επιστήθιος φίλος του, ο μουσικός Παναγιώτης Ανδριόπουλος στο ιστολόγιό του Ιδιωτική Οδός.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικού της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών ΠΟΛΥΤΟΝΟν Νο 84 - 85 Μάρτιος 2018.
Πρόκειται για τελευταίο τεύχος του Α’ κύκλου του περιοδικού που έκλεισε 14 χρόνια κυκλοφορίας.
Ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του με μαθήματα πιάνου σε ηλικία 7 ετών στο Εθνικό Ωδείο Αμαλιάδας. Ήταν επίσης μέλος (της χορωδίας "Θεία Οικοδομή" που διηύθυνε ο πατέρας του Θεόδωρος Δημακόπουλος και της μικτής χορωδίας του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αμαλιάδας (ως πιανίστας). Συνέχισε με σπουδές πιάνου και θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με την Κ. Τρούλλη και τον Δ. Δραγατάκη και τις περάτωσε το 1987 με αντίστοιχα διπλώματα και Α’ βραβείο. Σπούδασε επίσης στη Μαθηματική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α. Συνέχισε τις μουσικές σπουδές με μαθήματα σύνθεσης με τον Θ. Αντωνίου και τις περάτωσε με αντίστοιχο δίπλωμα. Στα νεανικά του χρόνια επίσης, θαυμαστής του συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής E.Morricone, άρχισε να πειραματίζεται στην ορχηστρική σύνθεση με συνθετητές, sequensers, ηχητικά συστήματα και μουσική τεχνολογία.
Παρακολούθησε σεμινάρια: μουσικοπαιδαγωγικά του συστήματος Kodaly, διεύθυνσης χορωδίας, διδασκαλίας σύνθεσης σε μικρούς μαθητές, διδασκαλίας πιάνου, μουσικοψυχολογίας, μουσικοθεραπείας και σύνθεσης.
Εργάστηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών (παράρτημα Π. Φαλήρου [1986-93]) και στη Σχολή Έντεχνης Μουσικής ως καθηγητής πιάνου, και επίσης στο Δημοτικό Ωδείο Αμαλιάδας ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής και καθηγητής θεωρητικών. Έδωσε σειρά ρεσιτάλ σε αίθουσες της Αθήνας και στην Αμαλιάδα. Διηύθυνε τη Μικτή Χορωδία Αμαλιάδας και την Παιδική Χορωδία Δημοτικού Ωδείου Αμαλιάδας. Υπήρξε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Διευθυντών Χορωδιών. Έγραψε τα βιβλία Μεθοδολογία της Θεωρίας της Μουσικής (εκδόθηκε από τις εκδόσεις Βιβλιοπανόραμα, Αμαλιάδα 1997), Συλλογή Χορωδιακών Τραγουδιών (πρόκειται για 22 εναρμονίσεις ελληνικών και ξένων τραγουδιών για τετράφωνη μικτή χορωδία) και Τραγούδια για παιδική χορωδία και Κομμάτια πιάνου για μαθητές, 5 τεύχη (εκδόσεις του Μουσικού Σπουδαστηρίου). Δημιούργησε το Μουσικό Σπουδαστήριο Αμαλιάδας (1993) που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μικρό ελληνικό ElSistema.
Συνέθεσε, μεταξύ άλλων τα έργα: Flute slow για φλάουτο και ορχήστρα εγχόρδων, Σεξτέτο για ενόργανο σύνολο (παρουσιάστηκε στα workshops νέων συνθετών στο Μ.Μ.Α. το 2000), Wind quintet με ατονικό χαρακτήρα, Τρυφερό για κουαρτέτο εγχόρδων, Baroque 1 για ορχήστρα εγχόρδων και τσέμπαλο με τη χρήση αρμονίας και μορφολογικών στοιχείων ενός κοντσέρτου για τσέμπαλο του 17ου αιώνα, Χορός για 2 κιθάρες με ενδιαφέρουσες αποκλίσεις και συγκλίσεις συγχορδιών, Panflute slow για αυλό του Πανός με χαλαρωτικό χαρακτήρα, Ηλεκτρισμό νανούρισμα ενδιαφέρων –αν και πρωτόλειος- πειραματισμός με συνθετικούς ηλεκτρονικούς ήχους, τραγούδια για φωνή και πιάνο και χορωδιακά. Επίσης τα πιανιστικά: 2 σκέρτσα με υφολογική προσέγγιση του τρόπου γραφής του Beethoven, 2 μινουέτα (τονικές ασκήσεις τριμερούς μορφής), Ταραντέλα (χορός γραμμένος για υπερκινητικούς πιανίστες), Αεροπλανικά. Πρόκειται για σειρά δεξιοτεχνικών ασκήσεων πιάνου για προχωρημένους μαθητές, όπως αρπισμοί, σκάλες, συγχορδίες, διασταυρώσεις κ.λπ. Εκδόθηκαν σε βιβλίο με επεξηγήσεις και προτάσεις για διάφορους τρόπους συνοδείας αριστερού χεριού σε τραγούδια και μελωδίες.
Τα τελευταία δύο χρόνια και υπό το βάρος της ασθένειάς του ασχολήθηκε με τη γραφή συλλογής μικρών αυτοσχέδιων κομματιών για πιάνο με τίτλο Μινιατούρες. Πρόλαβε να ολοκληρώσει 26 από αυτές.
Με τα έργα του Textures (Υφές) για ορχήστρα (2000. Επιτυχής πενταμερής προσπάθεια εκμετάλλευσης των ηχοχρωμάτων της συμφωνικής ορχήστρας με σειραϊκό χαρακτήρα και αναφορές στον Messiaen και τον Αντωνίου) και Πολυδάκρυτε Άρη... (χορικό από τις Φοίνισσες του Ευριπίδη) για φωνητικό σύνολο πήρε το 1ο και το 3ο βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό σύνθεσης (2002 και 2003 αντίστοιχα).
Ήταν πραγματικά σπάνιος άνθρωπος και εξαιρετικός μουσικός, με πολύ χαμηλό προφίλ. Από νωρίς είχε διαρρήξει τις σχέσεις του με κάθε λογής ματαιοδοξία. Τον ενδιέφερε μόνο η αλήθεια των πραγμάτων, την οποία υπηρέτησε με πρωτοφανή φυσικότητα και υπομονή, όπως έγραψε ο επιστήθιος φίλος του, ο μουσικός Παναγιώτης Ανδριόπουλος στο ιστολόγιό του Ιδιωτική Οδός.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικού της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών ΠΟΛΥΤΟΝΟν Νο 84 - 85 Μάρτιος 2018.
Πρόκειται για τελευταίο τεύχος του Α’ κύκλου του περιοδικού που έκλεισε 14 χρόνια κυκλοφορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου