Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΡΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Γιώργος Μπούτλας, Λάθος χρόνος

"ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ… ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ"
Μια κριτική θεώρηση της σύγχρονης Ελληνικής παιδείας με αφορμή την εορτή των τριών Ιεραρχών 
“Όλα είναι θέμα παιδείας” ήταν γραμμένο κάτω από το λογότυπο του Υπουργείου Παιδείας κατά το πρόσφατο παρελθόν. Και έμεινε και αυτό ως σύνθημα, όπως και τόσα άλλα συνθήματα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, μια νεκρή στην πράξη πρόταση, που υπηρέτησε πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες. 
Την αλήθεια όμως, ότι όλα είναι θέμα παιδείας, κατάλαβαν πριν από πολλά χρόνια τρείς εκκλησιαστικοί άνδρες, τρείς Ιεράρχες, οι οποίοι αφιέρωσαν όλο τους το «είναι» στο διδακτικό, κοινωνικό και ποιμαντικό τους έργο. Και οι τρείς, ενώ προέρχονταν από εύπορες οικογένειες, στο τέλος της ζωής τους πέθαναν πάμφτωχοι και μόνο με το ράσο τους. 
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχαν ως πρότυπο Διδασκάλου το Χριστό, το έργο Του, τη ζωή Του και το μαρτύριό Του. Πρώτα ζούσαν και μετά έγραφαν και δίδασκαν. Δεν ήταν δυνατόν να διδάξουν κάτι ξένο, αν από πριν δεν το είχαν ζήσει και οι ίδιοι. Και βεβαίως, ζωή σημαίνει σχέση με το Θεό, με τον άνθρωπο, με όλη τη φύση. 
Ήρθαν σε επαφή με τη Φιλοσοφία της Αρχαίας Αθήνας χωρίς φόβο ή αισθήματα κατωτερότητας, και σαν μέλισσες επέλεξαν τα καλύτερα από τα λουλούδια των Αρχαίων Φιλοσόφων και τα μπόλιασαν με το Ευαγγέλιο του Χριστού, για να γεννήσουν το πιο γλυκό μέλι, τροφή για όλους εμάς, τις κατοπινές γενιές των ανθρώπων. 
Τα έργα τους, είτε Θεολογικά είτε Φιλοσοφικά (επιστημονικά, ρητορικά, ποιητικά και πολλά άλλα), είναι άξια ενδελεχούς μελέτης και μεγάλου θαυμασμού, πράγμα το οποίο δυστυχώς δε συμβαίνει στο σύγχρονο Ελληνικό Σχολείο. Ανταγωνισμός, παπαγαλία, άγχος και πόσες άλλες αρνητικές καταστάσεις βιώνουν καθημερινά οι μαθητές… Από την παιδεία του τύπου και του καθωσπρεπισμού προ της μεταπολίτευσης περάσαμε μετά, σιγά αλλά σταθερά, στην παιδεία του κενού περιεχομένου. Κάποτε στο σχολείο κυριαρχούσε ο φόβος της τιμωρίας και κατ’ επέκταση η πίστη σε ιδανικά και αξίες συνήθως ως προς τους εξωτερικούς τύπους. Και αυτό βεβαίως φάνηκε μετά, όταν δηλαδή έφυγαν οι τύποι, και έμεινε η παιδεία μετέωρη. Αυτό που ζούμε σήμερα δηλαδή. Μια παιδεία της ημιμάθειας, της απαξίωσης και της ήσσονος προσπάθειας. Μια παιδεία τελικά, υποταγμένη στα υποκριτικά συνθήματα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, είτε πραξικοπηματικά αυτοδιορισμένης παλιότερα είτε δημοκρατικά εκλεγμένης τα τελευταία μεταπολιτευτικά χρόνια. 
Μας έφεραν αναλυτικά προγράμματα βασισμένα σε Γερμανικά μοντέλα - τώρα τελευταία ακούμε και για Σουηδικά ή Φινλαδικά μοντέλα - να τα φορέσουμε σαν ένα στενό κακοραμμένο κοστούμι στο σώμα του κουρασμένου έλληνα μαθητή. Ένας άκρατος και άκριτος πιθηκισμός από τα χρόνια του ξενόφερτου Όθωνα ακόμα. Σαν να μην έχει αυτός ο τόπος ιστορία και μάλιστα λαμπρή, σαν να μην έχει πίστη, σαν να μην έχει παράδοση, πολιτισμό και μυαλά που να προοδεύουν στην επιστήμη. 
Στην Ελλάδα έχουμε ίσως και μια παγκόσμια πρωτοτυπία στην Παιδεία: εφαρμοσμένα ή εφαρμοστέα προγράμματα εκπαίδευσης άλλων χωρών σε συνδυασμό όμως με τη νεοελληνική νοοτροπία της παροχής παιδείας μέσα από…φροντιστήρια. 
Μήπως εδώ λοιπόν να βρίσκεται η ρίζα του κακού που βιώνει σήμερα η Ελλάδα; Στη διαχρονικά παρεχόμενη παιδεία δηλαδή; Και σαφώς δεν κομίζουμε «γλαύκα ες Αθήνας», γιατί όλοι περάσαμε από το Ελληνικό Σχολείο και είμαστε γνώστες των πραγμάτων με εξαίρεση βέβαια πολλούς πολιτικούς μας, οι οποίοι έκαναν αξιόλογες σπουδές στα καλύτερα Πανεπιστήμια της αλλοδαπής και ήρθαν να φέρουν τα φώτα της Δυτικής κουλτούρας και τώρα πλέον και τις …οικονομικές τους γνώσεις και θεωρίες για να μας…σώσουν. 
Μα, θα πει κάποιος, τι πρέπει να γίνει; Είναι δυνατόν η Ελλάδα να μείνει πίσω από τις παγκόσμιες εξελίξεις και να απομονωθεί; Σαφώς και όχι. Ήδη όμως έχει απομονωθεί και δυστυχώς καθημερινά ταπεινώνεται. Γιατί; Γιατί απλούστατα ποτέ δεν ήταν ο εαυτός της. Πάντα «ανήκαμε στη Δύση», στην Ανατολή ή όπου αλλού. Και όταν «η Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες» αυτό ήταν ένα πυροτέχνημα λόγου, που εκστομίζονταν από πολιτικές ηγεσίες για εσωτερική κατανάλωση και μόνο. Συνυπεύθυνος πολλές φορές σε όλα αυτά ήταν και ο λαός, που έτρεχε στους «βουλευτάδες» - «μαυρογιαλούρους» για την κατάληψη μιας… «θεσούλας» στο δημόσιο, αλλά και…«δια πάσαν νόσον», ενώ κατόπιν θαμπωμένος από τα φώτα της Εσπερίας εξελίχθηκε σε homo consumens χάνοντας το «μέτρον άριστον». Αν και αυτό βεβαίως δεν ισχύει για όλους, γιατί κάποιοι μην έχοντας «μπάρμπα στην Κορώνη» ή λόγω προσωπικής κοσμοθεωρίας έμειναν… «έξω του Νυμφώνος». 
Αλλά αυτός ο λαός, που ιστορικά ποτέ δεν άφησε τη μοίρα να τον οδηγήσει, παρ’ όλα αυτά λες και από κάποιο χέρι κατευθύνεται στο σχήμα της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας: «ύβρις – νέμεσις – τίσις», για να φτάσει τελικά στη Λύτρωση της Τραγωδίας του. Ύβρις εδώ, είναι η άρνηση του προσώπου μας και η κατάφαση του προσωπείου μας. Μια περίεργη μίξη του τρόπου ζωής της Δύσης (καταναλωτισμός, υλιστική αθεΐα στην πράξη) και της Ανατολής («ρουσφέτι», «μπαξίσι», κατάλοιπα της Οθωμανικής σκλαβιάς) και βεβαίως της Ελληνικής διχόνοιας, που όταν βασίλευε, πάντα μας έφερνε στο σπίτι μας τους ξένους καλοθελητές με το αζημίωτο. 
Στερέψαμε πνευματικά λοιπόν, και κατόπιν ενέσκηψε και η οικονομική κρίση. Και το χειρότερο είναι ότι καταλάβαμε την πνευματική μας ένδεια, ότι δηλαδή «ο βασιλιάς είναι γυμνός», τώρα που ζούμε την υλική ένδεια και την οικονομική δυσπραγία. Έχουμε μάθει να εκτιμούμε τα πάντα βάσει οικονομικών όρων. 
Ζούσαμε λοιπόν, με υποκρισία στην κοινωνία και την παιδεία μας και τώρα τα προσωπεία πέφτουν, και συνεπώς οι επιλογές είναι δύο: ή θα χάσουμε την αυτοσυνειδησία μας με ορατό τον κίνδυνο να αφομοιωθούμε ή θα οικοδομήσουμε νέα θεμέλια ζωής βασισμένα στην αλληλεγγύη μεταξύ μας, σε αληθινή δημοκρατία και σε μια κοινωνία ελεύθερων προσωπικοτήτων με κρίση και λόγο. Μέλη κι όχι μέρη αυτής της κοινωνίας, λειτουργικά ενωμένα μεταξύ μας, όπου κανένας δε θα είναι «η κόλαση για τον άλλον». «Ο καθένας έχει έναν εαυτό και κάνοντάς τον καλύτερο γίνεται αυτομάτως όλη η κοινωνία καλύτερη» συνήθιζε να λέει ο γέροντας Παΐσιος. 
Τα κλειδιά για μια νέα τέτοια κοινωνία σαν αυτή που περιγράφουμε τα έχουν οι νέοι άνθρωποι. Είναι η αισιοδοξία, η πίστη και η αγάπη που τους διαπνέει, το νέο αίμα που δεν έχει «μολυνθεί» ακόμα. Η πόρτα προς τον κόσμο είναι και πρέπει να γίνει η Παιδεία. Μια Παιδεία της ουσίας με πίστη στο Θεό και τον άνθρωπο, αλλά και με έμφαση στις επιστήμες. Με σεβασμό στα θρησκευτικά μας σύμβολα (εικόνες, προσευχή, αγιασμός) ως πολύτιμο μέρος της ζωής μας κι όχι ως τύπο, καθώς επίσης και στα εθνικά μας σύμβολα (Σημαία, εθνικές εορτές), αλλά και με σεβασμό στο διαφορετικό εθνικό και θρησκευτικό ιδεώδες . 
Σ’ αυτόν τον τόπο θα πρέπει επιτέλους, να μην απεμπολούμε τα στοιχεία της ταυτότητάς μας επειδή κάποιοι πατριδοκάπηλοι ή θρησκειοκάπηλοι τα χρησιμοποίησαν ή τα χρησιμοποιούν βάναυσα .Άλλωστε, και οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι αγαπούν την πατρίδα τους και γιατί να μην τους «αντιγράψουμε» σ’ αυτό; Οι Έλληνες όσες φορές λειτούργησαν σαν μέλισσες σύμφωνα με την παρομοίωση του Μ. Βασιλείου στο έργο του «προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», όχι μόνο δεν κινδύνευσε η υπόσταση της Ελλάδας, αλλά έδωσε και τα φώτα της σε όλο τον κόσμο. 
Αναγκαία είναι επίσης, η ύπαρξη παιδείας με πολιτιστικές προτάσεις και με καλλιέργεια των χαρισμάτων και δεξιοτήτων των νέων ανθρώπων. Μην ξεχνάμε το γεγονός ότι ο πολιτισμός υπήρξε ανέκαθεν η «βαριά βιομηχανία» των Ελλήνων αντλώντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον και το θαυμασμό. 
Και το σημαντικότερο είναι ότι μέσα από τη νέα παιδεία θα πρέπει να μάθουν οι νέοι πώς να κυβερνούν και να κυβερνώνται και βεβαίως, ότι οι κοινωνικές θέσεις είναι θέσεις θυσίας κι όχι νεκρωμένες θέσεις εξουσίας. 
Είναι η ώρα να απελευθερωθούν οι υγιείς πνευματικές δυνάμεις μέσα και από τους άλλους φορείς της παιδείας, την ελληνική οικογένεια που πάντα συνείχε την κοινωνία, την Εκκλησία με τη ρηξικέλευθη πρόταση ζωής της και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως πολιτιστικά και επιμορφωτικά όργανα. 
Τώρα είναι η ώρα όχι για …οικονομικές ευκαιρίες, αλλά για την έκρηξη και απελευθέρωση της ηφαιστειακής ψυχής των νέων με σκοπό τη μεταμόρφωση αυτού του κόσμου. Όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε όλοι μας, και περισσότερο οι ηγέτες αυτού του τόπου, τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε απ’ αυτή τη δίνη που έχουμε περιπέσει και με δική μας ευθύνη μα περισσότερο των αρχόντων της πατρίδας μας. Το χρωστάμε άλλωστε στη νέα γενιά. Και άλλος τρόπος εκτός απ’ αυτόν ίσως να μην υπάρχει. 
Γκουνέλας Χρήστος 
Θεολόγος, εκπαιδευτικός

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μια συμβολη στο αρθρο . Για να καταλαβει κανεις τι θα πει αναξιοκρατεια στην παιδεια 2 παραδειγματα . Αληθινοτατα και πραγματικοτατα . Φιλολογος που ειχαμε στο λυκειο δεκαετια 80 και εκανε μαθημα ιστοριας πιστευε οτι στην ναυμαχια του Ναβαρινου αυτοι που νικησαν τον τουρκοαιγυπτιακο στολο ηταν οι Καναρης και Μιαουλης . Σε παρατηρηση μου οτι ηταν οι Ρωσοι , Αγγλοι και Γαλλοι θυμωσε . Πραγματικη ιστορια . Η ανιστορητη αυτη φιλολογος ειχε ιδιο επωνυμο με ευρωβουλευτη της ΝΔ . Αλλη φιλολογος που ειχα νομιζε οτι οι Συρακουσες ηταν πρωτευουσα της αρχαιας Περσιας . Εκει δεν μιλησε κανεις απο την ταξη μην βρει και τον μπελα του . Απιστευτο και ομως αληθινο . Αυτη δεν μαθαμε ποτε αν διοριστηκε με μεσον εκπαιδευτικος . Με αυτα τα δυο αληθινα 1000 τοις 100 παραδειγματα βλεπει καποιος πως πορευεται η ελληνικη παιδεια και εκπαιδευση . Α.Μ

μαθητής {Σ} είπε...

Ορθά αυτά που γράφεις, αυτά να τα ακούν οι δάσκαλοι, για να καταλάβουν το ρόλο τους !

Ανώνυμος είπε...

Ο καθένας θα πρέπει να επωμισθεί τις δικές του ευθύνες. Μάθαμε να κατηγορούμε τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Ας βάλει ο καθένας τον εαυτό του κάτω κι ας δει πως μπορεί να δημιουργήσει κάτι όμορφο και αληθινό. Την ευψυχία του Κανάρη χρειαζόμαστε, που έλεγε: η γενιά μου ξεκινά από μένα...

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

ενα κειμενο που δεν αφηνει καμια πτυχη του θεματος απ' εξω.
συγχαρητηρια στον συνταξαντα.
Κ.Ν.

Διογένης / Ε.Μ. είπε...

‘’OI ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΝ’’

Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει, όταν έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με μία θλιβερή πραγματικότητα .
Και δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος ειδικός της παιδαγωγικής επιστήμης, ώστε να διαισθανθεί και να εντοπίσει το πρόβλημα.
Οι εκπαιδευτικοί, βέβαια, θα έπρεπε να είναι – που δεν είναι - οι πρωταγωνιστές του έργου της παιδείας, με πρωταρχική τους, μάλιστα, στόχευση την επίτευξη του υψηλότερου στόχου της, που είναι η πραγμάτωση της ανώτερης φύσης του ανθρώπου, όπως θα έλεγε και ο πολύς Τατάκης.

Αλλά και οι υπόλοιποι θνητοί , οι μη μυημένοι, είναι χρήσιμο να μπουν κι αυτοί για τα καλά μέσα στην παλαίστρα του γόνιμου προβληματισμού, γιατί μετά την έλευση της συμφοράς και στη δική μας πατρίδα, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει συντελεσθεί∙ δηλαδή να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα ή για να το πούμε πιο λαϊκά: τρέχουν(με) και δε φτάνουν(με).

Eκκινώντας από τις εύστοχες επισημάνσεις του κ. Γκουνέλα, με τις οποίες και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, θα προεκτείνω λίγο τον προβληματισμό μου και σε μερικά ακόμη ουσιώδη προβλήματα, που ταλανίζουν το καταλαβωμένο σώμα της παιδείας μας, εδώ και μερικές δεκαετίες, δίχως να βλέπουμε στον ορίζοντα κάποια ελπίδα θεραπείας.

Όταν, λοιπόν, έρχονται αυτές οι ευλογημένες εορταστικές στιγμές της σκόλης, όπως καλή μας ώρα αυτήν των τριών ιεραρχών, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία καταθλιπτική αμηχανία (μιλώ, φυσικά, γι ' αυτούς που διασώζουν ακόμη κάποιες ελάχιστες ευαισθησίες και όχι για τους αναίσθητους και αδιάφορους)
Ο λόγος, βέβαια, για το αδιέξοδο δεν είναι και τόσο απλός, ώστε να τον παρουσιάσεις με ευκολία. Μπορείς, όμως, με μία έστω πιο μηχανιστική – επιφανειακή διαδικασία να διαισθανθείς το αυτονόητο : ο βασιλιάς είναι(ήταν) γυμνός !

Και εξηγούμαι: έχεις μπροστά σου να αναμετρηθείς με τρεις πραγματικούς ''υπερανθρώπους''∙ μήπως, τελικά, και ο τραγικός φιλόσοφος Νίτσε έδινε ένα διαφορετικό νόημα στον ''υπεράνθρωπό του, από αυτό που οι περισσότεροι κατανοούσαν(με) ; Μιλώ, φυσικά, για το μεγαλειώδες ανάστημα των τριών μεγίστων φωστήρων, που βρίσκεται από την μία πλευρά της ανθρώπινης πνευματικότητας και το σπιθαμιαίο ύψος των σημερινών εκπαιδευτικών λειτουργών – δεν αναφέρομαι σε κάποιες εκλεκτές εξαιρέσεις -
(ο λόγος πολύ σκληρός, αλλά αληθινός και μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, τα γεγονότα, δυστυχώς, μας διαψεύδουν !)
από την άλλη πλευρά της όχθης, αυτής που μόλις τη διαβείς κινδυνεύεις να χάσεις την ισορροπία σου και να βρεθείς στη δίνη του ποταμού.

Αυτή η θλιβερή διαπίστωση γίνεται από τη στιγμή που θα αφουγκραστείς τη ζωή και το πνεύμα των κειμένων των τριών αυτών ‘’υπερανθρώπων’’.
Σε καταλαμβάνει ένας οδυνηρός ίλιγγος και ευθύς αμέσως αναρωτιέσαι: μα είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να κατόρθωσαν στη ζωή τους αυτά τα συγκλονιστικά πράγματα και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα ( ο Μέγας Βασίλειος εγκαταλείπει το μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 49 μόλις ετών).

Να είναι πρώτοι στις επιστήμες της εποχής τους, στα έργα αγάπης και φιλανθρωπίας και στο τέλος τέλος να μη διστάζουν να συγκρουσθούν με την κοσμική εξουσία( αξιωματούχους και πλουτοκράτες), αλλά και με την εκκλησιαστική εξουσία (Χρυσόστομος και Γρηγόριος)!!!

...η συνέχεια παρακάτω !

Από το Διογένη/Ε.Μ.

Διογένης / Ε.Μ είπε...

‘’OI ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΝ’’

...η συνέχεια των σκέψεων !


Απέραντη θλίψη καταλαμβάνει το σημερινό εκπαιδευτικό όταν επιχειρήσει, έστω και επιφανειακά να συγκριθεί με τα τεράστια αυτά πνευματικά μεγέθη.

Και να ξεκινήσουμε με τα εφόδια των επιστημονικών και όχι μόνο γνώσεων. Στους περισσότερους γνωστικούς τομείς θα διαπιστωθεί η ανεπάρκεια και η ημιμάθεια.

Μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών λειτουργών έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με το γνωσιακό – επιστημονικό ανεφοδιασμό ! Κάποιοι, ίσως, έχουν να μελετήσουν σοβαρό βιβλίο από τα χρόνια των σπουδών τους !!!
Και αν τολμήσεις και αρθρώσεις λόγο για τα αυτονόητα, αμέσως θα εισπράξεις την ειρωνεία και την αποδοκιμασία, για να μην είπω και τη βρισιά ( - καλά αυτός μήπως είναι πειραγμένος,… δηλαδή βλαμμένος… και διαβάζει ακόμη; ) Και οι τρεις μέγιστοι φωστήρες πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζουν τις θλιβερές μας ανεπάρκειες !

Αλλά και στο θέμα της αγάπης και φιλανθρωπίας ήταν κατά πολύ μπροστά. Προσφέρονται ολοκληρωτικά στον πλησίον, δίχως να υπολογίζουν το οποιοδήποτε κόστος ! Η δε σύγκρουσή τους με την πλουτοκρατία της εποχής, δεν μπορεί παρά να μας συγκλονίσει και να μας εξαφανίσει από το ιστορικό προσκήνιο και να αναζητήσουμε οι σημερινοί εκπαιδευτικοί και όχι μονάχα αυτοί , μία κρυψώνα, ώστε μέσα εκεί να κλάψουμε για την απέραντη φτώχεια μας !

Άφησα για το τέλος τη στάση που κράτησαν οι άγιοι αυτοί Πατέρες απέναντι στην εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία. Εδώ, δεν μπορεί κανείς παρά να τους υποκλιθεί με απέραντο σεβασμό και δέος !
Δεν υπάρχει μέσα στις ψυχές τους ο παραμικρός φόβος για τις συνέπειες των συνειδητών αντιστασιακών τους πράξεων.

Δε φοβούνται μη τυχόν και χάσουν κάτι πολύτιμο, δηλαδή την εξουσία τους ! Απύθμενο μεγαλείο, εάν θελήσεις μάλιστα να το συγκρίνεις με τις θλιβερές και συνάμα τραγικές σημερινές ασημαντότητες, που με εμετικό και γλοιώδη τρόπο διεκδικούν θώκους για να γιατρέψουν δήθεν τα ‘’καρκινώματα’’ της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, δίχως, βέβαια, να θεραπεύσουν πρώτα οι θλιβεροί αυτοί ‘’σωτήρες’’ τον ταλαίπωρο εαυτό τους! Σκληρή η γλώσσα, γιατί είναι σκληρή και η σημερινή πραγματικότητα και πολύ φοβάμαι δυσώδης και ίσως αθεράπευτη !!!

Να, λοιπόν, γιατί τόσα χρόνια από τα σχολεία μας απουσιάζει η συστηματική μελέτη των μεγάλων αυτών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Γιατί απλούστατα είναι ο πιο επικίνδυνος ελεγκτικός μηχανισμός ! Και τέτοιοι μηχανισμοί είναι χρήσιμο να αποκρύπτονται τεχνηέντως και να εξουδετερώνονται.

Δε συμφέρουν στους πολύ ‘’πονηρούς ιθύνοντες’’, κοσμικούς και θρησκευτικούς, γιατί απλούστατα πρέπει να κάνουν τη ‘’δουλειά’’ τους, μία δουλειά που μυρίζει, όμως, πολύ έντονα θάνατο !

Μάλλον, είναι πολύ πιο τίμιο να καταργηθεί – λησμονηθεί η γιορτή των τριών Ιεραρχών, γιατί, λυπούμαι που το λέω, δε μας αξίζει, δηλαδή δε μας ταιριάζει καθόλου. Οι Νεοέλληνες, ακόμη και σήμερα μετά την κρίση, εξακολουθούν να βρίσκονται ‘’ΑΛΛΟΥ’’ !!!

ΤΟ ΦΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΝΑΧΟΥΜΕ !

Από Διογένη / Ε.Μ.

Related Posts with Thumbnails