ΜΝΗΜΗ ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΣΑΡΑΝΤΗ

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΑΝΤΗ

ΤΙΜΗΤΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Οι μνήμες της φευγάτης νιότης, ξεχασμένο μπουκέτο "Πασχαλιές" ευωδιάζουν στην "Επιστροφή" των χαμένων κελαϊδισμών της αγνότητας. Οι μνήμες λιτανεία λυγμών και διαψεύσεων, περνάνε αργά, λυπημένα, αμίλητα κάτω από το μαύρο στημόνι της ψυχής και ξομπλιάζουν το πένθιμο υφαντοτών αραχνοΰφαντων αισθημάτων... Οι βολεμένοι μικροαστοί - ήρωές σου διαμαρτύρονται χωρίς να επαναστατούν, πονάνε χωρίς να βογκάνε, σκύβουν και καρτερικά περιμένουν πίσω από σφαλιστά παραθυρόφυλλα, την άνοιξη που αργεί νάρθει, τα χελιδόνια πούχασαν το δρόμο τους. Μέσα από κλειστούς φεγγίτες αναζητούν"ρωγμές" φωτός στο γκρίζο πρόσωπο του ήλιου που τον πλήγωσαν οι καταιγίδες της απανθρωπιάς και του ζόφου...

Οι ηρωίδες σου, αποξηραμένα ροδόφυλλα ξεχασμένα σ’ εφηβικό "Λεύκωμα" σελίδα τη σελίδα αναζητούν να βρουν διαφυγή από τα δόκανα των ερωτημάτων: Τι είναι ζωή, χαρά, ευτυχία, μοίρα, έρωτας, φιλία, εμπιστοσύνη, λευτεριά... Ούτε τα «νερά του Ευρίπου» που ανήσυχα πάνε κι έρχονται μπορούν να λύσουν το αίνιγμα της Σφίγγας... Ξεθωριασμένα φωνήεντα στον άνεμο, χαμένα άστρα σε βροχερούς ουρανούς, οι σελίδες από «το βιβλίο της χαράς»κι από τις μυστικές εξομολογήσεις του «Γιοχάνες» και της «Μαρίας» που κουρνιάζουν κάτω από τις ανέγγιχτες σιωπές, πάνω σε γυμνές πέτρες υπομονής μέσα στα φύλλα μοναχικής πικροδάφνης... Στο «Ποτάμι» που δεν προδίδει τα μυστικά του, τα θολά νερά της «Κατεβασιάς» απειλούν να παρασύρουν λίγες «χούφτες χώμα» που κρατάς φυλαχτό από "το παλιό μας σπίτι" τώρα που "οι δείχτες του ρολογιού" σταμάτησαν στην ώρα του δειλινού και μας πολιορκούν με τη ρέμβη τους, μας μεθούν με τα’ άρωμα τους...

Θρύλοι κι όνειρα νεανικών καημών ξεπερνούν "τα Όρια" της προσδοκίας και γίνονται αχοί ίσκιων στον αιθέρα,"χρώματα εμπιστοσύνης" στραγγαλισμένα στο μαύρο δίχτυ της νύχτας. Ανοίγει το χάος τ΄ αδηφάγο του στόμα και σβήνει τους κρίνους που φουσκώνουν τους κοριτσίστικους κόρφους... Κρατάμε δροσερές τις θύμησες από τις μορφές της Βίλνας και της Ελένης ραίνουμε με δάκρυα πραγμάτων τους θλιμμένους πανσέδες της νιότης, καθώς ξεχάστηκαν σε πένθιμες κάμαρες παλιών σπιτιών πόχουν ξεχάσει τ΄όνομα τους. Όλα τα παρασέρνει το ποτάμι του χρόνου στις νεροσυρμές του Χτες, μια και δεν μπόρεσαν, ποτές να φτάσουν στις πλατειές εκβολές της εκπλήρωσης...

Γαλάτεια Σαράντη, ανύστακτη ανυφάντρασαΐτα η πέννα σου πλουμίζει με νεραντζάνθια και παπαρούνες το δίμητο πανί του λόγου σου κι ανιστορείς τη νιότη που μαράθηκε στης προσμονής το κεφαλόσκαλο, τα γιασεμιά του Έρωτα π’ όλο κινάνε νάρθουν κι’ όλο τη στράτα χάνουν, ονείρων χρυσοκλώναρα και πόθων αχολόγια!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Σε ηλικία 89 ετών άφησε την τελευταία της πνοή η Γαλάτεια Σαράντη, μία από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, το 1997, στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Η κηδεία της θα γίνει αύριο Τετάρτη, στις 12:00, από το Α’ νεκροταφείο Αθηνών.

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το ντεμπούτο της στα γράμματα έγινε το 1945 από το περιοδικό «Νέα Εστία», όπου δημοσίευσε το διήγημα «Το Κάστρο». Το 1953 απέσπασε το πρώτο της βραβείο, καθώς το μυθιστόρημά της «Επιστροφή» τιμήθηκε με το «βραβείο των δώδεκα». Eπίσης, απέσπασε το β’ κρατικό βραβείο μυθιστορήματος για «Το Παλιό Μας Σπίτι» (1969) και το α’ κρατικό βραβείο διηγήματος για το «Να Θυμάσαι Την Βίλνα» (1979). Το 1993, η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το βραβείο Ουράνη για το μυθιστόρημα «Ρωγμές».

Είχε παντρευτεί τον δικηγόρο Σταύρο Πατσούρη και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά.