ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ: "Η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει από την άκρα συντηρητικοποίηση"

Η γνωστή και αγαπημένη μου συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη στην Καθημερινή της Κυριακής και την Όλγα Σελλά λέει μεγάλες αλήθειες, με αφορμή το καινούργιο της βιβλίο «Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα» (εκδ. Καστανιώτης). Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ.

Στην Ιδιωτική Οδό ανθολογώ δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα, εξόχως αληθινά!

– Ποιοι είναι οι δαίμονες του σήμερα, δηλαδή από τι κινδυνεύει ιδεολογικά η σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

– Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει από την άκρα συντηρητικοποίηση, από την υποτίμηση της δημοκρατίας και των δημοκρατικών θεσμών, από την απολιτική σκέψη των επόμενων γενεών σε μεγάλο βαθμό, που είναι εξεγερσιακή και καλά κάνει, αλλά πρέπει να εξελιχθεί σε πολιτική για να είναι ουσιαστική. Στον χώρο του βιβλίου και της τέχνης βλέπω πολλά φαινόμενα λογοκρισίας, που πριν από 30 χρόνια ήταν αδιανόητα, αλλά ήταν κανόνας πριν από 60 χρόνια. Βλέπω μια όλο και πιο συντηρητική στάση ανθρώπων, κομμάτων, σκέψης.

– Εχει ιδιαίτερη θέση στο βιβλίο ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ξένους. Εχουμε βελτιωθεί ως κοινωνία σ’ αυτό τον τομέα;

– Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, τους αντιμετωπίζουμε μ’ έναν άθλιο τρόπο τους ξένους. Νομίζω ότι είμαστε από τις λίγες χώρες που έχουν μια τόσο σκληρή στάση. Λείπει κάθε έννοια σεβασμού και ισονομίας που υποφέρουν. Δεν λέω να γίνουν αμέσως πολίτες της χώρας, ή να συγγενέψεις μαζί τους που αυτό είναι ένα τεράστιο ταμπού που γεφυρώνεται έπειτα από πολλές γενιές, αλλά οφείλεις να συμπεριφέρεσαι ανθρώπινα. Αλλά τα παιδιά που έχουν πάρει ελληνική μόρφωση, έχουν πάει σε ελληνικά σχολεία, θα πρέπει να θεωρούνται Ελληνες. Νομίζω ότι είναι το λιγότερο που πρέπει να κάνει αυτή η κυβέρνηση. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι εξαιρετικά άξιοι και αποκαλύπτομαι μπροστά στην αξιοσύνη και την ταπεινότητα αυτών των ανθρώπων, στη λιτότητα με την οποία ζουν προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν που με εντυπωσιάζουν γιατί ήταν ένας τρόπος που κάποτε ζούσαν οι Ελληνες. Είναι σαν να βλέπω μια ασπρόμαυρη ταινία του ’50.