Τετάρτη 13 Ιουλίου 2022

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο αγαπητός μου μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ «διέρρηξε τα ιμάτιά του» για την τέλεση του μυστηρίου του Βαπτίσματος δύο τέκνων ομοφυλόφιλου ζεύγους υπό του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου. 
Εξέδωσε ανακοινωθέν – πανταχούσα και εκραύγασε πως «η συγκεκριμένη ιερατική πράξις του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου και η ουσιαστική επιβράβευσις των αμεταμελήτων σοδομιτών και η προβολή αυτών εν μέση Εκκλησία, ως δήθεν «θεοσεβών προσώπων», που βαπτίζουν ορθοδόξως τα τέκνα τους, και η κατά συνέπειαν αμνήστευσις του θανασίμου κακουργήματος του σοδομισμού και της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας, προσβάλλει ευθέως την ανθρωπολογίαν και την σωτηριολογίαν της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και οδηγεί τον συγκεκριμένον Ιεράρχην υπόδικον ενώπιον των Ιερών Κανόνων και του Κυρίου της Εκκλησίας, διότι διά της εμπράκτου «διδαχής» του ακύρωσε το σχετικό σωτηριώδες ένταλμα της Αγίας Γραφής». 
Εν τέλει, ο Πειραιώς Σεραφείμ κάλεσε τον Αμερικής Ελπιδοφόρο να ζητήσει «την συγγνώμην του Παναγίου Κυρίου της Εκκλησίας και του Εκκλησιαστικού Σώματος». 
Υπάρχουν, όμως, μερικά ερωτήματα, εύλογα νομίζω, που θα ήθελα να θέσω υπ’ όψιν του αγίου Πειραιώς: 
1. Στις 24 Οκτωβρίου 2021, δηλαδή πριν λίγους μήνες, οι ηθοποιοί Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Μακρής, βάφτισαν τον γιο τους στον Ι. Ναό Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, στην Πλάκα, που είναι ναός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Το μυστήριο τέλεσε ο εφημέριος του ναού π. Αλέξανδρος Καριώτογλου. Παρ’ ότι το γεγονός δημοσιοποιήθηκε και πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα το αναπαρήγαγαν και μάλιστα το επέκριναν, δεν είδαμε ο άγιος Πειραιώς να παίρνει ανάλογη θέση όπως αυτή που πήρε τώρα όταν έκανε το ίδιο ο Αμερικής Ελπιδοφόρος. 
2. Οι δύο παραπάνω βαπτίσεις, που έτυχαν, ως εκ της …φύσεώς τους, μεγάλης δημοσιότητος, αποτελούν για τον άγιο Πειραιώς έγκυρα μυστήρια της Εκκλησίας ή με βάση την όλη λογική του περί ομοφυλοφίλων είναι άκυρα και επομένως τα παιδιά είναι αβάπτιστα; 
3. Ο ίδιος ο άγιος Πειραιώς επιτρέπει, εξ όσων γνωρίζουμε, στην επαρχία του την λεγόμενη «γαμοβάφτιση», δηλαδή την νεοφανή πρακτική να τελείται πρώτα το μυστήριο του γάμου και αμέσως μετά το βάπτισμα του τέκνου/ων. Πώς το δικαιολογεί αυτό η νομοκανονική και θεολογική του περί μυστηρίων θεώρησις; 
4. Η «παραδοσιακή» οικογένεια είτε το θέλουμε είτε όχι έχει παρέλθει προ πολλού. Επί παραδείγματι: Δεν βαφτίζει η Εκκλησία το παιδί μιας άγαμης μητέρας, η οποία Κύριος οίδε πώς απέκτησε το τέκνο της (είτε από τράπεζα σπέρματος είτε «εξ υφαρπαγής» κ.ο.κ.); Μιλάμε για τις πολλές, πλέον, περιπτώσεις άγαμων μητέρων, οι οποίες συνειδητά επιλέγουν να μεγαλώσουν ένα ή περισσότερα παιδιά μόνες τους, χωρίς πατέρα. Με βάση την θεολογική λογική του αγίου Πειραιώς («να στερηθούν το ζωοποιό χάδι της μητέρας και την στιβαρά προσωπικότητα του πατέρα, να στερηθούν δηλαδή τα πρότυπα της ζωής»), μήπως και αυτά τα παιδιά δεν θα έπρεπε να βαπτίζονται; 
5. Δε νομίζω να διαφεύγει του αγίου Πειραιώς ότι πριν λίγο καιρό αναπληρωτής επικεφαλής του Συνοδικού Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Βάχτανγκ Κιπσίτζε, δήλωσε ότι η παρένθετη μητρότητα είναι «ηθικά απαράδεκτη» και «η νέα αυτή αναπαραγωγική τεχνολογία ταπεινώνει τις γυναίκες που γίνονται παρένθετες μητέρες». Ο εκπρόσωπος της Ρωσικής Εκκλησίας πιστεύει ότι τέτοια μητρότητα παραβιάζει τους ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που δημιουργούνται μεταξύ μητέρας και παιδιού κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σύμφωνα με τα παραπάνω μήπως δεν πρέπει να βαφτίζονται και τα παιδιά που προέρχονται από παρένθετη κύηση; Γιατί αυτό κάνει η Ρωσική Εκκλησία. Δεν τα βαφτίζει. Στην Ελλάδα, όμως, δεν ισχύει το ίδιο. Πολύ θα θέλαμε να μας διαφωτίσει σχετικώς ο άγιος Πειραιώς. 
6. Άραγε, αυτό που τόση γλαφυρότητα περιγράφει ο Πειραιώς Σεραφείμ, με αφορμή την βάφτιση των τέκνων ζεύγους ομοφυλοφίλων υπό του Αμερικής Ελπιδοφόρου, ότι, δηλαδή, η τέλεση του μυστηρίου ήταν «ουσιαστική επιβράβευσις των αμεταμελήτων σοδομιτών και η προβολή αυτών εν μέση Εκκλησία, ως δήθεν «θεοσεβών προσώπων», που βαπτίζουν ορθοδόξως τα τέκνα τους, και η κατά συνέπειαν αμνήστευσις του θανασίμου κακουργήματος του σοδομισμού», αποτελεί επιχείρημα μόνο για τους ομοφυλόφιλους; Δεν υπάρχουν «αμεταμέλητοι σοδομίτες» ετεροφυλόφιλοι των οποίων τα τέκνα βαπτίζονται πανηγυρικά; Εκεί πώς η Εκκλησία διακρίνει τα πνεύματα; 
7. Η όλη προβολή της βάπτισης υπό του Αμερικής Ελπιδοφόρου, υπήρξε ανάλογη με βαπτίσεις τέκνων ετεροφυλοφίλων της showbiz και των celebrities γενικότερα. Πώς και γιατί εκεί η Εκκλησία «επέτρεψε» την εκφυλιστική κοσμική διάσταση του μυστηρίου και μάλιστα ανεπιστρεπτί πλέον; 
Αυτά τα ολίγα προς τον άγιο Πειραιώς, πάντοτε βαθυσεβάστως.

26 σχόλια:

Άλλο και τούτο! είπε...

Τί εννοείτε πως υπάρχουν σοδομίτες ετερόφυλοι που βαφτίζουν τα τέκνα τους;
Υπάρχουν δηλαδή ετερόφυλοι οι οποίοι μετά περηφάνιας διατυμπανίζουν τις όποιες παρά φύση σεξ. επαφές τους μετά της συζύγου των, και με αυτήν τους την ιδιότητα (την σοδομική) αυτοπροσδιορίζονται οντολογικώς και ζητούν την ευλογία της εκκλησίας;
Αντιλαμβάνεστε την διαφορά ή όχι;

Ανώνυμος είπε...

Κάτσε γιατί θα χάσουμε τη μπάλα! Δεν φταίει ο Άγιος Αμερικής γιατί το έκανε κι άλλος (ή κι άλλοι) πρωτύτερα; Ή δεν φταίει ο Άγιος Αμερικής γιατί είναι του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δεν πρέπει να γράψουμε κάτι εναντίον αυτού;

Δηλαδή ρε Παναγιώτη (ΟΚ ο Πειραιώς είναι ο...Πειραιώς!-δεν τον βάζουμε στην εξίσωση-είναι γραφικός) μου λες δύο ομοφυλόφιλοι, που αμαρτάνουν εν γνώση τους και έχουν ενεργή σχέση, πραγματικά ενδιαφέρονται για την πνευματική ζωή των παιδιών τους και γι αυτό επιλέγουν να βαφτίσουν τα "παιδιά" τους;;;;

Σαφώς τα παιδιά δεν φταίνε, ούτε είχαν επιλογή. Υπάρχουν κι άλλες λύσεις όμως. π.χ Όχι νηπιοβαπτισμός σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο οικογένειας όπως την εννοούμε αιώνες τώρα.

Λύση όμως δεν είναι αυτό! Γιατί ουσιαστικά επευλογεί και την σχέση πίσω από τα παιδιά. ΠΡΕΠΕΙ να πάρει θέση η εκκλησία έστω κι αν είναι τοπική εκκλησία. Μακάρι αυτό να το κάνει το Οικ.Πατριαρχείο ή ακόμα καλύτερα μια πανορθόδοξη σύνοδος (πράγμα αδύνατο πλέον), αλλά δεν το βλέπω.

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με την αναφερόμενη εδώ παρόμοια Βάπτιση, πρότριτα, εν Αθήναις:

«Χθες, ο μικρός μας Νικηφόρος βαπτίστηκε χριστιανός, κι ήταν η πιο υπερβατική στιγμή της ζωής μου.
Παιδί μας, σου εύχομαι να γίνεις ένας ένθεος άνθρωπος, και να παίρνεις φως από τον Άγιό σου, Νικηφόρο τον Λεπρό, να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα τους αγαπάς και θα σε αγαπάνε, όπως όλοι οι φίλοι μας που μας συντρόφευσαν με το βλέμμα και τις προσευχές τους χθες στη Βάπτισή σου. Να σηκώνεις το σταυρό που από σήμερα φοράς, με υπομονή, κουράγιο στα καλά και στα δύσκολα, γιατί πλέον δεν είσαι μόνος. Αρκεί να μάθεις να κοιτάς ψηλά!
Σημείωση για τους ιερείς πατέρα Αλέξανδρο και πατέρα Βασίλειο με τη μεγάλη τους καρδιά και αποδοχή, που μας συγκίνησε όλους. Όπως μας είπαν: "οι γονείς να είσαστε πάντα ερωτευμένοι & με τον Χριστό και το παιδί θα βλέπει αυτή την αγάπη που θα έχετε μεταξύ σας, αυτή θα αναζητήσει και όταν φύγει από εσάς, και θα αναζητά πάντα στην ζωή του”».

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Ανδριόπουλε,
Θα ήθελα τη γνώμη σας για τα ακόλουθα ζητήματα:

Α)Ανακοίνωση του μητροπολίτη Γλυφάδας χαρακτηρίζει με συγκεκριμένο τρόπο τη συμπεριφορά του Αμερικής. Συμφωνείτε με τους χαρακτηρισμούς του ή όχι; Προσωπικά συμφωνώ και επαυξάνω.

Β) Ο Γλυφάδας θεωρεί ότι στο ζήτημα της βάπτισης των δύο παιδιών θα έπρεπε να ζητήσει την γνώμη της Ι.Σ., θεωρώντας το ζήτημα μείζον. Συμφωνείτε ή όχι; Προσωπικά συμφωνώ, επειδή πραγματικά τα παιδιά δε φταίνε σε τίποτα για τις επιλογές των ανθρώπων στους οποίους το κράτος των ΗΠΑ ανέθεσε την ευθύνη τους, αφετέρου όμως η Εκκλησία δε μπορεί να δώσει με πανηγυρικό τρόπο την ευλογία της στον τρόπο ζωής που οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν.

Θα μου επιτρέψετε επίσης να προσθέσω ότι το μείζον στην υπόθεση είναι η συμπεριφορά του Αμερικής για την οποία δε λέτε κουβέντα κι όχι η ανακοίνωση του Πειραιώς για την οποία γράψατε ολόκληρο κείμενο.


Ανώνυμος είπε...

Ας επιτραπεί στη συνάφεια του 14 Ιουλίου 2022-12:46 μ.μ. σχολίου να ειπωθεί ότι ο οικείος Μητροπολίτης είχε την ευχέρεια να ελέγξει την πάσης φύσεως και "φύλλου" νομιμότητα του τελεσθησομένου μυστηρίου καθόσον υποχρεωτικά προ της ενάρξεως αυτού κατατίθεται υπό της οικογενείας του-των βαπτισθησομένου-νων η σχετική Ληξιαρχική πράξη Γεννήσεως, οπότε ο υπεύθυνος κληρικός του Ναού θα έπρεπε να σπεύσει και ενημερώσει τον κυριάρχη Μητροπολίτη του σχετικώς και εκείνος πάραυτα θα έπραττε τα κατ΄αυτόν δέοντα ως κατόπιν εορτής και δεξιώσεως, και αρξαμένων πάντως των σχετικών δημοσιευμάτων -να τονιστεί αυτό..- υπεστήριξε. Ταύτα ασφαλώς δεν αναιρούν την χαρά της Εκκλησίας ότι δύο ακόμη μέλη Της προσετέθησαν διά κανονικού, υποστατού και κατά πάντα εγκύρου Μυστηρίου και επολιτογραφήθησαν στην Βασιλεία του Θεού καίτοι ορισμένοι επιμένουν να Την θεωρούν ως τρίχες!

Άλλο και τούτο, ξανά είπε...

Είστε το λοιπόν έκθετος.
Οφείλετε να απαντήσετε, σοβαρά, στις αιτιάσεις μας.

Ανώνυμος είπε...

Ποια είναι η επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το θέμα γενικά; Υπάρχει επίσημα απόφαση που να λέει ρητά ότι μπορούν ή όχι τα ομόφυλα ζευγάρια να βαπτίζουν τα παιδιά τους;

Ανώνυμος είπε...

Η σύνοδος καλείται να διαφωτίσει. Νέες ποιμαντικές ανάγκες...

Νίκος Γ. είπε...

"Λύση όμως δεν είναι αυτό! Γιατί ουσιαστικά επευλογεί και την σχέση πίσω από τα παιδιά. ΠΡΕΠΕΙ να πάρει θέση η εκκλησία έστω κι αν είναι τοπική εκκλησία. Μακάρι αυτό να το κάνει το Οικ.Πατριαρχείο ή ακόμα καλύτερα μια πανορθόδοξη σύνοδος (πράγμα αδύνατο πλέον), αλλά δεν το βλέπω."

Δηλαδή σε κάθε βάπτιση, νομιμοποιοούνται οι γονείς; Τότε να μην βαπτίζονται ούτε σε περιπτώσεις αστεφάνωτων..

Ανώνυμος είπε...

Εδώ καταντήσαμε να ιερολογείται ο Γάμος και να στέφονται μη παρθένοι-ες και ήδη συνάψαντες γενετησίους σχέσεις προ του Ιερού Μυστηρίου και τούτο δεν κολάζεται δυστυχώς ενώ θα μπορούσε να απαγορευθεί ή να επιτρέπεται δια της προσκομίσεως σχετικών ιατρικών πράξεων εξ αμφοτέρων των μερών, ανδρός τε και γυναικός. Επί αυτού σιγή άκρα παρά πάντων.. Με τούτο ας ασχοληθεί και επιβάλλει ο άγ. Πειραιώς ώστε να αναβιώσουν και ωραία έθη του τόπου μας όπως εκείνο της αιμοβαφούς σινδόνος κλπ.....

Ανώνυμος είπε...

@ Νίκος Γ.

Αν δεν βλέπετε το πρόβλημα, δεν νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι που να σας κάνει να το δείτε. Δεν είναι ίδιες περιπτώσεις, αλλά αν πρέπει να απαντήσω με ένα ναι ή ένα όχι, θα απαντούσα ΟΧΙ να μην νηπιοβαπτίζονται και σε περιπτώσεις αστεφανώτων ΕΞ ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Δεν μπορεί να μην δέχεσαι εξ επιλογής ένα μυστήριο αλλά να επιλέγεις ένα άλλο.

Ο νηπιοβαπτισμός σήμερα είναι γενικά πρόβλημα και το έχουν διατυπώσει πολλοί (επώνυμοι και σεβαστοί) νωρίτερα από εμένα. Μπορεί η Εκκλησία να μη τον καταργήσει εντελώς (μπορεί να γίνει αυστηρότερη στα κριτήρια όμως), αλλά να προτείνει ως κύρια έκφρασή της τον βαπτισμό των ενηλίκων. Κι όταν λέω ενήλικες σε όποια ηλικία τους χαρακτηρίζει ως τέτοιους η επίσημη νομοθεσία του κράτους.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως θα ήταν χρήσιμο εάν δινόταν στη δημοσιότητα η ακριβής καταχώρηση των εξονομασθέντων Βαπτισμάτων στο οικείο Βιβλίο Γεννήσεων & Βαπτίσεων του συγκεκριμένου Ναού. Θα μπορούσαν ίσως έτσι να αποκαλυφθούν "ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί" και "κίνητρα".

Νίκος Γ. είπε...

Μα το μυστήριο αφορά το παιδί, όχι τους γονείς. Το επιχείρημα του δεν μπορείς να διαλέγεις αλά καρτ μυστήρια, ισχύει για μυστήρια που τελείς για σένα. Δεν μπορεί να θες χριστιανική κηδεία ενώ δεν έχεις κάνεις Θρησκευτικό γάμο. Αν και κατά την γνώμη μου το θέμα του θρησκευτικού και του πολιτικού γάμου ή ακόμα και του μη γάμου, αφορά καθαρά τον εξομολόγο. Θέλω να πω έχουν όλοι τις πνευματικές προϋποθέσεις να κάνουν θρησκευτικό γάμο; Είναι επομένως άλλο το να κάνω Πολιτικό γάμο ή να συζώ, διότι βλέπω το θέμα κοσμικά, και άλλο κάνω πολιτικό γάμο, και με την ευλογία του Πνευματικού μου, ή ακόμα και να μην παντρεύομαι και απλά να συζώ, διότι δεν πληρώ τις προύποθέσεις του μυστηρίου. Το θέμα επομένως δεν είναι ο Πολιτικός Γάμος, αλλά ο λόγος για τον οποίον γίνεται.

Νίκος Γ. είπε...

Μόνο για τον ανάδοχο θέτει προϋποθέσεις η Εκκλησία, όχι για τους γονείς.

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς για τον ανάδοχο θέτει προϋποθέσεις καθώς μέχρι εντελώς πρόσφατα δεν υπήρχε η έννοια της ομόφιλης οικογένειας...

Ανώνυμος είπε...

Βλέπω ότι το θέμα αποτέλεσε αφορμή για γόνιμη συζήτηση μεταξύ μας, αδελφοί...

Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Παναγιώτης έγραψε το άρθρο εναντίον του Πειραιώς για να δώσει "άλλοθι" σε έναν Φαναριώτη, όπως λέγεται ουσιαστικά σε ένα από τα προηγούμενα σχόλια...

Πρέπει να παραδεχτούμε όντως ότι σιγά σιγά εμφανίζονται νέες ποιμαντικές ανάγκες (τις οποίες, δυστυχώς, δεν μπορούν να καλύψουν γραφικοί δεσποτάδες σαν τον Πειραιώς...)

Πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι η αμερικανική κοινωνία έχει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικές συνθήκες από την ελληνική κοινωνία. Το θέμα αφορά άτομα της ομογένειας, οπότε ας μην πάμε να κρίνουμε με βάση το τι συμβαίνει στις δικές μας συνθήκες ζωής και τις δικές μας ανάγκες...

Νομίζω ότι κατά βάθος αυτό θέλει να δείξει και ο Παναγιώτης στο άρθρο του, μαζί με την υποκριτική στάση του Πειραιώς. Δεν θα κρίνουμε εμείς έναν δεσπότη, δεν έχουμε καμία τέτοια αρμοδιότητα. Παρόμοια, και ο Πειραιώς (που συμπεριφέρεται σαν κριτής της οικουμένης), δεν έχει δικαίωμα να κρίνει, εφόσον μάλιστα (όπως εύστοχα τονίζει ο Παναγιώτης, με όσα λεει), ο ίδιος κάνει πολύ χειρότερα πράγματα στη μητρόπολή του...

Το ζήτημα αυτό της βάπτισης μου θύμισε ένα παλιότερο ζήτημα, με κάποιον βυζαντινό αυτοκράτορα, δε θυμάμαι ποιος ήταν και το ακριβώς είχε γινει... Πάντως, στο περίπου, θυμαμαι ότι με βάση όσα -εκκλησιαστικά- ίσχυαν στη μια περιοχή τοτε, απαγορευόταν να παντρευτει... Τελικά τον πάντρεψε ένας άλλος επίσκοπος, από άλλη περιοχή, με διαφορετικές συνθήκες ζωής και νοοτροπία... Και είχε προκύψει σαν θέμα αν είναι έγκυρος ο γάμος, τι πρέπει να κάνει η εκκλησία σε αυτές τις περιπτώσεις κλπ

Η εκκλησιαστική πείρα και ιστορία δείχνουν ότι τέτοια ζητήματα συνεχώς προκύπτουν. Και θα τα λύσουν οι αρμόδιοι. Εμείς, σαν πιστοί, να κοιτάμε να μη σκανδαλιζομαστε, να μην κατακρίνουμε και να μην δίνουμε αξία σε άτομα που γίνονται κριτές αντί του Χριστού... Η Εκκλησία και ο Χριστός θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όπως και να έχει. Ας μην χάσουμε την ψυχή μας.

Ανώνυμος είπε...

αξιοτ κ Ανδριοπουλε,
Το στρογγύλεμα της υπόθεσης δεν εξυπηρετεί κανέναν. Τι σημαίνει « ευλόγησε» τα τέκνα; Υπάρχουν «τέκνα, από τέτοια συνύπαρξη; Τι σημαίνει «η παραδοσιακή» οικογένεια είτε το θέλουμε είτε όχι έχει παρέλθει προ πολλού» ; Ότι τέλος πάντων, πρέπει να αποδεχόμαστε τα πάντα, έτσι ; Αλλά και τα παραδείγματα που αναφέρατε έχουν να κάνουν με φυσιολογικές καταστάσεις, ενός ανδρός και μιας γυναικός έστω και εάν αυτή/οί ζει/ουν και μεγαλώνει/ουν μόνη/οι της/ους το παιδί. Ο π. Αλέξανδρος, πάντα είχε «προχωρημένες!» ιδέες. Είστε έξυπνος άνθρωπος, και γνωρίζετε τι πρακτικές ακολουθούσαν οι παλαιοί Μητροπολίτες. ‘Έδιναν μεν την άδεια, αλλά δεν τελούσαν οι ίδιοι, ποτέ το μυστήριο!!! Είμαι της άποψης, ΝΑΙ, να ευλογήσει η Εκκλησία, αλλά όχι να χειροκροτήσει. Τα παιδιά αυτά, θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον α-φύσικο, αντίθετο τόσο με τους ηθικούς όσο και με τους ηθικούς νόμους.

Χάρης είπε...

Αγαπητέ Νίκο Γ.
Ομολογώ πως πρώτη φορά ακούω για κωλύματα που απαγορεύουν την τέλεση ορθοδόξου γάμου..
Και μάλιστα, να επιτρέπει ο πνευματικός (βαπτισμένο, εννοείται) ζευγάρι να συζεί, γιατί αυτή κατάσταση είναι -λέει- καλύτερη από το να ευλογηθούν με την χάρη του μυστηρίου!
όσο ζούμε μαθαίνουμε βέβαια..

Χάρης είπε...

Τροφή για σκέψη

Μελετώντας κανείς ένα εγχειρίδιο Λειτουργικής(Φίλης, Τρεμπέλας, Φουντούλης κλπ), μαθαίνει ευθύς αμέσως πως από τα πρώτα χρόνια της η Εκκλησία έθετε πολύ αυστηρούς κανόνες κατήχησης.
Προεκειμένου να βαπτιστεί κάποιος με πρότερο "εθνικό" βίο μεσολαβούσαν έως και τρία χρόνια (!) ετοιμασίας... Από εκείνη την ετοιμασία προέρχεται και η έννοια του αναδόχου, που -κάποτε-είχε βαρύνουσα πνευματική αξία.
Βατπίσεις γίνοταν μαζικές το Πάσχα (και όχι μόνον), και κατά μία έννοια, η νηστεία της Σαρακοστής έρχεται από εκεί.
Κάποια στιγμή, οι Χριστιανικές οικογένειες έγιναν ο κανόνας και ετέθει το ζήτημα του νηπιοβαπτισμού.
Ώς εκ τούτου, η πνευματική κατάσταση των γονέων θεωρείτο δεδομένα Χριστιανική.
Παρέμεινε λοιπόν το βάρος στον ανάδοχο.

Από τα άνω προκύπτει πως η αποσύνδεση του μυστηρίου από το περιβάλλον του νηπίου, είναι προβληματική-πλην εξαιρέσεων π.χ. μονογονεικότητας, ιδρυμάτων κλπ. αλλά όχι *τέτοιων* εξαιρέσεων!!!

Χάρης είπε...

(Ζητώ συγνώμη, εννοούσα: ο Καθηγητής Φίλιας, και όχι Φίλης)

Ανώνυμος είπε...

Ένα θέμα είναι το εάν καλώς ή κακώς ετελέσθη το μυστήριο της Βαπτίσεως για παιδιά υιοθετημένα από ομοφυλόφυλο ζευγάρι. Με την ευκαιρία και της τοποθέτησης του Μητροπολίτη Πειραιώς η παρούσα δημοσίευση θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων ακόμη περισσότερων παρεμφερών ζητημάτων της εποχής, στα οποία η Εκκλησία θα όφειλε να λάβει θέσει, εννοείται μετά από σοβαρό και ενδελεχή εσωτερικό διάλογο. Αυτό το τελευταίο, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν το αυτονόητο, ωστόσο στην παρούσα εκκλησιαστική μας πραγματικότητα ακούγεται υπερβαλόντως σουρρεαλιστικό, αν δεν προκαλεί τον γέλωτα.
Πέραν όμως αυτού, το άλλο θέμα που τίθεται είναι ο τρόπος χειρισμού εκ μέρους του Ελπιδοφόρου. Άραγε δεν φανταζόταν εκ των προτέρων τις αντιδράσεις που θα προκαλούνταν; Κι αν το φανταζόταν, όπως είναι το πιθανότερο, δεν θα όφειλε να έχει ενημερώσει για τις ιδιαιτερότητες αυτής της Βάπτισης τον οικείο Μητροπολίτη, ο οποίος ουσιαστικά δηλώνει πως ο Ελπιδοφόρος τον εξαπάτησε; Ή δεν θα έπρεπε ακόμα να έχει υπάρξει μια προσυνεννόηση με τους υποτιθέμεντους "γονείς" των παιδιών, ώστε να μην δοθεί δημοσιότητα από τους ίδιους και παρουσιαστεί η Βάπτιση ως ένα κοσμικό γεγονός της show-biz και να μην έλθει, τόσο ο ίδιος, όσο και η Μητρόπολη αυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος σε δύσκολη θέση; Το τελευταίο βέβαια θα ίσχυε στην περίπτωση που αυτό που πρωτίστως θα ενδιέφερε τον Ελπιδοφόρο και την οικογένεια του ομοφυλόφυλου ζεύγους ήταν το πνευματικό γεγονός της Βαπτίσεως αυτό καθαυτό και όχι το κοσμικό happening. Και για την μεν οικογένεια δεν θα είχε κανείς τέτοιες απαιτήσεις. Για τον Ελπιδοφόρο όμως;
Και μια τελευταία απορία: εάν δεν επρόκειτο για την γνωστή και ισχυρή οικονομικά ομογενειακή οικογένεια Μπούση, αλλά για μια άσημη και φτωχή οικογένεια, άραγε με την ίδια προθυμία ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής θα διέσχιζε τον Ατλαντικό προκειμένου να τελέσει προσωπικά ο ίδιος το Μυστήριο που θα του δημιουργούσε ένα κάρο μπελάδες;

Ανώνυμος είπε...

Αχχ θίχτηκε ο Πειραιώς, όπως φαινεται ξεκάθαρα από την απάντησή του...

Όταν λοιπόν φτάνεις να αρνείσαι ότι γίνεσαι γραφικός κλπ, δήθεν με αγάπη για τους πιστούς που το πιστεύουν αυτο... μάλλον δεν έχεις δει βαθύτερα τον εαυτό σου και τη συμπεριφορά σου, και μάλλον ζεις αποσυνδεμενος από την κοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες της....

Επίσης, ας αποφασίσει ο Πειραιώς πότε θέλει να μιλάει... Στο κείμενό του προσπαθεί να προβληθεί ως "σωστός" και "άμεμπτος" επειδή δεν μίλησε για μια βάπτιση από γκέι γονείς που έγινε σε διπλανή μητρόπολη... Και ταυτόχρονα προβάλλει ως "χρέος" του το να μιλήσει επειδή σε μια άλλη διπλανή μητρόπολη έγινε βάπτιση παιδιών γκέι, δήθεν για να προστατεύσει το ποίμνιο (ποιμνιο που ανήκει σε άλλη μητρόπολη).. Αυτοαναιρείται.... Μήπως, βαθύτερα και ενδόμυχες, το μέλημα του Πειραιώς είναι να μιλήσει εναντίον ενός Φαναριωτη, αλλά όχι εναντίον του ελλαδίτη αρχιεπισκόπου;

Όταν αγαπάς, τον άνθρωπο (αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο) και τον οργανισμό που και οι δύο υπηρετείτε (Εκκλησία), δεν εκθέτεις και δεν προβάλλεις δημόσια τον άλλο ως λάθος και τον εαυτό σου ως σωστο. Είναι ξεκάθαρα υποκρισία αυτό, και μάλιστα όταν ο ίδιος κάνεις χειρότερα πράγματα στη μητρόπολή σου (όπως τη γαμοβαπτιση ή τις λειτουργικές αυθαιρεσίες και τη μη συμπόρευση με το τυπικό, σε διάφορες ενορίες). Δεν συμπεριφέρεσαι σαν να έκανε κάτι ο Ελπιδοφόρος μέσα στη δική σου μητρόπολη, ούτε δείχνεις μια ψεύτικη "αλληλεγγύη" στον δεσπότη στον οποίο "έκανε" κάτι ο Ελπιδοφόρος. Όταν αγαπάς, τον άνθρωπο και τον οργανισμό, μιλάς ιδιαιτέρως με τον ίδιο τον άνθρωπο, μιλάς με τους υπόλοιπους συνοδικούς, χωρίς προβολή στα μίντια, και αναπαύσεις τις συνειδήσεις όσων πιστών έχουν σκανδαλίσει. Δεν δημοσιεύεις για να σκανδαλίσεις περισσότερο και να προβληθείς εσύ ως δήθεν "ήρωας" και "ομολογητής". Αυτό δείχνει κρυφό εγωισμό και αυταρεσκεια, όχι αγάπη για την Εκκλησία, σοφια και διάκριση, πράγματα που μας διδάσκουν οι πραγματικοί ομολογητές της Εκκλησίας.

Ακόμα, αυτά τα δήθεν για "χρέος" και "προστασία" του ποιμνίου... ας τα αφήσει... Ας κοιτάξει πρώτα να σοβαρευτεί γιατί έχει ήδη σκανδαλίσει χιλιάδες ψυχές με τη δράση του, απομακρύνοντάς τους από την Εκκλησία, και νομίζοντας ο ίδιος (και κάποιοι επίσης γραφικοί οπαδοί του) ότι οικοδομεί... Ενώ γκρεμίζει τόσα πράγματα που πάνε να χτίσουν άλλοι....

Ανώνυμος είπε...

Επίσης, για την απάντηση του Πειραιώς:
Χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα (πάλι, έμμεσα, για να μειώσει τον "αντίπαλο" και να φανεί ο ίδιος "σωστός") ότι αρκετά σχόλια γράφονται ανώνυμα... Και λέει μάλιστα ότι αυτό δεν ταιριάζει με έναν πιστό του Χριστού (από πού και ως πού δεν ταιριαζει;)

Εγώ θα πω κάτι διαφορετικό

Μερικές φορές το να αναφέρεις το όνομά σου δείχνει έπαρση, διάθεση για προβολή και αλαζονεία (ΑΥΤΑ τα πράγματα δεν ταιριάζουν στους πιστούς του Χριστού, όχι αυτά που λέει ο Σεραφείμ). Δεν δείχνει έλλειψη γενναιότητας, όπως υπαινίσσεται ο Σεραφείμ.

Εν προκειμένω, το σημαντικό είναι το περιεχόμενο της συζήτησης, οι ιδέες που εκφράζονται, όχι το αν τις εκφράζει ο Κώστας ή η Μαρία. Όλοι πιστοί είμαστε, και ο Σεραφείμ καλά θα κάνει να σταματήσει να το παίζει "μεγάλος σοφός γκουρού" της Εκκλησίας, γιατί δεν είναι.

Χωρίς ευχές για καλό καλοκαίρι, και χωρίς ψεύτικα λόγια και δήθεν αγάπες προς το πρόσωπό του. Διότι θέλω να παραμείνω γενναίος και να μην γίνω υποκριτής σαν εκείνον, λέγοντας πράγματα που δεν πιστεύω και δεν εκφράζουν την καρδιά μου. Καλή μετάνοια δέσποτα, σε όλους μας.

Ένας πιστός
Συνειδητά πιστός

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα όλα τα σχόλια με προσοχή. Υπάρχει δίκιο κ στις 2 πλευρές. Ας φωτίσει ο Θεός τη σύνοδο να δώσει οδηγίες κ κατεύθυνσεις

Νίκος Γ. είπε...

Σχετικά με το θέμα της ευλογίας:

Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Μπορεί την ίδια μέρα να πάνε δύο άνθρωποι να εξομολογηθούν στον ίδιο ιερέα, να του εξομολογηθούν ακριβώς το ίδιο πράγμα, και στον έναν ο πνευματικός να είναι επιεικής και στον άλλον αυστηρός. Διότι αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον που σου λέει "παλεύω με τον τάδε λογισμό, αλλά θέλω να απαλλαγώ απ' αυτόν", και αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον που σου λέει "Δικαίωμα μου να κάνω ό,τι θέλω. Δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω!".
Επίσης ο εξομολόγος, θεολογικά, δεν λειτουργεί με βάση του τι είναι θεολογικά σωστό και ηθικό, αλλά με βάση τι ωφελεί την συγκεκριμένη στιγμή τον άνθρωπο που έχει απέναντι του και τι φάρμακο μπορεί να του δώσει. Διότι το φάρμακο έχει να κάνει και με το σε τι πνευματική κατάσταση είναι ο άλλος. Άλλο φάρμακο δίνει ο πνευματικός σε κάποιον που είναι ώριμος πνευματικά και άλλο σε κάποιον που δεν είναι.
Έχω ακούσει περιπτώσεις που κάποιος πχ εξομολογείται πως έχει σαρκικό πειρασμό και ο πνευματικός, θεωρώντας προτιμότερο (διότι ο πνευματικός προσπαθεί μεταξύ δύο κακών, να διαλέξει πιο είναι το λιγότερο κακό) από το να πορνεύσει με το αντικείμενο του πειρασμού, το να... πορνεύσει μόνος του, να του δώσει ευλογία για αυνανισμό. Διότι δεν είναι το ίδιο να πορνεύεις στο σώμα σου, από το να πορνεύεις σε ξένο σώμα (βλ. παύλεια θεολογία περί πορνείας). Ε, αυτό που είπα είναι πως όπως δίνεται σε κάποιες περιπτώσεις ευλογία αυνανισμού, να δίνεται και ευλογία πολιτικού γάμου.
Πάμε τώρα στο θέμα "θέτει εαυτόν εκτός εκκλησίας" και ρωτάω: ο πόρνος θέτει εαυτόν εκτός Εκκλησίας, παρότι εξομολογείται το πάθος του; Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το θέμα του γάμου. Κάποιος μπορεί να έχει πειρασμούς, να αμαρτάνει και ταυτόχρονα να εκκλησιάζεται κανονικά. Άρα είναι άσχετο το αν αμαρτάνει κανείς με το αν είναι μέλος της Εκκλησίας. Σημασία έχει ο τρόπος που αμαρτάνει και αν έχει ταπείνωση. Μην ξεχνάμε επίσης, πως θεολογικά η πορνεία δεν είναι μόνο σωματική είναι και πνευματική. Επομένως το ότι παντρεύεται κανείς δεν σημαίνει αυτόματα πως σταματά να είναι πόρνος. Επομένως από που προκύπτει πως όσοι τελούν θρησκευτικό γάμο, αυτόματα επειδή τον τελούν δεν είναι πόρνοι;
Τέλος ο έχων πνευματικά αισθητήρια ιερέας μπορεί να καταλάβει, όταν πηγαίνει ένα ζευγάρι να του πει να το παντρέψει, αν είναι πράγματι σε θέση να παντρευτεί ή αν δεν θα αντέξει ούτε καν μήνα μαζί. Αν δει λοιπόν, πως, παρότι το ζευγάρι θεωρεί πως είναι ευτυχισμένο μαζί, στην πραγματικότητα δεν είναι -λέει πως είναι καθαρά κοσμικά, αλλά δεν είναι πνευματικά ευτυχισμένο δηλαδή- οφείλει να το πει. Αν παρά τα όσα πει ο ιερέας, το ζευγάρι επιμένει να παντρευτεί, λέγοντάς του ότι έχει άδικο, ο ιερέας δεν μπορεί παρά να το παντρέψει. Όμως, οφείλει εκ των προτέρων να πει την γνώμη του για το ότι δεν πρόκειται να πετύχει ο γάμος, ώστε να προστατέψει το ζευγάρι από την επιορκία. Διότι, εφόσον στον γάμο το ζευγάρι υπόσχεται πως θα ζήσει για πάντα μαζί, το ότι χωρίζει δεν είναι επιορκία; Οπότε στην περίπτωση που το ζευγάρι δεν παντρεύεται, πορνεύει, ενώ στην περίπτωση που παντρευτεί και χωρίσει, έχουμε επιορκία. Πιο από τα δύο είναι χειρότερο, η πορνεία ή η επιορκία; Και επειδή μίλησα για χωρισμό, εκεί υπάρχει ένα άλλο θέμα, που δεν καταλαβαίνουν όσοι φωνάζουν κατά των διαζυγίων, τι είναι χειρότερο το να χωρίσει το ζευγάρι ή να μένει μαζί και να δημιουργεί προβλήματα ο ένας στον άλλον και στα παιδιά. Εννοείται βέβαια πως είναι άλλο πράγμα, το ότι το πράγμα στην εποχή μας έφτασε στο σημείο να χωρίζει κάποιος χωρίς σοβαρό λόγο, μιας που το δόγμα της εποχής μας είναι η ευδαιμονία και η ευκολία, και τελείως άλλο πράγμα το ότι υπάρχουν ζευγάρια που είναι προτιμότερο να χωρίσουν παρά να είναι μαζί.

Ανώνυμος είπε...

Καλά, ας μην ήταν από πλούσια οικογένεια της ομογένειας και θα σας έλεγα εγώ αν θα χαιρόμασταν τώρα για την είσοδο δυο νέων ψυχών στην Εκκλησία...

Related Posts with Thumbnails