Το αληθώς ορθοδόξως σκέπτεσθαι και ζην είναι άκρως αντιευσεβιστικό

ΚΑΤΑ ΝΕΟΪΕΡΟΚΑΝΟΝΟΛΑΤΡΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΛΟΓΟΣ ΕΝΑΤΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ

Tου Κώστα Νούση

Θεολόγου - φιλολόγου

«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» (Αντιγόνη)

Θέλω να αγιάσω αλλά δε με αφήνουν, λέει ο λαός μας θυμοσόφως. Εξ αφορμής σταλείσης υπό ιερωμένου επιστολής σχολιαζούσης την υπ’ εμού οικουμενιστική πλάνη και καταδεικνύοντος δι’ αυτής το φαινόμενο της έκπτωσης των σημαινομένων των λέξεων που με τη σειρά του καταμαρτυρεί την έκπτωση των ηθών, εκκλησιαστικών και μη, θα επιχειρήσω να θίξω τη φωλιάζουσα φύσει υποκρισία χριστιανών «αδελφών» και τη μεταμόρφωσή τους σε απάνθρωπα όντα, εξωγήινα και - το βασικότερο - μη έχοντα αγάπην αλλά τυπολατρική προσκόλληση σε κανόνες και αγιογραφικές ιστορίες ειλημμένες κατά το δοκούν και, όπως εύλογα θα φανταζόταν ένας μέσος άνθρωπος, τα όντα αυτά είναι περισσότερο οι «πατέρες» μας, ιερείς και μοναχοί, οι την ουσίαν της πατρότητος (=εν στοργή πνευματικής τροφοδοσίας μας) απολέσαντες και τους ιερούς κανόνας εις κανόνια μετασχηματίσαντες ( γέρων Παΐσιος ), τους οποίους και πρώτοι καταπατούν.

Κληρικοί που χειροτονούνται πάντα εκτός της προβλεπομένης ηλικίας (μια εκ των ασημαντοτέρων καταπατήσεών τους) και γενόμενοι πυρ πνέοντες κατά πάντων, ιδία δε αιρετικών, αλλοθρήσκων και Ινδιάνων – κατά των οποίων έβαλε ιδιαιτέρως ο εν λόγω ενδεχομένως κληρικός εξ ου αφωρμήθην εις το γράφειν, λες και δεν έχουν τελειωμό οι διωγμοί των άμοιρων Ινδιάνων υπό των λευκών – τους οποίους βλέπουν ως μιάσματα, προς τούτοις δε και τους ομοδόξους αδερφούς τους και πατέρες, που κατ’ οικείαν γνώμην επρόδωσαν, πλην ολιγαρίθμων ακριβών τηρητών κανόνων και παραδόσεων.
Συγχωρήσατέ μοι τον ζουράρειον τρόπον, αλλά υπήκοος γενόμενος φίλω μου ιερεί και πνευματικώ πατρί, χάρισμαν έχοντι αναδέχεσθαι λογισμούς, το πράττω.
Θα ξεκινήσω με ένα περιστατικό. Φίλος μου αρχιμανδρίτης - εν τω κόσμω βιών και παρ’ ηλικίαν χειροτονηθείς - με παρετήρησε, όταν πήγα να τον φωνάξω όντα στο ιερό βήμα να βγει έξω, ότι δεν επιτρέπεται να ομιλούμε σε ιερό χώρο, διότι προφανώς είπα και κανα δυο λέξεις παραπάνω! Μπορεί να φαίνεται φαιδρό αλλά είναι τραγικό για όλους το πνεύμα αυτό. Η φαινομενική αυτοαναίρεση των κανόνων και η de facto έκπτωση πολλών εξ αυτών μαρτυρεί περιτράνως τη διαστροφή της κατά γράμμα ερμηνείας και εφαρμογής των περισσοτέρων κανόνων και την εν διακρίσει ορθόδοξη κατά πνεύμα ερμηνεία και εφαρμογή τους, ως άλλωστε συμβαίνει και με το κείμενο της αγίας γραφής, ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη της προτεσταντικής εν προκειμένω αντίστοιχης πλάνης. Βέβαια η εκλεκτική τους εφαρμογή είναι μια πραγματικότητα (π.χ. η κατάλυση ελαίου στις νηστείες) αλλά αν τολμήσει κανείς να συμμετέχει σε κανένα διάλογο τον αποκαλούν διάβολο… Η διάσταση λέξεων και εννοιών έφερε και τους χριστιανούς σε διάσταση με τις ενέργειες της επισήμου εκκλησίας. Παρενθέτω εδώ την προτροπή να μη σκεπτόμεθα πονηρά ότι πολλοί εκ των αντιδρώντων θα ήθελαν να είναι σε ηγετικές θέσεις και ότι ο γράφων είναι πεπλανημένος υπερφίαλος νεανίσκος φιλοφαναριώτης ή στην καλύτερη δαιμονοποιώντας τον ως σκοπόν έχοντα την αυτοπροβολήν - λύσεις εύκοπες απόσεισης ψυχολογικής των ευθυνών και ενοχών μας, επαναλαμβάνοντες το αρχαίο αμάρτημα μετάθεσης εις τον πλησίον - επανέρχομαι στην ουσία της αίρεσης: πνευματικός θάνατος (και σωματικός ενίοτε αν δούμε τις καταλήξεις πολλών οπαδών τους αλλά και δίπλα μας καθημερινά με τους χιλιαστές που αποκτείνουν εαυτούς και συγγενείς εν τη απαγορεύσει των μεταγγίσεων).

Είναι άξιον στατιστικής μελέτης πόσοι εκ των συγχρόνων στρατευσάντων κατά αιρετικών γνωρίζουν ποιους και γιατί ακριβώς μάχονται. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε ότι «φοβάμαι μην πάω στην κόλαση από την πολλή οικονομία», αυτοί όμως θεωρούν ήδη εαυτούς μεν σεσωσμένους, τον Πατριάρχη δε και τους περί αυτόν εν χορώ με τους Ινδιάνους γύρω από τις πυροστιές της δαντικής κολάσεως!
Το κακόηθες και πάλι εκκλησιαστικό τούτο όγκωμα παθολογοανατομικώς τέμνων εν τη θεολογική χειρουργική τραπέζη ρομφαίαν δίστομον λαβών κατά πάντων, ιδία δε των πεπωρωμένων και εκχυδαϊστών, οίτινες:
εκστρατεύσαντες κατά ιεραρχών πλήρεις αναρχίας εισίν,
επαγγέλλονται εξωτερική ισορροπία όντες φορείς εσωτερικής εαυτών ανισορροπίας,
παν το δόγμα έχοντες, αγάπην δε μη έχοντες, τουτέστιν ουδέν εισίν,
ελεούν μεν υλικώς αλλά στις κρίσεις των κατά πάντων ποσώς,
εκμανέντες κατά αδερφών, ίνα ορθοδοξότεροι φανέντες,
σμικρύνουν το ευαγγελικό μήνυμα από την παγκόσμια εμβέλειά του σε ολίγιστους εκλεκτούς,
πνευματοκτόνοι του νόμου και γραμματολάγνοι,
δικτατορίσκοι φιμωτές της εναλλακτικής πνευματικής έκφρασης και καλαισθησίας,
ανίεροι ιεροεξεταστές και μίζεροι δονκιχωτιστές,
ακροβατικώς δογματικοί ερμηνευτές και θείον ζήλον διαρρεύσαντες κατά αδερφών,
σεκτοποιητές του εκκλησιαστικού σώματος του εις πάσαν κτίσιν επεκτεινομένου,
οίτινες την ποιητική γλώσσα της εκκλησίας συνοψίζουν στις αρές του αναθέματος,
μετατρέψαντες τα μελίρρυτα λόγια του Χριστού σε αυστηρές διατάξεις ενός κοινού φανατικού θρησκευτικού ηγέτη,
οι διαστρέψαντες το φωτοφόρο θεωτικό κάλεσμα του Χριστού σε μίζερο και θλιβερό φολκλορικό κήρυγμα και κυνήγι μαγισσών (που πετάνε κατά βάσιν κατά δύση μεριά)
οι το σαθρό οικοδόμημα της θεολογίας τους ανεγείραντες στο χώρο του κρανίου τους εκ του μη όντος, οι τοίχοι του οποίου γέμουσι γραμμάτων ενός νέου υπ’ αυτών δημιουργηθέντος νόμου συνισταμένου εκ παλαιοδιαθηκικών και νομοκανονικών διατάξεων,
οι συνιστώντες φαρισαϊκή συνομοταξία απεχόντων του ευγενικού εκκλησιαστικού ήθους,
οι μετονομάσαντες την εκκλησία σε νομικό καθίδρυμα από το οποίο εκβάλλουν αφειδώς παραβάτες,
αυτόκλητοι απολογητές μιμούμενοι την εκ δύσεως εισαγόμενη ευπρόσβλητη απολογητική,
ερασιτέχνες υπερασπιστές μιας πίστης χρείαν εχούσης δεκανικίων κατ’ αυτούς,
οι ορθόδοξοι κατ’ όνομα και αντορθοδόξως πολιτευόμενοι,
οι παρασύροντες στον ευσεβιστικό χείμαρρο και ηθικιστικό τους κατήφορο αθώα θύματα και φιλότιμους αγωνιστές,
οι την εκκλησίαν μεταβαλόντες από χώρο παραγωγής αγίων σε χώρο εκκόλαψης αγρίων,
οι εγκαταλιπόντες το ταπεινό ήθος της κατά Χριστόν σαλότητος με τον ανορθόθοξο παράλογο τρόπο τους και τη γλυκύτητα της πνευματικής ζωής με την τραχύτητα των ακτιβιστικών εκτροπών τους,
οι εκπληρώσαντες το προφητικό παύλειο «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών», δοκησίσοφοι, μάλλον εαυτοίς αρέσκοντες,
οι την μέθην του θείου έρωτος μη ζηλώσαντες ει μη μόνον τον αδελφοβόρον μανιώδη οίστρο,
οι ερμηνεύοντες με σεσηπότα διανοητικά ακροβατήματα,
αφανείς άσημες φιγούρες εκτοξευόμενες κακογούστως από την ανωνυμία τους,
οι ερασταί της δυτικής θεολογίας οι υποπίπτοντες στον πειρασμό του ακτιβισμού και της κατά γράμμα θεοπνευστίας των κανόνων και της εκκλησιαστικής ιστορίας,
θλιβεροί ονειροπόλοι αρχαίων εκκλησιαστικών ερίδων,
ειδωλολάτρες του ξοάνου του κενού γράμματος του νόμου,
τραγικά πρόσωπα που κινδυνεύουν να χάσουν και αυτή και την άλλη ζωή,
οι και αρνούμενοι το διάλογο θέσιν θεού επέχοντες, του κατεξοχήν διαλογικού όντος,
οι την αλήθειαν της πίστεως διαστρέψαντες σε σέκτα φανατικών θρησκολήπτων,
άχρωμες γκρίζες φιγούρες μεστές ψυχαναγκασμού που δε θέλουν ποτέ να χαρούν αισθόμενοι πανταχόθεν βαλλόμενοι από θεούς και δαίμονες,
εσκληρυμμένες καρδίες, νέμουσαι άπασι κατάρες αντ’ ευχών,
οι αυθαιρέτως υπεραλλόμενοι των λαγαρών ευαγγελικών μηνυμάτων και μετατρέψαντες τη γραφή σε κοινό ιστορικό μυθιστόρημα,
αρπάξαντες τη δαιμονική τρίαινα και σείοντάς την κατά παντός ανθρωπίνου όντος,
προορώ μεν τη χλεύη και λήθη στην οποία τους παραδίδουν και το παρόν αλλά και η μέλλουσα αναγραφήναι ιστορία, καλώ δε άπαντας, μηδ’ εμού εξαιρουμένου, στην εν ταπεινώσει μετάνοια, την προς όλους ανεξαιρέτως αγάπη και αληθινή πνευματική ζωή, που είναι η αναζήτηση του Θεού και η απόκτηση της θείας Χάριτος. Αν φάνηκα σκληρός, ας αναλογισθούν τινες μήπως είναι σκληρότερο το να υβρίζεις χυδαία κληρικούς και μη και να τους βλέπεις σα δαίμονες… Το αληθώς ορθοδόξως σκέπτεσθαι και ζην είναι άκρως αντιευσεβιστικό, όσο και αν αυτό ενοχλεί τις θρησκευτικές μάζες. Να θυμηθώ κάτι τελευταίο από το γερο Πορφύριο. Κάποτε «κόλλησε» ένα πνευματικό του παιδί πόσα χρήματα και πού θα τα προσφέρει ως ελεημοσύνη. Στη δίνη των λογισμών του ήρθε ο γέρων και του είπε να ξεκολλήσει και να στραφεί στην αύξηση της αγάπης στο Χριστό. Μακάρι όλοι μας να προβαίναμε στο ωραίο αυτό εκ πάντων των εμμονών του έκαστος ξεκόλλημα!
Στο πνεύμα λοιπόν των ημερών των Χριστουγέννων και επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας το μικρό (τυμπαν)ευσεβιστή, θέλω να εκφράσω στους ιεροκανονολάτρες μια μικρή μου απορία: το κοριτσάκι με τα σπίρτα προφανώς δεν ήταν ορθόδοξη χριστιανή: πού άραγε να πήγε η ψυχούλα της εκείνο το βράδυ;

Κ.Ν.
Λάρισα 17-12-2009

Πίνακας, Βαρβεροπούλου-Απέργη Κλεοπάτρα, χωρίς τίτλο