Ξυπόλητες μοίρες
φτιασίδια στις γύρες
γυρνάω στους δρόμους
φτωχή…
πουλάω φτιασίδια
στενά μου σανίδια
να φάω ζητάω λίγο ψωμί…
Ροδιές που κυλάνε
σοκάκια τρυπάνε,
οι τύχες κοιμούνται βαθιά την αυγή…
Κι εγώ να λυπάμαι
να μην με βοηθάνε
ξανά να πουλήσω μία ζωή…
Ρόδια ραμμένα κρατώ
σε χούφτες βαθιά τα φυλώ,
πάρτε ζητιάνοι και φτύστε στα δυο
της μάγισσας ψέμα το ριζικό…
Με άμαξα ξένη
ταξίδεμα χτένι
στον τόπο αυτό θα σταθώ…
φορέστε λιακάδες
τραγούδια να πω,
γιομίστε κουβάδες,
ξεμείναν οι βρύσες από νερό…
Πλάνεμα - ρόδα πουλώ-
ξυπόλητη φόδρα από καιρό,
αιώνα για σένα
θα κρύψω το κέρμα αυτό,
συχώριο να φτιάξεις
να μοιραστώ…
Αύριο ίσως και ναν αργητό
αφέντες να έχω για να μιλώ,
σε πέτρες ξυσμένες
δίχως παπούτσια
λυγάω απόψε σε κάποιο σταθμό…
Ελάτε και πάρτε
ρόδα πουλώ,
πλανεύτρες – απάτες- γιρλάντες σωρό,
δώστε κι εμένα λίγο χορό,
ξυπολησιάς το δάκρυ
με λένε ζητιάνα στον ήλιο αυτό…
ελάτε και πάρτε-ρόδα πουλώ,
αφέντες μου είναι όσα θρηνώ,
κατάχαμα όλα μ’ ένα φευγιό,
δώστε κι εμένα μικρά σας κουρέλια
τριμμένα-λιωμένα
από τον ίδιο για όλους ουρανό…
Αδαμαντία Μαρκαναστασάκη
6/9/2020
Κοιμισμένες αλήθειες
Σ’ όλα τα χτες σ’ αναζητούσα
παντού σε ψάχνω,
σαν από πάντα να σε κοιτούσα...
σε δρόμους που δεν συναντιούνται,
σε κόσμους που δεν αγαπιούνται,
σε πρόσωπα με ψέματα σωρό.
Κι εγώ εκεί ν’ ανταμώνω
αλήθειες που λείπουν καιρό,
ζωές που νομίζω πως ζω.
Κι όμως τίποτα απ’ όλα
δεν γεύομαι στο φως
γιατί εσένα προσμένω
κι εσένα θωρώ
σαν από πάντα
σαν από χτες
σαν όλα μ’ εσένα
κι εσένα να λες
τ’ όνομά μου
μ’ αντίλαλο και ήχο με θηλειές,
τ’ όνομά μου τ’ απομεσήμερο,
τις Κυριακές και τις γιορτές.
Αδαμαντία Μαρκαναστασάκη
Συλλογή "Χνάρια στο Φως"
Ποιήματα της Αδαμαντίας Μαρκαναστασάκη εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου