ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΗΣ SHOWBIZ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

Αλληγορία της Θείας Μετάληψης - Φορητή εικόνα, Α' μισό 18ου αι. Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών    

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Από την ώρα που ξεκίνησε η πανδημία του κορωνοϊού, ετέθη μετ’ επιτάσεως και το ζήτημα της Θείας Μεταλήψεως, αν δηλαδή μεταδίδεται ο ιός μέσω του κοινού ποτηρίου, της λαβίδος και του μάκτρου.

Γύρω από το θέμα αναπτύχθηκε ένας σοβαρός θεολογικός διάλογος – για λίγους δυστυχώς – με βάση την παράδοση της Εκκλησίας, αλλά και τις ανάγκες των καιρών, με δεδομένο το γεγονός ότι δεν μιλάμε μόνο για την ελλαδική πραγματικότητα, αλλά για σύνολη την Ορθοδοξία.

Όμως, προέκυψε – δυστυχέστατα – και ένας γηπεδικός «διάλογος».

Κληρικοί παντός βαθμού βάλθηκαν να «αποδείξουν» με χίλια δυο σαθρά, έως φαιδρά, επιχειρήματα, ότι η Θ. Κοινωνία δεν κολλάει κανένα ιό κ.ο.κ., απογυμνώνοντας έτσι το μέγα μυστήριο. Την ίδια ώρα που διαλαλούν το υπέρλογο του μυστηρίου, αραδιάζουν κι ένα σωρό αστεία επιχειρήματα για να μας πείσουν με τρόπο «εμπειρικό». Άλλος κατέλυσε Θ. Κοινωνία με σκουλήκια (sic), άλλος κατέλυσε εφτά δισκοπότηρα και βγήκε ολίγον μεθυσμένος αλλά ...αλώβητος, άλλος διηγείται ότι ετέθη υπό το μικροσκόπιο η Θ. Κοινωνία και απεδείχθη ότι πρόκειται για αίμα ανδρός ετών τριάντα τριών (!!!) και άλλα α-νόητα και βλάσφημα κατά τη γνώμη μου, αφού ευτελίζουν το μυστήριο.

Παράλληλα έχουμε μια ανάλογη «αποδεικτική» έκρηξη καλλιτεχνών της showbiz, οι οποίοι με κραυγαλέες δηλώσεις του στα ΜΜΕ λένε απίθανα πράγματα, του στυλ «θα κοινωνούσα και μετά από ένα λεπρό» ή “αν ήταν να κοινωνώ με πλαστικά κουταλάκια, θα έπαιρνα μαζί μου και Θεία Κοινωνία να τη βάλω στην κατάψυξη”, ή «προσωπικά έχω την ανάγκη της Θείας Κοινωνίας όπως κάποιος άλλος χρειάζεται το φαγητό, πεινάω πνευματικά» και άλλα παρόμοια.

Η σχέση του πιστού με το μυστήριο – πόσο μάλλον του κληρικού – δεν μπορεί να είναι υπόθεση δηλώσεων στα ΜΜΕ. Το μυστήριο βιώνεται μόνο εν σιωπή, κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Η «πνευματική ανάγκη» για συμμετοχή στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι υπαρξιακή υπόθεση, δεν είναι πραμάτια που την διαλαλεί ο τελάλης. Η Θεία Ευχαριστία είναι θαύμα που εκφράζεται μόνο με τη σιωπή και την "εν πίστει" κοινωνία.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας «εν απολυπραγμονήτω και απεριεργάστω σιγή» (Μ. Βασίλειος) διαφύλαξαν τα μυστήρια και την ορθή πίστη. Δεν είχαν θέση εξαλλοσύνες και ομολογητισμοί στην μέθεξη των ακροτάτων.

Οι «αφορισμοί» πολιτικών της χώρας από τον πρώην και τον νυν μητροπολίτη Καλαβρύτων με αφορμή την υπεράσπιση, τάχα, του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, συνιστούν στην πραγματικότητα προδοσία του φρικτού μυστηρίου, στο οποίο οι πιστοί προσέρχονται για να μεταλάβουν την «μυστικήν βρώσιν», οποία «θεοῖ τὸ πνεῦμα, τὸν δὲ νοῦν τρέφει ξένως».

Κι αυτοί ουρλιάζουν για να αποδείξουν! Την μυστική βρώση που με ξένο τρόπο τρέφει το νου και θεώνει το πνεύμα.