ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

H άποψη του Μάνου Στεφανίδη στο FAQ που κυκλοφορεί, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, καταγράφει την πραγματικότητα και είναι και βιωματική!
Αφορά στο πολιτιστικό (μη) γίγνεσθαι, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει γάντι και στο εκκλησιαστικό παρα - γίγνεσθαι! Παραθέτω, εδώ φίλοι μου, τα πιο χτυπητά σημεία του άρθρου του Μάνου Στεφανίδη και όπου πολιτισμός εκεί νοήσατε εσείς και Εκκλησία με την τρέχουσα, φθαρμένη σημασία. Θα βγάλετε σημαντικά συμπεράσματα. Αν δε τα ταυτίσετε με πρόσωπα που σίγουρα γνωρίζετε... Τότε είστε απολύτως "μέσα"! Τα εντός αγκυλών είναι ημέτερα:

"Για κάποιους, λοιπόν, "πολιτισμός" δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια κοσμική ευκαιρία για να συναντηθούν οι γνωστοί μεγαλοπαράγοντες, ν' ανταλλάξουν τα πιο ευκολοδιάβαστα σύμβολα του κοινωνικού τους prestige, που είναι βέβαια η σχέση με τας τέχνας, και να προχωρήσουν έπειτα στις business και τους οικονομοπολιτικούς τους διακανονισμούς.

...Βλέπω τα ίδια γνωστά φθαρμένα και διεφθαρμένα πρόσωπα να "κάνουν παιχνίδι", κατά το χύδην λεγόμενο, και η νυν πολιτιστική νομενκλατούρα να συνυπάρχει όλο και πιο θερμά με την προηγούμενη στο σταυροδρόμι που συναντιούνται ο σοσιαλισμός, η κοινοτοπία, ο κομφορμισμός και το συμφέρον.
...Ασφαλώς κανείς ηγεμών {ή ηγεμονίσκος όπως ο κ. Σκαρμέας για παράδειγμα} δεν ενθουσιάζεται ν' ακούει δυσάρεστα πράγματα, τη στιγμή μάλιστα που κόλακες - οσφυοκάμπτες έχουν ήδη λάβει τις θέσεις τους για ν' αποδώσουν τιμές.
...Ο πολιτισμός χρειάζεται ρηξικέλευθες παρεμβάσεις και όχι διεκπεραίωση, ανθρώπους με πάθος και πάθη και όχι στεγνούς γραφειοκράτες ή θεωρητικούς της showbiz και των κωδίκων Ντα Βίντσι {ή θεωρητικούς της νήψεως στην Εκκλησία, που καπηλεύονται την ησυχαστική παράδοση}.
Οι αφηρημένες έννοιες δεν ονομάζονται έτσι επειδή εύκολα ξεχνιούνται, αλλά επειδή απαιτούν ισχυρή, θεωρητική θωράκιση και άποψη {και ανάλογο βίωμα}".