Του Π.Α. Ανδριόπουλου
Στο Φωτόδεντρο και την Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά ο Ελύτης κραυγάζει: “Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.”
Φαίνεται πως τον άκουσε η Όλια Λαζαρίδου και κατέφυγε στην “προσευχή του ελάχιστου”. Μια σύγχρονη και βέβαια πιο δυνατή και υπαρξιακή εκδοχή της προσευχής του ταπεινού του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ακόμα κάτι σαν το “Ελάχιστο Χρονικό του Έρωτα” του Γιάννη Ρίτσου ή σαν την "Προσευχή του σκουληκιού" του Νίκου Καρούζου. Κι ακόμα σαν την «Προσευχή του ακροβάτη» του Ν. Γκάτσου ή το «Κύριε» του Βαγγέλη Ροζακέα.
Στην «προσευχή του ελάχιστου» η Όλια Λαζαρίδου “ανεβάζει” ολόκληρο τον Ελάχιστο Εαυτό της, δηλαδή πλέρια την αλήθεια της. Την αλήθεια που ακτινοβολεί στο θέατρο, στις προσωπικές της σχέσεις, στη ζωή της ολάκερη. Η Όλια Λαζαρίδου παλεύει συνεχώς για την αλήθεια και γι' αυτό ξέρει να προσεύχεται:
Κύριε,
τώρα που έρχεται η στιγμή,
σαν το παλιόχαρτο,
κι ο ήλιος σου με τυφλώνει
μ΄επαναληπτικές ριπές,
άκου την προσευχή μου,
εμένα, του ελάχιστου.
Χάρισε λίγη δροσιά,
σκάψε μου ένα λακκάκι,
να θάψω μέσα μου αυτό.
Το αδηφάγο και βασανιστικό
Αυτό.
Πάντα πεινασμένο.
Κλάδεψε τον ύπνο μου,
να κλείσουν οι δίοδοι του Άδη,
το χώμα απ΄τα μάτια και τ΄αυτιά.
Να μην παρακαλάμε πια,
κανείς να μη παρακαλάει.
Να έχουμε.
Κύριε,
είμαι κάτι λιγότερο από μια σκουπιδοσακούλα
Μέσα μου έχουν στοιβαχτεί
όλες οι σιδερένιες νύχτες,
που κανένα ποταμάκι από δάκρυα
δεν τις μαλάκωσε ποτέ.
Η τρύπα του υπονόμου είμαι,
ένα χαρτί που τσαλακώθηκε
και πετάχτηκε βιαστικά,
πριν προλάβει να διαβαστεί
δεντράκι είμαι,
που έγειρε
κάτω απ' το ίδιο του το βάρος.
Το φως τής ημέρας με καίει και με στεγνώνει.
Έχω σφηνωθεί στο χρόνο,
κρατιέμαι με τα δόντια,
όπως οι ίνες του κρέατος
στα δόντια.
Δεν έχω βλέμμα,
δεν έχω αίμα,
κι ο αέρας πάνω μου, που μ ακουμπάει, πενθεί.
Όλοι μπορούν
να με κάνουν ό,τι θέλουν,
να με κλωτσήσουν,
να με κουβαλήσουν από δω εκεί.
Έχω ριζώσει μπρούμυτα
με το κούτελο στο χώμα.
Εδώ θα είμαι κι αύριο και μεθαύριο
μέχρι ν ΄αποφασίσεις,
τι θα με κάνεις τελικά.
Κύριε.
Το συγκεκριμένο κείμενο (εκδόσεις Υποκείμενο, 2015) αποτελεί το αρχικό ποίημα της Όλιας Λαζαρίδου, πάνω στο οποίο βασίστηκε η παράσταση «Κορίτσι μπαταρία», που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Ευριπίδη Λασκαρίδη, τον Δεκέμβριο του 2011.
Το κείμενο της Όλιας Λαζαρίδου συνοδεύεται εικαστικά από λεπτομέρειες μιας βιβλικής αγιογραφίας (Δευτέρα Παρουσία) του Νίκου Δ. Ανδριανού (1886-1948), από το ναό των Εισοδίων της Παναγίας στο Αμπελάκι Σαλαμίνας, η οποία φανερώνεται για πρώτη φορά. Πρόκειται για έναν μονήρη ζωγράφο που ζούσε στο περιθώριο της κοινωνίας της Σαλαμίνας (δάσκαλός του ο πατέρας του, αγιογράφος Δημήτρης Ανδριανός) και παρόλο που κοσμικά ή μη έργα του υπάρχουν διάσπαρτα σε σπίτια και εκκλησίες της Αττικής και της Βοιωτίας, μόλις τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτεται από τους ειδικούς.
Επίσης, το βιβλίο συνοδεύεται ψηφιακά από πρωτότυπη μουσική του Jason Bakey, την οποία μπορείτε να ακούσετε στο soundcloud των Εκδόσεων Υποκείμενο.
Γράφτηκαν δύο μουσικά κομμάτια με σκοτεινή αμπιεντική υπόσταση, τα οποία προσπαθούν να προσεγγίσουν την ψυχοσύνθεση των δύο ηρώων του ποιήματος. Δηλαδή του Α και της Λ. Ήρωες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα στο κείμενο. Ή μήπως και εκτός κειμένου;
Το βιβλίο της Όλιας Λαζαρίδου παρουσιάστηκε στις 14 Ιουνίου του 2015 στον χώρο της παραλίας που βρίσκεται μπροστά από τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα, σε μια καντίνα! Μια παρουσίαση ολότελα ασυνήθιστη, αλλά απλή - και γι’ αυτό πέρα για πέρα αληθινή - σε ένα τοπίο ακατέργαστο, παρθένο, όπου λειτούργησε η ποίηση και η σχέση.
Στην ασφυξία των καιρών η Όλια Λαζαρίδου κραυγάζει:
Πρέπει επειγόντως να φυσήξει Θεός.
Να φυσήξει…
Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου