ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ «ΛΕΥΚΩΜΑ» ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΔΑ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Του Προμηθέα, Του Διονυσίου Σολωμού, Του Ιονίου, Της Αχμάτοβα, Μανία με τον Καβάφη, είναι μερικοί τίτλοι ποιημάτων της νέας συλλογής του Βασίλη Λαδά, με τίτλο «Λεύκωμα» (εκδ. Γαβριηλίδης, 2020).

Θαρρείς πως ο ποιητής αποτίει φόρο τιμής στην προσωπική του μυθολογία…

Από την άλλη υπάρχουν, η Κάτια, Το κορίτσι του σούπερ μάρκετ, Το κορίτσι που φοβόταν, οι Άταφοι νεκροί, Η Βασίλισσα του Πόνου, η Πνέουσα (που μου θυμίζει την «φεύγουσα» της Ελευσίνας), η διάφανη κ.α. που συγκροτούν την ερωτική μυθολογία του Β. Λαδά.

Οι τρείς ενότητες της συλλογής θα μπορούσαν να συνοψιστούν στο τρίπτυχο «Έρωτας – Πτώση – Θρήνος». Μα το κυρίαρχο στοιχείο είναι, νομίζω, το ερωτικό. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ποιητική συλλογή του Β. Λαδά.

Το κορίτσι που φοβόταν, με παραπέμπει στο «μεθυσμένο κορίτσι» του Μάνου Χατζιδάκι, από τον δίσκο «Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι και ο Αλκιβιάδης». Το κορίτσι στον Λαδά είναι τρυφερό, όπως και στον Χατζιδάκι, και «παίζει στο θάνατο κρυφτό». Κι αυτή είναι η επ-ανάστασή της. Παραμένει απτόητη.

«Εσύ να μένεις νέα κι αρυτίδωτη

κι ας σε κουρσεύουν στις πτώσεις σου».

Αλλά, ο Λαδάς είναι ο ποιητής των μεταναστών και δεν θα μπορούσαν να λείπουν από δω. Τα τελευταία ποιήματα της συλλογής είναι γι’ αυτούς. Μα είναι ερωτικά. Το μοιρολόι είναι τρυφερό, αγαπητικό. Η τοποθέτηση του Λαδά για τους μετανάστες, δεν είναι, νομίζω, απλώς ανθρωπιστική. Είναι ερωτική υπό την έννοια ότι αγαπάει γενικά τον άνθρωπο και – ναι! – είμαστε όλοι μετανάστες, αφού περαστικοί είμαστε απ’ αυτή τη ζωή. «Η δύναμη της αγάπης ανασταίνει», λέει ο ποιητής και όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν.

Τα ποιήματα αυτά του Βασίλη Λαδά θα μπορούσαν να είναι «Εικόνες αγαπημένες της ζωής» ή και «Βεγγαλικά» που φωτίζουν το βίο. Θραύσματα ενός καθρέφτη που έσπασε, αλλά δεν έφερε γρουσουζιά, μα παρηγοριά ποιητική:

«Το ξέρουμε ότι έρχονται κι άλλα αδιέξοδα και μεταλλάξεις

Αλλά κάθε μέρα που περνά είναι μια νίκη για τους έρωτες».