Η εν παρρησία και έμπονη αγάπη καταγραφή της αληθείας

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΤΑ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Tου Κώστα Νούση

θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Αποσυνάγωγος πλέον και επισήμως υπό των παρασυναγώγων, κεκτημένος την ταυτότητα του οικουμενιστού και με την προσημμένη μοι κατηγορία ότι οι ενέργειές μου είναι έμπλεες εγωισμού και προσωπικής εκδικήσεως, ουδόλως όμως πεφιμωμένος και ανελεύθερο τραγικό φερέφωνο προγονολατρών, μάλλον δε πρωτογονολατρών, ου παύσομαι μαρτυρών τη αληθεία και μόνον, αυτονοήτως παρορών τα ανοητολογήματα, πειθόμενος δε τη θεολογική αληθεία και τη υπεράνω όλων εκκλησιολογική ορθότητι. Υπήκοος λοιπόν γενόμενος τω γέροντι Παϊσίω, όστις προ ετών με συνεβούλευσε «να έχω τον καλό εγωισμό» θα συνεχίσω να ομιλώ παρά την θλίψη ενίων «κεκαθαρμένων από το πάθος του εγωισμού» και τις περί του αντιθέτου αυτογελοιοποιούσες αστείες έμμεσες ενέργειές τους. Ενέργειες φασίζουσας απόχρωσης με στόχο τη φίμωση της ετερότητας.
Η αλήθεια είναι όντως κοφτερό μαχαίρι και δεν αρέσει, διότι αποκαλύπτει εκ πολλών καρδιών διαλογισμούς. Παραφράζοντας το Γιουνγκ, προβάλλουμε στις κατά των άλλων αιτιάσεις μας περί προβλημάτων την προσωπική μας συναίσθηση των ιδίων και την αδυναμία μας να τα επιλύσουμε. Αυτή την εναγώνια κραυγή της εσωτερικής κάθαρσης πιστεύω πως εκφράζουν και όλες αυτές οι νεόκοπες εκκλησιαστικές διαμαρτυρίες. Ας προβληματίσει πάντως μερικούς πόσο επηρμένος μπορεί να είναι ο γράφων τη στιγμή που δυσαρεστεί τα ίδια του τα αδέρφια. Όμως «πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. ε’ 29). Τους ίδιους όμως ποιος θα τους ελέγξει περί της αμαρτίας ταύτης; Κανείς άλλος φυσικά παρά η όλη πολιτεία εκείνων που με ιοβόλα διάθεση και τακτική πήραν από το Θεό την εντολή να σώσουν την κινδυνεύουσα και μαγαρισμένη από τους οικουμενιστές ορθοδοξία! Οι με υποκριτική ευαισθησία ενοχλούμενοι από το δριμύ κατ’ αυτών έλεγχο τη στιγμή που σκορπούν παντού και πάντα πυρά κατά πάντων. Δε μας θυμίζουν το λόγο του Χριστού: «υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδερφού σου» (Ματθ. ζ’ 5); Αυτό όμως πρέπει να είναι το δόγμα ζωής του ορθοδόξου, πολλώ δε μάλλον του και θεολόγου όντος. Η εν παρρησία και έμπονη αγάπη καταγραφή της αληθείας. Αυτά όλα όμως συμβαίνουν διότι ο χώρος της εκκλησίας κατήντησε δυστυχώς μια κατακερματισμένη σύναξη, όπου αντί να βασιλεύει η χαρά, η ταπείνωση, η ομόνοια, η ελευθερία και η αγάπη, αντ΄αυτών καλά κρατούν η υποκρισία, η πνευματική τρομοκρατία, η γραφικότητα, η ψυχοπαθολογία, η αφέλεια, η ημιμάθεια, η νοσταλγία των δικτατορικών πρακτικών, η αυθεντία της γνώμης ενός εκάστου και η λησμοσύνη του Χριστού και της αγιότητος. Είναι αξιοζήλευτος ο ιεραποστολικός ζήλος των χιλιαστών που τρέχουν από σπίτι σε σπίτι και εμείς αποδυόμεθα σε εμφυλίους πολέμους σχίζοντας σε ολοένα και περισσότερα τεμάχια το χιτώνα του Χριστού.
Πριν καταπιαστώ με το κυρίως θέμα της παρέμβασής μου αυτής, που είναι η απομάκρυνση των επισκόπων και ιερέων από το ευαγγελικό πνεύμα, θα κάνω μια ακόμα παρένθεση. Το κύριο και πανάρχαιο όπλο του χριστιανού ήταν η προσευχή και η αγιότητα του βίου. Σήμερα ήρθε να τα υποκαταστήσει η πρωτοφανής θεολογία της υπογραφής (πόσο απέχουν άραγε αυτά από αντίστοιχες του τύπου θεολογία της απελευθέρωσης;) την οποία τα τελευταία χρόνια εισήγαγε ο μακαριστός Χριστόδουλος και η οποία επανήλθε στο προσκήνιο με άξιους συνεχιστές. Και η κατάληξή της στον κάλαθο έχει ήδη ιστορικό προηγούμενο. Αυτό που με θλίβει είναι και η ευκόλως προβλέψιμη πορεία των εργασιών των νέων υπογραφόντων. Να υποθέσω ότι θα καταθέσουν έγγραφες διαμαρτυρίες, έπειτα διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη και άλλων «οικουμενιστών» ιεραρχών και τέλος σύγκληση νέας ιεραρχίας- εκκλησίας μέχρι την απομάκρυνση του πατριάρχου; Να επαναληφθούν άραγε τα γεγονότα της δεκαετίας του 1920; Πιστεύω πως μάλλον όχι, διότι τις επαναστάσεις συνήθως δεν τις κάνουν δημόσιοι υπάλληλοι, όπως ορθά είχε τονίσει ο Πάγκαλος για τις λαοσυνάξεις με το θέμα των ταυτοτήτων. Εφιαλτικά σενάρια παρ’ όλα αυτά, τα οποία εκκολάπτουν στη φαντασία τους ήδη διάφοροι, και με γραπτές μάλιστα ανακοινώσεις τους. Ίσως από τις «φάσεις» αυτές που ονειρεύονται και σχεδιάζουν μερικοί και πριν ακόμη αρχίσουν να ενσαρκώνονται θα έπρεπε να επιληφθεί του θέματος η Ιερά Σύνοδος με ξεκάθαρη θέση και στάση.
Παραμένουν στο μεταξύ αμείλικτα κατά των νεοομολογητών ένια ρητορικά ερωτήματα:
· Οι διαφορές σας υπερτερούν ή οι ομοιότητες με τους ΓΟΧ;
· Προχωράτε με σχέδιο ή απλώς πειραματιζόμενοι σε τόσο σοβαρά ζητήματα όπως η εκκλησιαστική ενότητα, τουτέστιν εν ου παικτοίς;
· Εκτός από φληναφήματα μπορείτε να μου υποδείξετε ένα σημείο αιρετικής αποκλίσεως σε αυτά που καταθέτω;
· Ποια συγκεκριμένη ενέργεια προδοσίας της ορθοδοξίας εντοπίσατε, ώστε να προβείτε στην κήρυξη της επαναστάσεως;
· Γιατί τόσο άγχος μήπως αλωθεί η ορθοδοξία; Πού είναι η εμπιστοσύνη στον Χριστό, τον αληθινό φρουρό της εκκλησίας;
· Πώς είστε σίγουροι ότι οι ιεράρχες έχουν λιγότερη δογματική ευαισθησία από εσάς κρίνοντας επιδερμικά μόνο από φαινόμενα και δημόσιες εμφανίσεις τους;
Επιστρέφω στο κύριο ζητούμενο. Είναι πράγματι εντελώς αδικαιολόγητος ο θόρυβος που γίνεται μέσα στην εκκλησία; Ποιοι προκαλούν το πλήρωμά της και προβαίνει συνήθως σε τοιούτου είδους ενέργειες; Πέρασαν κοντά 2010 χρόνια από την κάθοδο του Χριστού στη γη και η χρονική και μόνο απόσταση φαίνεται πως κατέστησε τόσο έντονη την ασθένεια της απιστίας, ώστε και οι ίδιοι οι διάδοχοι και εκπρόσωποι του Ιησού στη γη κατήντησαν χείρονες των απλών πιστών και ουδεμίαν σχεδόν ομοιότητα έχοντες με τον αρχηγόν της πίστεώς μας. Η εικόνα του Χριστού έρχεται σε οξεία αντίθεση με την πληθώρα των κληρικών, οίτινες
αηδιαστικώς φιλάργυροι, διαβιούντες εισίν εν πολυτελεία,
με σαθρή πίστη, κοσμική εμφάνιση και τρόπο συμπεριφοράς,
με προκλητικές αντιορθόδοξες δημόσιες τοποθετήσεις,
πλημμελώς αγρυπνούντες και επιμελούμενοι την υλική και πνευματική τροφοδοσία και θωράκιση του λαού του Θεού,
με διαβλητά σαρκικά πάθη έως ακατονόμαστα,
εμπαίζοντες το μοναχικό σχήμα εν τω κόσμω,
ελεγχόμενοι μερικοί και για μυστική συμμετοχή σε «άλλες θρησκευτικές ομάδες» καθαρά μακράν της ορθοδοξίας,
οι αναισχύντως ιστάμενοι στη θέση του πτωχού και ανυπόδητου Ιησού,
σκληροί τη καρδία, τυραννικοί δεσπότες αντί επισκόπων, δυνάστες εργοδότες των απλών ιερέων,
αγνοούντες σχεδόν εν συνόλω έστω και κατ’ όψιν τα πνευματικά τους παιδιά,
φιλόδοξοι καριερίστες του αρχιερατικού «επαγγέλματος», εκπληρούντες τις προφητείες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού για τους ιερείς των εσχάτων.
Ισχύει για αυτούς ο λόγος του Χριστού: «πάντα ούν όσα εάν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε» (Ματθ. κγ’ 3).
Το φυσικό επακόλουθο είναι η απομάκρυνση της συντριπτικής πλειοψηφίας από την Εκκλησία και η αναζήτηση στέγης στις αιρέσεις και την αθεΐα, τους καρπούς των οποίων βιώνουμε στα πρόσφατα έκτροπα της νεολαίας μας.
Ο επίσκοπος (οιουδήποτε ιερατικού βαθμού, κατά μείζονα δε λόγο ο αρχιερέας) οφείλει να έχει διέλθει κατά την πατερική παράδοση από τα ύψιστα πνευματικά στάδια (φωτισμός και θέωση), ώστε να αποτολμήσει όχι μόνο να ανέλθει στους βαθμούς αυτούς αλλά και απλώς να ιερουργεί. Βέβαια δεν πρέπει να απαιτούμε από τον κλήρο την ακριβή εφαρμογή των προϋποθέσεων αυτών ειδικά σήμερα, όπως άλλωστε δε συνέβη και σε καμιά περίοδο της εκκλησιαστικής ιστορίας, ούτε να παραιτούνται των ιεροπραξιών οι ιερείς, όπως είχε κάνει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, λόγω διαπιστωθείσης διάστασης πραγματικότητας και πατερικών προαπαιτουμένων. Οφείλουν όμως όλοι τους να έχουν αποκτήσει μια ποιοτική αγιοπνευματική κατάσταση.
Διάβαζα σε μια αυτοβιογραφία ενός τέως μάρτυρα του Ιεχωβά, ο οποίος πήγε σε επίσκοπο ορθόδοξο να του ανακοινώσει όλος ενθουσιασμό την επιστροφή του από την πλάνη και εκείνος τον επέπληξε, διότι έπρεπε να δείξει σταθερότητα εμμένοντας στην θρησκεία που ήδη ανήκε, στο χιλιασμό δηλαδή! Απαράδεκτος συγκρητισμός που μαρτυρεί την προβατοσχημία και επικινδυνότητα επισκόπων νέας κοπής ως ένα ακόμη σημείο των εσχάτων καιρών.
Οι φωτιστές του δικού μας λαού, των αλλοδόξων και αλλοθρήσκων αλλά και πασών των φυλών της γης, οφείλουν κατά την ιεραποστολική τους διακονία να έχουν τις αρχές:
«πρώτον φωτισθήναι και είτα φωτίσαι» (αρχαίος άγιος επίσκοπος),
να είναι διακριτικοί στις δημόσιες δηλώσεις και ενέργειές τους, ώστε να μη σκανδαλίζουν τους ελάχιστους αδελφούς τους κατά την παύλεια προτροπή αναλογικά με το φαινόμενο των ειδωλοθύτων του καιρού εκείνου,
να έχουν αφομοιώσει το ορθόδοξο δόγμα όχι μόνο γνωσιολογικά αλλά πρωτίστως βιωματικά,
να αποσύρονται οικειοθελώς διακριτικά - εδώ μάλλον ισχύει η ομόλογη πρωτοβουλία του πατρός Ρωμανίδη - όταν διαπιστώνουν το προσωπικό τους πνευματικό έλλειμμα αναφορικά με τις πατερικές προϋποθέσεις που αντιστοιχούν στον ιερατικό τους βαθμό, ώστε και τον εαυτό τους να μην καθιστούν υπόλογο ενώπιον του Θεού αλλά κυρίως να μη στερούν από καλοπροαίρετους αλλοδόξους και αλλοθρήσκους τη δυνατότητα επανάκαμψής τους στη μία και αληθινή του Χριστού Εκκλησία.
Στην αντίθετη περίπτωση καθίστανται ψευδεπίσκοποι και πρέπει να αναμένουν τη φοβερή κυριακή ρήση «ουαί δι’ ού το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ. ιη’ 7).
Δηλαδή ποια στάση - ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος - πρέπει να κρατήσει κανείς στην περιπεπλεγμένη στις μέρες μας εκκλησιαστική κατάσταση; Τη δεδοκιμασμένη πάλαι και πολλάκις πνευματική οδό της διακρίσεως. Την αποφυγή των άκρων και την εν αγάπη, ταπεινώσει και προσευχή πρόοδο στην πνευματική ζωή του έκαστος εν τω σώματι του Χριστού, τουτέστιν εν τη Εκκλησία.
Ο γέρων Πορφύριος έλεγε χαρακτηριστικά: «Αν δεν τα έχω καλά με τον επίσκοπο, η προσευχή μου δεν ανεβαίνει στον ουρανό». Αυτό ας προβληματίσει άπαντας αφενός για την εκάστοτε εκκλησιολογική τους τοποθέτηση και αφετέρου για τη δύναμη της εκκλησίας, η οποία ούτε μαγαρίζεται από τις προσωπικές αιρετικές γνώμες και αμαρτωλές πράξεις ουδενός (μηδέ των επισκόπων εξαιρουμένων) ούτε και κινδυνεύει να αλωθεί ούτε από τον πάπα ούτε από οποιονδήποτε άλλο φανταστικό ή υπαρκτό εχθρό της. Άλλωστε ο ακαταμάχητος προστάτης της είναι ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός, ο οποίος και μας διαβεβαίωσε ότι «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ’ 18).

Κ.Ν.
21/12/2009