Ο ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ π. ΠΕΤΡΟ ΜΙΝΩΠΕΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

«…χωρίς πάθος, τέχνη δεν γίνεται» 

Λάκης Παπαστάθης 

Τι να πεις για τον Λάκη Παπαστάθη; Τα έχει κάνει όλα! Θέλω μόνο να τον ευχαριστήσω για την συνεισφορά του στην υπόθεση της ελληνικότητας. Μιας γνήσιας ελληνικότητας, που δεν έχει σχέση ούτε με ιδεοληψίες ούτε – φυσικά – με εθνικισμούς. 

Καλά τα λέει ο Γιάννης Κιουρτσάκης για τον «Καιρό των Ελλήνων» του Παπαστάθη, στο πρόσφατο βιβλίο του: «Ο νεοελληνικός διχασμός και το μυστήριο της τέχνης. Ξαναβλέποντας δύο ταινίες του Λάκη Παπαστάθη». 

Η τέχνη του – με πάθος πάντα – στην υπηρεσία της τέχνης. 

Σ’ αυτόν οφείλουμε τα πορτραίτα σημαντικών Ελλήνων του 20ου καθώς και σημαντικά πολιτιστικά θέματα, μέσα από το «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» το οποίο θα έπρεπε να λέγεται ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ. Εκλαμβάνω το «Παρασκήνιο» ως σχήμα κατ’ ευφημισμόν. 

Σ’ αυτόν οφείλουμε τον «Θεόφιλο»! Γιατί ο «Θεόφιλος» έπρεπε να υπάρξει και κινηματογραφικά. Για μας, όχι για κείνον. 

Σ’ αυτόν οφείλουμε και τον Βιζυηνό: «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον.» 

Χτές έκανε πρεμιέρα μια ταινία μικρού μήκους του Αντώνη Μποσκοϊτη με τίτλο Γράμματα στη Γερμανία. Και σκέπτομαι ότι ο Παπαστάθης έκανε τα Γράμματα από την Αμερική πριν 43 χρόνια! Και αυτή η ταινία πήρε Βραβείο Καλύτερης Ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972. 

Στον Παπαστάθη οφείλουμε και διηγήματα. Ολότελα σημερινά μα και διαχρονικά. 

Με αφορμή το αφιέρωμα του 21ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» στην τηλεοπτική σειρά εκπομπών «Παρασκήνιο» και τη βράβευση των παραγωγών της εκπομπής, ο Ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος θα μεταδώσει σε επανάληψη εκπομπή με καλεσμένο τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Λάκη Παπαστάθη. Η εκπομπή έχει θέμα: «Η Ελληνικότητα, ο νέος Ελληνικός κινηματογράφος και η τηλεοπτική σειρά εκπομπών «Παρασκήνιο» και την επιμελείται και την παρουσιάζει ο ιερέας και σκηνοθέτης π. Πέτρος Μινώπετρος. Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου στις 8 το βράδυ. 

Αν θα μπορούσα να …φανταστώ αυτή τη συνομιλία σαν …ταινία, θα την περιέγραφα ως εξής: συζήτηση αποδραματοποιημένη που δεν ηθογραφεί ή λαϊκίζει, μετρημένη συγκίνηση, ανάδειξη του οράματος του «λόγιου» κινηματογραφιστή, ο οποίος πίσω από τα πλάνα με τις βυζαντινές και λαϊκές εικόνες ταυτίζεται με την προσωπική κινηματογραφική του φόρμα - γλώσσα, που είναι αναμφίβολα νεωτερική.