Του φιλολόγου Γιάννη Γιγουρτσή
Καθηγητού της Μεγάλης του Γένους Σχολής
Υπήρξε, η πιο γνωστή - ίσως - Ελληνίδα του 20ου αιώνα. Η ακτινοβολία και η απήχηση της μόνο με αυτήν τη Μαρίας Κάλλας μπορεί να συγκριθεί. Αποκλήθηκε "η τελευταία Ελληνίδα θεά", "γυναίκα φλόγα", "η Ελληνίδα της καρδιάς μας" και με πολλά άλλα εξαιρετικά και κολακευτικά επίθετα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες όλων των εποχών.
Το αστέρι της διέγραψε μια φωτεινή τροχιά στον ορίζοντά μας και μετά απομακρύνθηκε, αφήνοντας μας, όσους το είδαμε, πιο μόνους και πιο φτωχούς από πριν.
Ο καλός φίλος μου, ο Γιώργος στενός δικός της φίλος, όσο βρισκόταν στην γη, λέει πως ο κόσμος την ξέχασε. πως δεν την θυμούνται πλέον.
Δεν συμφωνώ μαζί του. Η Μελίνα δεν ξεχάστηκε, γιατί η Μελίνα είναι μέσα μας. Αυτό που είμαστε ως λαός, ως νοοτροπία, ως σύγχρονος πολιτισμός, με τα καλά και τα άσχημα της χωράει μέσα μας πολύ Μελίνα.
Το αστέρι της δεν έσβησε - πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού μόλις γεννήθηκε - απλά ανέβηκε εκεί ψηλά στον ουρανό της συλλογικής μας συνείδησης και στερεώθηκε για να φωτίζει τις ψυχές μας και να λαμπρύνει τις νύχτες μας.
Είναι εκεί το αστέρι της. Αρκεί μόνο να σηκώσεις τα μάτια ψηλά και θα τη δεις να σε κοιτάει με δυο μάτια εκφραστικά τεράστια, με μιαν απλόχερη ανοιχτή αγκαλιά, με τα πλούσια ξανθά μαλλιά να πέφτουν στην υπέροχη πλάτη, με το ξεχωριστό της στόμα να χαμογελά χαμόγελο, σαγηνευτικό και βασανιστικό συνάμα. Φοράει εκείνο το υπέροχο ροζ σατέν φόρεμα της Στέλλας, που όταν το είδες από κοντά, αναρωτήθηκες αν πραγματικά μπορεί να υπάρχει γυναίκα με τόσο λεπτή μέση που να μπορεί να το φορέσει... Την βλέπεις λοιπόν εκεί πάνω να στέκει, να σε κοιτά και να σου ψιθυρίζει, σχεδόν να σου τραγουδά ερωτικά "Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς, παλικάρι".
Και τότε εσύ τι κάνεις;
Τι κάνουμε εμείς εδώ στην γη; Συνεχίζουμε την πορεία μας, νιώθοντας ευτυχείς που την ζήσαμε, που την είδαμε, που αγγίξαμε τον μύθο της και που τον νιώσαμε τόσο, ώστε να τον μεταφέρουμε στα παιδιά μας και να τον μετατρέψουμε σε θρύλο και κομμάτι αναπόσπαστο της μυθολογίας μας.
Στις 18 Οκτωβρίου γεννήθηκε στην Αθήνα η Μελίνα Μερκούρη. Η Μελίνα έγινε σήμερα μόλις 95 χρονών, ένας κόκκος από την αιωνιότητα που περιμένει να την κάνει δικιά της.
Υστερόγραφον: Κάποτε σκέφτομαι πως πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό που αξιωθήκαμε μια Μελίνα, έναν Μάνο, έναν Μίκη, τον Κουν, τον Τσαρούχη, την Κάλλας, την Παξινού... Ζήσαμε, άλλος περισσότερο άλλο λιγότερο, την εποχή που οι "Θεοί" κινούνταν ανάμεσά μας. Έχουμε την εικόνα τους ζωντανή μπροστά μας.
Δεν πρόκειται να ζήσουμε άλλη Μελίνα, για μια γενιά τουλάχιστον ακόμα.
Δεν είναι ότι στέρεψε ο κόσμος από ανθρώπους χαρισματικούς, δεν είναι πως δεν υπάρχει πια ομορφιά γύρω μας, Μα είναι που τα χρόνια είναι πια πέτρινα και που οι πιο πολλοί κουράστηκαν και δεν πιστεύουν πια σε θεούς, άλλους, εκτός αυτούς που του είπαν πως πρέπει να πιστέψουν, και δεν αναζητούν πια την ομορφιά και δεν πιστεύουν πια στο θαύμα. Και το θαύμα γίνεται μόνο όταν βαθιά μέσα σου πιστέψεις ότι θα συμβεί.
Και τότε οι θεοί καταδέχονται να κατεβούν και πάλι στη Γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου