Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ

Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση 

Επ’ευκαιρία της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ εξαπέλυσε εκτενή ποιμαντορική Εγκύκλιο, με την οποία προέβη στην ενημέρωση των πιστών της Θεοσώστου Επαρχίας του ως προς τους κινδύνους που εγκυμονεί «η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών», η «Παναίρεση του οικουμενισμού», καλώντας τους ταυτoχρόνως όπως καταδικάσουν και απορρίψουν τους «ανευθύνως και αντικανονικώς» πολιτευόμενους, οικουμενιστικών τάσεων, Ορθοδόξους Εκκλησιαστικούς, «όποια θέση και αν κατέχουν αυτοί στον Εκκλησιαστικό οργανισμό». 

Προκειμένου να τεκμηριώσει τον λόγο του, ο Σεβασμιώτατος παραπέμπει σε από πολλού γνωστές τοποθετήσεις ορισμένων κληρικών και πανεπιστημιακών διδασκάλων, πολεμίων του «οικουμενισμού». Ζώντων τε και τεθνεώτων. Και εν συνεχεία, εκφράζει τις εαυτού απόψεις, σχετικά με κάποιο «προκαθορισμένο από την Μασωνία και τον φρικώδη διεθνή Σιωνισμό» σχέδιο, το οποίο, καθώς ισχυρίζεται, αποσκοπεί στην ένωση όλων των απανταχού της γης ομολογιών και θρησκειών σε μια «πανθρησκεία, με αρχηγό τον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης, ο οποίος και θα παραδώσει την παγκόσμια εξουσία στον Αντίχριστο» (sic), όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου! 

Το μετά πολλής πεποιθήσεως προβαλλόμενο αυτό «σενάριο» ηχεί, αν μη τι άλλο, παράξενα. Και κατά τη γνωστή λαϊκή έκφραση, φαίνεται να είναι «τραβηγμένο απ΄τα μαλλιά»! Διά τούτο, θα ήταν, νομίζω, πολλαπλώς χρήσιμο αν η Σεβασμιότης του παρέπεμπε στις πηγές από τις οποίες αρύσθηκε στοιχεία, προκειμένου να παρουσιάσει στα λογικά του πρόβατα, (εμμέσως δε, και ελέω διαδικτύου, στον απανταχού της οικουμένης Ορθόδοξο κόσμο!), το παράδοξο αυτό και ξενίζον «μακιαβελικό» σχέδιο. Πρόθεση του άρθρου αυτού ουδόλως είναι η ανασκευή όσων διατυπώνονται στην εν λόγω Εγκύκλιο. Η έστω απλή ανάλυση των θετικών και αρνητικών πτυχών της Οικουμενικής Κινήσεως και του κυριώτερου θεσμικού της οργάνου, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ), θα απαιτούσε συγγραφή πολυσέλιδου τόμου. Ωστόσο, προτού εισέλθω στο θέμα το οποίο θέλω να σχολιάσω, θα επιθυμούσα να κάμω μόνο μια σύντομη παρατήρηση σχετικά με τον ισχυρισμό της Εγκυκλίου, ότι πίσω από κάθε οικουμενιστική ενέργεια βρίσκεται ο δάκτυλος του Σιωνισμού. Ο ισχυρισμός αυτός είναι έωλος. Αρκεί να αναγνώσει κανείς τους μύδρους που εκτοξεύουν, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ήδη, διάφορα Σιωνιστικά κέντρα κατά του ΠΣΕ, οσάκις αυτό αντιτάσσεται στην αλλοίωση του χαρακτήρος των Ιεροσολύμων, όταν τάσσεται στο πλευρό των ξερριζωμένων από την πατρώα γη τους Παλαιστινίων ή κατακρίνει την, συνεπεία της ιδεολογίας του Σιωνισμού, επεκτατική πολιτική του Κράτους του Ισραήλ, για να διαπιστώσει ότι ένας από τους πλέον άτεγκτους και ανυποχώρητους πολέμιους του Οικουμενισμού, είναι ακριβώς ο Σιωνισμός. 

Σκοπός του γραπτού αυτού είναι, απλώς, ο σχολιασμός μιας σύντομης παραγράφου της Εγκυκλίου, όπου δηλώνεται με έμφαση πως «Η Εκκλησία της Ελλάδος πάντοτε αντιστέκεται σταθερά, αταλάντευτα και ακλόνητα στον Οικουμενισμό και αποτελεί ισχυρό αντιοικουμενιστικό προπύργιο». Να μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι ο αφορισμός αυτός είναι υπερβολικός, για να μη πω, αναληθής. Η ιστορία καταδεικνύει ότι η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος όχι μόνο δεν αντέστη στην Οικουμενική Κίνηση, καθώς διατείνεται η Εγκύκλιος, αλλά τουναντίον, με την συμβολή κορυφαίων κληρικών και λαϊκών στελεχών της, όπως οι Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών), Δ. Μπαλάνος, Α. Αλιβιζάτος, Κ. Δυοβουνιώτης, και Π. Μπρατσιώτης, είχε ενεργό συμμετοχή σ΄αυτήν, από τις πρώτες ήδη μέρες της εμφανίσεώς της στο Εκκλησιαστικό προσκήνιο την δεκαετία του 1920. Και αργότερα, το 1948, υπήρξε μαζί με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία Κύπρου, ένα από τα τρία Ορθόδοξα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ. 

Τα επίσημα περιοδικά της Εκκλησίας της Ελλάδος «Θεολογία» και «Εκκλησία», είναι κατάμεστα εκθέσεων και πραγματειών που ομιλούν εύγλωττα για την ουσιαστική συνεισφορά εξεχόντων, και πάλιν, κληρικών και θεολόγων της, όπως οι Κορινθίας Παντελεήμων, Δημητριάδος (και μετέπειτα Αθηνών) Χριστόδουλος, Ανδρούσης (νύν Αλβανίας) Αναστάσιος, Ι.Καρμίρης, Β. Ιωαννίδης, Β. Βέλλας, Κ. Μπόνης, Μ, Σιώτης, Γ. Κονιδάρης, π. Ι. Ρωμανίδης, Σ. Αγουρίδης, Ι. Καλογήρου, Ν. Νησιώτης, στον πολυμερή θεολογικό διάλογο που διεξαγόταν τις δεκαετίες που ακολούθησαν την ίδρυση του ΠΣΕ, κυρίως στα πλαίσια των Επιτροπών «Πίστις και Τάξις» και «Ιεραποστολή και Ευαγγελισμός». Η Θεολογική συμβολή των κορυφαίων αυτών Ιεραρχών και καθηγητών, αλλά και των διαδόχων τους (λ.χ. Περιστερίου Χρυσοστόμου, Θερμοπυλών Ιωάννου, Π. Βασιλειάδη, Γ. Μαρτζέλου), κατά την τελευταία τριακονταετία, σε Συνελεύσεις, σε Διοικητικά όργανα, σε Επιτροπές και Θεολογικά Συνέδρια του ΠΣΕ, κάθε άλλο παρά «αντίσταση στον οικουμενισμό» μπορεί να θεωρηθεί. Επρόκειτο (και πρόκειται) για μια συνειδητή συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος σε ένα διάλογο ο οποίος στοχεύει στην προσέγγιση των Χριστιανών, στην άμβλυνση των θεολογικών και εκκλησιολογικών διαφορών τους, και στην προώθηση της Χριστιανικής Ενότητος. Διάλογο που, σημειωθήτω, πλειστάκις ἔλαβε το nihil obstat επισήμων Πανορθοδόξων Σωμάτων. Καθώς έλεγε λίαν εύστοχα ο αείμνηστος Αθηνών Χριστόδουλος, «τα στοιχεία εκείνα που κείνται εις την βάσιν των διεργασιών που συντελούνται εντός της Οικουμενικής Κινήσεως με την συμμετοχήν των Ορθοδόξων, δεν είναι η τάσις κάποιας δογματικής μειοδοσίας ή ενός εκκλησιαστικού μινιμαλισμού, ούτε η ενδοτικότης τυχόν των ορθοδόξων, αλλά η στερρά προσήλωσις της Εκκλησίας μας εις το θείον ιδεώδες της ενότητος των χριστιανών...» (βλ. «Πληροφορία». Αρ. 12-13, 1987). 

Αν, όμως, η ουσιαστική συμβολή της Ελλαδικής Εκκλησίας στον διαχριστιανικό Θεολογικό διάλογο είναι γνωστή, χάρις στην πλούσια βιβλιογραφία που υπάρχει, άγνωστη παραμένει για πολλούς μια άλλη πτυχή της σχέσεώς της προς την Οικουμενική Κίνηση, μάλιστα δε προς το ΠΣΕ. Εκείνη που αφορά στην Διακονία και την κοινωνική πρόνοια. 

Καταλυτική στον τομέα της Διακονίας, υπήρξε η πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνος όπως, στις αρχές του ΄50, συστήσει την Συνοδική Επιτροπή Αλληλοβοηθείας και αναθέσει στον καθηγητή Αμίλκα Αλιβιζάτο την συνεργασία της Εκκλησίας της Ελλάδος με το ΠΣΕ, σε έργα τα οποία απέβλεπαν στην θεραπεία όχι μόνο των τεράστιων αναγκών της, αλλά και των ζωτικών αναγκών συνόλης τής, αναπτυσσόμενης τότε, μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας. Πόσοι επί των ημερών μας γνωρίζουν ότι η ανάπτυξη της πτηνοτροφίας στην Ήπειρο (τα περίφημα «κοτόπουλα Ιωαννίνων»!) από το 1951 ήδη, οφείλεται στην δραστηριοποίηση ενός κλιμακίου του ΠΣΕ, που επί Αρχιερατείας Σεραφείμ ολοκληρώθηκε με την ανέγερση και τον εξοπλισμό του τελειότερου πτηνοσφαγείου των Βαλκανίων; Πόσοι ξέρουν ότι η γεωργική, κτηνοτροφική, μελισσοκομική ανάπτυξη των Κυθήρων και ποικίλα προγράμματα τουριστικής αναπτύξεως, οδοποιίας, αναδασώσεως, υδρεύσεως και ηλεκτροδοτήσεως πολλών χωριών του νησιού αυτού, υλοποίηθηκαν από κλιμάκιο του ΠΣΕ που είχε καλέσει για τον σκοπό αυτό ο τότε ποιμενάρχης της Επισκοπής αυτής, ο οξυδερκής και ευρύς τον νουν μακαριστός Μητροπολίτης Κυθήρων Μελέτιος ο Γαλανόπουλος; Πόσοι Κυθήριοι σήμερα γνωρίζουν ότι το πρώτο (δωδεκαθέσιο!) αεροπλάνο της Ολυμπιακής που πέταξε προς το νησί τους τον Δεκέμβριο του 1971, προσγειώθηκε σε αεροδρόμιο, τα σχέδια του οποίου είχαν εκπονηθεί από το εν λόγω «οικουμενικό» κλιμάκιο; [Και επειδή ο λόγος περί αναπτυξιακών έργων σε Ελληνικά νησιά, να μου επιτραπεί να μεταφερθώ σε μια άλλη Εκκλησιαστική δικαιοδοσία στην Ελληνική επικράτεια, και να πληροφορήσω τους μή ειδότας ότι, αν σήμερα η Σύμη δεν έχει πρόβλημα πόσιμου νερού, τούτο οφείλεται στο ότι ένα άλλο «οικουμενικό»-διαχριστιανικό κλιμάκιο του ΠΣΕ, είχε εγκαταστήσει στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, μια πιλοτική μονάδα αφαλατώσεως του θαλάσσιου ύδατος]. Πόσοι, τέλος, γνωρίζουν ότι δύο τυπογραφεία της Αποστολικής Διακονίας, επί Αρχιεπισκοπείας Σπυρίδωνος το 1951 και Σεραφείμ το 1981, είχαν συσταθεί με την συνδρομή του ΠΣΕ; 

Η «χέρι-χέρι» συνεργασία της Εκκλησίας της Ελλάδος με το ΠΣΕ, όπως και με άλλους φορείς της Οικουμενικής Κινήσεως, υπήρξε πολυδιάστατη και όντως υποδειγματική. Στα πλαίσια του ευρύτατου αυτού διακονικού προγράμματος, ανεγέρθηκαν και συντηρήθηκαν, (με την αποστολή τόνων κλινοσκεπασμάτων, ρουχισμού και τροφίμων), Εκκλησιαστικά ιδρύματα εξήκοντα εννέα (69) Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως οικοτροφεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, κέντρα νεότητος, παιδικοί σταθμοί, οικοκυρικές σχολές, συσσίτια, σχολές διακονισσών και νοσοκόμων. Από το Αιγαίο μέχρι τα Επτάνησα και από τη Μάνη ως την Μακεδονία και την Ήπειρο. Και θα μπορούσε να λεχθεί παρενθετικά ότι, από την εις είδος ενίσχυση η οποία εστάλη στην Ελλάδική Εκκλησία από φορείς της «παναιρέσεως του οικουμενισμού», την «μερίδα του λέοντος» την είχαν λάβει οκτώ «Καντιωτικά» ιδρύματα, στην Πτολεμαΐδα, στο Αμύνταιο και την Φλώρινα! (Οι δυσπιστούντες, ας ανατρέξουν στο αρχείο της Συνοδικής Επιτροπής Αλληλοβοηθείας, στην Μονή Πετράκη, προκειμένου να βεβαιωθούν δια «του λόγου το ασφαλές»). 

Ουσιαστική, όμως, πτυχή της συνεργασίας αυτής, υπήρξε και το πρόγραμμα οικουμενικών υποτροφιών, χάρις στο οποίο μετεκπαιδεύθηκαν σε ετερόδοξες (αν θέλετε, «αιρετικές») Θεολογικές Σχολές διαφόρων Πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής, (από το 1948 ήδη), περί τα 150 κληρικά και λαϊκά στελέχη της Ελλαδικής Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και ένιοι Ιεράρχαι, επώνυμοι Αγιορείτες, Πανεπιστημιακοί και καθηγηταί Μέσης Εκπαίδευσης, που επ΄εσχάτων κρατούν ψηλά το λάβαρο του «αντιοικουμενισμού»! 

Τέλος, θα ήταν χρήσιμο να αναφερθεί ότι, στα πλαίσια της αγαστής αυτής συνεργίας μεταξύ Εκκλησίας και ΠΣΕ, συστάθηκε αφ΄ενός η καίρια Υπηρεσία υποδοχής και καθοδηγήσεως των παλιννοστούντων από την Δυτική Ευρώπη Ελλήνων εργατών, και αφ΄ετέρου, ένα πρόγραμμα στεγάσεως και επαγγελματικής αποκαταστάσεως των επαναπατριζομένων Ομογενών από την Ρουμανία, την Γιουγκοσλαβία, την Κίνα και την Σοβιετική Ένωση, σε συνεργασία, αυτήν τη φορά, με τις Ελληνικές Αρχές και την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. 

Η ως άνω περιγραφή είναι μια απλή μόνο περίληψη του τεράστιου ποιμαντικού, κοινωνικού, αναπτυξιακού και ανθρωπιστικού έργου, το οποίο πραγματώθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος σε συνεργασία με το ΠΣΕ. Και ελπίζω να έδωσε, κατά το μέτρον του δυνατού, μια κάποια ιδέα, όσον αφορά στην άλλη, την άγνωστη για πολλούς, πλευρά της Οικουμενικής Κινήσεως. 

Προς το τέλος της εν λόγω Εγκυκλίου, τονίζεται ότι «η Εκκλησία έδειχνε και δείχνει πάντα μεγάλη ευαισθησία σ΄όλα τα ανθρώπινα προβλήματα». Με την προειδοποίηση, ωστόσο, ότι «η από κοινού με τους αιρετικούς αντιμετώπισή τους παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα». Δεν είμαι βέβαιος. Στην πράξη, η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος απέδειξε ακριβώς το αντίθετο!