Δρ Μαρία Χατζηαποστόλου
Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.
«Ὅλοι αὐτοὶ ἁγίασαν. / Λάμπουν σ’ αὐτὲς τὶς μαγικὲς φωτογραφίες. / Λάμπουν ἀκόμη στὰ παλιὰ θεατρικὰ προγράμματα. / Χείλη καὶ δόντια καὶ μαλλιά, καπέλα καὶ κοσμήματα / γένεια, μουστάκια καὶ γραβάτες / μέχρι τὸν Κάτω Κόσμο λάμπουν».
Μάνος Ελευθερίου, Θεατρικὰ προγράμματα.
Έξω βρέχει… Οι σταγόνες της βροχής γεννούν σκέψεις στο μυαλό που προκαλούν της σιγουριάς τη βεβαιότητα πως συναντούν τις σκέψεις άλλων ανθρώπων που αγρυπνούν κι εκείνοι. Ρόλοι θρυλικοί, φωνές βαθιές και βλέμματα ζεστασιάς. Και μετά οι αβάσταχτες απώλειες. Μηνάς Χατζησάββας, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Γιάννης Φέρτης και τώρα ο Δάνης Κατρανίδης. Ο εμβληματικός compère στην ταινία: «Το κορίτσι του Καμπαρέ» (1979) που βασίστηκε στο θρυλικό “Cabaret” (1972), μία ιστορία αντίστασης που μας μεταφέρει στο –υπό τη σκιά του ναζιστικού εφιάλτη– Βερολίνο του 1930 δεν μένει πια εδώ. Ο Αιμίλιος το μήλο της παιδικής μας ηλικίας από τη «Φρουτοπία» ταξιδεύει πια στη δική του ουτοπία. Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα / ποῦ μυρίζει ἡ γῆ...
Για τον Μάνο Ελευθερίου που από νεαρή ηλικία εισήλθε στο θέατρο και παρέμεινε εκεί πιστός μέχρι το τέλος, σαν ακούραστος ασκητής, διοχετεύοντας όλη την αγάπη του και την ενέργεια, η θεατρική διάσταση υπήρξε για εκείνον καταφυγή και θεία δωρεά ελευθερίας. Μέσα στο σύμπαν του Ελευθερίου όλος ο κόσμος μοιάζει με θέατρο, μέσα στο οποίο ο συγγραφέας σεργιανά, εκπληρώνοντας επιτέλους το μεγάλο του όνειρο, να γράψει θεατρικό έργο, σκηνοθετώντας τη ζωή του, διαδραματίζοντας τον δικό του ρόλο και τολμώντας να ζήσει ό,τι μυστικά ονειρεύτηκε και δεν θα ήταν δυνατόν να βιώσει στην αντικειμενική πραγματικότητα:
Μες στο θέατρο του κόσμου τριγυρνώ / μ’ ένα ρόλο που κι εγώ τον συντηρώ / και μια σχέση εκ των προτέρων που ξοδεύεται. / Στο μυαλό μου ζω εκείνα που ζητώ / κι όσα δίνει η φαντασία στο πιοτό / κι ό,τι μες στον κόσμο αυτόν απαγορεύεται.
Ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου