π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Από την συλλογή ΛΕΥΚΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙΓΕΣΑΙ
α΄
Όλες μεριμνούν
άνοιξη να ρουφήξουν
οι ανθοστιγμές.
Ο χρόνος εξαντλείται
αφού μας εξαντλήσει.
β΄
Τη γύρη να πιεις
να μοιάσεις των εντόμων
μάταιος κόπος.
Εγκλωβισμένος είσαι
στου σαρκίου τα δεσμά.
γ΄
Ξαστοχήθηκε
μια νυχτοπεταλούδα
στο φως της μέρας.
Το παγόνι της νυκτός
δαρμένο απ' τον ήλιο.
δ΄
Ανώδυνη δεν
υφίσταται Άνοιξη.
Συνήθως κάμπιες
επελαύνουν στον κήπο
και τα ρημάζουν όλα.
ε΄
Μας λοιδορούνε
οι εφήμεροι ανθοί.
Ζουν το Πάντα τους
εν τάχει- ενώ εμείς
το Τίποτά μας αργά.
στ΄
Τρίφτηκε τόσο
το σώμα στις κραιπάλες
του πουκάμισου
ώστε γδύνομαι κατά-
δρομα, λέει το φίδι.
ζ΄
Τι εστί φόβος
δε θα μάθετε ποτέ
και αγωνία.
Φιλήδονα ρουφάτε
το φως που σας μαραίνει.
η΄
Βλέπε τα φυτά:
Δίνονται στο πρόσκαιρο
αιώνιό τους
ασυζητητί. Λοιπόν,
κλαις δεν κλαις οίκτος ουδείς.
θ΄
Δεκαοχτούρες
οδηγούν την Άνοιξη
εκεί που θέλουν:
Σε ήβη θαυμάσια
αναγκαστικό χαμό.
ι΄
Ο Μάιος δεν
παραπονιέται. Δια-
σύρεται απ’ το
κομβόι των μυρμηγκιών
στο πρέπον Πουθενά του.
(Μάιος 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου