Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ: "Εκκλησιομαχίας το θλιβερόν ανάγνωσμα"


H αγιότητα του ιερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης και των συν αυτώ και οι σημερινοί της πολέμιοι (άλλως: σύγχρονης αγιομαχίας το θλιβερόν ανάγνωσμα) 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
Πολλές φορές παίρνω την απόφαση να συγκρατούμαι, αλλά δεν τα καταφέρνω. Οι επανειλημμένες προτροπές του φιλόξενου ιστολόγου για ουσιώδη λακωνικότητα δεν εισακούονται, παρά την προς τούτο θέλησή μου. Τον παρακαλώ εν προκειμένω και πάλι, για πολλοστή τωόντι φορά – με τη δέσμευση της μη υποτροπής – να κάμει μια ακόμα οικονομική συγκατάβαση ως προς τη φιλοξενία ενός ακόμη εκτενούς κειμένου μου, διότι υπάρχουν και προκύπτουν ζητήματα που τίθενται εκτός προγραμματισμού και ελέγχου. Εννοώ πιο συγκεκριμένα ότι το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε βλέποντας τους σύγχρονους Νεομάρτυρες της Μ. Ασίας και του Πόντου να αμφισβητούνται και να χλευάζονται ως αιρετικοί και κοινοί αμαρτωλοί από μια μικρή μερίδα σύγχρονων αγιομάχων, τουτέστιν θεομάχων, οι οποίοι, θλιβεροί στην αφροσύνη τους, έχουν υπεξαιρέσει το «συνοδικό αλάθητο» και το απέδωσαν αναποδείκτως, αυθαιρέτως και αθέσμως εις εαυτούς. 
Γινόμαστε, λοιπόν, θεατές χρόνια τώρα, ιδία δε στις μέρες της μνήμης των Μαρτύρων της Μικρασιατικής Καταστροφής, μιας τραγικής μερίδας σύγχρονων εκκλησιομάχων και αγιομάχων, οι οποίοι δυστυχέστατα δεν προέρχονται από τον χώρο της αθεΐας, αλλά από τα σπλάγχνα της ίδιας της Εκκλησίας. Θα λέγαμε πως ήταν αναμενόμενο, φυσικό και πνευματικά επόμενο οι άνθρωποι αυτοί, που επέτρεψε ο Θεός να υποπέσουν στο αμάρτημα (αίρεση και σχίσμα) της σύγχρονης εκκλησιομαχίας, να διολισθήσουν και στο συνώνυμο της αντίστοιχης αγιομαχίας. O πρώτος λόγος γραφής του παρόντος είναι η ιερή αγανάκτηση από την αμετροέπεια και ασυδοσία σε άνομες κρίσεις ατόμων που εν γνώσει ή αγνοία βλασφημούν τον Θεό και την Εκκλησία του (δια των Αγίων του εν προκειμένω). Το κακό παράγινε και κάποια στιγμή θα πρέπει να απαντηθούν κάπως οι ακατονόμαστες τούτες θέσεις, έστω και επιτροχάδην. Και ο δεύτερος λόγος που με ώθησε να γράψω το παρόν είναι, πέρα από την εξοργιστική, ασταμάτητη και απρόκλητη αγιομαχία τους, και η μεγάλη απογοήτευσή μου από ένα τελευταίο κείμενο (σύνοψη των θέσεων του σχετικού δικού του βιβλίου) του π. Ευθυμίου και το ποιόν της επιχειρηματολογίας του. 
Όπως αναφέραμε στο πρόσφατο άρθρο μας περί αιρέσεως, αφού η αίρεση ως βίωμα προηγείται, στη συνέχεια καταχωρείται και σε θεωρητικό επίπεδο και προσπαθεί να κατοχυρωθεί με συγκεκριμένο ιδεολογικό μανδύα και να οχυρωθεί πίσω από ιδεοληπτικά, εξάπαντος, τεκμήρια. Τα θύματα εκάστης αίρεσης οριοθετούν τη σχισματική τους πνευματικότητα και συντηρούν την αιρετική τους αγωνιστικότητα με ψευτοευρέσεις και εφευρέσεις πλανών και προδοσιών πίστεως ή ερμηνευτικά τραβήγματα, τις οποίες βαπτίζουν αιρετικά φρονήματα (κατά την αντιστροφή των πραγμάτων, έργο εξάπαντος των δαιμόνων, κάτι που συντελείται πρώτιστα μέσα στους ιδίους) και τους φορείς τους ομωνύμως. Στην προκειμένη περίπτωση θύμα έπεσε ο άγιος ιερομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης και οι συν αυτώ, οι οποίοι κατ’ αυτούς είναι μασόνοι, σκέτα πατριδολάτρες, κοινοί φονιάδες και βιαστές και άλλων κατηγοριών ένοχοι, σε αντίθεση πάντοτε με αυτούς τους ίδιους, τους σημερινούς υπερορθόδοξους, τους «καθαρούς», τους διωχθέντες δια την πίστιν… 


Είναι χαρακτηριστικό πως ο εν λόγω ιερομόναχος, σε διαπάλη με την οχλούσα αυτόν συνείδησή του, προσπαθεί να θεραπεύσει τις εκκλησιολογικές του αταξίες με λάθος τρόπο, ως έδειξε η εκζήτηση της ευλογίας των ιεροπραξιών του υπό της αρχιερατικής εξουσίας ενός επίσης επισήμως καθηρημένου Σέρβου Επισκόπου, του πρ. Ράσκας π. Αρτεμίου (βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ). Ακούγοντας κάποιος στο εν λόγω «συλλείτουργο» τον π. Ευθύμιο ομιλούντα και παρακολουθώντας διαχρονικά τα γραπτά του, τού γεννάται φυσικώς και αβιάστως η εντύπωση πως εδώ υπάρχει μια σαφής και ξεκάθαρη υπονόμευση και εν συνεχεία υποκατάσταση της (εν Ελλάδι και παγκοσμίου) Ορθόδοξης Ιεραρχίας από ένα άτομο, η υπέρβαση μιας «αιρετικής και πλανεμένης» Συνόδου, η οποία τάχα πλέον δεν έχει τη Χάρη του Θεού και μαζί με αυτήν και όλοι εμείς που είμεθα στη δικαιοδοσία της, ενώ ταυτόχρονα η Εκκλησία εντοπίζεται και συνεχίζεται στους πιστούς της «Εκκλησίας των Κατακομβών» (Ράσκας, Τρικαμηνάς και οι συν αυτοίς κληρικοί τε και λαϊκοί). Η αίρεση της αποτείχισης (όπως θα την ονόμαζα, καθώς και αποτειχίζοντες τους οπαδούς της) τωόντι σε όλο της το πραγματικό και απροκάλυπτο μεγαλείο… Το αλάθητο, όμως, εσωτερικό δικαστήριο κρίνει αμείλικτα και δηλοί πολύ περισσότερα από όσα θέλουμε να κρύψουμε από τον εαυτό μας και τους άλλους. 
Δεν μπορώ όμως να μη σχολιάσω και την περίεργη έκπληξη και αλγεινή εντύπωση που μού προκάλεσε το γραφείο αιρέσεων της Μητρόπολης Πειραιώς με την πρόσκληση συμμετοχής σε συνέδριο στον π. Ευθύμιο. Είναι μια προφανής υπέρβαση της εκκλησιαστικής κανονικότητας, εκτός και πρόκειται για συνέδριο που δεν πραγματοποιείται υπό την επίσημη αιγίδα της Μητρόπολης. Διότι με τον τρόπο αυτό, έστω και υπόρρητα και πλαγίως υποστασιάζεται εκκλησιαστικά και αναγνωρίζεται αμυδρά η (επισήμως και συνοδικώς καταδικασμένη) εν λόγω παρασυναγωγή. Να το πω πιο απλά: τι θα μπορούσε να συνεισφέρει σε ένα εκκλησιολογικό ειδικότερα συνέδριο ένας καθηρημένος κληρικός, που σαρκώνει στον εαυτό του το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με το υπό εξέτασιν θέμα της ημερίδας; Δεν ξέρω πόσο ακριβώς ρεύμα αποτείχισης από το νέο εορτολόγιο αντιπροσωπεύεται τελικά στην κίνηση αυτή, αλλά επειδή έχω δει να επηρεάζονται και άνθρωποι που μέχρι πρότινος κατέτασσα στους εχέφρονες και έχοντες υγιή πνευματικότητα, δεν μπορώ να σιωπήσω, μάλλον δεν πρέπει να κωφεύσει άλλο η Εκκλησία και η θεολογία της. 
Ας δούμε όμως το κείμενό του κάπως πιο λεπτομερώς. Ο π. Ευθύμιος ξεκινά την «αγιολογική του μελέτη»» με έναν μονομερή υπερτονισμό της χάρης των θαυμάτων, ειδικά των μεταθανατίων, ως κριτηρίου αγιοκατάταξης υπό της Εκκλησίας. Γεννιέται εδώ το πρώτο ερώτημα: γιατί τότε δεν ακολουθεί την εκκλησιολογική στάση και διδασκαλία των σύγχρονων ηγιασμένων πολυάριθμων Πατέρων, στους οποίους έχουμε απειράριθμες σχετικές επικυρώσεις της αγιότητός τους υπό του Κυρίου και προθανατίως και μετά την εκδημία τους; Να αλλάξω κάπως την ερώτηση: για ποιον λόγο αυτή η δια της παρατεταμένης εσκεμμένης κώφευσης και αφθεγξίας περί των αγίων αυτών πρόκριση της δικής του εκκλησιολογικής στάσης; Νομίζω πέφτει στο ίδιο «φάουλ» που ο ίδιος αποδίδει στη Σύνοδο με τη φράση του «ὥστε νά ἀποφεύγουν παρορμήσεις ἤ συναισθηματισμούς προσωπικούς, δημιουργώντας ἔτσι κατά τό δοκοῦν ἁγίους». Προφανώς είμαστε ενώπιον μιας κατά το δοκούν ορθόδοξης εκκλησιολογίας από την πλευρά του. 


Γράφει: «Ἔτσι λοιπόν ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου περί τῆς ἁγιότητος κάποιου ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα καί ἐπισφράγισμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ». Αν και αυτό δεν είναι ορθό εκατό τα εκατό, πράγμα που και ο ίδιος σε άλλο σημείο διορθώνει κάπως προσθέτοντας τη συνείδηση του λαού, πάλι προκύπτει η απορία τι γίνεται με τις περιπτώσεις στις οποίες έχουμε ελάχιστα ή και παντελή απουσία θαυμαστών σημείων. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο νέφος των μαρτύρων, αλλά και σε άλλες αγιολογικές περιπτώσεις, όπως π.χ. των αγίων Νικολάου Πλανά και Νικοδήμου Αγιορείτου. Και έρχεται έπειτα στον «αγαπημένο» του Χρυσόστομο: «Δέν ὑπῆρξε δηλαδή οὔτε εἴδαμε κάπου τήν ἀνάπαυσι καί εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορᾶ στόν Χρυσόστομο. Ὁ οὐρανός ἦταν σιωπηλός καί μολυβένιος, οὔτε ἕνα θαῦμα, οὔτε κάτι τό ὑπερφυσικό, οὔτε τήν ἔκδηλη παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή του. Ἀκόμη καί μετά θάνατο συναντᾶται ἡ ἴδια ἀπουσία τῆς χάριτος ἐπί ὀγδόντα χρόνια». Πρόκειται για έναν αυθαίρετο ισχυρισμό, μια ψευδή αφοριστική κρίση και προκαταληπτικώς αρνητική της ημετέρας αποδοχής της αγιότητας του ανδρός. Προσωπικά και απλώς ενδεικτικά αναφέρω μια ιστορία που άκουσα από αγιορείτη μοναχό για ενύπνια εμφάνιση του αγίου Χρυσοστόμου και ακολουθούσα θαυμαστή θεραπευτική του παρέμβαση. Αλλά το ξανατονίζω: τα θαύματα έχουν πάντα τη δυνατότητα της αμφισβήτησής τους πάνω στο επίπεδο της σχετικότητας και υποκειμενικότητας των εν λόγω περιπτώσεων και δεν αποτελούν ασφαλές κριτήριο απόρριψης μιας οσιότητος. Στο σημείο αυτό επίσης επιφυλάσσομαι και για την απόδειξη περί της σαφούς πίστης στην αγιότητα του Σμύρνης από έναν σύγχρονο του π. Ευθυμίου αγιασμένο κληρικό της Λάρισας, τον αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλο (+2008). Αν θυμάμαι καλά, σε βιβλίο του τον καταχωρεί επί λέξει ιερομάρτυρα ή Άγιο. Αλλά αυτήν τη στιγμή δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω με απόλυτη σιγουριά. 
Συνεχίζει: «Ἡ συνείδησις πάλι τοῦ λαοῦ ἦταν παγιωμένη, ὅτι ἦτο ἐθνομάρτυρας, ὅτι οἱ Τοῦρκοι τόν ἐφόνευσαν διά τούς πατριωτικούς του ἀγῶνες, ὅτι στό σοβαρό θέμα τῆς ἁγιότητος δέν πρέπει νά συγχέωνται οἱ ἀγῶνες ἕνεκα τῆς φιλοπατρίας μέ αὐτούς διά τήν πίστι, οὔτε τό ἕνα μαρτύριο μέ τό ἄλλο». Ποιος διαχωρίζει εύκολα τον εθνομάρτυρα και τον ιερομάρτυρα στην περίπτωση ενός κληρικού; Και ειδικά ποιος ερμηνεύει ή γνωρίζει επακριβώς τη συνείδηση του λαού; Είναι τόσο βέβαιος ο Ευθύμιος ότι δεν υπήρχαν στον λαό άτομα που τον θεωρούσαν και ιερομάρτυρα; Πέρα απ’ αυτό, όμως, τίθεται εδώ γενικότερα το σοβαρό ζήτημα της αγιοποιήσεως των εθνομαρτύρων. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάτι που έλεγε ο χαρισματούχος γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης (+2006) για την περίπτωση του Αθανάσιου Διάκου, ότι δηλαδή ήταν μεγάλος Άγιος, αλλά δεν πρόκειται επίσημα να αγιοποιηθεί (σ.σ. το ρήμα χρησιμοποιείται συμβατικά σε όλο το κείμενό μου). Όσοι μάρτυρες, επίσης, πέθαναν πρόσφατα στη Ρωσία για αντικαθεστωτική δράση με την πρόφαση της ορθόδοξης πίστης, δεν πρέπει να θεωρηθούν μάρτυρες; Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει με ακρίβεια τέτοιες καταστάσεις; Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία το πρόβλημα των μαρτύρων ήταν περισσότερο η πίστη του Χριστού ή η απόρριψη της (πολιτικού χαρακτήρα) λατρείας του αυτοκράτορα; Πρέπει να αμφισβητήσουμε, λοιπόν, και εκείνων την αγιότητα; Ο στρατιώτης Ευγένιος Ροντιόνωφ (+1996) εκτελέστηκε με απόλυτη βεβαιότητα επειδή δεν αρνήθηκε τον Χριστό; Αν διαβάσει κάποιος τα γεγονότα, θα έχει τις ενστάσεις του. Ωστόσο το παλικάρι αυτό θαυματουργεί και εμφανίζεται στους πιστούς. Να κλείσω τη σύντομη αυτή αναφορά μου στην περίπτωση του αγίου Κηρύκου (συναξάρι 15ης Ιουλίου) και των σφαγιασθέντων νηπίων επί Ηρώδη. Ήξεραν αυτά για ποιον μαρτυρούσαν; Είχαν ανεπτυγμένο νου; Και όμως. Ο Κύριος έτσι τους εξέλαβε και τους προσέλαβε: ως Μάρτυρες Χριστού. Και αυτό τούτο ποιεί και επισφραγίζει εορταστικώς και η Εκκλησία του. Θέλω με λίγα λόγια να πω ότι το μυστήριο της θείας κρίσης είναι πολύ παραπάνω από τις προσληπτικές μας δυνατότητες και η όποια κριτική της, πολλώ δε μάλλον η υποκατάστασή της υφ’ ημών, εύκολα αστοχεί, όπως στην περίπτωση εν προκειμένω των Μικρασιατών Νεομαρτύρων. 


«Παντοῦ καί πάντοτε μέχρι τώρα ὁ λαός τόν ὠνόμαζε ἐθνομάρτυρα καί ἐξῆρε τήν μαρτυρική του θυσία γιά τήν πατρίδα, δέν τοῦ ἔφτιαξε εἰκόνες, δέν τοῦ ἔβαλε φωτοστέφανο, δέν τοῦ ἔκτισε ἐκκλησίες, δέν τόν ὕμνησε ὡς ἅγιο. Εἶναι ἀστεῖο νά πάρουμε ὡς καθολική συνείδησι τοῦ λαοῦ κάποιο τροπάριο τό ὁποῖο συνέγραψε κάποιος, ὁ ὁποῖος ἔζησε κοντά του, ὅπως αὐτό τοῦ Λεωνίδα Φιλιππίδη». Ρωτώ με τη σειρά μου: μήπως έφτιαχνε εικόνες ο λαός εκ των προτέρων στον παπα Πλανά ή σε πληθώρα άλλων αγίων που κάποια στιγμή αργότερα αναγνωρίστηκαν; Τα χάρτινα, ωστόσο, αυτά επιχειρήματα, ειδικά για τους ειδήμονες, συνεχίζονται: «Γιά νά τονίσωμε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν λατρευτική ἀφοσίωσί του στήν πατρίδα ἄς μεταφέρωμε ἀπό τό βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη ἕνα ἀκόμη κομμάτι, μεταφέροντας τά λόγια τοῦ ἰατροῦ καί σπουδαίου λογοτέχνη, Ἀγγέλου Τανάγρα: «..Γιατί ὁ Χρυσόστομος ἔβλεπε παντοῦ καί μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του εἶχε τήν πατρίδα. Μόνον τῆν Ἑλλάδα!». Αυτά δηλαδή τα λόγια σημαίνουν αποδεικτικά ότι δεν αγαπούσε λατρευτικά και την Εκκλησία ή μήπως όσα είπε ο Τανάγρας για τον Χρυσόστομο είναι απολύτως σωστά; Έλεος! Τούτα δεν πρέπει να θεωρούνται καν επιχειρήματα. Είναι καθαρά πυροτεχνήματα. 
«Πρέπει στό σημεῖο αὐτό νά τονίσωμε ὅτι ἡ συνείδησις τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ διαμορφώνει τήν γνώμη καί τή θέσι καί τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου, καί ὄχι ἡ Σύνοδος τή συνείδησι τῶν πιστῶν»: αυτό δεν ισχύει πάντοτε. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ο λαός ή έχει άγνοια στην περίπτωση ενός αγίου ή είναι ολίγοι οι έχοντες ορθοί γνώμη για το ζήτημα μιας αγιοκατάταξης ή πιο απλά ο λαός μπορεί να είναι διχασμένος. Μου έρχεται στον νου η περίπτωση της αναγραφής στο Μηναίο του Μ. Θεοδοσίου. Δεν νομίζω οι Πατέρες που τον ενέταξαν να είχαν ρωτήσει τον λαό προηγουμένως… Κλείνοντας την αναφορά μας στη συγκεκριμένη επιχειρηματολογία του π. Ευθυμίου, δεν μπορούμε παρά με έκπληξη να παρακολουθήσουμε την αυθαίρετη συλλογιστική του, η οποία στηρίζεται σε υποθέσεις περί της γενικής απουσίας της πίστης του λαού για την αγιότητά του, λες και ήταν στη σκέψη τους ο π. Ευθύμιος. Οπωσδήποτε δεν στοιχειοθετούν σοβαρό επιχειρηματικό άξονα τέτοιες αναπόδεικτες νοητικές ακροβασίες. Ευτυχώς δεν τον ακολούθησε η Σύνοδος της αγιοκατάταξης του ιερομάρτυρα, η οποία δεν στηρίχτηκε σε ενδείξεις και φήμες, προκειμένου να αναστείλει την αναγνώριση. 

Στο σημείο αυτό μπορούμε να παρενθέσουμε και μια δική μας συλλογιστική, αν και στα «θεωτικά» πράγματα, ως η αγιότητα, αφενός δεν ισχύει και δεν αρκεί η ανθρώπινη λογική και αφετέρου η Εκκλησία εν Συνόδω αποφαίνεται χαρισματικά και δύσκολα ο Παράκλητος επιτρέπει σχετικές αστοχίες (παρά τις προσπάθειες κατά καιρούς κατευθυνόμενων αγιοποιήσεων, όπως π.χ. η πρόσφατη περίπτωση Λέκκα). Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα έλεγα ότι, αν και το αίμα του μαρτυρίου δεν συγχωρεί και δεν θεώνει κάποιον, τότε ματαία η σταυρική θυσία του Κυρίου (δίχως να παραβλέπουμε τις ελάχιστες περιπτώσεις μαρτυριών περί του αντιθέτου στις γραπτές πηγές). Το αφήνω όμως για την ώρα και ερωτώ τον π. Ευθύμιο πρώτον γιατί θεώρησε τόσο σημαντικές τις γνώμες και τις μαρτυρίες που «τον βολεύουν» και απέρριψε άλλες αντίθετες, όπως π.χ. περί των συγκινητικών προθανάτιων ποιμαντικών λόγων του Σμύρνης και της εν γένει γνήσιας αρχιερατικής θυσιαστικής στάσης του υπέρ του ποιμνίου και της αντίστοιχης προφητικής του αποστροφής στον προκάτοχό του άγιο Πολύκαρπο, του οποίου το μαρτύριο προείδε να μιμείται μετ’ ολίγον. Φυσικά, όλα αυτά στηρίζονται και σε γραπτές μαρτυρίες. Δεν είδα, ωστόσο, τον αμφισβητία του Αγίου να τις προσέχει ιδιαιτέρως. Και η δεύτερη ερώτηση είναι μια πιο δαιδαλώδης, βάσιμη όμως συλλογιστική διαδικασία: πώς θα μπορούσε η Σύνοδος με υποτιθέμενες και αβάσιμες ενδείξεις και εγκλήσεις περί μασονίας και οικουμενισμού να απορρίψει έναν Ιεράρχη, που ούτε εν ζωή δεν καθηρέθη για όλα τούτα; Θα έπρεπε, λοιπόν, αντί να τον αγιοποιήσει, να τον καταδικάσει έστω και μετά θάνατον. Αλλά το επαναλαμβάνω: με ενδείξεις και υποθέσεις να πορευόταν ή με τις ορατές και χειροπιαστές μαρτυρίες ενός φρικτότατου μαρτυρικού τέλους; Οπότε υπήρχαν δυο ενδεχόμενα: ή δεν θα αγιοποιούσαν εξαιτίας του Χρυσοστόμου (από παραδοχή έμμεση και σιωπηρή της προβληματικής του πνευματικότητας εξ απουσίας άλλων τεκμηρίων) και τους υπόλοιπους, αδικώντας έτσι το νέφος των τότε μαρτύρων (εκτός αν για τον Ευθύμιο όλοι ήταν βιαστές ή βλάσφημοι!) ή θα συμπεριελάμβαναν, παρακάμπτοντας την περίεργη φημολογία, και τον μαρτυρικό Επίσκοπο της Σμύρνης στο αγιολόγιο μετά των υπολοίπων. Και ευτυχώς αυτό και έπραξαν τελικά. Άλλωστε, τα «αν» δεν μπορεί να είναι κριτήριο αληθείας, αλλά μάλλον σύγχυσης και ψεύδους. 
«Τό τραγικώτερο ὅμως ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι ὅτι οὔτε καί οἱ Ἐπίσκοποι μέχρι τῆς ἀποφάσεως διά τήν ἁγιοποίησί του, ἐγνώριζαν ἤ ἐπίστευαν στήν ἁγιότητα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Αὐτό τό γνωρίζουμε ἀσφαλῶς καί μετά βεβαιότητος ἀπό τά ἀναρίθμητα μνημόσυνα, τά ὁποῖα τοῦ ἐτελοῦσαν μέχρι τήν ἀνακήρυξι τῆς ἁγιότητός του καί μεμονωμένα καί ὁμαδικά οἱ Ἐπίσκοποι. Εἶναι δέ γνωστό τοῖς πᾶσι ὅτι οἱ εὐχές καί τά τροπάρια τοῦ μνημοσύνου ζητοῦν ἀπό τόν Θεό τήν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν δι' ὅποιον τελοῦνται καί τήν παράκλησι τῆς Ἐκκλησίας νά κατατάξη ὁ Θεός μετά τῶν δικαίων τήν ἐν λόγῳ ψυχή. Ἄν λοιπόν ἔχωμε τή συνείδησι ὅτι κάποιος εἶναι ἅγιος, τό πρῶτο τό ὁποῖο κάνουμε εἶναι ὅτι σταματοῦμε νά παρακαλοῦμε τό Θεό διά τήν συγχώρησί του καί ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες του διά τήν δική μας συγχώρησι»: πρόκειται για άκυρο, ψευδές, σαθρότατο και «πονηρό» επιχείρημα, διότι αντιβαίνει ευθέως στην εκκλησιαστική διαχρονική σχετική πρακτική. Έτσι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση. Αν διαβάσει κάποιος τις πολυήμερες τελετές αγιοκατάταξης του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, θα δει μέχρι την τελευταία στιγμή προ της επίσημης αγιοποίησης να τελούνται μνημόσυνα για την ψυχή του αγίου! Δηλαδή θα έπρεπε η Εκκλησία όσα χρόνια «καθυστερεί» την αναγνώριση της αγιότητας κάποιου να μην του κάνει στο μεταξύ μνημόσυνα; Και πού να σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν με κείνους που δεν θα αναγνωριστούν τελικά ποτέ. Απλά θα πήγαιναν αδιάβαστοι! 


Πάμε τώρα και στο πιο καίριο αντεπιχείρημα του π. Ευθυμίου: «ἅπαντες ἐγνώριζαν τίς κατηγορίες περί τῆς μασονικῆς του ἰδιότητος». Άπαντες; Και με αποδείξεις άραγε ή χωρίς; Θα έλεγα από την ταπεινή μου θέση ότι, αν και εισέτι αναπόδεικτο το γεγονός, θα πρέπει να διακρίνουμε, ακόμα και στην περίπτωση που ισχύει, πώς ακριβώς ήταν η Μασονία εκείνη την εποχή και τι συμμετοχή σε αυτήν είχε ο Χρυσόστομος. Να μη γενικεύουμε και να μη δαιμονοποιούμε τα πάντα. Αν θεωρήσουμε ότι και οι Φιλικοί ανήκαν στη μασονία της εποχής τους και πολλοί άλλοι αγωνιστές δι’ αυτών εμυήθησαν στις μυστικές εκείνες οργανώσεις, τότε πώς εξηγείται η μάχη τους πρώτα υπέρ πίστεως και είτα υπέρ πατρίδος; Μήπως κολάστηκαν κιόλας σαν μασόνοι, έστω και εξ αγνοίας; Εν προκειμένω θα επανελάμβανα με τη σειρά μου τη βαθιά πίστη μου στο αγιαστικό αίμα του μαρτυρίου στην περίπτωση του Χρυσοστόμου. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο βαθιά μπήκε στη Μασονία, αλλά ένας αρνησίχριστος μασόνος (με τη σημερινή κυρίως έννοια) δύσκολα θα καθόταν με τη θέλησή του να θυσιαστεί. Όχι μόνο θα προγνώριζε από μέρες τι θα συνέβαινε, αλλά και θα προέκρινε ζων να συνεχίσει τους αγώνες του για τη «λατρεμένη» του πατρίδα. Με προβληματίζει πολύ αν σε έναν «αντίχριστο» θα δινόταν υπό Κυρίου η φώτιση της μεγάλης αυτής απόφασης και η χάρη του μαρτυρίου. Αλλά και αν δόθηκε, μήπως τελικά ο Κύριος έσβησε τοιουτοτρόπως τη μασονική ιδιότητα και αμαρτία του ανδρός και τον τίμησε δια της άκρας του ευσπλαχνίας και άρρητης κρίσης προσθέτοντάς του όχι απλά τη συγχώρηση, αλλά και τη χάρη της αγιότητος; Υπενθυμίζω ότι παραμένει αναπόδεικτη η μασονική του ιδιότητα, πράγμα που «άφηνε ελεύθερα» τα χέρια της Ιεραρχίας στο να προχωρήσει στην προκείμενη αγιοκατάταξη και που εξηγεί, σε συνδυασμό με το αμέσως προηγούμενο σκεπτικό, και την «τόλμη» της συγκεκριμένης ενέργειας παρά τις περιρρέουσες ενστάσεις. 
«Καί ἄν αὐτό συνέβη διά τόν Χρυσόστομο Σμύρνης διατί νά μή συμβῆ καί διά τούς ἄλλους ἀνά τούς αἰώνας μαρτυρήσαντες καί θανατωθέντες στό βωμό τῆς πατρίδος, ἐφ' ὅσον καί αὐτοί ἐπολέμουν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος;»: αυτό είναι άλλο ζήτημα – δεν είναι της παρούσης – στο οποίο μπαίνουν πολλές δυσχερείς παράμετροι. Ήδη αναφέρθηκα στην περίπτωση του Αθανάσιου Διάκου. Αρκεί, θεωρώ. O π. Ευθύμιος, ωστόσο, συνεχίζει με παντοίους τρόπους να υποκαθιστά και να υφαρπάζει τη θεία (και την εκκλησιαστική) κρίση και σκέψη, όπως στην περίπτωση που εύχεται υποδορίως (καταράται μάλλον) την παραδειγματική τιμωρία των αγιοποιησάντων τον Χρυσόστομο και ευθύς αμέσως εκδηλώνει την άμεση απογοήτευσή του, διότι μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί, εφόσον εδώ και καιρό δεν βλέπουμε τον Θεό να εκδικείται τους αιρετικούς! Αστειότητες… Εξακολουθεί και πιο κάτω να βλέπει τη «θεοεγκατάλειψη» των Συνοδικών, που προέβησαν στη «λαθεμένη» αγιοποίηση, σε σωρεία άλλων αιρετικών και εκκοσμικευτικών ενεργειών, από τις οποίες – για να ελαφρύνουμε λίγο το βαρύ κλίμα της αντιπαράθεσης – έχω δυο ενστάσεις: γιατί τον ενοχλεί που σε μέρες κρίσης τους βλέπει «νά συναγωνίζωνται στά ἔργα κοινωνικῆς ὡφελείας» και πώς βλέπει στις βυζαντινές μας μεγαλοπρέπειες «τό μόνο τους γνώρισμα μέ τόν Χριστό καί τήν ὀρθόδοξη παράδοσι νά εἶναι τό ἐξωτερικό ἱερατικό σχῆμα»! 


Πηγαίνω τώρα στην ίδια την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος περί το ζήτημα (1992). Θα κάνω ένα προκαταρκτικό παρενθετικό σχόλιο. Ο γέρων Παΐσιος που ζούσε την εποχή εκείνη, δεν αμφισβήτησε τη συνοδική κρίση της Εκκλησίας. Το Άγιο Πνεύμα δεν τον πληροφόρησε ούτε τον προέτρεψε σε κάτι τέτοιο. Και κάποιοι με περισσή παρρησία, ευκολία και τόλμη (και αυθάδεια ίσως και θρασύτητα) δεν διστάζουν να μιλούν με τόσο «κύρος» και σιγουριά για ζητήματα ανήκοντα στα «ἐν οὐ παικτοῖς». Θλιβερό, αν μη τι άλλο. Παραθέτω την αρχή του Συνοδικού κειμένου: «Τούς ἐν τῷ μετά σώματος βίῳ κατορθώμασιν ἀρετῆς καί μαρτυρικῷ θανάτῳ τελειωθέντας εὐλαβεῖσθαι καί τιμᾶν, ἐτησίοις τε τελεταῖς καί ἐγκωμίοις γεραίρειν ὅσιον καί τῷ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας πληρώματι λυσιτελέστατον πέφυκεν, ἐπειδή ἡ τούτων μνήμη πρόξενος τυγχάνει ὠφελείας ψυχικῆς καί πνευματικῆς τοῦ Χριστωνύμου πληρώματος. Ἐπειδή τοίνυν τοιοῦτοι τόν βίον καί τήν πολιτείαν ἀνεδείχθησαν καί οἱ ἐν ἔτει 1922 ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ διά τήν ἀμώμητον ἡμῶν ὀρθόδοξον πίστιν μαρτυρήσαντες Ἐπίσκοποι Χρυσόστομος Σμύρνης, Γρηγόριος Κυδωνιῶν, Ἀμβρόσιος Μοσχονησίων, Προκόπιος Ἰκονίου, Εὐθύμιος Ζήλων καί οἱ σύν αὐτοῖς κληρικοί τε καί λαϊκοί ζήσαντες εἰς χρόνους δυσχερεῖς, πιστῶς δέ καί θεαρέστως τόν ἐπίγειον διανύσαντες δόλιχον, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος…». Βλέπουμε η Σύνοδος να αιτιολογεί ξεκάθαρα αυτό που συνοψίζει λίγο πιο κάτω στη φάση «πρός τήν θεάρεστον πολιτείαν καί τό μαρτύριον τούτων ἀπιδοῦσα». Δεν αναγνώρισε την αγιότητα σε άθεους, άπιστους ή αλλόδοξους ή αμετανόητους βλάσφημους και βιαστές στρατιώτες, εντάσσοντάς τους εν τοις μετά των Επισκόπων συμμάρτυσι, όπως πιο κάτω αφήνεται να υπονοηθεί, αλλά και απερίφραστα διατυπώνεται από τον π. Ευθύμιο. 
Η Σύνοδος, όταν προέβη στην αγιοκατάταξη των 5 Ιερομαρτύρων Επισκόπων, δεν θα μπορούσε, αλλά και δεν θα ήτο εξάπαντος λογικό και σωστό, να αφήσει εκτός «καί τῶν σύν αὐτοῖς κληρικῶν τε καί λαϊκῶν». Εδώ προκύπτει ένα πρόβλημα «ασάφειας» στη διατύπωση και στο περιεχόμενό της, σύμφωνα πάντα με τις του Ευθυμίου και των λοιπών ομοφρόνων ενστάσεις: περιλαμβάνονται άραγε εν αυτή άπαντες οι στρατιώτες και ο σφαγιασθείς εγχώριος πληθυσμός των Ορθοδόξων; Θεωρώ ότι η Σύνοδος άφησε διακριτικά να υπονοηθεί στην αρχή του κειμένου της πως δεν μπορεί να μιλήσει περί άλλων τινων, παρεκτός των θεαρέστως βιωσάντων και μαρτυρικώς τελειωθέντων («ζήσαντες εἰς χρόνους δυσχερεῖς, πιστῶς δέ καί θεαρέστως τόν ἐπίγειον διανύσαντες δόλιχον»). Τώρα πόσοι εξ αυτών συμπεριλαμβάνονται στο «σύν αὐτοῖς» και στην κατηγορία των θεαρέστως διανυσάντων, το γνωρίζει μόνον ο Κύριος, όπως άλλωστε και στην κάθε περίπτωση. Η τεχνήεσσα πρόσθεση κατά την υπονόμευση του χορού των Νεομαρτύρων δόλιων και πλαγίων στην πρόθεσή τους επιχειρημάτων («μέσα δέ σέ αὐτούς, σύμφωνα μέ τήν ἀκολουθία, τήν ὁποία τούς ἔφτιαξαν, ἁγιοποιοῦνται καί οἱ στρατιῶτες καί οἱ ἀξιωματικοί, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν στίς μάχες μέ τούς Τούρκους. Αὐτό εἶναι πρωτάκουστο καί πρωτοφανές στήν ὀρθόδοξη Παράδοσι») σίγουρα δεν προκύπτει άμεσα από τη Συνοδική απόφαση. 


Θα μπορούσαμε, όμως, και να κλείσουμε ερμητικά τα μάτια, έστω και εκ καλής προαιρέσεως, στην εκούσια «ασάφεια» του επίσημου τούτου συνοδικού κειμένου; Όχι, και πιστεύω ότι από το ίδιο το κείμενο του π. Ευθυμίου μπορούμε να αρυσθούμε απαντητικά και ερμηνευτικά στοιχεία που θα μας διαφωτίσουν σχετικά: «διότι ναί μέν ἔχουμε ἁγίους ἀνώνυμους, τῶν ὁποίων τά ὀνόματα δέν γνωρίζουμε λόγῳ τοῦ πλήθους, μᾶς εἶναι γνωστός ὅμως ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον ἐμαρτύρησαν καί αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ἡ πίστις καί ἡ ὁμολογία στόν 'Ιησοῦν Χριστόν». Αυτό ισχύει και εδώ. Στο πλήθος των «σύν αὐτοῖς» δεν μπορούμε εμείς ούτε να δούμε και να πούμε ποιοι ακριβώς είναι ούτε έχει και νόημα λόγω ακριβώς του πλήθους. Εμείς ξέρουμε ότι αυτοί μαρτύρησαν βιαιότατα υπό των ημιάγριων Τσετών όχι μόνο για εθνικούς ή άλλους λόγους, αλλά και για το ότι ήταν Χριστιανοί. Και αυτό αρκεί και για μας και για τον Θεό, ώστε να τους εκλάβουμε ως Μάρτυρες. Εξάλλου, κανείς δεν γνωρίζει τις απόκρυφες σε όλους μας βουλές του παντογνώστη Θεού, ο οποίος ξέρει καλύτερα αν ένας προ ολίγου άθεος ή αιρετικός ή βιαστής ή εν γένει πολύ αμαρτωλός μέσα σε εκείνο το χάος συνήλθε, μετενόησε και στο τέλος ο θάνατός του εξελήφθη ως θυσία όχι απλά καθαρτική, αλλά και εξαγιαστική. Κανείς στο κάτω κάτω δεν γνωρίζει ποιους εν τέλει και πώς ο Θεός κατατάσσει ανάμεσα στους μάρτυρές του ούτε με ποιον τρόπο λειτουργεί η Χάρη Του σε εκάστη περίπτωση, ακόμη και των πιο στυγνών εγκληματιών. 
Ας θυμηθούμε και πάλι τον ορθόδοξο συναξαριστή. Εκεί μέσα βρίσκουμε ημέρες μνήμης ενίοτε πολλών χιλιάδων μαρτύρων (βλ. ενδεικτικά στις 2 Ιούνη τις είκοσι χιλιάδες γυναίκες μάρτυρες• σίγουρα κάποιες απ’ αυτές θα φοβήθηκαν στο τέλος, θα μετάνιωσαν που χάνουν τη ζωή τους, αλλά δεν κάθισε η Εκκλησία ούτε να λεπτολογήσει το ζήτημα με υποχονδρία ούτε θα βρεθεί κανείς να ζητήσει τον λόγο από τον Θεό γιατί θεώρησε μάρτυρα και αυτόν που δείλιασε, που προσπάθησε ίσως να ξεφύγει τον θάνατο, αλλά εν τέλει έχασε τη ζωή του χάριν του Χριστού, ει και ακουσίως πως• το ίδιο μάλλον θα ισχύει και για τους δυόμιση χιλιάδες μάρτυρες στρατιώτες της 19ης του Αυγούστου και για αρκετές ακόμα περιπτώσεις). Άρα δεν μπορεί να επικαλείται ο π. Ευθύμιος ότι λάθεψε η Σύνοδος που συμπεριέλαβε και άλλους μαζί με τους πέντε Επισκόπους. Στο «σύν αὐτοῖς», επομένως, συμπεριλαμβάνονται όσοι έτεροι, κληρικοί και λαϊκοί, κατετάγησαν υπό του μόνου αλάνθαστου Κριτού στη χορεία των απ’ αιώνος μαρτυρησάντων. 
Τα δε «πονηρά» και επαχθή υπονοούμενα του τύπου «στήν ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων, ἐπί παραδείγματι, ὑμνοῦμε ὅλους τούς διά τόν Χριστόν μαρτυρήσαντες ἤ τούς λάθρα βιώσαντες καί εὐαρεστήσαντες τόν Θεό καί ὄχι τούς οἱουσδήποτε πού ἐφονεύθησαν ἤ ἔπραξαν ὁτιδήποτε στήν ζωή των» είναι τουλάχιστον απαράδεκτα και άδικα, ακόμα και κατά το ανθρώπινον, για τους σφαγιασθέντες της Μ. Ασίας. Ανήκουν στους «οἱουσδήποτε πού ἐφονεύθησαν» ο Σμύρνης Χρυσόστομος και ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος, που κατακρεουργήθηκαν και κατατεμαχίστηκαν από το πλήθος; Κατατάσσεται τόσο ανεύθυνα σε όσους «ἔπραξαν ὁτιδήποτε στήν ζωή των» ο ταφείς ζωντανός Κυδωνιών Γρηγόριος; Είναι σίγουρος ότι θα υπέμενε ή δεν θα απέφευγε τέτοια φρικτά μαρτύρια ο π. Ευθύμιος, που γράφει με τόση άνεση, έστω και από το «ασκηταριό» των Αμπελακίων; Έχει δυστυχώς πολλά παραδείγματα καταλείψει η εκκλησιαστική μας ιστορία, που αποδεικνύουν την εν τοις πράγμασι αντιστροφή των μεγάλων λόγων και την ανακολουθία των πράξεων όσων μεγαλορρημονούν ή φωνασκούν ανέξοδα και εκ του ασφαλούς. 


Η αγιομαχία δεν είναι σίγουρα ένα τυχαίο φαινόμενο. Θυμόμαστε όλοι τη λάσπη που έφαγε και μετά την εκδημία του ο άγιος Νεκτάριος από μερίδα ζηλωτών παλαιοημερολογιτών. Να θεωρήσουμε παράλληλους βίους τη σχετική στάση κατά του Χρυσοστόμου Σμύρνης από τους σχισματικούς σύγχρονους αποτειχισθέντες τους εκ νεοημερολογιτών προερχομένους; Αυτό αφήνεται στην κρίση όλων. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω ότι δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο διαχρονικά να αμφισβητείται ή να απαξιούται ικανός αριθμός αγίων ακόμα και από ευσεβή μέλη της Εκκλησίας. Ενδεικτικά αναφέρω τον Μ. Κωνσταντίνο από την αρχαιότητα και τον τελευταίο τσάρο της Ρωσίας από το σήμερα. Εγώ ο ίδιος πρόσφατα άκουσα αγιορείτη ηγούμενο να επικρίνει δηκτικά την αγιοκατάταξη του Σέρβου π. Ιουστίνου Πόποβιτς. Δεν έχουν τελειωμό αυτά. Η γνώμη, πάντως, του γράφοντος είναι ότι δεν μπορεί σε τόσο σοβαρά θέματα να αφήσει εύκολα ο Θεός να πλανηθεί η Εκκλησία του. 
Ο ηθικολόγος, που ζει εν ημίν και τον οποίο συναντούμε ευδιακρίτως στο κείμενο του π. Ευθυμίου, δεν μπορεί ούτε τα κρίματα του ελεήμονος Θεού να χωνέψει ούτε τις κακοήθειες της ιστορίας να κατανοήσει ορθώς. Με τα μυωπικά του γυαλιά δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το βαθύ του πνευματικό πρόβλημα, τον φαρισαϊσμό και την έλλειψη αγάπης: «στήν περίπτωσι ὅμως τοῦ πλήθους τῶν φονευθέντων στήν Μικρασιατική καταστροφή, ποῖος μᾶς ἐγγυᾶται ἄν ἔστω καί μερικοί ἀπό ὅλες αὐτές τίς χιλιάδες τῶν φονευθέντων ἐφονεύθησαν διά τόν Χριστό καί ὁ βίος των ἤτο ἀνάλογος μέ τό μαρτύριό τους;». Να ενθυμήσω στον συγγραφέα των αράδων αυτών ότι ούτε ο βίος του ληστή στον Σταυρό ήταν ανάλογος της ένδοξης πρωτιάς που αξιώθηκε στην τιμή τού εν Χριστώ μαρτυρίου. Και αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για τον ληστή, αλλά γέμει ο συναξαριστής αντίστοιχων περιπτώσεων.

Αν μεταξύ αυτών που ανεγνώρισε ως Αγίους, κρίμασιν οἷς οἶδε μόνος Κύριος η εν λόγω Σύνοδος «αστόχησε», π.χ. κολάστηκε ένας εκ των πέντε Επισκόπων, τότε σίγουρα δεν θα μας ζητήσει ο Θεός την ευθύνη, θα έλεγα ούτε και από τους τότε Συνοδικούς, πολλώ δε μάλλον από τον λαό του, τον υπακούοντα τη επισήμω Εκκλησία. Αυτό ισχύει και για την περίπτωση του «μασόνου» Σμύρνης, αλλά και σε κάθε περίπτωση «λάθους» της επίσημης Εκκλησίας, όπως και των πνευματικών πατέρων σε εξατομικευμένο επίπεδο (εξαιρείται η περίπτωση των προφανών και καταδικασθεισών ήδη επισήμως αιρέσεων και πλανών). Δεν ισχύει όμως το αντίθετο. Δηλαδή είναι δύσκολο στην πολύτροπη «απόρριψη» και πολεμική κατά της Εκκλησίας να αποφευχθεί το λάθος, πολύ δε περισσότερο η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Για του λόγου το αληθές ας δούμε τι αναφέρει σχετικά ο άγιος Σιλουανός, λόγια που κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου άσχετα με την περίπτωση: «πριν από την κρίση του οδηγού όμως (σ.σ. εδώ της Συνόδου περί της τελεσίδικης αγιοκατάταξης των εν λόγω ιερομαρτύρων), όταν αντιμετωπίζει οποιοδήποτε πνευματικό φαινόμενο, πρέπει να τηρή αυστηρά την ασκητική αρχή: ‘μη δέχεσαι και μην απορρίπτης’ […] Όταν δεν απορρίπτη ο άνθρωπος, αποφεύγει άλλον κίνδυνο: να αποδώσει τη θεία ενέργεια στους δαίμονες κι έτσι να υποπέση στο αμάρτημα της ‘βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος’, όπως οι Φαρισαίοι […] Ο δεύτερος κίνδυνος είναι φοβερότερος από τον πρώτο, γιατί η ψυχή μπορεί να συνηθίση να αρνήται τη χάρη και να την μισή (σ.σ. εδώ βάλε ειδικότερα Εκκλησία). Και μπορεί μάλιστα να συνηθίση τόσο στην κατάσταση της θεομαχίας, ώστε να είναι προσδιοριστική για την αιωνιότητα αυτή η κατάσταση» (αρχιμ. Σωφρονίου, ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 1988, σσ. 87-88). Πολύ φοβούμαι ότι η θεομαχία είναι εμφανέστατη και χρόνια σε πολλούς εκ των υποπιπτόντων στην αίρεση της σύγχρονης «αποτείχισης». 
Η ιστορική (και εκκλησιαστική) απαίτηση της μετά θάνατον δικαίωσης των Μαρτύρων της μικρασιατικής τραγωδίας σαρκώθηκε και τελειώθηκε στη Συνοδική τούτη απόφανση. Είναι σίγουρο ότι οι Άγιοι βάλλονται υπό των λυσσαλέων στη ζηλοφθονία τους για τον θρίαμβο της Εκκλησίας δαιμόνων δια λογισμών βλάσφημων, αμφιβολίας και με ποικίλες συκοφαντίες και επιθέσεις. Το είδαμε στην περίπτωση του αγίου Νεκταρίου, το βλέπουμε και τώρα. Είναι κρίμα, ωστόσο, να πέφτουμε στις πλάνες και στις απάτες τους και εμείς, οι γαλουχημένοι από μικροί στην Εκκλησία και, πολύ περισσότερο, οι λειτουργοί της. Θα κλείσω με μια συμβουλή στον π. Ευθύμιο και στους «συν αυτώ», όχι δική μου, του αγίου Σιλουανού και πάλι: «ας παραμείνουμε, αδελφοί, υπάκουοι στους ποιμένες μας, και τότε θα έλθη γενική ειρήνη κι ο Κύριος με το Άγιο Πνεύμα θα μείνη μαζί μ’ όλους μας […] Θα ρωτήση όμως κανείς: ‘αφού το Άγιο Πνεύμα τοποθέτησε τους επισκόπους και τους καθοδηγή, γιατί, λοιπόν, δεν έχομε ειρήνη και δεν προοδεύομε;’ Γιατί δεν σκεφτόμαστε σωστά για την εξουσία που εγκατέστησε ο Θεός, και γι’ αυτό γινόμαστε ανυπάκουοι» (Άγιος Σιλουανός, ό.π., σσ. 437-438). Και μια τελευταία: «να πολεμάς τους εχθρούς (σ.σ. τους δαίμονες) με την ταπείνωση» (ό.π., σ. 483). 
Ας κατανοήσουν όλοι οι εν λόγω αγιομάχοι πως ακόμα και να έσφαλε η Σύνοδος εκείνη, δεν θα μας ζητήσει τον λόγο ο Θεός, ενώ αντιθέτως θα μας βαρύνει το αμάρτημα της βλασφημίας, αν απορρίπτουμε και καθυβρίζουμε και συκοφαντούμε τόσο βάναυσα αδικώντας Μάρτυρες και Ιερομάρτυρες. Πραγματικά, πού θα κρυφτούν και στην εδώ, και κυρίως στην άλλη ζωή, οι πολέμιοι των Αγίων αυτών και οι εν γένει εκκλησιομάχοι; Ισχύει εν προκειμένω η ρήση του π. Πορφυρίου ότι προτιμούσε να κάνει λάθος εντός της Εκκλησίας, παρά να εξέλθει αυτής χάριν λόγων προσωπικών, ακόμη και δικαιοσύνης ή αγιότητος. Ας ακολουθήσουμε τη δική του φωνή και όχι των φλύαρων αγιομάχων και εκκλησιομάχων, ευχόμενοι παράλληλα τη μετάνοιά τους. Αν και κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος και όσα προανεφέρθησαν, μάλλον εδώ δεν πλανάται η επίσημη Εκκλησία, αλλά οι εκτός αυτής… 
Κ.Ν. 
18/9/2013

41 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ορθώς γράφει ο συν-αδελφός κ.Κ.Ν.! Η δε Εκκλησία έγραψε και αυτή σχετικώς τα εικότα και ομοίως ορθά και δη, πέραν των εν Συνόδω αποφανθέντων, και διά της γραφίδος του υμνολόγου-ασματογράφου Μητροπ. Πατρών +Νικοδήμου (του Βαλληνδρά):

"Ασματική Ακολουθία του Αγίου Ιερομάρτυρος Χρυσοστόμου Μητροπολίτου Σμύρνης (+1922), ποιηθείσα υπό του Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου:

"Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου ιερομάρτυρος Χρυσοστόμου του νέου, επισκόπου Σμύρνης, μαρτυρήσαντος αυτόθι υπέρ πίστεως και πατρίδος, εν έτει 1922.

Στίχοι:
Τιθείς ψυχήν Χρυσόστομος ομού συμμύσταις, λαού και στρατού τε απαρχή προσηνέχθη.
Πρωτομάρτυς Χρυσόστομος αποφράδι ετύθη. Συνάθλων πληθύος επομένης τω πότμω.

Ο νέος ούτος της Εκκλησίας ιερομάρτυς εγεννήθη εν Τριγλία της Βιθυνίας (τη 6η Ιανουαρίου του έτους 1868) εκ γονέων ευσεβών, Νικολάου και Καλλιόπης Καλαφάτη (σ.σ. άλλες πηγές αναφέρουν ως έτος γεννήσεως τό 1867). Tην ημέραν των Θεοφανίων του 1868 η μητέρα του τον αφιέρωσε στην Παναγία, όταν επισκέφθηκε την Τρίγλια ο Μητροπολίτης της Προύσας. Εν τη Θεολογική δε Σχολή της Χάλκης σπουδάσας και ανδρωθείς εχειροτονήθη διάκονος και πρεσβύτερος, ενωρίτατα, προαχθείς εις πρωτοσύγκελλον της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, επί πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντίνου Ε. Διατελέσας δ' ακολούθως Μητροπολίτης Δράμας, Φιλίππων και Ζιχνών επί οκταετίαν (1902-1910), εξωρίσθη δις διά την εθνικήν αυτού δράσιν και τους υπέρ πίστεως αγώνας του. Εις τους τεταραγμένους δ' εκείνους καιρούς η δυναμικότης του ιερού ανδρός εγίνετο κάρφος εις τους οφθαλμούς των εχθρών του Γένους. Kαι ο εμψυχωτής του χειμαζομένου και αγωνιζομένου λαού εθεωρείτο αποδιοπομπαίος. Πιεζόμενον δε το Πατριαρχείον μετεκίνησεν αυτόν εκ της εξεγηγερμένης Μακεδονίας, ίνα ευρέθη εκτός αμέσου επιβολής, ανέθεσε δ' εις αυτόν την διαποίμανσιν της περιφανούς Μητροπόλεως Σμύρνης.
Ουχ ήττον και εκεί ανέμενον αυτόν αγώνες εθνικοί και περιστάσεις κρίσιμοι διά τον ορθόδοξον λαόν. Kαι πάλιν δ' ως καλός ποιμήν προκινδυνεύει υπέρ των προβάτων, ίνα, μετά διπλή και πάλιν εξορίαν, και αλλεπαλλήλους θηριομαχίας, αχθη εν τέλει εις τό μαρτύριον, παραδοθείς ως εξιλαστήριον θύμα εις τον μαινόμενον κατ' αυτου τουρκικόν όχλον, υπό του οποίου δεινώς προπηλακιζόμενος ανεσκολοπίσθη βαναύσως και φρικτώς, τη 27η Αυγούστου 1922, ιερείον άμωμον και εκούσιον (απαξιώσας να δεχθή την προσφερθείσαν αυτώ διάσωσιν διά της φυγης), διότι εβάρυνεν εν τη αρχιερατική αυτού συνειδήσει ο λόγος του Κυρίου "ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ τών προβάτων", μόνον δε "ο μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός εστι, και ου μέλει αυτώ περί τών προβάτων" (Ιωαν. ι΄ 12-13).

Απολυτίκιον:
Μέγαν μάρτυρα η Εκκλησία, μέγαν ήρωα το έθνος σύμπαν, τον της Σμύρνης υμνούμεν Χρυσόστομον.Kαι γάρ γενναίως αθλήσας υπέμεινεν υπέρ πατρίδος και πίστεως θάνατον.
Ιεράρχου τε υπόδειγμα εαυτον ανέδειξε τον στέφανον λαβών τον αμαράντινον."

Ανώνυμος είπε...

Συνωδά τοις ανωτέρω, παραπέμπω και σε σχετικές δηλώσεις, τότε..1992.., του Δημητριάδος +Χριστοδούλου και μάλιστα σε σχέση με την εκ των "κρατούντων συνθηκών" αδυναμία της "κανονικώς αγιοκατατασσούσης Εκκλησίας...ως ευρισκομένης εις την καρδίαν του θύτου..." να αγιοκατατάξει η ιδία στο ορθόδοξο Αγιολόγιο τα μαρτυρικώς τελειωθέντα τέκνα αυτής!

Ανώνυμος είπε...

H ασματική ακολουθία του μεγάλου Πατρών Νικοδήμου που μνημόνευσε ο συνανώνυμος περιλαμβάνει:
α) Το κείμενο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος της διακηρύξεως της Αγιότητος, δηλαδή της συναριθμήσεως "εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἐν ἔτει 1922 ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ μαρτυρησάντων Ἐπισκόπων Χρυσοστόμου Σμύρνης, Γρηγορίου Κυδωνιῶν, Ἀμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ἰκονίου, Εὐθυμίου Ζήλων καί τῶν σύν αὐτοῖς κληρικῶν τε καί λαϊκῶν".

β) Την εισήγηση του Μητροπολίτου Πατρών κ. Νικοδήμου "περί της ανακηρύξεως του Εθνομάρτυρος Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου (Καλαφάτη) ως Ιερομάρτυρος (†1922)".

γ) Το γράμμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Αγαθαγγέλου προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, διά του οποίου παρακαλείται ο υμνογράφος Μητροπολίτης Πατρών, ποιητής της Ακολουθίας "όπως η πρώτη έκδοσις της ασματικής ταύτης Ακολουθίας του Εθνομάρτυρος εκδοθή δαπάναις της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης και κυκλοφορήση κατά την πρώτην εορτήν του Αγίου την 12-9-1993, τελεταρχούντος Υμών".

δ) Το απαντητικό γράμμα του Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου προς τον Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης κ. Αγαθάγγελο, όπου εν κατακλείδι σημειώνονται τα εξής :
"Εὐδοκίᾳ Θεοῦ ἀξιούμεθα νῦν, ὅπως «συστήσωμεν ἑορτήν καί ἀγαλλόμενοι», τιμήσωμεν τόν ἀοίδιμον Ἱεράρχην καί τούς σύν αὐτῷ τελειωθέντας. Ἐφ' ὅσον δ' ἐπεφυλάχθη εἰς ἐμέ ἡ τιμή τῆς εἰσηγήσεως ἀφ' ἑνός, ἐπί Συνόδου, περί τῆς μετά τῶν Ἱερομαρτύρων συναριθμήσεως αὐτῶν, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τῆς ποιήσεως, Συνοδικῇ ἐντολῇ καί ἐγκρίσει, τῆς ἀναγκαιούσης τῷ ἐφεξῆς ἑορτασμῷ αὐτῶν ᾀσματικῆς ἀκολουθίας, πάνυ εὐχαρίστως, ἀποδεχόμενοι τήν ἀδελφικήν ὑμῶν παράκλησιν, παραχωροῦμεν ὑμῖν τήν ὁλοπρόθυμον συναίνεσιν, ὅπως ἐκδόσητε ταύτην τύποις, εἰς τήν σειράν τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μητροπόλεως, πρός χρῆσιν ἐπ' ἐκκλησίας καί πρός οἰκοδομήν τοῦ λαοῦ".

ε) "Προοίμιον" του Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Αγαθαγγέλου

στ) Την πλήρη Ασματική Ακολουθία, η οποία περιλαμβάνει: Μικρό και Μεγάλο Εσπερινό, Όρθρο (με το Συναξάριο των μαρτυρησάντων Αγίων Ιεραρχών), τα εν τη Θεία Λειτουργία.

ζ) "Επίμετρον" το οποίο περιλαμβάνει δύο ειδικές ευχές :

i. Εὐχή ἐπί τῇ ἀνακηρύξει τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἱεράρχου Σμύρνης Χρυσοστόμου καί τῶν σύν αὐτῷ τελειωθέντων.

ii. Εὐχή εἰς ἐγκαίνια ἐκθέσεως κειμηλίων καί ἐνθυμημάτων Μικρασίας, Πόντου καί πάσης Ἰωνίας.

η) "Μουσικόν Παράρτημα" το οποίο περιλαμβάνει τα δοξαστικά του Εσπερινού και τα απολυτίκια μελοποιημένα από τον μουσικοδιδάσκαλο Κωνσταντίνο Πανά. Το δοξαστικό των αίνων (Όρθρος) έχει μελοποιήσει ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Νικόδημος.

Ανώνυμος είπε...

Και προς χάριν όλων μας και για να μακαρίσουμε τον αείμνηστο Πατρών Νικόδημο παραθέτω την εισήγηση προς την Ιερά Σύνοδο για την αγιοκατάταξη του Σμύρνης και των συν αυτώ.
Το Πανελλήνιον τιμά, ως γνωστόν, τον αοίδιμον Μητροπολίτην Σμύρνης Χρυσόστομον (Καλαφάτην) ως γενναίον και ηρωικόν εθνομάρτυρα, ανασκολοπισθέντα υπό του τουρκικού όχλου την 27ην Αυγούστου του έτους 1922, εν ταις ημέραις της Μικρασιατικής καταστροφής. Την θυσίαν του εσχολίασε μετά θαυμασμού και ο διεθνής Τύπος. Και το όνομά του προφέρεται ευλαβώς εντός και εκτός της Ελλάδος. Ενωρίτατα, ήδη από του επομένου έτους του μαρτυρίου του, κατά Μάρτιον του 1923, με πρωτοβουλίαν του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, επροτάθη και εις τας άλλας Ορθοδόξους Εκκλησίας η κατάταξις αυτού εις την χορείαν των μαρτύρων. Ο δε καθηγητής της Θεολογίας Λεωνίδας Φιλιππίδης, γνωρίζων εκ του πλησίον τον Ιεράρχην Χρυσόστομον, ως χρηματίσας ιδιαίτερος γραμματεύς του, ότε ήτο ούτος καθηγητής του Διδασκαλείου κ.α. Σχολών της Σμύρνης (1919-21) και διετέλει παρά τους πόδας του εθνομάρτυρος, διηρμήνευσε «τον πατριωτικόν παλμόν και την χριστιανικήν έξαρσιν» αυτού (Θ.Η.Ε. τ. 11, στ. 1093) και δεν ώκνησε να συνθέση δι” αυτόν το τροπάριον τούτο εις εξύμνησίν του (αυτόθι τ.12, στ. 417): Μέγαν μάρτυρα η Εκκλησία, μέγαν ήρωα το έθνος σύμπαν τον της Σμύρνης υμνούμεν Χρυσόστομον. Και γαρ γενναίως αθλήσας υπέμεινεν υπέρ πατρίδος και πίστεως θάνατον. Ιεράρχου τε υπόδειγμα εαυτόν ανέδειξε τον στέφανον λαβών τον αμαράντινον.

Έκτοτε ανδριάντες του Χρυσοστόμου έχουν στηθή και κοσμούν τας πόλεις της Δράμας, των Αθηνών (όπισθεν του μητροπολιτικού ναού) και της Νέας Σμύρνης⋅ και όπου αλλαχού προτομαί αυτού. Ημείς δε προσωπικώς επιμαρτυρούμεν, ότι, προδιατελούντες Μητροπολίτης Ζιχνών – τμήματος άλλοτε της ευρείας Μητροπόλεως Δράμας, Φιλίππων και Ζιχνών, την οποίαν εποίμανεν ο αοίδιμος προ της εις Σμύρνην μεταθέσεώς του, εύρομεν σχολείον ιδρυθέν υπ” αυτού, λειτουργούν εισέτι, και επεγράψαμεν επί μαρμαρίνης εντοιχισθείσης πλακός τα εύφημα περί αυτού, κατά τας εορτάς της 150ετηρίδος της εθνικής ημών παλιγγενεσίας (1971), εις μνημόσυνον αιώνιον. Κατά καιρούς επανήρχετο εις συζήτησιν, υπό αρμοδίων και μη, το ζήτημα της ανακηρύξεως της αγιότητος αυτού, το οποίον εν τούτοις δεν ετελεσφόρησε μέχρι σήμερον, αναβαλλόμενον εκάστοτε, ίνα ωριμάση, και όπως επέλθη το πλήρωμα του χρόνου.

Ήδη ενετάθησαν κινήσεις τινές, προωθούμεναι και υπό των οικείων Μητροπολιτών, εν Ν. Σμύρνη, Κορίνθω και Βόλω, καθ” όσον γνωρίζομεν, ίνα ευοδωθή η «αγιοποίησις», ως κοινώς λέγεται. Φαίνεται δε, ότι την ευθύνην της σχετικής αποφάσεως (θετικής η αρνητικής) θα απαιτηθή να αναλάβη η Εκκλησία της Ελλάδος, ως εγένετο και άλλοτε δια την συναρίθμησιν μετά των αγίων του άλλου εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε’, Πατριάρχου ΚΠόλεως, διότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν δύναται να πράξη τούτο, ευρισκόμενον εντός της Τουρκικής Επικρατείας, ίνα μη υπάρξουν εκείθεν δυσμενή δι” αυτό επακόλουθα. Οσάκις δ” ετέθη το ζήτημα τούτο ενώπιον της Διαρκούς Ιεράς ημών Συνόδου – και της καθ” ημάς Επιτροπής Νομοκανονικών ζητημάτων – διεφάνησαν τρεις απόψεις διαφέρουσαι αλλήλων:

α) Η δεχόμενη το μαρτύριον του Ιεράρχου ως αποφασιστικόν τεκμήριον της αγιότητος αυτού, δεδομένου μάλιστα ότι εκουσίως παρεδόθη «ως πρόβατον επί σφαγήν», μη στέρξας να εγκαταλείψη, ως θα ηδύνατο, την Σμύρνην εν όψει της βεβαίας θανατώσεώς του, αλλά «μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού», ως οφείλει να πράττη ο καλός ποιμήν. «Παράδοσις του ελληνικού κλήρου, αλλά και καθήκον του καλού ποιμένος, είναι να παραμείνη με το ποίμνιόν του». Αυτή ήτο η απάντησίς του εις την προταθείσαν «διευκόλυνσιν» της ασφαλούς αποχωρήσεώς του. Απάντησις όντως αγίου, κατά την α΄ άποψιν.

Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

2η συνέχεια της εισήγησης:
β) Η δευτέρα άποψις, ενώ συνομολογεί, ότι το αίμα του μαρτυρίου εξαγνίζει τον εκούσιον μάρτυρα και πολλά ισχύει ενώπιον Κυρίου, ίνα εφελκύση την χάριν και το έλεός Του εις δικαίωσιν του αδίκω θανάτω τελειωθέντος, διατηρεί εν τούτοις και επιφυλάξεις. Θεωρεί, ότι «επιφυλάσσονται» και βαρύνουσι αυτόν και περαιτέρω, ενδεχόμεναι υποχωρήσεις εις τα της πίστεως «εις τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλεν Ιησούν Χριστόν» ως τον μόνον Σωτήρα και Λυτρωτήν του κόσμου, όπερ αρνούνται παραθρησκειακαί τινές οργανώσεις (ως ο τεκτονισμός, τον οποίον εν τούτοις δεν θα ηδύνατο τις να προσάψη μετά βεβαίων τεκμηρίων εις τον αοίδιμον, τοσούτω μάλλον καθ” όσον μετά θάνατον ευκόλως προσάπτονται τοιαύται φήμαι, χωρίς να υπάρχη καν δυνατότης διαψεύσεως υπό του αναιτίως πολλάκις δυσφημουμένου νεκρού).
γ) Τρίτη άποψις εκδέχεται, ότι ο φωτοστέφανος του εθνομάρτυρος, τον οποίον αδιαμφισβητήτως φέρει ο Ιεράρχης της Σμύρνης, είναι περίλαμπρος. Και δεν είναι απαραίτητον να περιβληθή και όνομα αγιότητος, εάν και επ” ελάχιστον πρόκειται να διαμφισβητηθή αύτη, οπότε θα αποβή εις μείωσιν της αίγλης και του εθνομάρτυρος. Δια τούτο υποστηρίζεται, ότι είναι προτιμότερον να μη τεθή, επί του παρόντος τουλάχιστον, το θέμα της αγιότητος του αοιδίμου Χρυσοστόμου Σμύρνης. Εάν δε, προστίθεται, το θέλημα του Θεού είναι η καταξίωσις του εθνικού εκείνου ανδρός και ως αγίου, εις το στερέωμα της Εκκλησίας, ασφαλώς θα υπάρξουν εμφανή σημεία δι” αυτήν. Και δέον να αναμένωμεν να ωριμάση, «του Κυρίου συνεργούντος», η συνείδησις του πληρώματος της Εκκλησίας, εις αποδοχήν και επίκλησιν και αναγνώρισιν του νέου αγίου. Αυτήν την πρότασιν της αναβολής και αναμονής υποβάλλει και ο Καθηγητής της Πατρολογίας κ. Στυλ. Παπαδόπουλος. Και ταύτα μεν δια την ιστορίαν του ζητήματος. Πως έχει όμως η εκκλησιολογική και γενικώτερον η θεολογική όψις αυτού;

Η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, είναι γεγονός, ότι ακολουθεί πορείαν «εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ” εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. β΄ 6-7). Και έφθασε μέχρι του Σταυρού, «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου» (αυτόθι 8). Και εις την κατά σάρκα γέννησιν αυτού και εις τον επί σταυρού θάνατόν Του η άμετρος «εν ανθρώποις ευδοκία» του Κυρίου έχει έντονον το στοιχείον της «κενώσεως». Συγκατέβη δηλ. τόσον πολύ από του ύψους της θεότητάς του ο Υιος του Θεού και έγινε προσιτός άνθρωπος και εξιλαστήριον θύμα δια την ημετέραν σωτηρίαν. Κατά μίμησιν Αυτού και η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, «μάλλον ελομένη συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού» (Εβρ. ια΄ 25), δεν απηξίωσε να προσλάβη και εθνικήν μορφήν κατά τόπους, ίνα «και σχήματι ευρεθείσα» ως εθνική Εκκλησία – Μήτηρ και Κιβωτός του Έθνους – θάλψη «τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας», καλύπτουσα εθναρχικώς εις τας κρίσιμους περιστάσεις και συντρέχουσα παντοιοτρόπως τους εθνικούς αγωνιστάς και τους ιερούς αυτών αγώνας.
Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

3η συνέχεια εισήγησης:
Δεν είναι αυτό βεβαίως η κυρία αποστολή της Εκκλησίας. Το κατ” εξοχήν έργον της είναι η εν Χριστώ σωτηρία του λαού της. Δεν ηγνόησεν όμως ποτέ και την εθνικήν αυτού περιφρούρησιν και προστασίαν. Και χάριν αυτής «εκένωσεν εαυτήν». «Συνεκακουχήθη» μετά του λαού του Θεού ως νέος από Θεού ωρισμένος Μωϋσής. Και οι θεοπρόβλητοι, ως φημίζονται, Ιεράρχαι και ποιμένες αυτής πλειστάκις «ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον… υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι… εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης», εις τους εθνικούς αγώνας και πίπτοντες επί των επάλξεων ως ο πολύς Χρυσόστομος Σμύρνης (πρβλ. ημετέραν μελέτην⋅ «Εκκλησία κρατική και εθνική», Ανάτυπον ΙΣΤ” Τόμου «Πελοποννησιακών»). Εις την άποψιν αυτήν είναι υποχρεωμένοι να σταθούν και να προβληματισθούν και οι έχοντες άλλας τινάς επιφυλάξεις περί του χαρακτηρισμού του Χρυσοστόμου και ως ιερομάρτυρος παραλλήλως προς την γενικήν αναγνώρισιν αυτού ως εθνομάρτυρος. Ούτως ο Καθηγητής κ. Στυλ. Παπαδόπουλος γράφει ότι: «Η Εκκλησία… τον τιμά και καυχάται για το μεγάλο της τέκνο… Τον θεωρεί περγαμηνή της πρώτου μεγέθους, με την οποία δείχνει πως κενώνεται, πως τήκεται η Εκκλησία για το Έθνος, τον Ελληνισμό⋅ πως φθάνει γι” αυτόν μέχρι το μαρτύριο» (βλ. το υποβληθέν υπόμνημα προς την Δ.Ι.Σ.). Η Εκκλησία λοιπόν – την «κένωσιν» της οποίας αυτολεξεί ομολογεί ο κ. Καθηγητής- εν τω προσώπω του εθνομάρτυρος λειτουργού της - «κενώνεται… τήκεται… φθάνει μέχρι το μαρτύριο» χάριν του Έθνους.

Και θα είπη εις την συνέχειαν δια τον Χρυσόστομον⋅

«α) όσο και αν συγκέντρωσε τη δράση του στα εθνικά θέματα, δεν έπαψε να είναι βαθιά συνειδητοποιημένος ορθόδοξος αρχιερέας.

β) κατά παράδοση στους ορθοδόξους κληρικούς, και μάλιστα στους Έλληνες, η χριστιανική συνείδησή τους είναι στενά συνδεδεμένη με την εθνική τους συνείδηση» (υπογραμμίσεις ημέτεραι).

γ) στις ώρες του μαρτυρίου του αοιδίμου Χρυσοστόμου δεν έχουμε ορθόδοξους αυτήκοους να διασώσουν κάποιους διαλόγους με τους βασανιστές» [εκ των οποίων, προσθέτομεν ημείς, θα ήτο δυνατόν να προκύπτη καταφανής μαρτυρία Χριστού, πιθανωτάτη δια τοιούτου ηθικού αναστήματος αρχιερέα]. Άλλωστε εις τοιαύτας ώρας ο προπηλακιζόμενος και κατακρεουργούμενος αρχιερεύς γνωρίζει, ότι πάσχει δια το συναμφότερον⋅ «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία». Και πίνει το ποτήριον «πλήρες κεράσματος» (Ψαλ. οδ΄ 9), κράματος δηλ. συγκειμένου εξ αναμείκτων εκκλησιαστικών και εθνικών ευθυνών και συνεπειών.
Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

4η συνέχεια εισήγησης:
Ελάχιστα τινά θα προσθέσωμεν περί του εκκλησιαστικού φρονήματος του ανδρός.

Ο ίδιος βεβαιώνει, ότι εις την Θεολογικήν Σχολήν της Χάλκης «εποτίσθη το άδολον γάλα της θεοσέβειας και τον γλυκύν χυμόν της γνώσεως». Αριστεύσας δ” εν τη Σχολή ταύτη ανεκηρύχθη «διδάσκαλος της ορθοδόξου Χριστιανικής Θεολογίας».

Η εναίσιμος διατριβή του είχεν ως θέμα τον «Προτεσταντών έλεγχον». Εις αυτήν βεβαίως υποστηρίζει σθεναρώς την ορθόδοξον πίστιν και ομολογίαν. Μετά την χειροτονίαν του ως Μητροπολίτου Δράμας ωμολόγησε προφητικώς ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄ ότι⋅ «Εν όλη τη καρδία και εν όλη τη διανοία θα υπηρετήσω την Εκκλησίαν και το Γένος, και η μίτρα, την οποίαν αι άγιαι χείρές σου εναπέθεσαν επί της κεφαλής μου, εάν πέπρωται να απολέση ποτέ την λαμπηδόνα των λίθων της, θα μεταβληθή εις ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου».

Ως και εγένετο. Και όταν άκοντα τον απεμάκρυναν εκ Δράμας, έγραψε προς τον Έλληνα πρόξενον της ΚΠόλεως⋅ «Εν περιπτώσει μεταθέσεώς μου εκ Δράμας ενεργήσατε να μετατεθώ εις Αδριανούπολιν, όπως δυνηθώ ν” αγωνισθώ εκ νέου εις την πρώτην γραμμήν του πυρός⋅ και εν η περιπτώσει ήθελον πέσει, να πέσω ως αετός, και ουχί να αποθάνω αδρανών εις τινα ορνιθώνα της Ανατολής. Ζητώ Σταυρόν, μεγάλον Σταυρόν, επί του οποίου θα δοκιμάσω την ευχαρίστησιν καθηλούμενος και μη έχων τι να δώσω προς σωτηρίαν της ημετέρας λατρευτής πατρίδος να δώσω το αίμά μου. Ούτως εννοώ το επ” εμοί την ζωήν και την αρχιερωσύνην».

Τινές υπογραμμίζουν το «λατρευτής πατρίδος» ως μονομερές δήθεν κίνητρον της θυσίας του. Αλλ” ο ζητών να καθηλωθή επί «Σταυρού, μεγάλου Σταυρού» ομιλεί την γλώσσαν της πίστεως.
Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

5η συνέχεια εισήγησης:
Διερωτώμεθα⋅ τι θα έλεγον, οι ούτω σταθμίζοντες τα πράγματα, εν όψει των λόγων του Απ. Παύλου⋅ «ηυχόμην γαρ αυτός ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα, οίτινες εισιν Ισραηλίται…»; (Ρωμ. θ΄ 3-4). Θα διέβλεπον μήπως και εδώ μονομέρειαν; Και θα κατελόγιζον εις τον Παύλον, ότι το ενδιαφέρον δια την πατρίδα και τους ομοεθνείς του εβάρυνεν εις την συνείδησίν του περισσότερον από την αγάπην του Χριστού, ώστε να θυσιάζη τον εαυτόν του – την εν Χριστώ σωτηρίαν του – χάριν εκείνων και μόνον;

Αι δύο αγάπαι, του Χριστού και της Πατρίδος, ουδέν αποκλείει εις τας τοιαύτας περιπτώσεις να ισχύωσι παραλλήλως. Και θα είναι εξεζητημένη η οξεία μεταξύ αυτών διάκρισις η η απαίτησις της ρητής και δεδηλωμένης συζεύξεως αυτών. Το αντίθετον θα προέδιδεν ασυνέπειαν⋅ «ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ” αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού» (Α΄ Ιω.δ΄ 20-21).

Κατά τον αποχαιρετιστήριον λόγον του έλεγε προς τον λαόν της Δράμας εις τον μητροπολιτικόν ναόν της πόλεως τα εξής χαρακτηριστικά λόγια:

«…Η ψυχή μου θα μείνη εντειχισμένη εις το ιερόν τούτο τέμενος, από το οποίον, ως από αείρροον πηγήν, θα αντλήται το θάρρος, την καρτερίαν και την πίστιν. Αγάλλομαι αισθανόμενος την ώραν αυτήν ότι ποιμήν και ποίμνιον αποτελούμεν μίαν ακατάβλητον, αδιαίρετον και αδιαχώρητον χριστιανικήν ψυχήν δεομένην τω Υψίστω».

Και εις επιστολήν του προς το ποίμνιον γράφει μεταξύ άλλων⋅

«Θα βαδίσωμεν, όπου αν ο δάκτυλος της Θείας Προνοίας μας οδηγήση. Ημείς είμεθα οι σπείροντες και εις ημάς έλαχεν ο κλήρος να καθαρίσωμεν το έδαφος των ακανθών και να υποφέρωμεν τους κόπους της σποράς και δια των δακρύων να ποτίσωμεν τα σπέρματα…».

Προς δε τον σμυρναϊκόν λαόν, αναγγέλλων την εκλογήν του ως Μητροπολίτου Σμύρνης, ετηλεγράφησε⋅

«Περιπτυσσόμενοι πάγκαλον μαρτυρικήν Σμυρναίων Εκκλησίαν, φαεινόν αστέρα Αποκαλύψεως, ευαγγελιζόμεθα πάσιν υμίν χαράν, πέμποντες αρχιερατικήν ευλογίαν… Πληρώσατε μέτρον ημετέραν χαράν ειρηνεύοντες μετ’ αλλήλων, τα του Χριστού φρονούντες».

Ιδού όμως και το κύκνειον άσμα του, χριστιανικώτατον. Γονυπετής προ του Εσταυρωμένου, εις το ιερόν Βήμα του ναού της αγίας Φωτεινής Σμύρνης, αισθάνεται ρίγος ενώ προσεύχεται υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού. Και εγειρόμενος λέγει προς τους εκκλησιαζομένους – είναι η τελευταία λειτουργία του⋅ το βράδυ θα τον συλλάβουν – :

«Η Θεία Πρόνοια δοκιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονήν μας την ώραν αυτήν. Εις τας τρικυμίας αναφαίνεται ο καλός ναυτικός και εις τας δοκιμασίας ο καλός χριστιανός. Προσεύχεσθε και θα παρέλθη το ποτήριον τούτο… Θαρρείτε ως εμπρέπει εις καλούς χριστιανούς» (τα ως άνω αποσπάσματα ομιλιών και ρήσεών του βλ. εις Θ. Η. Εγκυκλοπαιδείαν, τ. 11, στ. 411-417).

Τα ρήματα ταύτα δεν προσιδιάζουν εις κοινούς φιλοπάτριδας, αλλ” εκπορεύονται εκ χειλέων πιστών, ηγνισμένων και αγίων. Και μαρτυρούν φρόνημα, ύφος και ήθος εκκλησιαστικόν. Η απάντησις εις τα ερωτήματα προκύπτει εκ της θέσεως (της κανονικής εξουσίας, και πρωτίστως της αποστολικότητος) του επισκοπάτου εν τη Εκκλησία. Δεδομένου δ” ότι το ζήτημα τούτο πολλάκις έχει ανακινηθή και κατά καιρούς αναφαίνεται εις το προσκήνιον, σήμερον δε προβάλλεται πολλαχόθεν ως αίτημα, και δη και καλλιεργείται υπό Ιεραρχών κατά τόπους, η Ιερά Σύνοδος, αξιολογούσα την ανακίνησιν ως ένδειξιν συναινέσεως ικανού μέρους του πληρώματος της Εκκλησίας και σταθμίζουσα τα πράγματα υπό την προοπτικήν της ανεπιφυλάκτου αποδοχής του αιτήματος εκ μέρους του πιστού λαού (αι εξαιρέσεις δεν προβλέπονται αξιόλογοι), θα ηδύναντο να το περιβάλη δια της εγκρίσεως και ευλογίας Αυτής, εκδίδουσα την σχετικήν Πράξιν και απευθύνουσα προς τον λαόν και προς τας λοιπάς ομοδόξους Εκκλησίας συναφή διακήρυξιν.

† Ο Πατρών ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Ανώνυμος είπε...

το προβλημα ειναι οχι μονο τι λεει και γραφει ο τρικαμηνας αλλα κυριως με τι θεματα ασχολειται η μητροπολις πειραιως

Ανώνυμος είπε...

9-39
Ασχολείται μεταξύ άλλων, με την σίτιση εκατοντάδων ανθρώπων καθημερινώς .....

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Μήπως, ο αγαπητός κ. Νούσης, μπορεί να μας αποκαλύψει το όνομα του Αγιορείτη Ηγουμένου, που κατά τον ισχυρισμό του, κάκισε την ανακήρυξη του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς ως Αγίου;

Εικάζω ότι αυτό δεν έγινε σε κατ' ιδίαν συνομιλία αλλά εις επήκοον ορισμένων.

Προς τι λοιπόν η ανώνυμη αναφορά;

Ανώνυμος είπε...

@ ταλεβαντο
να στον αποκαλυψω για να τον κανεις ντα;
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Κυριε Νουση αδικως σπαταλατε το συγγραφικο σας ταλεντο.Οιπατερες εδειξαν το δρομο.Αλλα καποιοι ποιμενες αντι να διδασκουν την υπακοη πηραν στο λαιμο τους και μερικους ακομη λαικους και ολοι μαζι κυρηξαν ανενδοτο προς σε ολους τους μητροπολιτες, πατριαρχες ,ιερεις,λαικους κλπ.Μαλλον εφθασαν στο τελος του αγωνα κατα των παθων και τωρα οπως και οι παλαιοημερολογητες αγωνιζονται για την προκοπη της Εκκλησιας.Μαλλον προκειται για συγχρονους ομολογητες νεομαρτυρες ομοιους με τους χριστιανους των κατακομβων.Τελικα ευλογημενος ο σωματικος θανατος που μας γλιτωνει απο το να γινει το κακο και αν θελεις και η βλακεια αθανατη! ενας σχεδον αιρετικος.

Ανώνυμος είπε...

@ σχεδον αιρετικο
"Μαλλον εφθασαν στο τελος του αγωνα κατα των παθων και τωρα οπως και οι παλαιοημερολογητες αγωνιζονται για την προκοπη της Εκκλησιας": νομιζω οτι αυτη η φραση σας τα λεει σχεδον ολα...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Η αγιοποίηση του Χρυσοστόμου Σμύρνης έγινε για λόγους εθνοκεντρικής σκοπιμότητας απ το μακαριστό Χριστόδουλο. Και έρχεται ο Κ.Ν. και επικροτεί τα γενόμενα.

Ανώνυμος είπε...

@ 7,16
οταν λετε εθνοκεντρικη σκοπιμοτητα τι ακριβως εννοειτε; με την αγιοκαταταξη των ανθρωπων αυτων θα μπορεσουμε να ξαναθεσουμε ζητημα Μεγαλης Ιδεας στον ΟΗΕ;;
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Κουραστικός και φλύαρος όπως πάντα ο κ.Νούσης.
Απορία έζω γιατί ένα πράγμα το λέτε με 10 διαφορετικούς τρόπους;
Δεν σας καταλαβαίνω πραγματικά;;;

π.Α.Γ.

Ανώνυμος είπε...

@ π. Α.Γ.
μα για να το εμπεδώσουν οι πλανώμενοι! επανάληψις γαρ μητηρ μαθησεως...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΒΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΑΜΟ ΑΛΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥΧΛΙΑΣΗ ΟΠΩΣ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ...... ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΤΙΜΗΘΗ ΣΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΑΛΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΗΠΩΣ ΡΙΞΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ

Ανώνυμος είπε...

"Τα πολεμούντα την Εκκλησίαν του Χριστού πονηρά πνεύματα, δεν ήτο δυνατόν να σοφισθούν επιτυχεστέραν διακωμώδησιν του επισκοπικού βαθμού" έγραφε ο αείμνηστος Θεόκλητος Διονυσιάτης μετά απο μια επίσκεψή του στους Ματθαϊκούς παλαιοημερολογίτες. Κάτι αντίστοιχο έχω την αίσθηση οτι συμβαίνει και με όλους τους αποτειχισμένους και άλλους τρελούς, που δεν πάσχουν όμως απο εκείνη την "αγία τρέλα". Στη θέση του επισκοπικού βαθμού στην προκειμένη περίπτωση, ας βάλει ο καθείς ό,τι έχει κατά νού. Πάντως αυτά τα θέματα δεν εξετάζονται απόλυτα με θεολογικά κριτήρια. Ο τάδε και ο δείνα κανόνας δλδ. Ούτε και με όρους ψυχιατρικούς. Ούτε και με πνευματικούς.Είναι μπερδεμένα. Λίγο απ'όλα! Διάβαζα πρόσφατα οτι τινές εκ των γειτόνων του Γ. Παϊσίου, όταν έβλεπαν τον κόσμο να πηγαίνει σχηματίζοντας ουρές, στο κελί του, έλεγαν πρωί πρωί το άνοιξε το κατηχητικό... Ζούσαν μαζί του και δεν τον είχαν καταλάβει. Πόσο μάλλον οι αποτειχισμένοι, που εκτός απο όλα τα άλλα, τους χωρίζουν και μερικές δεκαετίες απο το "συνωστισμό"!
Σύγχρονος πρώην Αγιορείτης μοναχός, ο οποίος στο cv του δηλώνει οτι ζει μόνος και ήσυχος πλέον, πόσα και πόσα δεν έχει γράψει για ό,τι αγιορείτικο του "τη δίνει"; Μάλιστα πιστεύει για τον εαυτό του και όσους τον ακολουθούν, οτι ανήκουν σε κείνο το 1% που θα σώσει τον κόσμο, αλλά και λόγω εξυπνάδας θα πανε και στον παράδεισο!
Βρέθηκα σε μεγάλο γυναικείο μοναστήρι της Αττικής. Παρασκευή και μετά τη Λειτουργία οι μοναχές παρέθεσαν πρωινό που περιλάμβανε βούτυρο και "μερμελάδα". Το ίδιο έτρωγαν στην τράπεζά τους οι μοναχές γιατι είχε κατάλυση οίνου και ελαίου. Στην τράπεζα των προσκυνητών πετάγεται μαντηλοφορούσα κρυφο-καλόγρια και μας έστειλε αδιάβαστους!!! Με κολάσατε φώναξε επιδεικτικά Παρασκευιάτικα!!! No comments!! Αν κοιτάξουμε γύρω μας, ξεκινώντας απο τον εαυτό μας, πόσα τέτοια δα δούμε; Πολλά
!!

ΔΙΟΓΕΝΗΣ { Ε.Μ } είπε...

''ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟ... ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ!''

Κάθε εχέφρων και νοήμων πιστός δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με τις συνετές και εκκλησιολογικές – αγιολογικές θέσεις του κ. Νούση και συγχρόνως να διαφωνήσει,ηχηρώς, με τις αδύναμες αγιολογικές ερμηνευτικές προσεγγίσεις του αποτειχισθέντος ιερομονάχου π. Ευθυμίου.

Και αυτό που πραγματικά σε δονεί και σε συγκλονίζει,στην περίπτωση που μάς απασχολεί, είναι το περισσό θάρρος- θράσος που ωθεί τον βουλησιαρχικό μηχανισμό των εν λόγω Υπερορθοδόξων Ερμηνευτών -Αγιολόγων, ώστε να μην διστάζουν να αμφισβητήσουν κι αυτό ακόμη το μαρτύριο, που από μόνο του δεν μπορεί παρά να είναι εξαγνιστικό και πάντως σε κάθε περίπτωση αγιαστικό και λυτρωτικό.

Ο υπαρξιστής,μάλιστα,φιλόσοφος Γιάσπερς,θα μάς θυμίσει σε πολλά σημεία του έργου του ότι η ανθρώπινη ύπαρξη αποκτά αυθεντική συνείδηση όταν οδηγηθεί σε οριακές καταστάσεις, όπως αυτήν του πόνου και του θανάτου!
Και θα συμπληρώσουμε κι εμείς, για να εστιάσουμε και στα ιστορικά γεγονότα της εποχής, όταν ριχτεί για τα καλά ο άνθρωπος μέσα στο χάος και την καταστροφή και γευτεί από πρώτο χέρι τον πόνο, την οδύνη και στο τέλος τον ίδιο τον θάνατο! Τότε, μάλλον, οι λέξεις δεν έχουν καμία δύναμη για να εκφράσουν το ανείπωτο! Και το ανείπωτο εν προκειμένω είναι ο ίδιος ο θάνατος, που ξέρει να νοηματοδοτεί, τούτη την τραγική στιγμή, με τον πιο παράδοξο και μυστικό τρόπο, την ανθρώπινη ύπαρξη, με τρόπο μοναδικό κι ανεπανάληπτο και να την μεταμορφώνει στην κυριολεξία∙ σε χρόνο φευγαλέο και ασήμαντο, αλλά αρκετό για να συντελεστεί το θαύμα της μετάνοιας ή αυτό και μόνο του συγκλονισμού της ύπαρξης.

Αλλά ο συγκλονισμός αυτός,σε καμία περίπτωση, δεν λαμβάνει χώρα σε ανθρώπινα υποκείμενα που διακατέχονται από ατομοκεντρικά – υπερ-εγωτικά και ψυχαναγκαστικά ερμηνευτικά σύνδρομα,που θέλουν βασανιστικά και επιτακτικά να φαντασιώνουν ‘’λάθη’’ και ‘’αστοχίες’’σε κάθε εκκλησιαστικό συμβάν, ακόμη και σ’ αυτό των αγιοποιήσεων! Το είπαμε πολλές φορές, να το επαναλάβουμε και πάλι, μήπως και ωφεληθούν,κάπως, οι καλοκάγαθοι και μη αφιονισμένοι πιστοί:
όταν χαθεί το μέτρο της διάκρισης και στεγνώσει η καρδιά από την Αγάπη του Χριστού, τότε η θρησκευτική υποχονδρίαση – ψύχωση, η μισαλλοδοξία – φανατισμός, αδιακρισία και αμετροέπεια είναι, πολύ φοβάμαι, μονόδρομος!

Ένας δρόμος,δηλαδή, χωρίς επιστροφή!

Διογένης(Ε.Μ.)


Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Οχι αγαπητέ κ. Νούση.

Δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε τον Αγιορείτη Ηγούμενο που -κατά τον ισχυρισμό σας πάντοτε- διαμφισβήτησε την αγιότητα του Οσίου Ιουστίνου (Πόποβιτς), αλλά να επαληθεύσετε τον ισχυρισμό σας με ονομαστική αναφορά, αλλιώς αφήνετε τη ρετσινιά να κρέμεται απάνω από όλους τους Αγιορείτες ηγουμένους!

Αναμένουμε λοιπόν να επαληθεύσετε τον ισχυρισμό σας για αν μη μείνετε εκτεθειμένος ως συκοφάντης.

Ανώνυμος είπε...

Δυο παρατηρησεις μονον:

Πρωτον: η συζητησις παραμενει εντος του πλαισιου της αιωνιου (απ οτι φαινεται) διαμαχης "ευσεβιστικης" και "προοδευτικης"(καρδιοαγαπολογικοασκητικης ) μεριδας:
οι μεν ο Χρυσοστομος αγιασε(η μαλλον αν αγιασε θα επερεπε να εχει συμβει δια της "Αγιοτητας" του βιου-ευσεβισμος πρακτικα προσευχης νηστειας αρνησεως επαφης η συγχρωτισμου μετα αιρετικων μασονων κλπ, κλπ οι δε (αγαπολογοασκητικοι) δια της βιωσης του πονου και του μαρτυριου(που ειναι η αγαπημενη τους επωδος).
Δεν ειναι της παρουσης να καταδειχθουν(ξανα) οι στρεβλωσεις αυθαιρεσιες του χριστιανισμου και η εξαιτιας του ευαγγελικου/παυλιανικου/πατερικου λογου προκαλουμενη συγχυσις και οι γενεσιουργες αιτιες της δημιουργιας των δυο παραταξεων αιτινες ελκουν την καταγωγη τους στον χωρο του αναχωρητισμου και στις σχετικες ασκητικες ευαγγελικες /παυλιανικες/πατερικες θεσεις. Εχουμε μιλησεις πλειστακις εις ωτα μη ακουωντων.

Η δευτερα παρατηρισις ομως ειναι απλουστερα:ο χριστιανικος κοσμος δεν(!!!) εχει ανακηρυξει αγιο εναν Σβαιτσερ, εναν Πασκαλ και εναν Φλεμινγκ(ο τελευταιος διπλασιασε την ζωη της ανθρωποτητας με την πενικιλινη), εξακολουθει να μην ανακηρυττει αγιους τους μεγαλους εφευρετες, τους μουσικους (γλυκοηχη ψαλμωδια περιπου αποκαλει την μουσικη ο Μπαχ) κλπ ασχολειται ομως με τις αγιοποιησεις καλογερων τυπου Παισιου κλπ και με σφαγιασθεντες επισκοπους δηλ με ανθρωπους(μπορει και αυτοι οντως να ειναι αγιοι) του αμιγους ομως ιεροκρατικου χωρου ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ(ιδετε την προσπαθεια αγιοποιησης του Βησσαριωνα με την σχετικη λειψανολατρεια προ ολιγων ετων που κατεληξε στον εκει διασυρμο).

Ανώνυμος είπε...

συνεχεια:
Επειδη δεν εννοουν να καταλαβουν ορισμενα πραγματα τους το λεμε ξεκαθαρα η ΜΕΓΑΛΗ ΣΙΩΠΗΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΧΛΙΑΡΩΝ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ με τις διαμαχες αυτες και προφανως παραμενει χριστιανικη χωρις να αποδεχεται το συνολο των διδασκαλιων της επισημου εκκλησιας(ευαγγελια παυλος κλπ) που η ιεροκρατια με το φασισμο της Θεοπνευστιας προσπαθει να επιβαλει καταπιεζοντας συνειδησεις και θυμικα. Αυτη η πλειοψηφια αποδεχεται(για να το κανω σαφεστερον με ολιγα παραδειγματα) τη συγχωρητικοτητα (αρκει να μην αποτελει ασκητικη βλακεια) αποδεχεται την καταλλαγη, αποδεχεται την μεταθανατια ζωη την ανασταση σωματων (την επανακατασκευη ενος αφθαρτου κοσμου την αποκατασταση της καλης δημιουργικοτητας συμπεριλαμβανομενου και του γαμου και της εν γενει δημιουργικοτητας του ανθρωπου σε εναν κοσμο οπου και οι αισθησεις ακομα και οι ηδονικες καθιστανται αφθαρτες και πεντακαθαρες- πραγματα για τα οποια δεν μιλαει ΚΑΝΕΝΑΣ απο αυτους δια του επαισχυντου και ΔΟΛΙΟΥ αποφατισμου της "πατερικης" θεολογιας, αφου λενε "δεν ξερουμε" σαν τους φαρισαιους επι εποχης Προδρομου ) και επισης ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΔΕΝ αποδεχεται οτι "μετα της γυναικος η αιτια εστι, η οτι "ο Λαζαρος και ο καθε λαζαρος που το μονο που κανει ειναι το ατελειτωτο κυριε ελεησον χωρις να προσπαθησει να βοηθησει τον ευατο του παει υποχρεωτικα στον παραδεισο".
ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ.
Επομενως εχουμε ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΚΗΡΥΤΤΤΕΙ Η ΙΕΡΟΚΡΑΤΙΑ-ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ. Οσο βαπτισμενοι ειναι αυτοι(και των δυο παραταξεων) αλλο τοσο(και ΟΥΧΙ ολιγοτερο) ειμεθα και εμεις. Ας ανοιξει λοιπον μια συζητηση για το τι ειναι αγιος πως αρχιζει ενας ανθρωπος να μοιαζει στο Θεο-γιατι απο κει ξεκινουν ολα.Δυο χιλιαδες χρονια τους ακουμε και ειδικα μετα την επιβολη της καλογεροκρατιας ασκητισμου κλπ οπως θελετε πειτε το, ακουμε ΜΟΝΟΝ αυτους για την ακριβεια-υπαρχουμε και μεις ομως και μας ξερουν- ξερουν οτι υπαρχουμε και πιστευουμε οτι πχ αγιαζει ενας ανθρωπος ΟΤΑΝ τραγουδαει, ΟΤΑΝ κανει ερωτα ευτυχισμενος, ΟΤΑΝ ζωγραφιζει, ΟΤΑΝ επικοινωνει καλως και οχι ψυχωτικως με τον απεναντι κλπ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ επιδιωκει το μαρτυριο ως μαγικη κατ ουσιαν διαδικασια που οδηγει στην τελειωση κλπ. Λοιπον δεν ειναι μονο αυτοι εκκλησια και δεν διακαιουνται να μιλουν εξ ονοματος μας και το χειροτερο να προσπαθουν να επιβαλλουν ως δογματα της θεσεις τους και τα αγιολογικα προτυπα τους.

ΥΓ Προσφατως διαβασαμε εισηγηση σε συνεδριο εις την αλλοδαπην οτι ο αποφατισμος λεει "δεν ειναι αρνησις του καταφατισμου αλλα του ορθολογισμου"( sic) -η λεγομενη "πατερικη θεολογια" πλεον επιζητει παντοιοτροπως να καλυψει τα αχαμνα της αλλα αυτα ΔΕΝ κρυβονται.

Ανώνυμος είπε...

@ ταλεβαντο
περιεργη, ως συνηθως, η συλλογιστικη σου, αγαπητε Παναγιωτη. ενω μιλησα για εναν, υμεις θεωρειτε οτι η σιωπη μου βαρυνει απαντας. να σας πω, ας πουμε, οτι δεν ειναι ο Σιμωνος Πετρας, ωστε ενας ενας να καθαιρεται της ρετσινιας. ξερω ομως οτι ουτε ετσι θα ηρεμησετε, διοτι δεν θελετε κατ΄ ουσιαν να σωσετε την υποληψη των αγιορειτων, οσο να θεραπευσετε το πνευμα περιεργειας που σας διακατεχει. οχι λοιπον, αγαπητε, απο μενα δεν θα εκμαιευσετε εν προκειμενω επιπροσθετον τινα πληροφοριαν. αλλωστε, γνωριζω οτι μια ονομαστικη αναφορα φερνει στις μνηνες μας τους δοσιλογους και τους κουκουλοφορους καταδοτες αλλων εποχων, των οποιων ερωνται ουκ ολιγοι σημερον. γνωριζω επισης οτι η παραδοσις εις χειρας του ονοματος του θα αποτελεσει βορα στη μανια σας της παγκοσμιου καταγγελιας και δυσφημησης ως οικουμενικου τιμητου και urbi et orbi σχολιαστου της Ορθοδοξιας!
για τους ελαχιστους, λοιπον, τουτους λογους, μη μενετε με την ορεξη, αγαπητε! αντε, μια τελευταια πληροφορια: παρα θιν΄ αλος η μονη εις την οποιαν ηγουμενευει.
καλο απογευμα.
ο συκοφαντης Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

1-50
Συγγνώμην για την ερώτηση, μήπως έχεις κάνει ήδη τρεις γάμους, και δεν σου δίνει η Εκκλησία τέταρτον, και έχεις στενοχωρηθεί ?

Ανώνυμος είπε...

@ κατι ακομα στον αγαπητο ταλεβαντο

συγχωρηστε με, αλλα δεν μπορω να εμπιστευθω τον ισχυρισμο σας οτι "δεν θα τον τιμωρησετε". και μονο που θα τον περιλαβετε στο αγιασμενο στοματακι σας, το ιστολογιον εννοω κατ' ακριβειαν, ισοδυναμει με βασανιστηρια και μαλλον θα προεκρινε καποια αργια ή ετερον τι εκκλησιαστικον επιτιμιον ο γερων αγιορειτης παρα να παραδοθει ερμαιο στις "διαφημιστικες, πλην σαρκοβορες" διαθεσεις σας,
προτιμω επομενως, με το κοστος της ρετσινιας του συκοφαντου, να σπιλωθω προσωπικα, παρα να θυσιασω το ονομα του ηγουμενου.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΙΗΤΗΣ


Γέροντας Πορφύριος λέει για την ομορφιά της Κτίσης: Να χαίρεστε όσα μάς περιβάλλουν. Όλα μάς διδάσκουν και μάς οδηγούν στον Θεό.

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμα τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.

Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμάσιων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μάς ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο.

Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου.

ο σχεδον αιρετικος..

Ανώνυμος είπε...

@ ταλεβαντο τελικο
περα απο την πλακα, Παναγιωτη, εχω μια απορια με την παρτη σου. ποσο πραγματικα κυνικος στις κρισεις μπορεις να γινεις, αναιδης στις φρασεις σου και αυθαδεις στη συμπεριφορα σου. τολμας να μου λες οτι ειμαι συκοφαντης εσυ που ηδη εχεις πει τα μυρια οσα ανυποστατα σε βαρος μου. να στα θυμισω; γιανναρικος, νεορθοδοξος, οικουμενιστης, σαρκολατρης και πόσα αλλα; σε παρακαλω λοιπον αγαπητε, χαλαρωσε και βαλε πια και λιγη φυλακη τω στοματι σου. ελεος πια...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ας διαβάσουν οι θλιβεροι αγιομαχοι και το κατωθι:
http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82#.Uj2JSKvlGbQ.gmail
θα συμφωνησω με τον Διογένη στο "ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟ... ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ!" τα άλλα και πολλα λογια και οι σχολαστικες αναλυσεις μαλλον περιττευουν...
Κ.Ν.

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Ο αγαπητός κ. Νούσης προφανώς ουκ οίδεν την διαφορά μεταξύ προσωπικών ύβρεων και ελέγχου για κακοδοξίες.

Ακόμη και το όνομά μου κακοποιεί χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αμαρτάνει.

Οταν όμως καθηκόντως του υπέδειξα τις Γιανναρικές, Νεορθόδοξες και Νεονικολαιτικές πλάνες του, δεν θέλει ο ευλογημένος ως ο παράνομος Ιούδας συνιέναι.

Πάντως ουδέποτε έχασα τις ελπίδες μου ότι ο αγαπητός κ. Νούσης θα συνέλεθει από τον κατήφορο που ακολουθεί και θα επανέλθει σε ορθόδοξη πορεία, όπως ο Απ. Πέτρος και όχι όπως ο Ιούδας..

ΔΙΟΓΕΝΗΣ(Ε.Μ.) είπε...

''ΕΝΑΣ ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ''

Ορισμένες φορές διαπιστώνεις ότι κάποιοι άνθρωποι,πολύ εύκολα,σε οδηγούν στην οργή και στην απόγνωση!

Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτή του αμετανόητου Τελεβάντου,που εδώ κι έναν ολόκληρο χρόνο κατασυκοφαντεί,με κυνικό τρόπο,τον κ. Νούση και τώρα,φυσικά,ζητάει και τα ρέστα!
Και αναρωτιέσαι ο δυστυχής:καλά λίγη τσίπα δεν υπάρχει στους''Παγκόσμιους Μαχητές της Ορθοδοξίας'',ώστε να πράξουν τα αυτονόητα!

Και ποια είναι αυτά ταλαίπωρε και θλιβερέ Τελεβάντο?
Να καθίσεις και να γράψεις γιατί ο κ. Νούσης είναι ''νεογιανναρικός''και''νεορθόδοξος'',με θεολογικά επιχειρήματα και λόγο αποδεικτικό.
Όχι με ευσεβιστικά συνθήματα και μπούρδες,που τις συνηθίζεις στο προσωπικό σου μπουρδο -βλακολόγιο και δεν έχεις αφήσει κανέναν σοβαρό θεολόγο,που να μην το έχεις περάσει από την ιεροεξεταστική σου μέγγενη!

Κι ύστερα τολμάς να ζητάς από τον κ. Νούση να σού αποκαλύψει και το όνομα του ηγουμένου,δήθεν για να μην αδικήσεις κανέναν άλλον γέροντα!
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!!!

Σοβαρέψου,επιτέλους,και φρόντισε,πρωτίστως,ν' αποκαταστήσεις την αδικία... και το σημαντικότερο να ζητήσεις συγνώμη,γιατί ο κύριος Νούσης δεν είναι ''νεογιανναριστής'' -τ' άρθρα του τα διαβάζουμε και δόξα τω Θεώ καταλαβαίνουμε πολύ καλά τις θεολογικές του θέσεις -...και πολύ περισσότερο''νεορθόδοξος'' και''οικουμενιστής''!!!

Όλα τα υπόλοιπα είναι υποκριτικά παιχνιδάκια που δεν ταιριάζουν,σε καμία περίπτωση,σε ανθρώπους της Εκκλησίας!

Διογένης/Ε.Μ.

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Αχ! Δεσπότη μου! Δουλειά δεν είχες, δουλεια βρήκες! Να ενθαρρυνεις τον αγαπητο κ. Νούση να μείνει εδραίος και αμετανόητος τις πλάνες του.

Οτι και να λέτε πάντως προσωπικά πιστεύω ότι ο αγαπητός κ. Νούσης θα έλθει εις εαυτόν και θα πορευθεί την οδό της ορθοδόξου πίστεως.

Πάντοτε το πίστευα αυτό για τον αγαπητό κ. Νούση.

Ανώνυμος είπε...

@ Aκροτελευτιο εις ταλανα ταλεβαντο
"Ακόμη και το όνομά μου κακοποιεί χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αμαρτάνει.
Οταν όμως καθηκόντως του υπέδειξα τις Γιανναρικές, Νεορθόδοξες και Νεονικολαιτικές πλάνες του, δεν θέλει ο ευλογημένος ως ο παράνομος Ιούδας συνιέναι". συκοφαντικα και διαστροφικα επεα πτεροεντα! εγω αμαρτανω κακοποιων το ονομα σου, ενω εσυ ουχι διαστρεβλωνων την αληθεια μου ανευ αποδειξεων. ποσα χρονια να περιμενω, ως υπεσχεθης, να μου δειξεις πού ακριβως ειμαι νεορθοδοξος; και γιανναρικος; εκτος αν τις μπαρουφες σου περι τεκνογονιας τις θεωρεις αποδειξεις, βλασφημων αμα αδιαλειπτως τον π.Ιωσηφ. απορω, τι σου εφταιξε ο καημενος ο βατοπαιδινος πατερας;;
ευχαριστω τον Διογενη για τη συνηγορια του, αλλα δε χρειαζοταν. η περιπτωση ταλαβαντου ειναι φως φαναρι. δειτε π.χ κλεισιμο: "Οτι και να λέτε πάντως προσωπικά πιστεύω ότι ο αγαπητός κ. Νούσης θα έλθει εις εαυτόν και θα πορευθεί την οδό της ορθοδόξου πίστεως". Και προφητης και γνωμων ορθοδοξιας εκεινος.
Κ.Ν.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ - Ε.Μ. είπε...

''ΤΙ ΕΙΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ Μ'?...ΤΙ 'ΧΑ ΠΑΝΤΑ!!!"

ΔΙΟΓΕΝΗΣ - Ε.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Ο Πελεκάνος, ο Διογένης, ο Νούσης, κλπ, αναδεικνύουν με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση τα λάθη των άλλων, (του Τελεβάντου, του Τρικαμηνά, του Σωτηρόπουλου, των Αποτειχισμένων, κλπ), τους απευθύνουν χαρακτηρισμούς (ψυχιατρικής φύσεως, υποτιμητικούς, ειρωνικούς, απαξιωτικούς, κλπ), και αναδεικνύουν εαυτούς ως Αλάνθαστους, Τιμητές, και Κριτές των πάντων !
Εν ποία εξουσία ποιούν ταύτα ?
Αυτοί κάνουν λάθη ή έχουν εξασφαλίσει το Αλάθητο ?
Γιατί δεν δέχονται την κριτική των άλλων ?
Οι άλλοι έχουν πάντοτε άδικο, και αυτοί έχουν πάντοτε δίκιο ?
Αυτό το φρόνημα δημιουργεί η Θεολογία στον άνθρωπο ?
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αφου κάνουν λίγη Αυτοκριτική, να μας παρουσιάσουν μερικές απόψεις τους, για τις οποίες έχουν τώρα αλλάξει γνώμη.
Αυτό θα έδειχνε και Ταπεινό Φρόνημα .....

Ανώνυμος είπε...

@ ταλεβαντο
επειδη εισαι συνεχως συκοφαντης και αμετανοητος υβριστης αλλα και την ιδια ωρα οχι απλα διαβαλλεις, αλλα και στρεψοδικεις αδιαντροπα, λεγοντας για μενα ο, τι ακριβως σε χαρακτηριζει (συκοφαντης εν προκειμενω), θα σου δωσω μια τελευταια ευκαιρια να μαθεις το ονομα του ηγουμενου. αλλα για να στο πω, θελω πρωτα να μου απαντησεις σε μια ερωτηση: πιστευεις στην αγιοτητα του Σμυρνης ή οχι; απαντησε και τα ξαναλεμε
Κ.Ν.

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Αγαπητέ κ. Νούση,

Γιατί, αδελφέ μου, με ρωτάς για κάτι που έχω ήδη δημόσια καταθέσει τη μαρτυρία μου;

Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι Αγιος. Αυτό αποφάσισε η Εκκλησία και ως Αγιο τον εορτάζει.

Πώς είναι δυνατόν εγώ να έχω διαφορετική πίστη;

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλες οι πράξεις ή οι ενέργειές της ζωής του υπήρξαν ορθές.

Οπως έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος οι άγιοι αγίασαν "παρά ταύτα" και όχι "διά ταύτα" και εννοούσε φυσικά ότι επιλήψιμα στοιχεία στη ζωή των Αγίων είναι δυνατόν να ανιχνευθούν αλλά παρόλα αυτά ο Θεός γνώριζε την αγάπη και την πίστη τους και τους χάρισε την Ουράνια βασιλεία Του.

Γιατί, αδελφέ μου, μιλάς με τόση ψυχική ταραχή;

Ανώνυμος είπε...

9:49
αψογο κειμενο του γεροντος Πορφυριου-ο αποκοσμος και σχεδον αντικοσμος "Χριστος" των στρεβλωσεων δεν εχει θεση στη καρδια του Πορφυριου(ουτε και στη δικη μας)Προσεξτε οντως την καταληξη:η προσεγγιση/αντιληψη του Ωραιου γινεται μεσω των μικρων ωραιων αιωνιως-δεν αφηνουμε τα μικρα ωραια μολις βρουμε τον μονο Ωραιο και δεν ειναι αυτος ο σκοπος του ανθρωπου(το λεγομενο καθ ομοιωσιν) - ο Θεος θα επανακατασκευασει/αφθαρτοποιησει τον αισθητο κοσμο- δεν εχουμε Χριστομονικες καταστασεις ησυχαστικου τυπου στην ζωη του μελλοντος αιωνος..Ολα ειναι δωρα του Θεου και η φυση και ο γαμος και η επιστημη κλπ -ετσι εκφραζει την αγαθη προαιρεση προς τους ανθρωπους-δεν ειναι κατ οικονομιαν δολωματα δεν ειναι ατζεντης ο Θεος να πεταει το κοκκαλακι ωστε οι ανθρωποι να στρεφονται σ αυτον και μολις στραφουν βουρ Χριστομονισμος..Αν ο Παυλιανικος χριστομονισμος και η Παυλιανικη σωτηριολογια(πληξια) δεν ηθελε να το καταλαβει ε τους διορθωνει ο Πορφυριος..

Ανώνυμος είπε...

Θαυμάσιο το άρθρο του κυρίου Κώστα Νούση, άκρως θεολογικό και άψογα αιτιολογημένο για αυτό το τόσο σημαντικό θέμα.

Έχω τη τιμή να έλκω μέρος της καταγωγής μου από τον Άγιο Νεοϊερομάρτυρα Γεώργιο τον Καρασταμάτη που μαρτύρησε την 4 Σεπτεμβρίου του 1922 στο χωρίο Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ.
Μαρτύρησε από τους Τσέτες καθώς σε βαθύ γήρας έμεινε να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία στο ναό που υπηρετούσε για χρόνια.
Στη Σκιάθο και στη Χίο από εφέτος τον εορτάζουμε επίσημα με τις ευλογίες των οικείων επισκόπων.
Η Ασματική Ακολουθία είναι ποίημα της υμνογράφου Ισιδώρας μοναχής, Καθηγουμένης της Ι.Μ. Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό το άρθρο σας και απόλυτα τεκμηριωμένα τα ίσα στοιχεία το συνοδεύουν.
Τυγχάνει να έχω συγγένεια με έναν ιερομάρτυρα εξ αυτών που σφαγιάστηκαν κατά τη μικρασιατική καταστροφή του οποίου τη μνήμη εορτάζουμε ιδιαιτέρως.
Συγκινήθηκα πάρα πολύ με αυτή την καταπληκτική σας ανάρτηση.
Σας ευχαριστούμε!!!

Related Posts with Thumbnails