Του θεολόγου-φιλολόγου Κώστα Νούση
Ο διεξαγόμενος διάλογος τώρα τελευταία, σε μια ευρύτερη της χρονικής του προέκτασης ιδωμένος, θα λέγαμε πως φούντωσε και καθίσταται ολοένα και πιο αποκαλυπτικός προθέσεων, διαθέσεων, τάσεων, συλλογικών και εξατομικευμένων καταστάσεων. Ανέκαθεν η Εκκλησία, ως άλλωστε και κάθε πνευματικός χώρος, ως ζωντανός οργανισμός αληθινών ανθρώπων και μάλιστα στη συλλεκτική της λειτουργία πολλαπλών σε ετερότητα προσωπικοτήτων και ιδιοψυχισμών, δε θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να αποφύγει τέτοιες πραγματικότητες που σχεδόν αναπόφευκτα οδηγούν στη σύγκρουση, στη διαλεκτική ένταση και όχι σπάνια στη σχιζοφρενική διάσπαση μεταξύ αδελφών και όμαιμων (εν Χριστώ) συγγενών.
Κάθε άνθρωπος της Εκκλησίας, εισερχόμενος σε αυτήν ειλικρινά, έντιμα και οντολογικά, ουχί δε φαινομενολογικά, φανταστικά και περιστασιακά ή φολκλορικά, καλείται αργά ή γρήγορα, φανερά ή αφανώς, ρητά ή υπόρρητα, ορατά ή και αδιόρατα, να πάρει μια θέση σε αυτήν συγκεκριμένη, έργοις ή λόγοις ή και αμφοτέροις τούτοις. Είθισται ακόμα και σε ενδοκοσμικά ιδεολογικά σχήματα και ομάδες να θεωρείται ως η πλέον πρέπουσα στάση και τάση να ακολουθείται η ‘ορθοδοξία’ του χώρου και με βάση αυτήν να κρίνονται οι οπαδοί και τα μέλη τους. Η αναζήτηση, επομένως, της ορθότητας και ακρίβειας συνιστά και τον γνώμονα της εντιμότητας, της καθαρότητας και της ποιότητας των πεπραγμένων εκάστου.
Και ενώ θα λέγαμε πως μέσα στη σχετικότητα των πάσης φύσεως ιδεολογικοποιημένων και εκκοσμικευμένων οραμάτων και σεκτών υπάρχει μια ευρύτερη ερμηνευτική ελευθερία και άνεση στη λήψη αποφάσεων και επιλογών αναφορικά με αυτές, πολύ φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ρευστά στον κατεξοχήν και μοναδικό χώρο της αλήθειας και της ελευθερίας επί της γης: τον εκκλησιαστικό. Η οντολογία του, απτόμενη της θεότητας και της αιωνιότητας, καθώς και του επικρεμάμενου κινδύνου μιας ατελεύτητης απομάκρυνσης από τη θεία κοινωνία, δεν επιτρέπει εξάπαντος καμιά φαιδρότητα και χαλαρότητα σε κανέναν απολύτως, πολλώ δε μάλλον στους ιεραρχικά προϊσταμένους και θεσμικά προηγουμένους των πολλών.
Η ουσία της συζήτησης είναι ανέκαθεν πολύ βαθύτερη και σημαντική τόσο για το είναι, όσο και για το φαίνεσθαι της Εκκλησίας. Ποια είναι πραγματικά και τι η Εκκλησία του Χριστού; Ποιοι ανήκουν σε αυτήν και ποιοι πρέπει να εξέλθουν; Είναι τα δόγματα ένα νεκρό παρελθοντικό μνημείο που το προσκυνάμε ειδωλοποιώντας το λόγω απουσίας μιας υπαρκτής και τωρινής ζωής εν Πνεύματι; Τι προηγείται, η ζωή ή ο νόμος, και πώς κρίνεται διαχρονικά η αίρεση και δη σήμερα; Ποια η θέση του λαϊκού στοιχείου και πόσες διαστροφές υπέστη το κληρικό καθιστάμενο ιεροκρατικό; Είναι η εκκλησιολογία θέμα δογματικό και οντολογικό ή μια λογοτεχνική παραφιλολογία έρμαια στα χέρια του όποιου τυχόντα; Ο παράγων πνευματική ζωή έχει σχέση με την εκκλησιαστική μας θέση και στάση ή διολισθαίνουμε συνειδητά κι ασύνειδα σε προτεσταντισμούς και παπισμούς; Το ευαγγελικό μήνυμα και η εκκλησιαστική πρόταση απευθύνεται σε μια σέκτα ολίγων «καθαρών» ή στον παγγενή Αδάμ, αγκαλιάζοντας με τον τρόπο τους ακόμα και εκείνους – αλλοδόξους και αλλοθρήσκους – τους οποίους δεν τολμάμε να αγγίξουμε ούτε φαντασιακά, ίνα μη μιανθώμεν; Ο εθνικισμός και ο επαρχιωτισμός έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο στην Ορθοδοξία ή η οικουμενικότητα και η ευρύτητα του πνεύματος της αγάπης; Ο λόγος της Εκκλησίας είναι μια ξύλινη αποκρουστική καθαρευουσιάνικη αναπαραγόμενη παραλλαγή για εσωτερική κατανάλωση ολίγων και κατά το έθος υπεργήρων ή ζων σύγχρονος Λόγος προσαρμοσμένος διακονικά στον αληθινό μας πλησίον της μετανεωτερικής και παγκοσμιοποιημένης ιστορικής μετάλλαξης των κοινωνιών;
Έχω εν πολλοίς επισημάνει πως η πλειονότητα των πτωχών μου και για αρκετούς ενοχλητικών αρθρογραφικών παρεμβάσεων έχει βιωματική προσωπική αφόρμηση. Έτσι και το παρόν δεν ξέφυγε από μια παρόμοια πρόκληση. Θλιβεροί «ψευδάδελφοι», κρυμμένοι στην τραγελαφική τους ανωνυμία και ψυχοπαθολογική ακαταστασία, προσπάθησαν τεχνηέντως και υποδορίως να αναστείλουν την ελευθερία της εκπεφρασμένης ετερότητας λόγω πενίας ψυχικής και πνευματικής και εξαιτίας ύπαρξης σαθρών επιχειρημάτων ή παντελούς ανυπαρξίας τους, απουσίας ουσιώδους λόγου ή φονταμενταλιστικής νοοτροπίας. Ο εθισμός τους στη συκοφαντολαγνεία και στον μονόλογο, στην ερμηνευτική τους φαντασιοκοπική αυθαιρεσία και στη σεχταρίστικη τρομοκρατία τούς οδήγησε σε αστειότητες, τις οποίες μαθών ο υποφαινόμενος εκ των υστέρων δεν εθλίβη απλά, αλλά εδραιώθηκε στη βεβαιότητα για τα ικανά ποσοστά αλήθειας των γραφομένων του (όπως και για την πεπλανημένη οδό των αντιστρατευομένων) και στερεώθηκε στην απόφασή του να τα υποβαστάζει. Δεν είναι ορθό ούτε ορθόδοξο να φιμούται η αλήθεια (και η ελεθερογνωμία ακόμα, έστω και αιρετίζουσα) αλλά να υπερείδεται παντί τρόπω και πολλάκις με ρίσκο και δυσάρεστα τιμήματα. Το πιο, όμως, καταθλιπτικό είναι να βλέπεις την ανακύκλωση της βλακείας και κακίας, της εμπάθειας και της κρετινικής ζηλοφθονίας. Πώς να μην αναμνησθείς τη φιλοσοφική ρήση για το αήττητον της ιδιωτείας, όταν σε πληροφορούν πως φημολογείται ότι ακολουθείς τον γιανναρικό δρόμο, χωρίς καν να ξέρουν τι εννοούν με τούτο; Όταν συγχέουν ασχέτως νικολαϊτισμό και ευλογία των προγαμιαίων σχέσεων με τις γιανναρικές θέσεις, τη στιγμή που ποτέ ο άνθρωπος αυτός δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο; Πώς να μην απογοητευτείς, όταν πας να ξεκινήσεις έναν διάλογο με Επίσκοπο της Ελλαδικής Εκκλησίας και το μόνο που ακούς είναι υβριστικές απομειώσεις και εκχυδαϊστικές επιθέσεις στο πρόσωπό σου, χωρίς την παραμικρή απάντηση στα ουσιώδη ερωτήματα;
Πώς να μην προσβληθεί η νοημοσύνη σου και να μη θιγεί το αίσθημα του δικαίου, όταν βλέπεις έλλειψη ευθύτητας και δικολαβίστικα σοφίσματα προς επίρρωση προσωπικών επιλογών; Είναι δυνατό να πειστείς, για παράδειγμα, ότι ο μητροπολίτης Πειραιώς χορηγεί τέτοια άπλετη παρρησία στους ιερείς του που να εκφράζονται τόσο ελευθερόστομα κατά των ‘οικουμενιστών’ Οικουμενικών, ενώ όλοι γνωρίζουμε τι εστί τρομοκρατική δεσποτοκρατία εν Ελλάδι και πόσο ‘δημοκρατικά’ θα αντιδρούσε, αν αυτοί ή άλλοι υφιστάμενοί του έγραφαν τοιουτοτρόπως για το πρόσωπο του ιδίου; Κι όμως, αντί μιας αντρίκιας και ειλικρινούς απάντησης εκ μέρους του, εισέπραξα υπονομεύσεις όχι μόνο των ειρημένων μου, αλλά σχεδόν και αυτής ταύτης της υπόστασής μου.
Τα ερωτήματα που έθεσα στον εν λόγω Επίσκοπο φαίνεται ότι σιγά σιγά προσλαμβάνουν ρητορικό χαρακτήρα, όχι διότι απαξιοί να μου απαντήσει, αλλά διότι τον εκθέτει η ίδια η πικρή αλήθεια των πραγμάτων, η οποία προτρέχει της βεβιασμένης απόφασής του να ασχοληθεί μαζί μου και να σχολιάσει τα γραπτά μου. Στην πορεία, επίσης, ακούστηκαν και άλλα πράγματα που δεν ήξερα και που είναι ευκαιρία να διευκρινισθούν. Επί παραδείγματι, ρωτώ ευθέως τον κ. Σωτηρόπουλο αν αληθεύουν οι στο διαδίκτυο καταγγελίες για συγχρωτισμό του με επισήμως σχισματικούς ζηλωτές εν Αυστραλία και κοινωνία μυστηρίων στις συνάξεις τους. Μπορεί ως τα τώρα να αντιπαρερχόταν τις προκλήσεις μου με το πρόσχημα της απαξίωσης σε έναν ουτιδανό (ορθώς ομολογουμένως), όμως τώρα τον ρωτώ ευθέως και, αν δεν απαντήσει, καλό είναι να πάψει να ακούει στο όνομα λέων της ομολογίας, ως του προσήφθη υπό πολλών, αλλά στο μυρμηκολέων και δειλός λαγωός με πλήρη την ευθύνη και την ενοχή αναφορικά με την επίσημη συνοδική πράξη αποκλεισμού του από το εκκλησιαστικό σώμα.
Τις μέρες τις άγιες αυτές βλέπουμε τον Δημιουργό και μέγα Θεό του κόσμου να ταπεινούται σαρκούμενος, κενούμενος, ξενούμενος και λοιδορούμενος από την πρώτη ανάσα του στη φάτνη μέχρι τη Σταύρωση. Αυτή είναι και η μοίρα του χριστιανού, η σταυρική οδός της ξένωσης από όλους και όλα χάριν της Αλήθειας. Μπορεί στο βωμό της αγάπης αυτής να θυσιάσεις πολλά, ακόμα και το εγώ σου, τη φήμη σου, το όνομά σου, την υπόληψή σου, το οικογενειακό σου παραδοσιακό προφίλ και κάθε είδωλο, υβριζόμενος, συκοφαντούμενος, παρεξηγούμενος, απαξιούμενος. Τις ημάς, όμως, χωρίσει της αγάπης του Χριστού; Η ιστορία είναι που τους κρίνει όλους και ο Θεός. Η δικαίωση, άλλωστε, για τον χριστιανό δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με την κοσμική ανθρώπινη διάστασή της αλλά με τη θεία, δηλαδή τη δόξα του Θεού. Αυτός είναι ο καημός του γνήσιου και ζηλωτή αγωνιστή, οπότε δεν τον νοιάζει ούτε το ψεύδος ούτε η λάσπη ούτε η κακότητα. Εμπιστεύεται το έλεος του Θεού και τη δική Του ετυμηγορία που αργά ή γρήγορα, μα εξάπαντος θα έρθει και θα αποκατασταθεί η αλήθεια και η ευταξία.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο χριστιανός όχι μόνο δε χρειάζεται να ανησυχεί και να αγωνιά, αλλά πολύ περισσότερο να χαίρεται για το τσαλάκωμα του ψευτοειδώλου του που ακούει στο όνομα εγώ. Η μόνη του μέριμνα (πρέπει να) είναι η Αλήθεια, κάτι που ενδιαφέρει κάθε χριστιανό, πολλώ δε μάλλον έναν θεολόγο. Από κει και πέρα θα πρέπει να αναζητήσει τα κριτήρια των ενεργειών του στα πιο καθαρά νερά του ορθοδόξου πνεύματος, τα οποία πολλές φορές ταράσσονται από ακρότητες, φανατισμούς και ψυχοπαθολογικά προβλήματα, όπισθεν των οποίων κρύπτεται τεχνηέντως ή απροκάλυπτα ο ίδιος ο διάβολος. Και δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω τη φοβερή φράση του γερο Πορφύριου για το πνεύμα που έμαθε στο Άγιο Όρος και που τόνισε χαρακτηριστικά ότι είναι το ορθόδοξο: πνεύμα ησύχιο, άμαχο, ταπεινό, ειρηνικό, διαλλακτικό, διακριτικό. Τα λοιπά κατ’ αναλογίαν προφανώς θα εκπίπτουν στον χώρο της πλάνης. Οπότε, όταν κάποιος ορίζεται ως πλανεμένος και για τον λόγο τούτο αφορίζεται ποικιλοτρόπως, μπορεί κάλλιστα να απευθυνθεί στους αντιδίκους και ψευδαδέλφους του και να τους αντιτείνει: έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να ισχύει το αντίθετο;
Κ.Ν.Λάρισα
25/12/2012
26 σχόλια:
Προς Κ.Ν.: θα σεβαστείς επιτέλους την ιερότητα των ημερών; Τόση εμμονή πια με όσους, κακώς βέβαια, σου επιτέθηκαν;
Χρόνια πολλά! Ενα ακόμη "διαπιστωτικής φύσεως" κείμενο του κ. Νούση... Θα μπορούσαν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να λείπουν οι αναφορές σε Πειραιώς, Σωτηρόπουλο, Γιανναρά... Υποθέτω όμως ότι θέλει να τους προ(σ)καλέσει για διαφορετικούς λόγους τον καθένα (ακόμα και τον Γιανναρά)... Σε τι όμως; Σε διάλογο; Αφού ο ίδιος αναφέρει (δική μου διαπίστωση) ότι αυτό απλώς "δεν υπάρχει"... Θα μας ενδιέφερε πολύ να ακούσουμε το "μετά"... Φτάνουν οι διαπιστώσεις.-
Ορθές θεολογικές-εκκλησιολογικές θέσεις με προβληματισμό,πόνο και αγάπη! Είθε το νεογέννητο βρέφος,ο μικρός Ιησούς, να μας φωτίζει όλους! Χρόνια πολλά σε όλους!
Ο όρος "φαινομενολογικά" στην δεύτερη παράγραφο δεν είναι βεβαίως ταυτόσημος με το επίρρημα "φαινομενικά". Πώς διαχωρίζεται η φαινομενολογία απο την οντολογία;
@ 12.29
πολυ ορθη η παρατηρηση σας. οντως δεν ειναι ταυτοσημοι οι οροι. το φαινομενολογικα σε αντιθεση εδω με το οντολογικα, θελει να τονισει μια διαφορετικη εννοιολογικη χροια από το φαινομενικα, πουν τιθεται ευθυς αμεσως επειτα με το επιρρημα φανταστικα. το φαινομενολογικα θελει να τονισει αυτους που εχουν την αισθηση οτι ειναι οντολογικα στην εκκλησια, αλλα κατ' ουσιαν δεν ειναι. δεν προκειται για πονηρους ή αφελεις ανθρωπους, αλλα για επιθυμουντας ειναι εν αυτη και οιομενους σχετικως, ομως ουσιαστικα αποντας λογω των πεπλανημενων ατραπων που ακολουθουν.
Κ.Ν.
Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ !
ΑΠΟ ΔΙΟΓΕΝΗ / Ε.Μ.
«…πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. πλατύνουσι γὰρ τὰ φυλακτήρια αὐτῶν καὶ μεγαλύνουσι τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων αὐτῶν, / φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις καὶ τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς / καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ραββὶ ραββί»(Ματθ.23,5 –7.
Πάντοτε αυτά τα λόγια του Ιησού(…ουαί γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί…) προκαλούσαν στο γράφοντα έναν ιδιότυπο συγκλονισμό, αλλά συνάμα και έντονο φόβο μη τυχόν ανήκει κι αυτός σ’ αυτήν τη θλιβερή κατηγορία πιστών, που ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με το λόγο του Θεού, γιατί αυτός απλούστατα νοηματοδοτεί, με έναν τελείως διαφορετικόν τρόπο, την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου.
Και αυτός ο διαφορετικός τρόπος ύπαρξης είναι η νίκη πάνω στο θάνατο, που πραγματώθηκε, με τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, με την Ανάστασή Του.
Έκτοτε, στο εκκλησιαστικό σώμα η ίδια πραγματικότητα σαρκώθηκε στα σώματα των Αγίων, δίχως την παραμικρή παρέκκλιση από την Αλήθεια του Ευαγγελίου.
Εάν, τώρα, ψηλαφίσουμε και το βίο του Κυρίου, τότε, πολύ σύντομα θα διαπιστώσει κανείς ότι ήταν βίος άκρας ταπείνωσης (γέννηση, ανθρώπινος πόνος και θαύματα, σταυρικό πάθος) και φυσικά όχι ζωή εξουσίας και δόξας !
Συνειδητή η επιλογή του Θεανθρώπου, για να δείξει και στα κτιστά του δημιουργήματα, ότι η εξουσία του δαιμονικού μονάχα με αυτόν τον τρόπο μπορεί να νικηθεί και όχι με τις‘’ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΕΣ’’, γιατί μάλλον αυτές και όχι μόνο, ευθύνονται για τη γέννηση και πολλών άλλων καταστροφικών παθών, που εύκολα μπορούν να μας οδηγήσουν στον πνευματικό θάνατο.
Αντ’ αυτού εύκολα παρατηρεί κανείς (με στοιχειώδη νοημοσύνη), σε εκκλησιαστικά, κυρίως, περιβάλλοντα(αυτά μας ενδιαφέρουν, γιατί τα άλλα – πολιτικά, καλλιτεχνικά - έχουν άλλες προδιαγραφές, και μπορεί να μην τους ενδιαφέρει καν η μεταφυσική αναζήτηση) μία διαστροφή του ευαγγελικού λόγου.
Η ταπείνωση και η αποδοχή του Άλλου, διαπιστώνεις πως μάλλον είναι μια χαμένη υπόθεση ! Η ‘’πρωτοκαθεδρία’’ τείνει να γίνει (ευτυχώς όχι πάντοτε, για να μην γενικεύουμε, επικινδύνως) ψυχοπαθολογική εμμονή, προφανώς, για να καλύψει άλλες θλιβερές ανεπάρκειες, που σε ορισμένες περιπτώσεις, θλίβομαι που το λέω, κρύβει και ανείπωτες προσωπικές τραγωδίες !!!
Άνθρωποι, που αν δεν είχαν την ‘’πρωτοκαθεδρία’’ του εξουσιαστικού τους λόγου και όχι μονάχα αυτού, πολύ φοβάμαι (εύχομαι να είναι λανθασμένες οι διαπιστώσεις μου ! Το εύχομαι πραγματικά !) πολύ γρήγορα θα είχαν οδηγηθεί στην κατάρρευση του εαυτού !
Όταν κατασκευάζεις είδωλα, (αυτοείδωλον εγενόμην), τότε, δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από την κατρακύλα.
Γι’ αυτό και ο εκκλησιαστικός ναρκισσισμός όταν εντοπίζεται σε μέλη του, πρέπει γρήγορα να θεραπεύεται, γιατί αλλιώς μετατρέπεται σε καρκίνωμα, που εύκολα αυτό θα προσβάλλει και τα υγιή μέλη.
Θέλω να πιστεύω, ότι στην ίδια γραμμή πλεύσης κινείται και το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κ. Νούση, γι’ αυτό και ο συνεχής καημός του ώστε να επανέρχεται σε αυτά τα ‘’καυτά θέματα’’, όχι γιατί θέλει να ‘’τσαλακώσει’’ πρόσωπα (το αντίθετο μάλιστα επιχειρείται από τους ‘’αντιφρονούντες’’),
αλλά γιατί πονάει πραγματικά, όπως άλλωστε και όλοι μας, για την αφθονούσα παθογένεια στον εκκλησιαστικό χώρο και ελπίζει(ζουμε) κάποτε αυτήν, όχι να θεραπευτεί τελείως, τουλάχιστον να επισημανθεί και να περιοριστεί !
Είθε το θείο βρέφος να φωτίσει για μία ακόμη φορά, τις βυθισμένες στο σκότος ψυχές μας !
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!
Διογένης / Ε. Μ.
Δίχως αγάπη εν Αγίω Πνεύματι, τίποτα δεν ωφελεί.
Η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή δεν τον αγαπάμε, και αντιδρά αναλόγως.
Χρόνια Πολλά σε όλους.
Τι σόι ψηφιδωτή αγιογραφία είναι αυτή;
Από πότε ο Ιωσήφ εικονίζεται ως πρωταγωνιστικό πρόσωπο;
Ασφαλώς δεν πρέπει να είναι Ορθόδοξη αγιογραφία, αλλά παπική καρικατούρα.
ΙΚ
Χρόνια Πολλά
@ΙΚ: το ψηφιδωτό είναι από την περίφημη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα, πάνω από αυτή την παράσταση γράφει "Η κολακεία της Θεοτόκου"!
Τα παράπονα στους Βυζαντινούς!
Προς ενημέρωσίν σας, στον εν λόγω Ναό υπάρχουν και άλλα ψηφιδωτά με τον Ιωσήφ (πορεία προς την Βηθλεέμ, φυγή στην Αίγυπτο, παρουσίαση της Παναγίας στον Ιωσήφ για πρώτη φορά κλπ)
Αμάν πια! Τι κόλλημα κι αυτό! Να βλέπουμε παντού τους δαίμονες του οικουμενισμού!!!
Η
Τρία σχόλια
α) προς τον κ. Νούση περί Δεσποτοκρατίας: Ο Πειραιώς Σεραφείμ έχει βραβευτεί από τον ΙΣΚΕ επειδή κατά τα λεγόμενα από τον ίδιο τον ΙΣΚΕ προς τον Σεραφείμ "ουδέποτε θέσατε πρόσκομμα εις τους Ιερείς της Μητροπόλεως Σας να εγγραφούν ως μέλη του Ιερού Συνδέσμου, γνωρίζοντας προφανώς ότι ο Ι.Σ.Κ.Ε εις ουδέν αντιτίθεται τοιυ έργου Υμών, τουναντίον αγωνίζεται διά τους Ιερείς από ένα άλλο μετερίζι".Όλοι γνωρίζουμε ότι άλλοι Μητροπολίτες βγάζουν σπυράκια για τον ΙΣΚΕ...
β) προς ΙΚ: Το θαυμάσιο ψηφιδωτό που κοσμεί την ανάρτηση του κ. Νούση βρίσκεται στη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη και βεβαίως δεν απεικονίζει την Γέννηση του Χριστού αλλά την παράσταση της Κολακείας της Θεοτόκου (διακρίνεται μόλις τμήμα της επιγραφής). Δεν είναι δηλαδή δείγμα δυτικής τέχνης αλλά ορθόδοξης. Θα ήθελα βέβαια να τονίσω ότι η δυτική Τέχνη δεν είναι όμορφο να αποκαλείται "καρικατούρα" όπως ούτε και η κοπτική, η αρμενική ή οποιαδήποτε άλλη... Ναι, προσωπικά πιστεύω ότι οι Παπικοί βρίσκονται σε πλάνη αλλά μην ισοπεδώνουμε και τα πάντα.
γ)Παρακολουθώντας αρκετό καιρό τον έντονο διάλογο που αναπτύσσεται στο ιστολόγιο του κ. Ανδριόπουλου - τον οποίο οφείλω να ευχαριστήσω επειδή ουδέποτε λογόκρινε τα ανώνυμα σχόλια μου αν και πάντοτε υπήρξαν επικριτικά για τις θέσεις του - θα ήθελα να προτείνω σε όλες τις πλευρές να διδαχθούμε από τον τρόπο επιστροφής στην Ορθοδοξία του π. Placide Deseille. Η μελέτη των γραπτών του θα μας ηρεμούσε όλους...
Κύριε Κώστα Νούση, σωστά γράφετε ότι:
«...ο χριστιανός όχι μόνο δε χρειάζεται να ανησυχεί και να αγωνιά, αλλά πολύ περισσότερο να χαίρεται για το τσαλάκωμα του ψευτοειδώλου του που ακούει στο όνομα εγώ.» και...«Η μόνη του μέριμνα (πρέπει να) είναι η Αλήθεια»
Δεχτείτε λοιπόν αδερφέ πρώτα εσείς, ένα ένα τσαλάκωμα εν Αληθεία...
H αλήθεια όταν είναι απρόσωπη, δεν είναι αλήθεια. Από το άρθρο σας λείπει "Το Πρόσωπο", λείπει το πρόσωπό σας.
Άλλο είναι να αντιτείνετε λόγους αληθείας στους αντίθετούς σας , και άλλο είναι να προσφέρετε τον Λόγο εν Πνεύματι Αληθείας.
@ 2:53
"H αλήθεια όταν είναι απρόσωπη, δεν είναι αλήθεια. Από το άρθρο σας λείπει "Το Πρόσωπο", λείπει το πρόσωπό σας". τι ακριβως εννοειτε; δε σας καταλαβαινω
Κ.Ν.
Το Πρόσωπο, είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Μέχρι να γεννηθεί μέσα μας, η προσωπικότητά μας είναι κρυμμένη.
ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Αγαπητέ Κώστα
"Ο Διεξαγόμενος διάλογος τώρα τελευταία, σε μία βαθύτερη του δαιμονικής της διάστασης ιδωμένος", θα λέγαμε πως παραφούντωσε και δαιμονίστηκε "ενώ καθίσταται ολοένα και πιο αποκαλυτπικός των υπόπτων προθέσεών, των ιδιοτελών διαθέσεών" και εχθρικών τάσεών σου!
Σύμφωνα με τον Αγιο Ιωάννη της Κλίμακος, για κάθε πάθος αντιστοιχεί και ένα σχετικό δαιμόνιο. Η διαρκής και αυξανόμενη εμπάθεια και η εχθρική μανία που εκδηλώνεις εναντίον του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου ξεπερνά κάθε όριο λογικής αναμενόμενης διαφωνίας ή έστω επιτρεπόμενης μετά σεβασμού αντιπαραθέσεως.
Αδερφέ μου, θέλεις διάβασμα και εξορκισμό εξακολουθητικό, μακροχρόνιο. Δεν μιλώ ειρωνικώς αυτή τη στιγμή, αλλά με θλίψη, αγάπη Χριστού και έγνοια για τη σωτηρία σου.
Μην πιστεύεις πως με την παρατεταμένη πολεμική σου και την εκτεταμένη σου οίηση, με τον φιλολογικό σου φαρισαισμό και την άηθη διαφοροποίηση, τιμάς τον ευατό σου και αποκτείς ή "κατακτείς" (για να χρησιμοποιήσουμε αυτοκαταδικάζουσα έκφραση του Αυστραλίας) την ψιλή υπόληψη των άλλων.
Μάλλον γίνεσαι περίγελος και θέατρο αγγέλοις και ανθρώποις. Προτίμησε να παραμείνεις πλέον στον ασφαλή της ταπεινώσεως χώρο και απλούστατα να προσευχηθείς του λοιπού για αυτόν που σταυρώνεις και καθημερινώς μαχαιρώνεις.
Οτι είχες να πεις, το είπες, μην επιμένεις στην αδικία και πεισμώνεις στην κακία. Κατά το κοινώς λεγόμενον, ΞΕΚΟΛΛΑ!
Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, είσαι βέβηλος και βαρεμένος και πολύ άγρια μάλιστα, «βάρεσες μπιέλα».
Ο συνειρμός σκέψεώς σου διέρχεται μετατόπιση πνευματικού κεντρικού βάρους από συνειδησιακή σεισμική δραστηριότητα.
Ο θεολογικός σου άξονάς, κατά το Λαρισαϊκώς λεγόμενον, «πήρι κλήσ’» και οι αναγνώστες θα ψάχνουν κάνα Περικλή αντί για Χριστό στα κείμενά σου. Καταντάς όχι μόνο κουραστικός αλλά η αισχρή σου αναίδεια σε συνουσία με την υπερηφάνειά σου κατεργάζονται καρδίας πώρωση.
Πρόδηλη πάντως η ψυχοπαθολογική σου δίψα για εκδίκηση και ηθική αυτο-ικανοποίηση. Όσο γράφεις, ηδονίζεται ενδομύχως η δόλια ψυχή σου και ξεχύνεται η ανεπίτρεπτή σου πίκρα εναντίον του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου.
Όσο παραδίδεσαι στην αλόγιστη διαβολεμένη διαλεκτική σου, επιδίδεσαι σε μία αλλοπρόσαλλη μπερδεμένη αμπελοφιλοσοφία και «μπασταρδεμένη» Εκκλησιολογία.
Η λογοτεχνική σου παραφιλολογία έρμαιη και αυτή στα παράτολμα χέρια του κάθε τυχόντα Νούση. Οι όχι μόνο «ενοχλητικές» αλλά σχιζοφρενικές σου "αρθρογραφικές παρεμβάσεις" (να΄σου και ο τίτλος της μελλοντικής τηλεοπτικής σου εκπομπής τύπου Παϊκόπουλος) εγγίζουν τα όρια της εξοργίζουσας «γιαχωβίτικης παραφροσύνης». Αλήθεια, μήπως έκανες ποτέ «πρώην μάρτυρας της Σκοπιάς»;
Μιλάς για «φαίνεσθαι της Εκκλησίας» και διαφαίνεται φαεινή φαιδρότητα στο εμπαθέστατο αποφαίνεσθαί σου. Λοιπόν, θα τελέσεις δικό σου Νέο προσδιορισμό της Εκκλησίας ή θα παραμείνει άλλο ένα ρηχό ρητορικό σου ερώτημα στο βρόντο;
Και για να έχουμε καλό ρώτημα, «ποιοί τελικώς, κατά την αυθεντική σου ακαδημαϊκή γνώμη, πρέπει να εξέλθουν εξ’ αυτής;» Μήπως αυτοί οι «κατά το έθος υπέργηροι» όπως τόσο σαχλά λες εσύ, τα «ηλίθια γεροντάκια» (κατά άλλους πιό ασεβέστερους) που εκκλησιάζονται ανελλιπώς, μετέχουν των Μυστηρίων και αυτοί κράτησαν ανόθευτη την Πίστη χωρίς να’χουν τα δικά σου πτυχία της πλήρης θεολογικής διαστροφής;
Η γιαγιά μου για παράδειγμα απέκρουε τους Χιλιαστάς πανέυκολα με το να τους βάζει απλούστατα να φιλήσουν το Σταυρό και άν όχι, «άντε και στον έξω από ΄δώ!»
Ο Υπέρμαχος και Δεινότατος αντιαιρετικός Δάσκαλός μου, στον οποίο σύ, τρομάρα σου, κάνεις το δασκαλάκο, φτωχέ μου ανθρωπάκο («μη πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε» Κωστάκη), μπορεί να παίξει στα δάκτυλα και να κάνει κυριολεκτικά σκόνη και θρύψαλα το οποιοδήποτε ηγετικό στέλεχος του Μπρούκλιν.
(συνέχεια)
Εσύ πως τα καταφέρνεις; Συνδιαλέγεσαι με τετυρωμένο τύφο και στεφανωμένη σεμνοτυφία επικαλούμενος θεωρητικώς μόνο, το Αγιορείτικο «πνεύμα ησύχιο, άμαχο, ταπεινό, ειρηνικό, διαλλακτικό, διακριτικό;» Τους πουλάς γιανναρικές θέσεις φιλοσοφίζουσας στείρας διαλεκτικής ή τους σερβίρεις ψυχολογικές σαπουνόφουσκες από αυτές που επιχερείς να επισυνάψεις στον κατά πάντα και διά πάντα ατρόμητο, Ορθοδοξότατο Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, από τον οποίο ήδη έλαβες ταπεινωτική απάντηση "φίμωτρο-τάπα".
Εύχομαι να πήρες καλά το μάθημά σου και μακάρι να του μοιάσεις σε μια τρίχα από το γένι του.
Εσύ βέβαια έχεις τα χτένια και τις «ιδιωτικές οδούς...» Φοράς μαθησιακές λερωμένες πάνες και με πανεπιστημιακή πιπίλα σαλιαρίζεις τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο με απαξιωτικές εκφράσεις όπως «μυρμηκολέων και δειλός λαγωός».
Ποιός, ο πιό εκρηκτικός, αστραπόβροντος και Προδρομικός με δίστομη μάχαιρα Πνεύματος, ο «αφορισμένος» για την Πίστη του εξ’ άκρας συλλήψεως Αναμαρτήτου Χριστού μας, που δεν φοβάται Οικουμενιστές Πατριάρχες και δε δειλειάζει να κευρανώσει εν Αυτραλιανή αιθρία Δικτάτορες, φιλοκαζαντζακικούς και βλασφήμους Αρχιεπισκόπους, ούτε θυσιάζει την Ευαγγελική Αλήθεια προκειμένου να ευραστήσει σε πρόσωπα.
Και ποιός τον αποκαλεί «δειλό λαγωό»;;; Εδώ, σηκωθείτε όλοι όρθιοι παρακαλώ, "χειροκλωτσήστε τον", (σχήμα λόγου, δεν είμαι υπέρ της βίας) ο απελπιστικά άσημος, Κώστας Νούσης, από τη Λάρισα. Αυτός, ο παρακατιανός και κυρακατινίστικος διανοούμενος, ο εν συκοφαντία και χυδαιότιτι σεσοφισμένος και από τον πιστό Λαό της Λαρίσης "σεσημασμένος" για αναιδή διάθεση να διορθώνει, να επιπλήττει, να ανατρέπει και να διδάσκει ποιόν, τον σοφώτατο Άγιο Γέροντα και Νέο όντως Θεολόγο της Εκκλησίας μας (κατά την σύμφωνη γνώμη πολλών Ασκητικών και πολυγραφοτάτων προσωπικοτήτων του Αγίου Όρους), τον πατέρα εν Πατράσι π. Αθανάσιο Μυτιληναίο!
Ο μοντέρνος θεολογάκος μας "αντί να χαίρεται για το τσαλάκωμα του ψευτοειδώλου του που ακούει στο όνομα" το δια-τυμπάν όνομα, Κώστας Νούσης, αντί "να θρηνεί που εκπίπτει τραγικά στο χώρο της πλάνης", αντιθέτως όσο πέφτει κατάμουτρα σε πέσιμο ανείπωτο και υποβιβαστικό της εντιμότητάς του, παράλληλα λογίζεται πως μάλλον ισχύει το αντίθετο....
Αδερφέ μου, όσο ασχολείσαι με το θέμα Σωτηρόπουλος και επιχειρείς να του ρίχνεις λάσπη, άλλο τόσο θα βρωμίζεις τον ίδιο τον εαυτό σου.
Τα φλεγόμενα βέλη σου θα επιστρέφουν μπούμεραγκ να σε κατακάψουν. Αφού η χριστιανική αγάπη "σ΄λειπ, ντἰπ κατά ντίπ" τουλάχιστον δείξε λίγο απαιτούμενο σεβασμό σε πρεσβύτερο και παγκοσμίως καταξιωμένο συνάδελφό σου Θεολόγο.
Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος θα παραμένει πάντοτε στο ύψος του και θα σε στοιχειώνει ακόμη και μετά την οσιακή κοίμησή του.
Τα κατάπτυστα γραπτά σου ίσως σταθούν ο χειρότερος της ζωής σου εφιάλτης. Σταμάτα να εξεφτελίζεσαι διαδυκτιακώς και άρα παγκοσμίως και ψάξε τίποτε άλλο που δε φτάνεις για να κάνεις κρεμαστάρι. Πάρ’το επιτέλους χαμπάρι. Ξέφτισες.
Νικόλαος Πανταζής
Μελβούρνη, Αυστραλία
Σπάνιας εκκλησιολογικής οξυδέρκειας το κείμενο του Κ. Κώστα Νούση. Η σημαντικότητα των άρθρων του χρειάζεται παιδεία θεολογική και ανζήτηση υπαρξιακή για να εμπεδωθούν.
Ε.Β.
Θέλω να ρωτήσω τον κ. Πανταζή και τους λοιπούς σχισματικούς ή μη, γιατί διαβάζουν και σχολιάζουν ιστολόγια με τα οποία δεν συμφωνούν; Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι κατέχει την Αλήθεια ή ότι μπορεί να δίνει συμβουλές για το πως θα βγάλουνε οι άλλοι το κάρφος από το μάτι τους, αλλά γιατί σπαταλούν τόση φαιά ουσία στο να βρίζουν ως λιμενεργάτες τους "αμαρτωλούς"; Κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει ότι αποτελεί ψυχοπαθολογική ανάγκη και κόμπλεξ κατωτερότητος το να προσπαθούν να αποδείξουν -στον εαυτό τους κυρίως- κάτι το οποίο δεν είναι, και να σπαταλούν την ενέργειά τους στην προσπάθειά τους αυτή αντί στην προσευχή. Αυτό βέβαια, αν δεν υπάρχει δόλως.
Καλή Πρωτοχρονιά.
@ Ν. Πανταζη
παραβλεπω οσες ανοητες απρεπειες μου απηυθυνες εδω. ωστοσο, θελοντας και μονο να σε προστατεψω απο τον ιδιο σου τον εαυτο, διοτι αυτοξεφτιλιζεσαι με οσα γραφεις, σου συνιστω να τα ξανδιαβασεις ή μονος ή με τη βοηθεια φιλου, για να καταλαβεις το υπεδαφος του επιπεδου των αρθρων σου, απο καθε αποψη ειλικρινα. δεν στο λεω για να σε προσβαλω, αλλα για να σε προστατεψω.
οσο για τον ν. σωτηροπουλο, που με κατηγορεις οτι κινουμαι απο εμπαθεια, μαθε πως δεν τον ξερω ουτε τον ειδα ποτε μου απο κοντα ουτε μιλησαμε. οποτε αναλογισου ποσο εμπαθης ή απαθης ειμαι. ισως μαλιστα τον αγαπω πολυ περισσοτερο απο οσους τον εγκωμιαζουν στρεβλα.
για μια τελευταια φορα σχετικα με τη γραφιδα σου και το περιεχομενο της: ουδεν σχολιον.
καλη χρονια σου ευχομαι
φιλικα
Κ.Ν.
Πλανεμένε αδερφέ Κώστα
Δεν έχω ανάγκη της "προστασίας" σου. Αρνούμαι παντελώς ηθικούς μπράβους που χαίρουν επί τη αδικία, από σεκιουριτάδες του πνεύματος που συνευδοκούν στην εσχάτη των εκκλησιαστικών ποινών, την πνευματική ποινή του θανάτου που λέγεται αφορισμός, ΧΩΡΙΣ το αναφαίρετο και θεόσδοτο δικαίωμα της απολογίας. Αυτοεξεφτελίζεσαι από μόνος σου με το που συντάσσεσαι με αντιευαγγελικές, αντικανονολογικές, αντορθόδοξες, αντίχριστες και αναχρονιστικές αδικίας μεθόδους. Δεν έχω ανάγκη και από την φιλία σου, που απορρέει από την κατακλείδα σου "φιλικά". Ποιώ φίλους εν τω Ευαγγελίω Χριστού, εν τη Αληθεία και Δικαιοσύνη Αυτού, που δεν διαφαίνονται διόλου στη διπλωματική σου συμπαράταξη επί της μεγίστης αυτής αδικίας. Όθεν και τολμώ διαπλανητικώς να εκβοώ και δυστυχώς να σε αποκαλώ ΑΔΙΚΟ!!! Όσο για το ύφος και το "υπέδαφος του επιπέδου" μου, είναι το λιγότερο που σου ταιριάζει εφ' όσον δεν σε συγκινούν οι σύγχρονοι και εν Αγίω Πνεύματι χαρισματούχοι Άγιοι Γέροντες, που με την αγάπη τους, την πραότητα και ταπείνωσή τους, το φιλήσυχο, ασκητικό και αγιοπατερικό τους πνεύμα έδειχναν μεγάλη εκτίμηση, σεβασμό και θαυμασμό συνάμα στο αξιότιμο και αξιοσέβαστο πρόσωπο του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου. Τί παραπάνω να δείξω εγώ, ο όντως τιποτένιος; Λυπούμαι ο ίδιος που έπεσα τόσο χαμηλά, ας με κρίνει ο Θεός... Εφ' όσον δεν τον γνωρίζεις (και σε πιστεύω) όφειλες αφιλοκερδώς, όπως εμείς που ΔΕΝ τον ειδωλοποιούμε, να υπερασπιστείς την αδικία και να "αγωνιστείς έως θανάτου υπέρ της αληθείας". Μην κολλήσεις στο "έως θανάτου" καθότι είναι Αγιογραφικό και πείς το Θεό "φανατικό" αν και στα θέματα της αληθείας και της δικαιοσύνης, επιθυμεί να είμαστε "των άκρων"... Το μόνο που θέλω να σε ρωτήσω, ταπεινά, με σεβασμό, πίστεψέ με, σε παρακαλώ, χωρίς ειρωνεία και χλευασμό, ΤΙ έχεις αδερφέ μου να φοβηθείς και δε ρωτάς ευγενικά και καλόπιστα πάντα, τον ΙΔΙΟ τον Πατριάρχη τα παρακάτω απλούστατα και λογικότατα ερωτήματα:
Με δικά σου λόγια φυσικά, χωρίς όμως φιλοσοφική ή λογοτεχνική γραφίδα, που κατέχεις άριστα.
Παναγιώτατε, αναρωτιέμαι με όλο το σεβασμό προς το πανσέβαστο πρόσωπό σας, χωρίς ουδόλως τα ερωτήματά μου να αποτελούν ανεπίτρεπτη ανάκριση, διατί παραλείψατε να επικοινωνήσετε προσωπικώς με τον οποιονδήποτε υποψήφιο αφορισμού και να του υποδείξετε τις παρεκτροπές, να του εξηγήσετε με πόνο και αγάπη τους λόγους που σας αναγκάζουν να προβείτε σε αυτή την εσχάτη των ποινών; Διατί, Παναγιώτατε Πατριάρχα ημών, δεν εξαντλήσατε κάθε περιθώριο πατρικής νουθεσίας και φιλανθρωπίας ως έκφραση σπλάχνων οικτιρμού της υμετέρας οικουμενικότητος προς διόρθωσιν, φωτισμό και μετάνοια; Πως και αρνηθήκατε να εφαρμόσετε τις θείες και προκαθορισμένες διατάξεις των Ιερών Κανόνων και του αφαιρέσατε το πανανθρώπινον και θεόσδοτον δικαίωμα της κλήσεως προς ιδίαν απολογίαν; Πως και παραβλέψατε και παραβιάσατε την εκ Θεού θεία περιφερειακή και πατρική δικαιοδοσία του Κανονικού, οικείου Μητροπολίτου αλλά και πνευματικού αυτού πατρός γενομένου, του Σεβαδμιωτάτου Πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου και δεν τον ενημερώσατε πρωτίστως, δεν κοινοποιήσατε την επιβεβλημένη ειδοποίηση των ποινικών διαθέσεών σας; Συγχωρέστε μου τη αυθαδεία, εν πάση ειλικρινεία και τιμία διαθέση, απευθύνομαι προς την ημετέραν, Σεβασμία και Παναγία Οικουμενικότητα...
Νικόλαος Πανταζής
Έλα αδερφέ μου Κώστα, κάνε μου αυτήτη χάρι, σου το ζητώ εν ονόματι της αγάπης του Χριστού και ζητώ να με συγχωρέσεις για τις σκληρές, προσωπικές και επώνυμες επιθέσεις, οι οποίες έγιναν εν βρασμώ ψυχής, εν όψει αδικίας, τις οποίες ήδη προσπερνάς εναρέτως. Έλα και ποίει φίλους προς Κύριον. Γράψε με τη γλώσσα της αληθείας και της παρρησίας που σε διέπει, με το ίδιο θάρρος της γνώμης που εκφράζεις προς το σεβαστό σου Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Ας ενωθούμε εν ονόματι της αγάπης του Χριστού και της δικαιοσύνης αυτού. Είναι δίκαια τα αιτήματα και χρήζουν απαντήσεως εκ της ιδίας της Οικουμενικής πηγής και όχι εκ πολεμικών, πικρών σχολίων σε διάφορα ιστολόγια.
Χαίρε χαράν Χριστού και θα χαρώ περισσότερο να ιδώ την Ανοικτή σου Επιστολή, ή έστω κοινοποίηση, αντίγραφο ιδιωτικής.
Ο Θεός να σε φωτίσει.
Ο εν μακρυνή Αυστραλία συμπατριώτης σου Λαρισαίος
Νικόλαος Πανταζής
@ Ν. Πανταζη
αδελφε Νικόλαε, πρωτιστα θα σε συγχαρω διοτι, ενω στα πιο πανω σχολια σου ξεκινας με το γνωστο πολεμικο σου υφος, στην πορεια κανεις μια σημαντικη στροφη και ειρηνευεις. λες και διαβαζω αλλο ανθρωπο. θα σου πω δυο τρια λογια - διαπιστωσεις, επιγραμματικα και, αν θες, συμφωνεις, αν οχι, να 'ναι ευλογημενο.
1.ουτε εσυ ουτε εγω εχουμε, αν εχω καταλαβει καλα, καποιο ¨εννομο¨ συμφερον να παμε με τη μια ή την αλλη πλευρα. ειμαστε ελυθεροι απο υποκειμενικοτητα και κρινουμε αντικειμενικα, απο τη δικη του ωστοσο γωνια ο καθενας. αυτο τουλαχιστο ισχυει για μενα, δεν ξερω αν εσυ εχεις φιλιες με το ν.σ., εγω παντως οχι με τον Πατριαρχη.
2. " εφ' όσον δεν σε συγκινούν οι σύγχρονοι και εν Αγίω Πνεύματι χαρισματούχοι Άγιοι Γέροντες που με την αγάπη τους, την πραότητα και ταπείνωσή τους, το φιλήσυχο, ασκητικό και αγιοπατερικό τους πνεύμα έδειχναν μεγάλη εκτίμηση, σεβασμό και θαυμασμό συνάμα στο αξιότιμο και αξιοσέβαστο πρόσωπο του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου". στο εχω ξανααπαντησει. και ο Αυστραλιας ειχε φιλιες με τον γερο Παισιο. αυτο που λες ειναι καλο για τον Ν.Σ., αλλα δεν τον απενοχοποιει συλληβδην. μη ξεχνας οτι οι γερονταδες συνηθως ηταν ευγενικοι με ολους, οπως και οτι οι ανθρωποι αλλαζουν στο δρομο.
3. αναφορικα με την αδικια: στην Εκκλησια προεχει ο πνευματικος και οχι ο κοσμικος νομος. δεν πρεπει να φοβαται κανεις παρα μονο τον Θεο. αν μας αδικησαν ανθρωποι, δεν πρεπει να μας τρελαινει, διοτι ο ανθρωπος του Θεου απο εκεινον περιμενει την αποκατασταση. συνηθως μαλιστα υφισταται πολλες αδικιες στον κοσμο αυτο.
4.μου ζητας να απευθυνω επιστολη στον Πατριαρχη. δεν ειναι δικη μου αρμοδιοτητα. το καλυτερο ειναι να την ξαναστειλει ο ιδιος ο Ν.Σ. και να ξεχασει τα παλια. αυτοειναι ανωτεροτητα και πνευμα ταπεινωσης. μακαρι να τον προλαβει ο Πατριαρχης.
5. "Παναγιώτατε, αναρωτιέμαι με όλο το σεβασμό προς το πανσέβαστο πρόσωπό σας, χωρίς ουδόλως τα ερωτήματά μου να αποτελούν ανεπίτρεπτη ανάκριση, διατί παραλείψατε να επικοινωνήσετε προσωπικώς με τον οποιονδήποτε υποψήφιο αφορισμού και να του υποδείξετε τις παρεκτροπές, να του εξηγήσετε με πόνο και αγάπη τους λόγους που σας αναγκάζουν να προβείτε σε αυτή την εσχάτη των ποινών;" δε γνωριζω ακριβως το παρασκηνιο του τοτε αφορισμου, οπως μαλλον ουτε εσυ. οποτε αυτοι ξερουν καλυτερα και ας τα βρουν μονοι. εμεις απλα ας προσευχομαστε.
6. γενικοτερα μιλας σαν να αδικηθηκε μονο ο Ν.Σ. εχεις αναρωτηθει αν αδικησε και εκεινος τον Αυστραλιας;
7. αυτο που λες οτι επρεπε να τον αφορισει ο δικος του μητροπολιτης δεν ισχυει, διοτι αφοριστηκε για κατι που εκανε σε αλλη μητροπολη. αλλωστε κανεις δεν ανηκει σε μια μητροπολη, αλλα κατ' ουσιαν στην επισκοπη που καθε φορα παρισταταισωματικα. τουτο ειναι θεμα κανονικου δικαιου και θελει πολλη αναλυση, δεν ειναι του παροντος
7.επισης, μια παρακληση: παψε να βλεπεις την αδικια με την ανθρωπινη δικαιοσυνη, αλλα με τη θεια. τοτε θα ηρεμησεις.
8. παψε επισης να αγωνιας για τον Ν.Σ. φαινεται σαν να εχεις ενα "κολλημα" μαζι του. ακομα και αν σε ωφελησε παλιοτερα, να θυμασαι πως απλα ηταν το οργανο του Θεου. ο Χριστος σε ευεργετησε, οχι ο Ν.Σ., οπως και καθε ν.σ. που αργοτερα μπορει να απολεσθει.
καλη χρονια σε σενα και οικογενεια σου.ο Χριστος μαζι σας!
Κ.Ν.
@ Ν.Πανταζη
η απαντηση δεν ειναι για το παρον αλλα για μια προσφατη απαντηση σου σε μενα σε αχυροειδες ιστολογιο - βοθρολογιο, στο οποιο προσωπικα δεν κατεχομαι να απαντησω.
ερχομαι σε σενα: ορθως διαπιστωσες οτι η κουβεντα μας δεν οδηγει πουθενα, διοτι μαλλον υβριζεις παρα διαλεγεσαι. το πνευμα σου δεν ειναι καθολου ειρηνικο και δεν "πατας" καθολου καλα, στο λεω μετα λυπης.
δεν υπαρχει λογος συνεχειας. μονο κανα δυο διευκρινισεις: μη μου λες τι ειναι και τι δεν ειναι δικη μου αρμοδιοτητα, διοτι και συ το ιδιο κανεις. με τι κριτηρια κρινεις; εγω τα εχω καταθεσει γραπτως και τεκμηριωσει προ πολλου. υμεις;;
επισης, μη μου λες πει γεροντων, διοτι ηδη με εχουν κατηγορησει για το ακριβως αντιθετο.
το ύφος του απαδει σε θεολογο. προσεχε το. εισαι επιθετικος και αγενης. εγω δε σου φερθηκα ετσι και γενικα το αποφευγω. και οταν ειμαι καυστικος, προσεχω τι και πώς το λεω.
πολλες φορες διαστρεφεις την ιδια την πραγματικοτητα. λες π.χ. :"Να και ένας ακόμη λόγος Κώστα, που πάλι συστηματικώς λανθάνεις όταν υποστηρίζεις την άρση των αναθεμάτων".ποτε το ειπα εγω αυτο;;
αρκετα ειπα και μαλλον τα πιο πολλα, ισως ολα, θα πεσουν στο κενο.
οποτε ας σιωπησουμε, ικανον εστιν αχρι τουδε.
Κ.Ν.
παροραματα στο 1:29
δεν κατεχομαι= δεν καταδεχομαι
πει γεροντων = περι γεροντων
Κ.Ν.
παροραματων συνεχεια
"το ύφος του απαδει σε θεολογο..." = το υφος σου
και κατι επιπροσθετο: με συγκρινεις με τον πολιο ερωτηματικως αναφορικα με τον αριθμο των πλανεμενων που υποτιθεται εχει επιστρεψει στην ορθοδοξια.
εκτος του οτι οι αριθμοι σε καμια περιπτωση δε συνιστουν ορθοδοξο κριτηριο, μια απλη ερωτηση: τους εχεις μετρησει εσυ;; επιτελους, ο διαλογος των θεολογων ας κρατησει ενα επιπεδο, μια στοιχειωδη σοβαροτητα.
Κ.Ν.
Δημοσίευση σχολίου