Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Ο γερο Παΐσιος, η δαιμονιώδης απόγνωση και ο εκκλησιαστικός νεοακτιβισμός


Δημήτρης Μυταράς, Από το ναϊσκο της Παναγίας της Καταφυγιώτισσας

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Όταν ανέλαβε η απεχθέστερη διακυβέρνηση  της νεότερης ιστορίας μας, το κατάπτυστο εκείνο γιάπικο σχήμα του αίσχους – ο νοών νοείτω – που υπερέβαλε αυτοβούλως, οικεία πρωτοβουλία και ανηκέστω εμπνεύσει κάθε προσδοκία και ονειρωκτική βουλιμία των δανειστών μας και όσων μάς επιβουλεύονται ως έθνος και κρατική οντότητα, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τον αλαζονικό και μωροφιλόδοξο ερασιτεχνισμό της, δείκτη της πολιτικής της αγραμματοσύνης και της συνεπόμενης επικινδυνότητάς της: θέλησε να ξεθεμελιώσει ό,τι έπραξαν οι προγενέστεροι, να τους παραδώσει στην ατιμωτική λήθη, να τους ευτελίσει και εξευτελίσει και τεχνηέντως και ξεδιάντροπα – αρχής γενομένης με την επανονοματοδοσία των υπουργείων και την κατάργηση ενίων εξ αυτών. Το πλέον θλιβερό και τραγικό: η μετά βδελυγμίας σπουδή αφαίρεσης του επιθετικού όρου της εθνότητας, του εθνικού μας αυτοπροσδιορισμού, δείγμα του γεγονότος ότι παραπαίουμε ανάμεσα στο χθες και στο αύριο, στη δύση και στην ανατολή, στον ραγιαδισμό και στη μετανεωτερική αναπροσαρμογή μας. Η πρόσκαιρη ψυχολογική εκτόνωση δια της αναστολής της επιδρομής των αδίστακτων κερδοσκόπων – και πραγματικών κυβερνώντων μας - με την αλλαγή της νεοελληνικής πολιτικής σκούφιας δεν επιλύει το ουσιαστικό πρόβλημα του συγκεντρωτικού ολοκληρωτικού παγκοσμιοποιητικού διοικητικού φιλοσοφείν, ενεργείν (μάλλον εκτελείν) και γίγνεσθαι: η αριθμητική, χρηματιστική και πάντη εικονική λογιστική πραγματικότητα θεράπουσα ισχυρών και συνθλίβουσα έως αναιρετική της εξατομικευμένης και συλλογικής ψυχοσωματικής ανθρώπινης ακεραιότητας.
Η Εκκλησία, δυστυχώς, συνδράμει τη γενικότερη αφασία μας και τον πνευματικό μας ίλιγγο που μας δυσκολεύει να αναπροσανατολιστούμε στις χαώδεις παγκόσμιες ανακατατάξεις και στις μετασεισμικές δονήσεις της αποτυχίας του δυτικού καπιταλισμού να θεραπεύσει τους πόθους και τις ανάγκες του οικουμενικού ανθρώπου. Άλλοι ιεράρχες μας επιδίδονται σε διαδικτυακές παιδιές, άλλοι συγχέουν τον πατριωτικό λόγο με τον εθνικιστικό, έτεροι ακολουθούν επαναστατικούς μονόδρομους φονταμενταλιστικού σεκταρισμού. Ο Χριστός, που ταυτίζεται με την Εκκλησία, χάνεται δια των παπαδοεπισκοπικών αυτών τεχνασμάτων από το κάδρο της ζωής μας και οπισθοχωρεί  στο θολό φόντο με εναπομένουσες πρωταγωνιστικές φιγούρες, υποκλέπτουσες τον ρόλο εκείνου, τις ανθρώπινες κακέκτυπες εκπροσωπήσεις του. Μπροστά στο χάος των κακών και ατυχών χριστολογικών εκδόσεων από ρασοφόρους κατά κύριο λόγο, ο έντρομος άνθρωπος του φοβικού σήμερα νιώθει την απώλεια της μοναδικής άγκυρας ελπίδας: του Χριστού. Οι άμεσες παρενέργειες είναι η ειδησεογραφική ρουτίνα των πληθαινουσών αυτοκτονιών.
Τεράστια η ευθύνη των πολιτικών, ασύλληπτη εκείνη των ιεραρχών και των ψευτοχριστιανών γύρω μας. Oι θεράποντες της ορθόδοξης θεολογίας βαυκαλίζονται  με την αυτοϊκανοποιητική τους αυτοαπομονωτική ακαδημαϊκή περιχαράκωση στη φαντασιακή (εξω)πραγματικότητά τους, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τα αληθινά προβλήματα του σημερινού ανθρώπου και, συνηθέστατα, και με την πληρότητα και ακρίβεια της ίδιας της θεολογίας. Από τη μία ίστανται δυτικομάχοι προσωπολάγνοι, φαντασιοκόποι εκστατικοί εραστές της μανιχαϊστικής διάστασης  φύσης και σωτηρίας - φορείς οι περισσότεροι της τραγικής ειρωνείας  μιας περί του αντιθέτου προσφοράς τους - δέσμιοι της άγονης διελκυστίνδας ευχαριστιοκεντρισμού, περσονοκεντρισμού, αγαποκεντρισμού και δε συμμαζεύεται, δηλούντες απερίφραστα τη χαώδη απόσταση θεωρίας και πράξης. Από την άλλη πετροβολούν οι καθαρεύοντες, οι ‘ατσαλάκωτοι’ ηθικά και δογματικά υπερασπιστές  των Κανόνων και της Παράδοσης από τους οικουμενιστικούς όνυχες (υποστασιασμένους σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είτε εντοπισμένους σε νεφελώδεις νοητικές και φοβικές ιδεοληπτικές παραστάσεις).
Το μυστικό της υπέρβασης όλων των προαναφερθέντων καταθλιπτικών φαινομένων είναι η πίστη στον Χριστό,  η μετάνοια και η πνευματική ανδρεία. Ο γέροντας Σωφρόνιος (+1993) στο βιβλίο του για τον άγιο Σιλουανό τονίζει χαρακτηριστικά: «η πνευματική ανδρεία έγκειται στην ισχυρή ελπίδα στο έλεος του Θεού. Ο ανδρείος ασκητής, κι αν ακόμα πέση στην αμαρτία, κι αν δελεασθή και ξεστρατίση από το σωστό δρόμο, ακόμα κι αν προσκυνήση το δαίμονα, δεν χάνει το θάρρος του, αλλά γεμάτος ελπίδα στρέφεται μετανοιωμένος στο Θεό κι έτσι νικά τους εχθρούς. Η δειλή ψυχή όμως τα χάνει, απελπίζεται και στο τέλος χάνεται». Αν αυτά ισχύουν για την πάλη με τον διάβολο, πόσο περισσότερο εφαρμόζουν στην υπέρβαση της ψυχοοικονομικής κρίσης που διερχόμαστε. Μέσα από τα φάρμακα αυτά της πνευματικής ζωής θεραπεύεται η απιστία και η δειλία, εκφάνσεις του μεγαλύτερου αμαρτήματος του σύγχρονου ανθρώπου: της απόγνωσης. Και αυτή δεν είναι μια απλή αμαρτία, αλλά συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η Χάρη του Πνεύματος λείπει από την ανθρωπότητα, ειδικά σήμερα. Αυτήν πρέπει να ευαγγελίζεται και να κομίζει η Εκκλησία και οι φορείς της. Αντ’ αυτών, διαφημίζεται τελευταία με μια εμμονική υπερβολή ένας φιλανθρωπικός ακτιβισμός μέσω των Μητροπόλεων, κάτι, όμως, που δεν μπορεί να κατασιγάσει την υπερχειλίζουσα απογοήτευση από την κραυγαλέα ελλειμματικότητα του οντολογικού και τελολογικού προσδιορισμού των μελών του εκκλησιαστικού σώματος: της αγιότητας.
Αρχίζουμε, τωόντι, να αισθανόμαστε όλο και περισσότερο την απώλεια των φορέων της. Σε λίγες μέρες (12 Ιουλίου) θα εορτάσουμε (ατύπως, πλην ολοψύχως, oομοψύχως και κανονικώς) τη μνήμη της κοίμησης του θεωμένου αγιορείτη μοναχού Παϊσίου (+1994). Πολλοί  με τον Γέροντα ‘κολλάνε’ στα υπερφυσικά σημεία και στις προρρήσεις του, τις οποίες πολλάκις διαστρέφουν και παρερμηνεύουν. Ο Γέροντας ήταν, όμως, πάνω απ’ όλα ένα αληθινό παλικάρι του Χριστού, ανδρείος, ακαταπόνητος, φιλότιμος, αγωνιστικός. Όποιος διαβάζει τον βίο του και γνωρίζει ολίγα ανεκδοτολογικά περί αυτού εντυπωσιάζεται με την υπερβάλλουσα ανδρεία του, η οποία τον βοήθησε να ξεπεράσει πρώτα απ’ όλα την αποκαρδιωτική περιρρέουσα εκκλησιαστική ατμόσφαιρα στην προσωπική ζωή του. Αλλά ο Γέροντας ήξερε το μυστικό. Ότι δεν επαρκούν οι ανθρώπινες δυνάμεις και έτσι αντλούσε την ελπίδα του από την ανεξάντλητη θεία πηγή. Ό,τι ακριβώς μας λείπει σήμερα. Και όπως έλεγε ο Γέροντας: «όταν τα ’χεις όλα και νιώθεις να σου λείπει κάτι, τότε σου λείπει ο Χριστός». Αυτόν ας βρουν πρώτιστα οι ποιμένες μας και οι πολυποίκιλοι βολεμένοι χριστιανούληδες, ψευδοεπαναστατούντες (π.χ. αντιοικουμενιστές) και μη, ώστε να ευτυχήσουν εν πρώτοις οι ίδιοι, και μετά ας μοιράσουν τον καινό τούτο οίνο να μεθύσει η ανθρωπότητα. Είναι η μόνη λύση στην οιαδήποτε αναπόφευκτα και κυκλικά ερχόμενη κρίση. Οι διανομές θεολογικών φιρμανίων, εθνικιστικών και φονταμενταλιστικών πιστοποιητικών και τροφίμων, αν μη τι άλλο, μπορούν να καλύψουν μονάχα από ψυχοψευδαισθητικές αυτασφάλειες και εγωτικές σκοπιμότητες έως το πολύ καταστολές του συνειδησιακού ελέγχου ενίων και εφήμερες αναστολές του αεί παρόντος κακού– εξαιρούνται οι όντως στις μέρες μας σωτήριες επεμβάσεις της φυσικής προστασίας και αξιοπρέπειας των αληθινά αναγκεμένων και πεινώντων. Αναμιμνησκόμενοι, εδώ, τα λόγια του αββά Ισαάκ του Σύρου  - «μη παραβάλλης ποτέ τους ποιούντας σημεία και τέρατα και παράδοξα θαύματα εις τον κόσμον με τους ησυχάζοντας μετά ορθής γνώσεως. Αγάπησον την αργίαν της ησυχίας μάλλον, παρά το να χορτάσης πεινώντας εις τον κόσμον και να επιστρέψης πολλά έθνη εις θεογνωσίαν » - τα κατανοούμε σήμερα πιο βιωματικά μέσα από την αισθητή απουσία του γερο Παΐσιου απ’ ανάμεσά μας.

Κ.Ν.
Λάρισα
5/7/2012

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο σε πολλά καθηγητά, πόσο μάλλον όταν θίγεις την σημερινή <> θα έλεγα εκκλησία που τείνει να δημιουργηθεί.Ο πατέρας Παίσιος ήταν ένας θαυμαστός άνθρωπος ο οποίος είχε ανακαλύψει την αστείρευτη πηγή ζωής και δύναμης, το Θεό!Είναι τρανταχτό παράδειγμα των ημερών μας πως δεν χρειάζονται περιουσίες,χρυσάφι και εξουσία εγκόσμια για να πλησιάσεις το Θεό και να γίνεις αυτό που λέμε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν Του. Είναι λοιπόν ένας Άγιος στις ψυχές πολλών ατόμων σήμερα άσχετα με το ότι δεν έχει οσιοποιηθεί. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι πίσω από τον αξιολογότατο και ταπεινότατο άνθρωπο Παίσιο μπορούσαμε να δούμε τη χάρη Του Θεού, την οποία πρέπει πρωτίστως να επιζητούμε!
R.B.

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς κ.ανδριόπουλε που βάζετε στην αρχή το επώνυμο του συγγραφέως ώστε να μην μπαίνουμε στον κόπο να σπαταλήσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας να διαβάζουμε εμπαθείς και μη λογικά άρθρα.
Ευχαριστούμε πολύ

Αντωνόπουλος Μανώλης
Λάρισα.

Ανώνυμος είπε...

θα θελα κατ' αρχην να ευχαριστησω τον τελευταιο σχολιαστη που εγραψε επωνυμα. ομως θα θελα να ρωτησω πού εντοπιζεται η εμπαθεια μου. μηπως στις πολιτικες μου παρατηρησεις; καλο θα ηταν να μας το διευκρινισει ο κ. Μανωλης και να μη μεινει μονο στους μετεωρους αφορισμους.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

επισης θα θελα να παρακαλεσω να μου υποδειχθει ενα σημειο μη λογικο.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

επειδη φοβαμαι οτι θα περιμενω εις ματην απο τον συντοπιτη μου να γινει πιο σαφης και ολιγοτερον εμπαθης απο τον γραφοντα, σπευδω πρωτος να διασφησω:
1)ο θεολογος και εν γενει ο χριστιανος εχει την ελευθερια και την ανεση να φτυνει και δεξια και αριστερα, ενω οι δεχομενοι τας ριπας του το κανουν συνηθως προς τα πανω με το γνωστο νευτωνειο αποτελεσμα.
2)δεν πρεπει να κατηγορουμε καποιον για εμπαθεια αφ' ης στιγμης κρινουμε και διαβαζουμε με τον ιδιο και χειροτερο τροπο, ειδικα δε με κομματικες διοπτρες. τι εμπαθεστερον και προκαταληπτικοτερον αραγε απο την απορριψη καποιου πριν καν αναγνωσεις τις θεσεις του;
3) χαιρομαι που διαταρασσεται η εφησυχαστικη λογικοτητα μερικων μεσα απο τα 'παραλογα' γραπτα θεολογων. ο κλονισμος της λογικοφανους μας αυτασφαλισης ουτως ή αλλως ερχεται μεσα απο τα τρεχοντα γεγονοτα.
4) κριμα, φιλε, που απερριψες a priori το κειμενο, διοτι θα μαθαινες δυο τρια πραγματακια για το γερο Παισιο, τον π. Σωφρονιο και τον αββα Ισσακ. εκτος αν νομιζεις οτι τα ξερεις φυσικα.
5) ελπιζω παρα τα προγεγραμμενα πως ο συμπολιτης μου θα τιμησει το θαρρος της πρωτης του υπογραφης με περαιτερω διευκρινισεις,
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Τω όντι χριστιανικότατο και ευαγγελικότατο το "φτύσιμο" κατά τον πολυγραφότατο μας..Προσωπικά η μόνη περίπτωση "φτυσίματος" που γνωρίζω από την Αγία Γραφή είναι η δημιουργία του πηλού από τον Χριστό κατά την θεραπεία του τυφλού.Ίσως ο πολυγραφότατος αντιτείνει οτι τα διαρκή φτυσίματα που εκτοξεύει επί δικαίων και αδίκων έχουν θεραπευτική στόχευση,ωστόσο ο δογματικός,αυτάρεσκος και ολοκληρωτικός τόνος των γραπτών του δεν προιδεάζει για κάτι τέτοιο..

Ανώνυμος είπε...

να σου θυμησω, αγαπητε, πως περα απο τους εμπτυσμους ως παραδοσιακη τακτικη του νεοελληνα ασυνδετη με την εμπαθεια και την κακια αλλα δηλωτικη ανδρειας αποστροφης στο κακο - οπως μαρτυρει η καθημερινοτητα και η ιστορικη προσφατη παραδοση μας, π.χ. οι αγωνιστες του 21 - καλο θα ηταν να θυμηθεις και τους εμπτυσμους κατα τους εξορκισμους της βαπτισης, σιγουρα θα εχεις παρευρεθει σε μια τουλαχιστον. μετα απο αυτη τη λεπτομερεια περναω στα κοσμητικα σου επιθετα: ''δογματικός,αυτάρεσκος και ολοκληρωτικός''. σε ευχαριστω για την ολοκληρωτικη σου αυτη τοποθετηση και το δογματικο σου αφοριστικο σου κακοχαρακτηρισμο σου. κατι πιο συγκεκριμενο εχεις να πεις αραγε;
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ αρθρογράφε,

Νομίζω πως διαβάσατε εσφαλμένα το σχόλιο του κ. Μανώλη, ίσως λόγω έλλειψης σημείων στίξης, και παρεξηγήσατε τα όσα γράφει.

"εμπαθείς και μη" είναι οι αναγνώστες.

"λογικά" είναι τα όσα γράφετε.

Απλός τις αναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστω, φιλε μου, μα δε νομιζω να κανω λαθος. αν το διαβασεις οπως το εννοεις, δε βγαινει νοημα. ποτε δε θα αυτοχαρακτηριζοταν εμπαθης ο ιδιος ουτε θα ενοχλειτο με ενα λογικο αρθρο. δε νομιζεις; οπως και να εχει, δε θα κανουμε τωρα την ερμηνεια των πυθικων χχρησμων του κυρ Μανωλη. αν θελει, μπορει να μας τα ξαναεξηγησει. ιδου η ροδος...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς το ίδιο ήθελα να πω... βλέπω Νούσης και πάω παρακάτω...

Κολλήματα, ναρκισσιστικό γράψιμο, υπονοούμενα και κριτική αλαζονεία

Ανώνυμος είπε...

με θαυμασμο παρακολουθω τους προλαλησαντες. να πω πρωτα στον αγαπητο φιλο που θεωρει οτι ισως παρερμηνευσα τη γραφη του Μανωλη, πως μαλλον δεν εκανα λαθος, διοτι αν το διαβασουμε με τη δικη του εκδοχη δε βγαινει λογικο νοημα. δεν υπαρχει λογος αλλωστε να αναλυομεθα σε ερμηνειες των πυθικων χρησμων εκαστου που αποφευγει τη στιξη. ας μπει στον κοπο να μας τα διασαφησει ο ιδιος...
"Κολλήματα, ναρκισσιστικό γράψιμο, υπονοούμενα και κριτική αλαζονεία": αυτα μου καταμαρτυρει ο τελευταιος ανωνυμος. αντιπαρερχομαι τις βολες κατα του ηθους. εκει που θα θελα να σταθω ειναι τα κολληματα και τα υπονοουμενα. θα ηθελα πραγματικα να μου πει τι εννοει, για να διορθωθω. εστω απο ενα παραδειγμα. δεν ειναι κακο η συζητηση, ειδικα οταν διαπιστωνεται πως τα κολληματα και τα υπονοούμενα προέρχονται απο τα δικα μας προκαταληπτικα συνδρομα κατα τη διαδικασια της αναγνωσης. και δεν ειναι κακο να σπανε μεσα μας απο την αντιθετη γνωμη. αλιμονο αν ο θεολογικος λογος χαϊδευε αυτια και πολιτικες πεποιθησεις, εξ ορισμου θα ηταν αστοχος και εφαμαρτος.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ηταν σχεδον σιγουρο πως δεν υπηρχε περιπτωση να ειπωθει κατι συγκεκριμενο πανω στα καταγγεκθεντα προς εμε. ειναι η συνηθης τακτικη της εμεσεως χολης και ξεβρασματος εμπαθειας ανευ λογου και αιτιας. το θεμα δεν ειναι εκει ομως. ειναι κυριως στο γεγονος οτι αυτα τα συναντας σε χριστιανοτραφεντες κατα το πλειστον. θα τους θυμησω μονο πως η αγαπη ειναι το διακριτικο των χριστιανων, οχι η οιαδηποτε εμπαθεια. η δικη μου πιθανη εμπαθεια εστιαζεται σε γεγονοτα και συμπεριφορες, οχι σε προσωπα. ο ανθρωπος ειναι παντα το θυμα του διαβολου και ως ασθενης αντιμετωπιζεται με συμπαθεια παντα. αναφορικα τωρα με την οχληση ενιων με τα γραφομενα μου θα πω μοναχα πως δε θα σταματησω να εκφερω θεολογικο λογο, με τις οποιες προσωπικες ατελειες και αδυναμιες, σε μερες που υπαρχει σχετικη ανομβρια ή και οξινη εκφορα του. πασα καλοπιστος κριτικη δεκτη, πασα κακοβουλη και συνθηματολογικη, απορριπτεα και περιφρονητεα.
Κ.Ν.

Related Posts with Thumbnails