Τέρμα στην σιωπή για την κατεχόμενη Μονή Εσφιγμένου

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Θα ακουστεί …ανίερη η σύγκριση, αλλά δεν είναι και τόσο… 

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και 50 χρόνια από το αντάρτικο και την κατάληψη της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. 

Τα ψηφίσματα υπέρ της Κύπρου και εναντίον της Τουρκίας στους διεθνείς οργανισμούς, ως η άμμος της θαλάσσης. 

Οι δικαστικές αποφάσεις εναντίον των καταληψιών της Μονής Εσφιγμένου και υπέρ της κανονικής Αδελφότητος υπό τον Ηγούμενο Βαρθολομαίο, δεκάδες. 

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση καμία από τις δίκαιες αποφάσεις δεν βρίσκει εφαρμογή. 

Στην περίπτωση της Κύπρου το ζήτημα είναι σίγουρα διεθνές, οπότε ισχύουν άλλα δεδομένα. 

Στην περίπτωση της Μονής Εσφιγμένου γιατί δεν μπορεί να εφαρμοστεί η νομοθεσία του Ελληνικού Κράτους; Οι καταληψίες της Εσφιγμένου αποτελούν, πλέον, κράτος εν κράτει. Το έχουμε καταλάβει αυτό; Είναι απολύτως ανεξέλεγκτοι τόσο από εκκλησιαστικής πλευράς όσο και από πλευράς της Ελληνικής Πολιτείας. 

Ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης Κ. Βελόπουλος μίλησε πρόσφατα στο Κοινοβούλιο για μια «ανίερη» συναλλαγή που ο ίδιος φαντάζεται ότι συμβαίνει: Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο «την κεφαλή επί πίνακι» του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, με αντάλλαγμα την «εκκαθάριση» της Μονής Εσφιγμένου από τους καταληψίες. Με άλλα λόγια ο πρωθυπουργός της χώρας ζητάει από τον Πατριάρχη κάτι «προσωπικό» και θα του το ξεπληρώσει με την εφαρμογή του νόμου (sic)!!! 

Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, διότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης ούτε εκβιάζει ούτε εκβιάζεται. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την εφαρμογή του νόμου! 

Ο Βελόπουλος – όπως παλιότερα η «Χρυσή Αυγή» – δηλώνει ότι θα «προασπίσει», προτάσσοντας το …στηθος του, τους καταληψίες της Μονής Εσφιγμένου. Για να συνεχιστεί η εκκλησιολογική εκτροπή και η ανομία άλλα 50 χρόνια. 

Πρέπει οι εκκλησιαστικοί (κληρικοί, θεολόγοι και λαός) να συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι δεν ταιριάζει η σιωπή στο ζήτημα της Εσφιγμένου. Το μοναστήρι δεν είναι τσιφλίκι των καταληψιών που δεν το παραδίδουν στην κανονική αδελφότητα, επειδή έτσι θέλουν. Οι καταληψίες της Εσφιγμένου έχουν επιλέξει τον δικό τους δρόμο. Να τον ακολουθήσουν εκτός Αγίου Όρους. Δεν τους ανήκει τίποτα απολύτως. Είναι στυγνοί καταχραστές της ιστορίας της Μονής Εσφιγμένου, αλλά και επικίνδυνοι εκμεταλλευτές μιας νοσηρής θρησκευτικότητας, την οποία οι ίδιοι διαφημίζουν ως φλάμπουρο «παραδοσιακότητας». 

Ούτε η Εκκλησία ούτε η Πολιτεία πρέπει να είναι ακόμα όμηροι – μετά από 50 χρόνια! – των καταληψιών της Εσφιγμένου. 

Πολλοί από τους εκκλησιαστικούς επιλέγουν να μην εκφραστούν με το επιχείρημα «να μη ρίξουμε λάδι στη φωτιά». Ναι, αλλά αυτή η φωτιά καίει 50 χρόνια τώρα και η ζημιά είναι ανυπολόγιστη πλέον, σε πολλά επίπεδα. 

Λέμε, λοιπόν, όχι στην σιωπή που με τον τρόπο τους έχουν επιβάλει στην Εκκλησία οι καταληψίες και σχισματικοί της Εσφιγμένου. Πρέπει να τελειώνει, επιτέλους, αυτή η ιστορία. Και κατά την άποψή μου είναι μια υπόθεση που Εκκλησία πρέπει, πρωτίστως, να πάρει στα χέρια της.