Τάσης Χριστογιαννόπουλος – ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ
Μουσική: Χρυσόστομος Σταμούλης
Στίχοι: Παναγιώτης Θωμά
Από το άλμπουμ «ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΦΚΑ»
Παίζουν οι μουσικοί:
Βασίλης Βαρβαρέσος (πιάνο)
Δήμος Γκουνταρούλης (βιολοντσέλο)
Διεύθυνση παραγωγής: Χρυσόστομος Σταμούλης.
ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ
Γιοζεφίνε, Γιοζεφίνε
Το τραγούδι σου ποθώ
Σαν λυγίζεις το λαιμό σου
Και ξοδεύεις το λυγμό σου
Στη φωνή σου αναρριγώ
Γιοζεφίνε, Γιοζεφίνε
Μην παραπονιέσαι πια
Είσαι η μόνη σωτηρία
Mες την τόση απελπισία
Μες τη μαύρη λησμονιά
Γιοζεφίνε, Γιοζεφίνε
Την ανημποριά μας δες
Μοιάζει τόσο στη δική σου
Την αδύναμη φωνή σου
Που ζεσταίνει τις καρδιές.
Στην ανάπαυλα απ’ τη μάχη
Τον αιώνιο σκοτωμό
Η φωνή σου είναι καράβι
Για έναν κόσμο πιό καλό.
Γιοζεφίνε Γιοζεφίνε
Οι στίχοι του τραγουδιού είναι εμπνευσμένοι από το διήγημα του Φραντς Κάφκα, "Γιοζεφίνε η αοιδός", το οποίο κυκλοφόρησε το 1923.
Η ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ, ανήκει στον σουρεαλιστικό και συμβολιστικό κόσμο του Κάφκα και αποτελεί τη μούσα του, ίσως και τον ίδιο του τον καλλιτεχνικό -και όχι μόνον-, εαυτό, που παλεύει απέναντι στον εχθρικό κόσμο, όντας ο ίδιος μέλος μιας περιθωριοποιημένης μειοψηψίας. "Λαό των ποντικών", την ονομάζει ο εναλλακτικός τίτλος του αφηγήματος. Έναν κόσμο σκληρό, αδίστακτο, που αδυνατεί να καταλάβει τη φύση της τέχνης και του καλλιτέχνη. Βασικός σκοπός αυτού του λαού η μηχανική αναπαραγωγή του είδους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και είναι αυτός ο κόσμος της ισοπέδωσης και της βίαιης κατάργησης της ετερότητας, που εξουθενώνει την εύθραστη αοιδό, τη ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ με την ισχνή φωνή, που δεν είναι σίγουρο αν τραγουδάει ή αν απλά σφυρίζει, και την οδηγεί στη φυσική της εξόντωση, τον θάνατο. Αλλά η φωνή της είναι αυτή που κατορθώνει να ενώνει τους απελπισμένους, πέρα από την όποια καλλιφωνία που θα την έδενε με τον καλλιτεχνικό κανόνα. Κι αυτό είναι ίσως μια ανομολόγητη ευχή του Κάφκα για τον ίδιο και το έργο του, το έργο εν τέλει κάθε σεμνού μα παθιασμένου καλλιτέχνη που διεκδικεί δειλά μια ουσιαστική φωνή στον κόσμο του κυνισμού και της απόρριψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου