Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Πριν εφτά χρόνια (Μάϊος 2008) είχα τοποθετηθεί με σαφήνεια στο θέμα:
«Δηλώνω χωρίς περιστροφές ότι είμαι εναντίον της περιαγωγής των ιερών λειψάνων, των αγίων εικόνων και άλλων κειμηλίων της πίστεώς μας.
Τα ιερά λείψανα πρέπει να μένουν στη θέση τους, δηλ. στο ναό ή την μονή όπου φυλάσσονται, και οι πιστοί να εκδηλώνουν την ευλάβειά τους κάνοντας την "θυσία" να πηγαίνουν προς προσκύνησίν των στους τόπους τους.
Φυσικά στην ιστορία εξήλθον της μονής ή του ναού των λείψανα αγίων για λόγους όλως εκτάκτους, δηλ. σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, πυρ, κ.ο.κ. Στις περιπτώσεις αυτές είναι δικαιολογημένη αν μη και επιβεβλημένη η έξοδός τους.
Στις μέρες μας όμως παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο να περιάγωνται τα ιερά και τα όσια ένθεν κακείθεν χωρίς σοβαρή αιτία κι αφορμή, απλώς για λόγους - φευ! - "δημοσίων σχέσεων" ή οικονομικούς. Είναι αδιανόητη, επίσης, η λογική κάποιων: "Να φέρουμε ένα λείψανο, να έρθει κόσμος, να βγάλουμε λεφτά και να κάνουμε έργα στην εκκλησία για την αποπεράτωσή της". Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Νομίζω ότι το θέμα της μεταφοράς των ιερών λειψάνων θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την Διοικούσα Εκκλησία, γιατί πέρα από την έκπτωση στο φολκλόρ και το "εμπόριο", άπτεται της καθόλου ορθοδόξου πνευματικότητος.»
Από τότε μέχρι τώρα το φαινόμενο έχει γιγαντωθεί! Μια ματιά στα πρακτορεία εκκλησιαστικών ειδήσεων αρκεί για να καταλάβει ο καθείς την έκταση του φαινομένου. Τώρα έχουν προστεθεί και άλλες επινοήσεις, όπως η υποδοχή αντιγράφων θαυματουργών ή ιστορικών εικόνων, προσκύνηση «σετ» λειψάνων, δηλ. πέντε αγίων κ.ο.κ.
Πρόκειται για ζήτημα που συζητείται ευρύτατα, σε κατ' ιδίαν συναντήσεις, και οι προβληματισμοί όλων μας πρέπει να τεθούν στην κοινή τράπεζα. Γιατί η μεταφορά και χρησιμοποίηση των ιερών λειψάνων κατά το δοκούν συνιστούν φοβερή εκκοσμίκευση! Άλλαις λέξεσιν τέτοιες πρακτικές δεν καλύπτουν την μεταφυσική αναγκαιότητα της ύπαρξης, δεν οδηγούν στην εκ νέου ανακάλυψη της απoλεσθείσας πνευματικότητας, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια μια "μαγική" εκδοχή της Εκκλησίας, που συνιστά αλλοτρίωση. Και - φευ! - φαίνεται να αναγκάζεται η Διοικούσα Εκκλησία να υιοθετήσει στοιχεία οθνεία για να μη χάσει τα προνόμια της "επικρατούσας θρησκείας".
Θα έπρεπε να μας προβληματίσει το γεγονός ότι τα άφθαρτα λείψανα των Αγίων της Επτανήσου ή η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου είναι αδύνατον να μετακινηθούν οπουδήποτε εκτός του νησιού όπου φυλάσσονται.
Θα έπρεπε να μας προβληματίσει το γεγονός ότι τα άφθαρτα λείψανα των Αγίων της Επτανήσου ή η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου είναι αδύνατον να μετακινηθούν οπουδήποτε εκτός του νησιού όπου φυλάσσονται.
Η περίπτωση των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, που βρίσκονται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, είναι αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, αφού για πρώτη φορά η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παραχωρεί για ένα διάστημα ιερό λείψανο στην Εκκλησία της Ελλάδος. Είναι και συγκινητική η προσέλευση των πιστών που σπεύδουν να προσκυνήσουν τα λείψανα της μεγαλομάρτυρος.
Όμως σε κάθε περίπτωση απαιτείται η αρετή της διακρίσεως, γιατί δεν πρέπει να γινόμαστε εμείς οι πιστοί αιτία χλευασμού των ιερών λειψάνων, καθώς ζούμε πια στην μετανεωτερική εποχή και η Εκκλησία απευθύνεται σ’ έναν κόσμο που ζει με άλλες αντιλήψεις και σε άλλους ρυθμούς και η προσκύνηση των λειψάνων δεν πρέπει να φαντάζει σαν κάτι το μαγικό.
Γιατί αλλιώς, στην όποια αμφισβήτηση, επιστρατεύονται φτηνά επίθετα του στυλ «αγιομάχοι», που δεν έχουν νόημα στις μέρες μας. Για τους νοήμονες φυσικά…
4 σχόλια:
Σας μεταφέρω απόσπασμα από την ομιλία του Μητροπολίτου Κορωνείας κ Παντελεήμονος (Καθρεπτίδη) κατά την θεία λειτουργία στο Ναό της Αγ. Βαρβάρας Αττικής με την ευκαιρία της μεταφοράς και έκθεσης προς προσκύνηση των ιερών λειψάνων της. Τα κύρια σημεία της ομιλίας δημοσιεύτηκαν στο πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων romfea.gr απ' όπου και σταχυολογώ τα εξής:
"Τα Λείψανα των Αγίων τα τιμάμε γιατί; Μήπως πρόκειται για ένα είδος ειδωλολατρίας; Κατηγορηματικά όχι!
Διακηρύττουμε ότι στον Ανθρωπο αυτόν, όσο ζούσε, κατοίκησε η Χάρη του Αγ. Πνεύματος, που εχαρίτωσε την ψυχή και το σώμα του.
Επομένως αφού αυτό το σώμα εν ζωή ηταν χαριτωμένο και χαριτοφόρο, θα λέγαμε, και χαριτόβρυτο γατί να μη παραμένει και μετά θάνατον;
Το εγκατέλειψε η Χάρις; Τιμώντας, λοιπόν, τα Λείψανα των Αγίων δεν τα λατρεύουμε αυτά καθ ' εαυτά, αλλά ζητάμε τις πρεσβείες του τιμωμένου Αγίου και λατρεύουμε το Αγ. Πνεύμα, που καθιστά τα Ι. Λείψανα χαριτόβρυτα.
Βέβαια η Χάρις του Αγ. Πνεύματος δεν περιορίζεται, δεν δεσμεύεται και δεν φυλακίζεται, δεν "αποθηκεύεται" πουθενά.
Όμως ''όπου θέλει πνεί'' και, διά των αισθητών που Εκείνο επιλέγει, χαρίζεται. Και επειδή εν Χριστώ "εδοξάσθη η φύσις ημών και προς αφθαρσίαν μετεστοιχειώθη" (Ι. Δαμασκηνός), πιστεύουμε ότι σ' αυτά τα αίσθητά, μέσω των οποίων χαρίζεται το Πνεύμα, κατατάσσονται και τα Ι. Λείψανα.
Γι' αυτό και κάθε κατάχρηση ή εμπορευματοποίηση των Ι. Λειψάνων αποτελεί ιεροσυλία και βεβήλωση.
Τα Τίμια Λείψανα δεν είναι δυνατόν να γίνονται αντικείμενα εκμεταλλεύσεως. Αποτελούν για την Εκκλησία "θησαυρόν άσυλον και όλβον πολυτελή", γι' αυτό και οι πιστοί σπεύδουν αθρόως να τα προσκυνήσουν."
Θα συμφωνήσω με τις θέσεις σας στο άρθρο αυτό και με την διαπίστωσή σας, ότι η προσκύνηση των λειψάνων δεν πρέπει να φαντάζει σαν κάτι το μαγικό.
Δυστυχώς όμως και από προσωπική εμπειρία, φαντάζει ως κάτι το μαγικό και μάλιστα η τιμή στην αγία Βαρβάρα τίθεται υπεράνω της τιμής και στον ίδιο το Χριστό:
Την Τρίτη, πριν την απόδοση του Πάσχα αποφάσισα να μεταβώ για προσκύνημα στην αγία Βαρβάρα. Έφθασα, όταν είχε ξεκινήσει η θ. λειτουργία και κάθισα στην τεράστια ουρά, που είχε σχηματισθεί έξω από τον Ναό. Η θ. λειτουργία προχωρούσε και όταν έφθασε στο κοινωνικό, αποφάσισα να μεταβώ εντός του Ναού, για να κοινωνήσω. Κανείς άλλος δεν μετακινήθηκε! Βγήκα από την ουρά, πλησίασα την είσοδο, διατύπωσα το αίτημά μου στον ιερέα, που τηρούσε την τάξη και με άφησε να μπω μέσα. Κοινώνησα, μαζί με ελάχιστους πιστούς. Κατόπιν προσκύνησα τα λείψανα της αγίας και με το τέλος της λειτουργίας βγήκα έξω και είδα, ότι η ουρά ήταν μεγαλύτερη.
Το ότι δεν έφυγε κανείς άλλος από την ουρά με έβαλα σε σκέψεις:
Άραγε, εγώ ήμουν μόνο αμαρτωλή και ζήτησα την θ. κοινωνία "εις άφεσιν αμαρτιών".
Άραγε, μόνον εγώ γνώριζα, ότι ο ιερέας με το "μετα φόβου....." κράταγε τον ίδιο το Χριστό;
Άραγε, το ότι δεν κινήθηκε κανείς, ίσως να οφείλετο σε επιτίμιο από τον πνευματικό;
Άραγε, μήπως η αγία Βαρβάρα τελικά είναι πάνω από το Χριστό, πράγμα που αγνοούσα;
Ή μήπως τελικά άπαντες υποκλεινόμεθα έμπροσθεν του μαγικού, για την σωτηρία του υλικού μας μέρους, αλλά δεν ενδιαφερόμεθα καθόλου για την σωτηρία του πνευματικού μας μέρους;
ΕΚ
"Κληρικός, σούπερ σταρ, προσκαλείται σε ιερές πανηγύρεις, όπου ευχαρίστως πηγαίνει κομίζοντας τεμάχιο Τιμίου Ξύλου και ιερά λείψανα. Με το τεμάχιο Τιμίου Ξύλου τελεί την ακολουθία του Αγιασμού και εν συνεχεία διαβάζει τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου!!! Στο τέλος, περιγράφει στους εκστασιασμένους παρευρισκομένους τα παθήματά του από τον πόλεμο που διεξάγει με τις σκοτεινές πνευματικές δυνάμεις...
Η πληροφορία ότι στα «μαγαζάκια», τα οποία στήνει εκτός του πανηγυρίζοντος Ναού, πωλείται και η ταινία «ο Εξορκιστής», ελέγχεται ως ανακριβής!"
Αυτούσια αντιγραφή σχολίου στο facebook του Σεβ.Μητροπολίτη Χόνγκ-Κονγκ κ.Νεκταρίου στις 23-5-2015.
Πολλά τα έτη Σου Σεβασμιώτατε!
"πηγαίνει κομίζοντας τεμάχιο Τιμίου Ξύλου".
Για να κομίζει τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, θα πρέπει να υπάρχει Τίμιο Ξύλο και αν με αυτό υπονοούμε τον Σταυρό του Κυρίου:
Αλλά Σταυρός του Κυρίου επί της γης δεν υπάρχει. Αυτό το βεβαιώνουν τρεις μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας: Ιω. Χρυσόστομος, Κύριλλος Ιεροσολύμων, Εφραίμ ο Σύρος. Αντίθετα, ένας Πατέρας βεβαιώνει, ότι υπάρχει: ο Μεδιολάνων Αμβρόσιος. Εμάς, επειδή έτσι μας βολεύει, προτιμούμε τη γνώμη του ενός.
Οι τρεις Πατέρες λένε, ότι ο Χριστός με την Ανάληψή του, πήρε το Σταυρό μαζί του και με αυτόν θα επιστρέψει κατά την β΄ παρουσία.
Αλλά και κανένας Πατέρας της Εκκλησίας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιω. Χρυσόστομος, Κύριλλος Ιεροσολύμων, Μάξιμος ομολογητής, Εφραίμ Σύρος, Ιω. Δαμασκηνός, Γρ. Παλαμάς, κ.ά.) δεν αναφέρει εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την αγία Ελένη, ακόμη και οι βιογράφοι της εποχής, Ευσέβιος Καισαρείας (προσωπικός βιογράφος), Σωζωμενός, Σωκράτης. Ένας και πάλι αναφέρει την εύρεση, ο Αμβρόσιος.
Οι βιογράφοι λένε, ότι όταν η αγία Ελένη, το 335, σε ηλικία 84 ετών επισκέφθηκε τα Ιεροσόλυμα, ήδη είχε βρεθεί σε ανασκαφές, τεμάχιο ξύλου, "που ενομίσθη, ότι προέρχεται από το Σταυρό του Κυρίου".
Να υπενθυμίσουμε δε το γραφέν υπό του Ιω. Δαμασκηνού, ότι "τεμάχιον του Σταυρού (μετά την διάλυσίν του), ου προσκυνήται", διότι έτσι προσκυνείται η ύλη και αυτό αποτελεί ειδωλολατρία, αλλά ολόκληρος ο τύπος του Σταυρού (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως).
Καθώς καταλαβαίνουμε δε, όλα στραβά, τίποτε σωστό.
ΕΚ
Δημοσίευση σχολίου