Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Πάπας και Πατριάρχης: Μια ξεχωριστή επίσκεψη


Ο λευκός καπνός της Καπέλα Σιξτίνα σήμανε την εκλογή του outsider κι εξέπληξε πολλούς. Σύντομα, μια ροή πληροφοριών ανέλαβε να καλύψει το κενό γνώσης με την πληθώρα της σύγχυσης. Αναμφίβολα, κάποια ερωτήματα χρήζουν μεγαλύτερης έρευνας και διακρίβωσης μέσα στις πραγματικές συνθήκες και όχι στη σφαίρα ενός φανταστικού παραδείσιου «λούνα παρκ», το οποίο ενδέχεται να έχει κανείς στον νου του ως ιδανική κοινωνία. 
Δεν θέλω να ελαφρύνω το βάρος της στάσης του νέου πάπα προς το δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Βιντέλα, και ακολούθως των Βιόλα, Γκαλτιέρι και Μπινιόνε, κάθε άλλο. Ούτε θα υπενθυμίσω ανάλογες στάσεις πλείστων όσων εκκλησιαστικών ηγετών σε απάνθρωπα καθεστώτα. Αλλά θα επισημάνω πως ένας νεοεκλεγείς πάπας δεν θα κριθεί ιστορικά τόσο από το παρελθόν του, όσο από την πορεία του στο εξής. 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για πρώτη φορά ανέρχεται στον παπικό θρόνο υποψήφιος από τη Λατινική Αμερική, που σε κάθε περίπτωση έχει πείρα της φτώχειας και της δυστυχίας. Ακόμα και αν ο ίδιος δεν είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το ενδιαφέρον του για ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. 
Είναι ένας Ιταλός πάπας, έπειτα από πολλά χρόνια επίσης. Είναι ο πρώτος Ιησουίτης στον θρόνο της Ρώμης. Είναι αρκετά νέος και θα βάλει τη σφραγίδα του στα πράγματα, όσο και αν το περιβάλλον αντισταθεί σε νεωτερισμούς. 
Τα πρώτα δείγματα της συμπεριφοράς του είναι ενθαρρυντικά. Καταρχάς, η επιλογή του ονόματος Φραγκίσκου, που παραπέμπει ευθέως στον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, τον επονομαζόμενο και Φτωχούλη για την εθελούσια φτώχεια του. Ο άγιος Φραγκίσκος είναι ένας από τους μεγαλύτερους καθολικούς αγίους, πολύ αγαπημένος και στα καθ’ ημάς, χάρη στον βίο και τη γενικότερη πολιτεία του. Την προσωπικότητά του ανέδειξε η μοναδική πένα του Νίκου Καζαντζάκη, στη μυθιστορηματική βιογραφία «Ο Φτωχούλης του Θεού». 
Φραγκίσκος είναι εξάλλου και ο ιδρυτής του τάγματος των Ιησουιτών και άμεσος μαθητής του Ιγνατίου Λογιόλα, Φράνσις Ξαβιέ της Ναβάρ, γνωστός για το τεράστιο ιεραποστολικό του έργο στη Μέση και την Απω Ανατολή, γενικότερα στην Ασία. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το μέγεθος του έργου των Ιησουιτών, την ευρυμάθεια και τη διπλωματική δεξιότητα των μελών του τάγματος. Αν υπάρχουν και κάποιες σκοτεινές σελίδες στην παλαιότερη ιστορία τους, όπου η διπλωματία γίνεται μηχανορραφία, σήμερα η συνεισφορά τους είναι εξόχως θετική για τη ρωμαιοκαθολική θεολογία. Μακάρι ο νέος πάπας να συνδυάσει το ανοιχτό πνεύμα των Ιησουιτών με το πάντα φιλάλληλο πνεύμα των Φραγκισκανών. 
Ο Φραγκίσκος Α' έχει ήδη διακριθεί για τη φροντίδα του προς τους φτωχούς. Προσηνής και απλός στη συμπεριφορά του, αντί να πλύνει τα πόδια κληρικών του, όπως είθισται, προτίμησε στην τελετή του Νιπτήρος να πλύνει τα πόδια 12 φορέων του HIV, κίνηση με υψηλή συμβολική αξία. Στην πρώτη ομιλία του μίλησε για τη λογική του σταυρού που διακρίνει τον χριστιανό. Επέμεινε ότι ακόμα και τα εκκλησιαστικά αξιώματα όλων των βαθμίδων δεν έχουν παρά κοσμικό χαρακτήρα αν κάποιος δεν πορεύεται ως μαθητής του Χριστού, αίροντας τον σταυρό του. Σημαντικότατο είναι ότι μίλησε για τη σημασία του Αγίου Πνεύματος, κάτι που φέρνει πιο κοντά τη θεολογία της αγίας Εδρας προς την ανατολική Ορθόδοξη θεολογία. 
Πέρα από πνευματικά ή θεολογικά ζητήματα, η επίδραση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας μπορεί να είναι τεράστια και στο σχεδιασμό της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ισως η χώρα μας ειδικότερα έχει να κερδίσει από μια αλλαγή στάσης του Βατικανού περισσότερα από όσα φαντάζεται. 
Για τον λόγο αυτό είναι πολύ σημαντική η παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στην ενθρόνιση του επισκόπου Ρώμης Φραγκίσκου Α’. Για πρώτη φορά μετά το σχίσμα του 1054 παρίσταται σε μια τέτοια ευκαιρία ορθόδοξος Πατριάρχης. Η σημασία της παρουσίας του δεν άπτεται μόνο πολύ σημαντικών θεολογικών ζητημάτων και εξελίξεων, που αρνούνται να τα δουν όσοι θεωρούν απαρασάλευτη την Ιστορία, όσοι την εκλαμβάνουν ως έναν μαγικό χώρο του παραμυθιού, έναν χώρο μετεωρισμού στην αοριστία και όχι, θεολογικά ιδωμένο, έναν δυναμικό χώρο σάρκωσης του Χριστού. 
Η παρουσία του άπτεται των καθοριστικών πολιτικών ζητημάτων που σχετίζονται με τη σύνδεσή μας με τον ευρωπαϊκό νότο και την από κοινού αντιμετώπιση ζητημάτων της οικονομικής κρίσης, έναντι μιας στείρας πολιτικής άγριας λιτότητας, που επιβάλλεται κυρίως από τον ευρωπαϊκό Βορρά. Θα μπορούσε να είναι αιχμή του δόρατος μιας διπλωματίας, που φοβούμαστε ότι δεν έχει καν σχεδιαστεί. 
Καθώς η επιστροφή ενός Ιταλού στην έδρα του Βατικανού, ενός ανθρώπου με ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα φτώχειας, μπορεί να συμβάλει σε μια κάποια αλλαγή πλεύσης στην ευρωπαϊκή πολιτική, πριν ενδεχομένως να είναι πάρα πολύ αργά για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πρέπει και εμείς να δημιουργήσουμε τις συμμαχίες μας στο Νότο. Οχι να μείνουμε σε ένα περιθώριο μιας Ανατολής που στη βάση αταβιστικών χαρακτηριστικών ενός ευρωπαϊκού σχεδιασμού οφείλει να τιμωρηθεί και μόνον. Η αμυντική περιχαράκωση δεν υπηρετεί την υπόθεσή μας σε αυτή τη φάση, αντίθετα το διπλωματικό άνοιγμα την υπηρετεί. Και υπ’ αυτή την άποψη η επίσκεψη Βαρθολομαίου στη Ρώμη μπορεί να σημάνει περισσότερα για τον ελληνισμό από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευρωπαικος νοτος και ευρωπαικος βορρας υπαρχουν . Αλλα στο ποδοσφαιρο . Και απο το 1995 που μπορουν οι συλλογοι να εχουν οσους κοινοτικους θελουν μονο σε επιπεδο εθνικων ομαδων . Αντε υπαρχει καπως και σε συμπεριφορες . Αλλα οχι τοσο οσο νομιζουν καποιοι . Στην πολιτικη υπαρχει Δυση με ΝΑΤΟ και ΕΕ και αντιπαλο δεος η Ρωσσια . Σε εμας η επιλογη ειναι αυτοματη λογω γεωγραφιας . Δυση . Εχουμε θαλλασα . Αλλα αυτο δεν μας κανει συμπαθεστερους στο Βατικανο . Πιστευω οτι τελικα το Βατικανο που καταλαβαινει μονο απο πραγματικη ισχυ θα διαπραγματευτει σε εκκλησιαστικο επιπεδο με την μονη ισχυρη ορθοδοξη εκκλησια . Τη Ρωσσικη . Ο Παπας οσες υπερεξουσιες και να εχει μιαβιτρινα ειναι . Και καλος να ειναι ο μηχανισμος κυβερνα . Οσο πιο υποχωρητικη ειναι η ελληνοφωνη ορθοδοξια απεναντι σε αυτο τον εξουσιαστικο μηχανισμο τοσο πιο ευκολο θυμα θα ειναι . Ισως με τραγικες συνεπειες . Πολτικα μιλαω οποιος διαφωνει καλοδεχουμενος μην αρχισει τα φιλιοκβε και την προτεσταντισουσα ελλαδικη νοοτροπια κλπ . Το βατικανο που εχει χασει την μιση νοτια ευρωπη , αγνωστικιστες δηλωνουν και τη μιση βραζιλια ευαγγελικοι δηλωνουν θα προσπαθησει να μας καταπιει εκλησιαστικα για να μιλησει με αλλο αερα σε αυτους που δεν καταπινονται λογω μεγεθους . Τους Ρωσσους . Ο Θεος σε ολα αυτα ουτε που θα ανακατευτει . Ουτε με την πρωτη ουτε με την δευτερη ουτε με την τριτη Ρωμη ειναι . Ας αφησουμε τον Παρακλητο στην ησυχια του . Παντως το θεμα ειναι σημαντικο για μας τους Ελληνες , για ολους τους αλλους ορθοδοξους και μη ειναι αδιαφορο Α.Μ Υστερογραφο . Η παρουσια ουνιτων μπροστα στον Πατριαρχη ηταν δειγμα περιφρονησης των Ελληνων

Ανώνυμος είπε...

Είναι φανερό ότι η πένα της κ. Πισίνα είναι ρωμαντική, αγαθή, αφελής, υπεραισιοδοξη, και αιθεροβάμων. Δεν γνωρίζω την συγγραφέα, αλλά πρέπει να είναι πολύ καλή κυρία, με ευαισθησίες.
Δυστυχώς, τα θέματα που αναφέρει, ρυθμίζονται με σκληρό ρεαλισμό, με γεωπολιτικά συμφέροντα, και με διεθνείς διπλωματικές δολοπλοκίες.
Οχι με τον τρόπο, που λέει !

Ανώνυμος είπε...

Ωραία η διπλωματία, πλήν όμως αυτό ΔΕΝ είναι Ορθοδοξία...

Ανώνυμος είπε...

Είναι γεγονός ότι ο Πατριάρχης έγραψε ιστορία... Δεν μας ενδιαφέρει όμως η "εκκλησιαστική διπλωματία"... Θα έπρεπε;

Ανώνυμος είπε...

λέει το άρθρο: "Φραγκίσκος είναι εξάλλου και ο ιδρυτής του τάγματος των Ιησουιτών και άμεσος μαθητής του Ιγνατίου Λογιόλα, Φράνσις Ξαβιέ της Ναβάρ, γνωστός για το τεράστιο ιεραποστολικό του έργο στη Μέση και την Απω Ανατολή, γενικότερα στην Ασία¨, και διερωτώμαι πώς μαθήτευσε ο άγιος Φραγκίσκος στον Ιγνάτιο Λογιόλα όταν ο πρώτος είναι γεννημένος το 1181 και ο δεύτερος το 1491. Πώς ίδρυσε ο άγιος Φραγκίσκος το τάγμα των Ιησουιτών; Το τάγμα των Μικρών Αδελφών κοινώς των Φραγκισκανών ποιος το ίδρυσε;

Ανώνυμος είπε...

Φίλε 9,39 δεν έχεις καταλαβει οτι εκκλησιαστικη διπλωματια κάνει το Πατριαρχείο, και πολυ περισσότερο το Βατικανό ?
Εκπλήττομαι !!

Διογένης/Ε.Μ. είπε...

''Ο ΥΠΕΡΜΕΤΡΟΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ...!!! ’’

Δεν ξέρω...αλλά πέρα από τον ενθουσιασμό, που δεν είναι κακό να μας διακατέχει αυτό το συναίσθημα, θα ήταν πολύ χρήσιμο, συγχρόνως, να γεννηθεί μέσα μας ένας έντονος και γόνιμος προβληματισμός, ικανός να μας βοηθήσει να δούμε τα εκκλησιαστικά δρώμενα με κάπως οξύτερη όραση.

Και για να εξηγηθώ: Δεν μπορεί η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, να μη θέλει να δει με τη δέουσα ευαισθησία το ακανθώδες και σκανδαλώδες πρόβλημα των ουνιτών και σε κάθε ενθρόνιση να προκαλεί με το δικό της ‘’σικ’’ τρόπο. Καλές είναι, κυρία Βουλγαράκη, οι αναγνώσεις των ευαγγελικών περικοπών στα ελληνικά και οι εκατέροθεν φιλοφρονήσεις, αλλά δεν αρκούν μονάχα αυτές! Ετσι γεννιούνται μετά οι ανθενωτικές σκληρύνσεις και άντε στη συνέχεια να τις θεραπεύσεις! Δε γνωρίζουν οι ιθύνοντες εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι οι Ορθόδοξοι έχουν και κάποιες ιστορικές ευαισθησίες, μετά από αυτά που πέρασαν; Γιατί δεν κάνουν συγκεκριμένα βήματα, και ξέρουμε όλοι μας ποια είναι αυτά, αλλά μονάχα περιορίζονται στους εναγκαλισμούς και στις ανταλλαγές ευχών;

Δεν τα γράφω αυτά γιατί είμαι αντίθετος με τους διαλόγους των Εκκλησιών, το αντίθετο μάλιστα, είμαι υπέρμαχος αυτής της ευλογημένης πρακτικής, γιατί δεν ξεχνώ ποτέ την Ηρακλείτια ρήση: «εφόσον κοινωνούμε αληθεύουμε» και φυσικά τον λόγο του Κυρίου μας «…ίνα πάντες εν ώσι, καθώς εσύ Πάτερ…». Είναι εντολή του ίδιου του Θεού και δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να την ακυρώσουμε. Μπορούμε, όμως, να είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί για τις ‘’αγαθές προθέσεις‘’της Αγίας Έδρας, μέχρι να δούμε και τα πρώτα ουσιαστικά της βήματα, τα οποία, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν έχουν πραγματοποιηθεί.

Είναι και από την άλλη αυτό το καταστροφικό – δαιμονικό θα έλεγα - μικρόβιο της καχυποψίας, που μόλις απλώθηκε στον πλανήτη η συμφορά της διαφθοράς, της φτώχειας και της υποτέλειας, δεν ξέρεις ποιον να πιστέψεις…! και έχει προσβάλει για τα καλά το ανοσοποιητικό μας σύστημα, και εάν δε βρεθεί ο κατάλληλος θεραπευτής, υπάρχει κίνδυνος να νοσήσουμε πολύ σοβαρά όλοι μας. Και ο καλός θεραπευτής, εν προκειμένω, είναι η αγαθή διάθεση και ο ειλικρινής διάλογος, που να πιστοποιείται, βέβαια, με συγκεκριμένες πράξεις από την πλευρά των ετεροδόξων, γιατί διαφορετικά στο τέλος, πολύ φοβάμαι, αν και δεν το εύχομαι, θα γίνουμε όλοι οι Ορθόδοξοι ανθενωτικοί!

Αυτά, να τα έχουν υπόψιν τους όλοι όσοι εμπλέκονται στις διαδικασίες του χριστιανικού διαλόγου, γιατί η εκκλησιαστική ιστορία, σε περίπτωση αστοχίας, θα τους κρίνει αμείλικτα και το χειρότερο, θα τους απορρίψει ο ίδιος ο Θεός, εάν δεν προσέξουν! Τα πράγματα είναι τραγικά δύσκολα και χρειάζεται, μάλλον, εντονότατη προσευχή και μετάνοια !!!

Γιατί αλλιώς…,υπάρχει ο μέγιστος κίνδυνος να ωφεληθεί ο Ελληνισμός, αλλά να υπονομευτούν οι σωτηριολογικές μας προοπτικές, εάν δεν απορριφθούν,από τη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι ευαγγελικές της παραχαράξεις και νοθείες !
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσεχθεί, ιδιαιτέρως, από τους υπέρμαχους των οικουμενικών διαλόγων, εάν θέλουμε, βέβαια να είμαστε τίμιοι με την ιστορία μας και το Ευαγγέλιο του Κυρίου, που, νομίζω συμφωνούμε όλοι σ' αυτό, δεν επιδέχεται παρερμηνείες και παραχαράξεις για λόγους κοινωνικο-πολιτικούς και πολύ περισσότερο επικοινωνιακούς!

Από το Διογένη/Ε.Μ.

Related Posts with Thumbnails