 |
| Αγήνωρ Αστεριάδης, Άγιο Μανδήλιο |
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
Με την έλευση του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος στην ανθρώπινη ιστορία, έχουμε την «βιαία» είσοδο στην κτίση μιας καινής (για μας) οντολογικής κατηγορίας: της Χάριτος του Θεού. Αυτός είναι ο καινός οίνος και η φωτιά που ήρθε και μας έφερε ο Χριστός (Λουκ. 5:37, 12:49). Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Πολλοί αναζητούν την πεμπτουσία του εκκλησιαστικού γεγονότος οπουδήποτε αλλού εκτός από την πραγματικότητα της θεωτικής χάρης του Θεού. Στην νέα και «ανώτερη ηθική», στην φιλανθρωπία, στην πιο εκλεπτυσμένη ευσέβεια, στην εξελιγμένη θεολογία και όπου αλλού θέλει ο καθένας να αφήσει να τρέχει η φαντασία του και όλο το ψυχικό του υπόβαθρο.
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο Χριστός έπραξε το ασύλληπτο, πραγμάτωσε το μέγιστο που θα μπορούσε να μας δωρίσει. Μας πρόσφερε τον ίδιο του τον εαυτό και εν αυτώ τη θεοποιούσα Χάρη του. Η ύψιστη αυτή τιμή, πέρα από το χιλιοειπωμένο γεγονός ότι μας καθιστά θεούς κατά χάριν – κάτι σαφέστατα που αρεσκόμαστε να αναμασάμε χωρίς να το αισθανόμαστε ούτε ως πραγματικότητα ούτε σαν βαθιά μας ανάγκη και επιθυμία – μεταφράζεται σε κάτι που μας διαφεύγει: στον θείο έρωτα. Όταν έρθει η Χάρις στον άνθρωπο αμέσως ερωτεύεται τον Κύριο και έρχεται σε θεία και απαθή μετ’ εκείνου «συνουσία». Η ένθεη τούτη τρέλα μεταμορφώνει παντελώς τον άνθρωπο. Το έσχατο αυτό εκ της αμαρτίας και της φθοράς ον ανίσταται, ανακαινίζεται, πληρούται χαράς, ειρήνης και κάθε καρπού του Πνεύματος. Αγαπά στο εξής τον κάθε συνάνθρωπό του χωρίς διακρίσεις, ακόμα και τον εχθρό του. Φλέγεται η καρδιά του ακόμα και για τα ελάχιστα άλογα όντα γύρω του, ποθεί τη σωτηρία όλων, ακόμα και των δαιμόνων (Ισαάκ Σύρος). Και όλα αυτά δεν είναι φαντασίες. Έχουν βιωθεί και καταγραφεί από τους Αγίους μας, τις χριστοφόρες ανά τους αιώνες αυτές υπάρξεις.
Η ερωτική κοινωνία της Τριάδος μεταφέρεται εν Εκκλησία σε όλη την κτίση. Εμείς πάμε πάντοτε και επιθυμούμε μέσα στην πτωτική μας διαστροφή μια πλανεμένη αυτοδυναμία, μια δύναμη γυμνή, χωρίς αγάπη, χωρίς αγιότητα, χωρίς Θεό. Μέσα στην πολύ βαθιά τούτη ριζωμένη στο ασύνειδό μας επιθυμία για δύναμη – κενή αυτοδοξαστική υπεροχή – καταφέρνουμε και αποκρύπτουμε, ακόμα και από τη δική μας όραση, την κακή αυτή «αλήθεια» μας και την ονομάζουμε επιθυμία για θέωση. Στην ουσία, όμως, χρησιμοποιούμε τον Θεό για χάρη του εαυτού μας. Κανονικά ισχύει η αντίστροφη πορεία. Πρώτα, δηλαδή, ενωνόμαστε με τον Θεό, τον «βλέπουμε», μας αποκαλύπτεται, καιγόμαστε από την αγάπη του και τότε, συμμιγέντες μετ’ εκείνου, λαμβάνουμε τα φυσικά δώρα της Χάρης του: κενωτική αγάπη, παγγνωσία, παντοδυναμία, αδιάπτωτη χαρά, αθανασία, υπέρβαση των διαβλητών παθών, με λίγα λόγια αγιότητα.
Αλλά πλέον δεν μας νοιάζουν όλα τούτα. Βρήκαμε τον Θεό. Βρήκαμε το παν. Τα άλλα όλα είναι δευτερεύοντα, είναι η φυσική καινή οντολογική τάξη της χάριτος που προαναφέραμε. Δεν πρέπει να μεριμνάμε και να ποθούμε τα δώρα του Θεού, αλλά μονάχα Εκείνον. Και μέσα από την προσωπική μας μετά του Χριστού κοινωνία θα έρθουν μόνα τους, άκοπα, φυσικά, νομοτελειακά, μυστικά. Αυτόν τον δρόμο μάς έδειξε ο Χριστός με τη σάρκωσή του. Μπορούσε να μας βάλει στον Παράδεισο και έτσι, να μας συγχωρήσει. Όμως έπραξε το απίστευτο για όλους. Έγινε ένα με μας. Και μας καλεί στον ίδιο δρόμο. Να γίνουμε ένα με Εκείνον.
Αυτό είναι ο χριστιανισμός, η Εκκλησία. Το κλειδί είναι ο Χριστός, η θεία Χάρη. Όταν λείπουν αυτά και προσπαθήσουμε να τα αντικαταστήσουμε με φονταμενταλιστικές επιστροφές σε νεκρά γράμματα και ιστορικά πια συμβάντα, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι η διαστροφή του ίδιου του ζώντος εκκλησιαστικού γεγονότος. Η μετάβαση από τη ζωή του Πνεύματος στα ιδεολογήματα, στα φιλοσοφήματα, στους ηθικισμούς. Και, δυστυχέστατα, τέτοια φαινόμενα, καρποί της απιστίας και της έπαρσής μας, δεν λείπουν από καμιά εποχή, πολλώ δε μάλλον από τις νυν εσχατολογικές μέρες. Και δεν φαίνεται να υπάρχει αναστολή στο κακό. Παρά ταύτα στην Εκκλησία υπάρχει η αισιοδοξία που χορηγεί ο Θεός με το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του.
Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μόνον κάτι αναμενόμενο. Είναι ήδη μέσα μας με το Βάπτισμα, με τα Μυστήρια, με τη Θεία Κοινωνία. Είναι παρούσα με την προσευχή εδώ και τώρα, εν τη Χάριτι. Βρίσκεται ενεργουμένη μέσα στην ιστορία εν τη Εκκλησία, εν τη Ευχαριστία. Και οσονούπω θα ολοκληρωθεί ατελέστως τελειούμενη στην αιωνιότητα. Ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε από τα μάτια μας αυτό το ένθεο όραμα, που κατ’ ουσίαν αποτελεί την πιο αδιάψευστη πραγματικότητα. Και όποτε τα ανθρώπινα πάθη και οι μικρότητες θα έρχονται να μας θολώνουν τον νου και την αγάπη, θα πρέπει να τα απομακρύνουμε, να τα θεραπεύουμε. Το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι η αγάπη στον Θεό και στον αδελφό. Μια αγάπη που διαχέεται σε όλη τη ζωή και σε όλα τα βιβλία της Εκκλησίας, τα οποία κατά τον γέροντα Πορφύριο είναι γεμάτα από «θεία ερωτόλογα».
Κ.Ν.
14/2/2013
18 σχόλια:
http://www.youtube.com/watch?v=aP3LzKUulhg συμβολη μου στην εμπορευματοποιημενη γιορτη του εμπορου βαλεντινου . SEX PISTOLS no feelings A.M
Ένα μεστό κείμενο του ορθόδοξου αλλά και όντως πολύπαθου - εντός και εκτός ορθοδοξίας - έρωτα.
Όχι μόνο Γιανναρόπληκτος αλλά και Ζηζιουλόπληκτος μας προκύπτει ο κ. Νούσης. Άγευστος θείων εμπειριών, άγευστος αγώνων πνευματικών, με τα πάθη ενεργά, μιλά για καταστάσεις που κατορθώνονται μετά από πολλούς και σκληρούς αγώνες. Δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί μαζί του κανείς, να τον κρίνει (κατά το "μη κρίνετε"), καθώς εγώ είμαι χειρότερός του, αλλά εφόσον δημόσια γράφει για ένα τέτοιο θέμα, πρέπει να υποψιαστεί τουλάχιστον, ότι άλλη είναι η θεολογία της Εκκλησίας στο θέμα. Κι αν όχι ο ίδιος, όσοι εξ ίσου ανυποψίαστοι τον διαβάζουν.
‘’Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥ‘’
Όπως πάντοτε ο αγαπητός κ. Νούσης – και όχι μονάχα αυτός - μας δίνει το ερέθισμα για έναν πλούσιο και καρποφόρο προβληματισμό, ικανό να μας παρασύρει και να μας βυθίσει στη δίνη ενός έντονου θεολογικού στοχασμού, όχι για να ασκήσουμε τις διανοητικές μας ικανότητες, αλλά για να ανιχνεύσουμε τυχόν προσωπικές μας αστοχίες και ανεπάρκειες.
Και όταν συμβαίνει αυτό – όχι και τόσο συχνό φαινόμενο στους κόλπους της Εκκλησίας, της πολιτικής αλλά και αλλού – τότε το όφελος είναι πολύ μεγάλο, γιατί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης μας είναι η ατελεύτητη ροπή προς τη φιλαυτία, που είναι και η μητέρα ενός σεβαστού αριθμού πολύ επικίνδυνων παθών.
Έτσι,όταν αυτό το ολέθριο πάθος έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο ανθρώπινο είναι, τότε δύσκολα κανείς μπορεί να εντοπίσει τις παρενέργειες.
Πρέπει να διαθέτει ισχυρά και ανόθευτα από την πλάνη αισθητήρια. Και επειδή το πάθος αυτό πολύ γρήγορα μολύνει και τις υπόλοιπες αισθήσεις, μοναδική σανίδα σωτηρίας απομένει ο πνευματικός οδηγός, που έχει και την εμπειρία της καθαρτικής οδού.
Γι’ αυτό και ο άγιος Μάξιμος πολύ συχνά μάς το υπενθυμίζει: ’’Πρόσεχε τον εαυτό σου από τη μητέρα των κακών, τη φιλαυτία, πού είναι ή παράλογη αγάπη του σώματος. Άπ' αυτή γεννιούνται, μοιάζοντας εύλογοι, οι πρώτοι και εμπαθείς και γενικότατοι λογισμοί, δηλαδή της γαστριμαργίας, της φιλαργυρίας και της κενοδοξίας, πού σχηματίζονται παίρνοντας αφορμή από την αναπόφευκτη τάχα ανάγκη του σώματος κι άπ' αυτούς πάλι γεννιέται όλος ο κατάλογος των κακών. Είναι ανάγκη λοιπόν να προσέχουμε και να την πολεμούμε με μεγάλη νήψη. Και όταν αφανιστεί ή φιλαυτία, αφανίζονται μαζί της όλα όσα γεννιούνται άπ' αυτή.’’
Εύλογα, τώρα, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί. Όταν η ανθρώπινη φύση κυριαρχείται από αυτό το ολέθριο πάθος και όχι μονάχα από αυτό, τότε μπορεί κατ’ επέκτασιν να γευτεί τον έρωτα το θεϊκό, αυτόν δηλαδή για τον οποίον είναι προορισμένη και πλασμένη; Μπορούν, για να το πούμε και κάπως διαφορετικά, άνθρωποι που ‘’αφιέρωσαν’’ ολόκληρη τη ζωή τους στην Εκκλησία και το Χριστό, να γευτούν – και στη συνέχεια να προσφέρουν - τη θεϊκή αυτή αγάπη, χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, που είναι σύμφωνα με την πατερική μας παράδοση – και δη τη νηπτική – η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση;
Δηλαδή, θέλω να πω, υπάρχει η δυνατότητα μίας υπαρκτικής υπέρβασης;
Μπορούν να γίνουν και άλματα; Αλλά και όταν αυτά πραγματοποιηθούν, δεν θα είναι αποτέλεσμα ενός πολύ σκληρού και έμπονου ασκητικού αγώνα, του σημαντικότερου, ίσως, και πιο παράδοξου, αλλά και αναπάντεχου ελκυστή της θείας Χάρης, που όλα τα θεραπεύει και τα αναπληρώνει.
Και για να προχωρήσω τις σκέψεις μου, θα αναφερθώ στην πολύ συγκεκριμένη περίπτωση των ‘’αφιερωμένων’’ στο Θεό και στην Εκκλησία Του, αυτών δηλαδή που για τον έρωτα στο πρόσωπο του Νυμφίου Χριστού, εγκατέλειψαν τα πάντα, ώστε και οι ίδιοι να θεωθούν, αλλά και τον περίγυρό τους να μεταμορφώσουν πνευματικά.
Όπως, ακριβώς έκαναν και οι Απόστολοι, προσφέροντας για το θεϊκό αυτό έρωτα και το πολυτιμότερο δώρο του ανθρώπου, που είναι η ίδια η ζωή.
...η συνέχεια παρακάτω!
‘’Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥ‘’
...η συνέχεια των σκέψεων!
Αυτά τα κατορθώματα, όμως, είναι μάλλον για την πνευματική ‘’ελίτ’’ των αγίων! Όχι, πως δεν μπορεί ο καθένας μας να προσχωρήσει σ’ αυτήν. Το αντίθετο μάλιστα, αφού αυτός είναι και ο πρωταρχικός προορισμός του ανθρώπου: η αγιότητα!
Στην καθημερινή μας, όμως, πορεία τα πράγματα στραβώνουν κατά πολύ και ο κατηφορικός δρόμος ανοίγεται συνεχώς μπροστά μας. Και ενώ θα περίμενε κανείς να δει τους πνευματικούς ταγούς, μπροστάρηδες στον αγώνα για την απόκτηση του θεϊκού έρωτα,(οι‘’εκλεκτοί’’ είναι ελάχιστοι!)λίαν συντόμως η εκκλησιαστική πραγματικότητα μάς προσγειώνει πολύ απότομα!
Διαπιστώνεις, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, την εξάπλωση μιας πολύ επικίνδυνης νόσου, που ονομάζεται θρησκευτικός ναρκισσισμός.
Αυτός στο πέρασμά του δεν αφήνει, στην κυριολεξία, τίποτε όρθιο! Το τραγικότερο, όμως, είναι ότι ισοπεδώνει και καταργεί τον ίδιο τον άνθρωπο, τον πλησίον δηλαδή. Για τον Άλλον δεν υπάρχει χώρος και ζωή! Και πως μπορεί να συμβεί διαφορετικά, όταν προτεραιότητα για τον ‘’αφιερωμένο’’ νάρκισσο αποτελεί ο ίδιος του ο εαυτός.
Ένα είδωλο που αποκρύπτει με τον πιο εμφαντικό τρόπο το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Ο έρωτας, λοιπόν, πραγματώνεται με τρόπο όχι αυθεντικό, αλλά φαντασιακό, δηλαδή μη πραγματικό.
Το θείο είναι μάλλον το μέσο και όχι ο σκοπός, αφού η στόχευση – συνειδητή ή όχι, αυτό δεν μας απασχολεί, γιατί προέχει το αποτέλεσμα - είναι ο αυτοδοξασμός και η ικανοποίηση του Εαυτού – Νάρκισσου. Δεν υπάρχουν περιθώρια αληθινού(θεϊκού)έρωτα. Ο Ψευδής Εαυτός σε πλήρη δράση.
Μοναδική θεραπευτική οδός η κάθαρση από τα πάθη!
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας, περνούσαν πρώτα από την ασκητική παλαίστρα της ερήμου και μετά καθοδηγούσαν πνευματικά τους πιστούς, γι’ αυτό και δύσκολα λαθεύαν. Σήμερα, έχουμε μια αναστροφή αυτής της πνευματικής οδού: ‘’Σωτήρες’’ και ‘’Καθοδηγητές’’, δίχως κάθαρση από τα πάθη και το σημαντικότερο: παντελής έλλειψη αγάπης και ταπεινού φρονήματος.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από το πραγματικό νόημα του Ευαγγελίου, που είναι η άκρα ταπείνωση, η κένωση του εαυτού μας και το δόσιμο στους άλλους – αδελφούς!
Ποτέ,όμως, δεν είναι αργά!
Η αυτογνωσία απουσιάζει!
Από Διογένη/Ε.Μ.
Ας θυμηθούμε και τον μέγα εν Αποστολικοίς Πατράσι & Ιερομάρτυσι Ιγνάτιο, τον Θεοφόρο, ο οποίος εδίδαξε λόγοις και, κυρίως, έργοις μαρτυρικοίς τον θείον Έρωτα " ο εμός έρως εσταύρωται..." και δη επί τη συμπληρώσει, εφέτος, 1900 ετών από του μαρτυρίου του!
@15 Φεβρουαρίου 2013 - 2:40 π.μ.
o φασισμός των "αγίων" φονταμενταλιστων
πραγματικά είναι να απορει κανεις με το απυθμενο θρασος, την ανοησια, την κακοτητα και την ψευτοταπεινολογια των αγιων τουτων που εχουν πληθυνθει επικινδυνα το τελευταιο διαστημα τη αγαστη συνδρομη επισκοπων, κληρικων και μοναχων.
βρισκουν να μας "την πουν" ακομα και σε κειμενα παντη και αμιγως θεολογικα, οπως θεωρω το παρον.
"Άγευστος θείων εμπειριών, άγευστος αγώνων πνευματικών, με τα πάθη ενεργά, μιλά για καταστάσεις που κατορθώνονται μετά από πολλούς και σκληρούς αγώνες" μας λεει αναισχυντως, αφενος εχων το διορατικο χαρισμα και γνωριζων τι εμπειριες εχει ο γραφων και αφετερου απαξιωνοντας τον θειο ερωτα, για τον οποιο μιλανε ολοι ανεξαιρετως οι αγιοι μας.
θλιβεροι, αναξιοι σχολιασμου και ενασχολησης με την περιπτωση τους. στη συνεχεια, ο δυστυχης, ταπεινολογει τοσο ακομψα που καταντα γελοιος.
και κλεινει: "αλλά εφόσον δημόσια γράφει για ένα τέτοιο θέμα, πρέπει να υποψιαστεί τουλάχιστον, ότι άλλη είναι η θεολογία της Εκκλησίας στο θέμα". ποια ειναι, αθλιε, η αλλη θεολογια επι του θεματος, την οποια εμεις δεν γνωριζουμε;; θα μας την πεις ή θα συνεχιζεις να μ...σαι χωρις σταματημο μαζι με τους συναγιους σου;;
Κ.Ν.
νομιζω οτι πρεπει να υπαρχει λιγος περισσοτερος σεβασμος στους απλους ανθρωπους που θεωρουν και εορταζουν τον Βαλεντινο τους ως προστατη της ψυχικης και σαρκικης απολαυσης της ερωτικης ελξης των δυο φυλων και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Εαν σε καποιους η ελξη αυτη καθε αυτη ΔΕΝ αρεσει στα εσωτατα της ψυχοσυνθεσης τους και θελουν να την καθυποταξουν σε παιδοποιοιες(Χρυσσοτομος), καρδιοαγαπολογιες αυτοθυσιαστικου(Παυλος, Πορφυριος, Παισιος κλπ))(αυτομαστιγωτικου) τυπου και εν τελει να την εξοβελισουν (για την δεν την αντεχουν) και να βαλουν στη θεση της τους "Θειους ερωτας" , "τις κενωσεις" και την πανω απ ολα δηθεν απο τον Θεο επιτασσομενη προσφιλη "ενωση με το Θεο"(ειναι και βιολογικου τυπου η εκ της πατερικης θεολογιας δια της ακατασχετου Θεομανιας επιδιωκομενη ενωση με τον Θεο?)ε ας μην εορτασουν.
Εκτος εαν ξερω γω ενοχλουμεθα (γιατι δε ξερω τι υποννοειται υπο την λεξη εμπορευματοποιηση) με τον εορτασμο της ημερας αυτης με ενα δειπνο σε ενα καλο εστιατοριο, η με μια απολαυστικη συνευρεση των συντροφων.
Μηπως ειναι προτιμοτερον στα πλαισια του Χριστομονισμου να συμπροσευχηθουν τα ζευγαρια ολο το βραδυ δια να εορτασουν πνευματικως αναπεμποντας την ευχην καποιου Συμεων (ελθε ο μονος προς μονον κλπ)?
Οσοι εχουν αγαπη Χριστου(οπως λενε) καλο ειναι να αποδεχονται τους αλλους οπως ειναι και να τους αφησουν να συνεχισουν τον "εμπορικο" "σαρκικο" "αντιπατερικο" (οπως θελετε πεστε το) εορτασμο του εν λογω υπαρκτου δυτικου Αγιου.
περι φασισμου συνεχεια.
συμφωνα με τον απαραδεκτο ως ανω σχολιαστη, μονο αν καποιος εχει τις εμπειριες του Γρηγοριου Παλαμα πρεπει να μιλα για θεολογικα πραγματα, θειο ερωτα και τα συναφη. δηλαδη ελαχιστοι εως κανενας.
περα απο το γεγονος δηλαδη της προσπαθειας φιμωσης οσων στοματων δεν μας αρεσκουν, εχουμε και περισσευουσα βλαμμενιαση απο τη μερια των καινοφανων τουτων αγιων. αλιμονο μας τι εχουμε ακομα να ακουσουμε...
Κ.Ν.
Ο πολύς Κωστάκης Νούσης, τσίμπησε. Ο νεοφανείς θεολόγος, μόλις του θίξαμε την «πνευματική» του κενότητα, κλώτσησε άγρια και από το υπερβατικό ύψος του «θείου έρωτα», εξέπεσε στη γη των «ιδιωτικών» προστυχιών και με γλώσσα χαμαιτυπείου, αυτός που με ειρωνεύεται για διορατικό χάρισμα, ως διορατικός της «Ιδιωτικής» κρεβατοκάμαρας, μου προσάπτει την κατηγορία: «μΑΛΑΚΙΖΕσαι χωρις σταματημο μαζι με τους συν-αγίους σου».
Απολαύστε την υψηλή θεολογική του γλώσσα!!!
"Άγευστος θείων εμπειριών, άγευστος αγώνων πνευματικών, με τα πάθη ενεργά, μιλά για καταστάσεις που κατορθώνονται μετά από πολλούς και σκληρούς αγώνες"
μας λεει αναισχυντως, αφενος εχων το διορατικο χαρισμα και γνωριζων τι εμπειριες εχει ο γραφων και αφετερου απαξιωνοντας τον θειο ερωτα, για τον οποιο μιλανε ολοι ανεξαιρετως οι αγιοι μας.
θλιβεροι, αναξιοι σχολιασμου και ενασχολησης με την περιπτωση τους. στη συνεχεια, ο δυστυχης, ταπεινολογει τοσο ακομψα που καταντα γελοιος.
και κλεινει: "αλλά εφόσον δημόσια γράφει για ένα τέτοιο θέμα, πρέπει να υποψιαστεί τουλάχιστον, ότι άλλη είναι η θεολογία της Εκκλησίας στο θέμα". ποια ειναι, αθλιε, η αλλη θεολογια επι του θεματος, την οποια εμεις δεν γνωριζουμε;; θα μας την πεις ή θα συνεχιζεις να μ...σαι χωρις σταματημο μαζι με τους συναγιους σου;;
Κώστας Νούσης
Ο Ανώνυμος 2:40
θα ηθελα να προσθεσω πως και η ανηθικοτητα των "ηγιασμενων" τουτων ανδρων δεν εχει ορια μαζι με τη χυδαιοτητα και αυθαδεια τους. ανερυθριαστοι ερχονται σε τελευταια τους αναρτηση να σχολιασουν την υποτιθεμενη βωμολοχια μου, διοτι μιλησα περι αυνανιστικης τους πρακτικης με πιο νεοελληνικο γλωσσικο τροπο. και το αστειο ειναι οτι αυο θεωρηθηκε ως προσβολη του εγωισμου μου οποτε και εγυμνωθη ο εσωτερικος μου υποκοσμος!
η πρωτη μου παρατηρηση ειναι οτι ο φαρισαϊσμος τους και η προαναφερομενη αυνανιστικη λογικη ειναι απυθμενη, καθως οι ιδιοι αδιαλειπτως βωμολοχουντες δεν δικαιουνται να ενοχλουνται απο παρομοιες καταστασεις.
το δευτερο ειναι μια παρακληση στον Παναγιωτη: δεν χρειαζεται να λογοκρινει σχολια, οπως ενα που μου εδειξε χθες, επειδη εχουν και καμια λεξουλα χυδαια παραπανω. αστους, φιλε, να εκτιθενται...
Κ.Ν.
Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι στερούνται στοιχειωδών κανόνων ανθρώπινης συμπεριφοράς.Και το χειρότερο...υβρεολογούν ανωνύμως όσους επωνύμως καταθέτουν την άποψή τους. Τί να πει κανείς...τους αφήνουμε στο περιθώριο μέσα στο οποίο λειτουργούν.
Προσωπικά δεν με ενοχλεί η βωμολοχία αλλά η ικανότητα να κρίνουν την πνευματική κατάσταση του καθενός και μάλιστα μόνο διαβάζοντας τα κείμενα του. Πως μπορείς να κρίνεις κάποιον και μάλιστα στο βαθύτερο είναι του χωρίς να τον γνωρίζεις βαθιά και αληθινά;Τι νόημα έχει η εντολή μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε αν όχι την αδυναμία μας να προσπελάσουμε την καρδιά κάποιου ώστε να μπορούμε να εκφέρουμε, τόσο εύκολα μάλιστα, κρίση;
Κριτική σε κείμενα, θέσεις απόψεις ναι αλλά πιο πέρα τι;
Θα πρέπει να ντρέπεται ο Κ.Ν. γιατί με γελοίες σοφιστείες προσπαθεί να δικαιολογήσει το χυδαίο τρόπο με τον οποίο εκφράζεται. Αντί να συναισθανθεί το ολίσθημά του βγαίνει κι από πάνω! Ντροπή και πάλι ντροπή!
Προς ανώνυμο 2.40' π.μ., 15/2.
Κι εσύ πως το καταλαβαίνεις, αγαπητέ, οτι ο Κ.Ν. είναι άγευστος θείων εμπειριών; Έχεις διορατικό χάρισμα βλέπω!
Κι ότι έχει πάθη ενεργά, προφανώς το εννοείς από τα αντίστοιχα δικά σου που κατηγορείς τους άλλους.
Είπε ο Κύριος: "απο αυτό θα φαίνεται οτι ειστε μαθητές μου, από το αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο ".
Σιωπή...
Λόγια άφθονης εκκλησιαστικής ζωής.Μόνο μυωπικοί θεολόγοι ή εμπαθείς θα διαφωνούσαν με το κείμενο του Κώστα Νούση.
Ε.Β.
Δημοσίευση σχολίου