Αρχιμ. Μιχαήλ Χαρ. Σταθάκη
Με δυό τραγούδια που άρεσαν στην Νένα Πασσά και σε εμένα θα την αποχαιρετήσω χωρίς να μπορώ να βρω κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε μια τέτοια συνεργάτιδα που είχα στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ναού μας σε μια μοναδική περίοδο κατά την οποία ετοιμάσαμε και τελέσαμε τα Εγκαίνια του Ναού μας του 2017!...
«Πάμε ξανά στα θαύματα!
Θα ΄ρθω να σε πάρω μία βραδιά με φεγγαράκι…
Καλοτάξιδο κορμάκι…»
Σήμερα το πρωί καθώς ερχόμουν το ράδιο στο taxi έπαιξε αυτό το τραγούδι και σκέφτηκα ότι το «καλοτάξιδο κορμάκι» ήταν εκείνο της Νένας Πασά…
Μικρό κορμάκι, ίσως το μικρότερο σε όλο Νέο Ψυχικό, αλλά έκρυβε μέσα της κάτι μεγάλο… Μεγάλη ήταν η Νένα Πασσά για τον μικρό μας τόπο, μεγάλη στη μικρή οικογένειά της, μεγάλη στα μικρά εγγόνια της, μεγάλη στη χαοτική εργασία της συμβολαιογράφου, μεγάλη στη διακονία της στο ναό, μεγάλη στην ήττα, ευγενική στη νίκη, διακριτική στη συνεργασία, ήξερε να κάθεται δεύτερη ενώ ήταν πρώτη, κλειδί για όλα υπήρξε η Νένα Πασσά.
Θυμήθηκα και ένα άλλο τραγούδι που είχαμε συζητήσει με την μακαριστή Νένα,
«Ένα αεράκι
Σε σκόρπια φύλλα και ζωές
Θα δώσει λύση
Από ένα τόσο δα μικρό παραθυράκι
Που κάποιος ξέχασε να κλείσει…»
Αυτό το τόσο δα μικρό παραθυράκι ήταν το μικρό κορμάκι της Νένας Πασσά που κείτεται ενώπιον μας και προπέμπουμε στην αγήρω μακαριότητα. Είναι το ιδανικό για όλους μας το λίγο αεράκι, μόνο εκείνο μας δροσίζει, το πολύ μας κάνει ζημιές… η λίγη ζέστη μας θερμαίνει, η πολλή μας καίει… αυτό το λίγο είναι το μέτρο που χρειαζόμαστε όλοι στη ζωή μας για να αποσυμπιεστούν οι καταστάσεις, οι εντάσεις, τα προβλήματα τα οποία γιγαντώνονται μπροστά μας και δεν έχουμε ήρεμο και ψύχραιμο και έμπειρο βλέμμα για να τα αντιμετωπίσουμε με ανείπωτη αξιοπρέπεια και θάρρος όπως η Νένα Πασσά…
Αλλά το τραγούδι συνεχίζει με ένα στίχο προειδοποίηση
«Ένα αεράκι θα μας πει την ιστορία
Σαν μία μεγάλη και τυχαία συγκυρία
Κι εμείς θα μπούμε στη μεγάλη τιμωρία
Γιατί δεν έχουμε εαυτό…»
Η παρακαταθήκη που αφήνει η Νένα και ο Πάρις, ο σύζυγός της και Δήμαρχος του Νέου Ψυχικού, πλανάται βαριά επάνω μας… Δεν θα έχουμε εαυτό και πρόσωπο εάν δεν φροντίσουμε να δώσουμε ανθρώπους στην κοινωνία, στην τοπική μας κοινωνία, όπως ήταν η Νένα και ο Πάρις, δεν θα έχουμε πρόσωπο, θα είμαστε φαντάσματα της ιστορίας εάν δεν χτίσουμε και δεν θέσουμε βάσεις για το αύριο που ακολουθεί… Δεν θα έχουμε πρόσωπο καθώς στην κηδεία μας κάνεις δεν θα κλάψει, κάνεις δεν θα εκφωνήσει έναν ειλικρινή επικήδειο, από κανέναν δεν θα λείψουμε… Γιατί χωρίς πρόσωπο, χωρίς έργο για το αύριο με αντίκρισμα τα παιδιά μας, δεν θα έχουμε πρόσωπο…
Η Νένα, αυτό το μικρό κορμάκι, διάλεξε αυτή την ημέρα του αγίου Νικολάου για να τελέσουμε την Εξόδιο Ακολουθία της και μου θυμίζει τα μικροκαμωμένα ελληνικά πλοία των αρχαίων Αθηναίων που βάλθηκαν να υψώσουν ανάστημα μπροστά στα θηριώδη πολεμικά πλοία του ναυτικού των Περσών… αλλά στις δικές μας θάλασσες τα μικρά πλοία θέλουν επιδέξιους καπετάνιους! Έτσι και η Νένα σήμερα που είναι του αγίου Νικολάου, προστάτου των ναυτικών -όχι των ναυτικών της θάλασσας αλλά των ναυτικών όλων όσοι πλέουμε στη θάλασσα του βίου, στο πέλαγος του βίου τούτου- αυτών είναι προστάτης ο άγιος Νικόλαος, έτσι λοιπόν η Νένα σήμερα έχει καπετάνιο της τον άγιο Νικόλαο, ο οποίος θα την περάσει από τον θάνατο στη ζωή, από τα λυπηρά στα θυμηδέστερα, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια!
Ας είναι αιωνία η μνήμη της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου