Γιώργος Κοζίας
ΠΑΙΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ FRATELLINI
Μὴ μ᾿ ἀγγίζεις... μὴ μοῦ λὲς τίποτα...
Μεῖνε μαζί μου!
Ἀγάπη μου, στὸ γέλιο ἢ
στὸ κλάμα βγήκαμε χαμένοι.
Ντυμένοι θεατρίνοι εἴδαμε τὸ δράμα.
Ἂς μείνουμε στὸ θαῦμα.
Οὐαί, τρεῖς φορὲς οὐαί, μωρό μου,
σὲ ὅποιον λυγίσει στὴν σκηνὴ
καὶ ἡ αὐλαία κλείσει.
Ἂς τὸ κάνουμε ἄσεμνο, ἀνόσιο
μὲ μία δέσμη τριαντάφυλλα μεθυστικά.
Ἂς τὸ κάνουμε ἐξωφρενικά.
Ἂς τὸ κάνουμε στὴ μέση τοῦ πουθενά.
Φίλα με, πάρε με λοιπόν,
ἡ ἀμφιβολία εἶναι τὸ θνητόν,
γιὰ μᾶς δὲν ἔχει ἀπάτη, δὲν ἔχει ψευδαισθήσεις.
Σὲ αὐτὸν τὸν μαγεμένο κόσμο ποὺ μᾶς γδύνει
εἴμαστε ὁ ἔρως καὶ ἡ Ψυχή παιγμένοι ἀπὸ τοὺς Fratellini.
«Πολεμώντας υπό σκιάν...Ελεγεία και σάτιρες», Γιώργος Κοζίας, Περισπωμένη, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου