Π. Α. Ανδριόπουλος
«Ο Θεός είναι άπαιχτος», «Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό», «Το τώρα του Θεού», "Τα ‘βαλα με το Θεό. Τον ρωτούσα πώς μπορεί και κοιμάται αυτές τις μέρες", «Ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες», είναι μερικοί μόνο – άκρως ενδεικτικοί – τίτλοι βιβλίων, ομιλιών και αναρτήσεων στο διαδίκτυο, διαφόρων μητροπολιτών, ιερέων, μοναχών, μοναζουσών.
Τίτλοι και περιεχόμενο που ανήκουν στην «θεολογία της ατάκας».
Προσπαθώντας να δώσουν στον κόσμο ένα «άλλο πρόσωπο» της Εκκλησίας, απ’ αυτό που ταυτίζεται με τον συντηρητισμό και την θρησκοληψία, οι συμπαθείς ιερωμένοι καταφεύγουν σε έναν χαμηλού επιπέδου «αποφατισμό», για να «ερμηνεύουν» την παρουσία ή την απουσία του Θεού στη ζωή του ανθρώπου.
Αυτή η θεολογία της ατάκας έχει μεγάλη πέραση.
Οι εκφραστές της απολαμβάνουν ευρείας αποδοχής, τα βιβλία τους πουλάνε σα ζεστό ψωμάκι, οι προσκλήσεις για ομιλίες και παρουσιάσεις των βιβλίων τους ανά την ελλαδική επικράτεια πέφτουν βροχή!
Αυτή η θεολογία της ατάκας «ενσωματώνει» και την πολυπόθητη για τον σύγχρονο άνθρωπο «χαρά». Γι’ αυτό και οι θεράποντές της μιλούν με μεγάλη σιγουριά για την «εσωτερική» χαρά, για την «ενοχή της χαράς» και άλλα «χαρούμενα» πράγματα, στην προσπάθειά τους να τονώσουν το ακροατήριό τους, που νομίζει πως θα χαρεί κι αυτό κάποια στιγμή…
Στην ίδια λογική της ατάκας και τα περί αγάπης: «αγάπη για πάντα», «μην πληγώνεσαι αν δεν σ’ αγαπούν, δε αξίζει» κ.ο.κ.
Θα ακουστεί …σκληρό, αλλά όλη αυτή η ιστορία μας παραπέμπει στο λαϊκό άσμα
Άκου απαίτηση που έχει ο Θεός
να μη σε θέλω κι όμως να σε αγαπάω
άκου απαίτηση που έχει ο Θεός
όταν σε διώχνω πάλι εγώ να σε ζητάω
Δυστυχώς, δε νομίζω ότι υπάρχει ελπίς. Η θεολογία της ατάκας, βασισμένη σ’ ένα φτηνό – έως ανόητο ψυχολογισμό – θα κερδίζει έδαφος, μιας και ο κόσμος πάντα θέλει «συνταγές», έστω και «αποφατικές». Και οι σεφ του είδους είναι πανταχού παρόντες – από την Εκκλησία μέχρι το διαδίκτυο – για να του τις δώσουν. Κι ας διατείνονται για το αντίθετο.
4 σχόλια:
Εξαιρετικα εύστοχη προσέγγιση του φαινομένου από τον συντακτη.Η περιγραφή και ανάλυση του φαινομένου-με πλείστα στοιχεία προτεσταντισμού, αθελητου φυσικά-με λεπτο χιούμορ ανατεμνει με μαεστρία την ψυχολογία του και του γράφοντος και του "αναλισκοντος"το πόνημα.
Πράγματι αγαπητέ κ. Ανδριόπουλε, έτσι είναι, όπως τα γράφετε. Ο αείμνηστος Νίκος Ματσούκας, πανεπιστημιακός δάσκαλος που οι γενιές των δεκαετιών '80 - '90 του χρωστάμε πολλά, ονομάτιζε αυτή την τάση "γλυκερό Χριστιανισμό". Αν και έχω μια μικρή ένσταση για τον Επ. Αργολίδος Νεκτάριο (βλ. "Ο Θεός είναι άπαιχτος"), οι υπόλοιποι το έχουν παρακάνει.
Ομιλώ ως αναγνώστης των βιβλίων τους και ως αναγνώστης των κειμένων τους στα διάφορα blogs.
Βέβαια, εκτός από την θεολογία της ατάκας υπάρχει και η θεολογία της Ελλάδας: «Η Παναγία δεν θα μας ξεχάσει», «Ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα», «Χριστός και Ελλάδα σας χρειάζονται!!!». Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν η θεολογία κακοποιείται περισσότερο ως ατάκα ή ως σχετιζόμενη με τα εγκόσμια κράτη.
Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση!
Σοβαρή θεολογία στο Ελλαδιστάν δεν δύναται να υπάρξει...
Οι "πιστοί " επιθυμούν μπουρδολογίες και αυτές θα έχουν...
Οι υποψιασμένοι θεολογοι πολύ φοβαμαι ότι θα πορευτούν στον δρόμο της κατάθλιψης,
αφού οι "πιστοί" μπουρδολολάγνοι θα τους αποκαλούν, μετά μανίας, ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ!...
ΔΙΟΓΕΝΗΣ -ΕΜ
Δημοσίευση σχολίου