ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ...

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Η φωτογραφία του κληρικού Δημητρίου Λουπασάκη (Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού), από την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, που δημοσιεύουμε εδώ, μας οδηγεί αβίαστα σε απορίες και συμπεράσματα. 

Είναι γνωστό ότι, σύμφωνα με το Τυπικό, όταν πρόκειται να τελεσθεί η Προηγιασμένη Λειτουργία, από την προηγούμενη Κυριακή ή το Σάββατο ο ιερέας, εκτός από τον Αμνό της Λειτουργίας που τελεί εκείνη την ημέρα, εξάγει Αμνούς για όσες Προηγιασμένες θα τελέσει εντός της εβδομάδος και τους τοποθετεί στο Άγιο Δισκάριο. 

Στην φωτογραφία το Άγιο Δισκάριο είναι κατάφορτο από Αμνούς, δηλαδή είναι παραπάνω από πέντε, με δεδομένο ότι ο συγκεκριμένος τελεί κάθε μέρα της Σαρακοστής Προηγιασμένη (από Δευτέρα ως Παρασκευή), ενώ αυτό κανονικά δεν προβλέπεται από το Τυπικό. Η Προηγιασμένη τελείται μόνο Τετάρτη και Παρασκευή και σε μνήμη εορταζομένου Αγίου (σπάνια περίπτωση την περίοδο αυτή). Σε κάθε περίπτωση, οι πλεονάζοντες Αμνοί τι γίνονται; Μήπως εξάγει ...μαζικά για εβδομάδες; 

Δυστυχώς και άλλοι «ευσεβείς» ιερείς προβαίνουν σε αυτή την λειτουργική αυθαιρεσία, δηλαδή στην τέλεση καθημερινής Προηγιασμένης. Και δεν υπάρχει κανείς να τους αναχαιτίσει. 

Η άλλη φωτογραφία, όμως, με το Άγιο Δισκάριο πάλι γεμάτο από Αμνούς, είναι από Θ. Λειτουργία Κυριακής, πριν λίγες μέρες. Τι άραγε συμβαίνει; 

Γνωρίζω ότι αυτά δεν αφορούν τους «πιστούς» του Λουπασάκη, οι οποίοι με τα άλλα καμώματά του αφιονίζονται, αλλά το σημειώνω καθαρά για ιστορικούς λόγους και για να πάψει, ίσως, η Εκκλησία να διοργανώνει συνέδρια Λειτουργικής, μιας και η τάξη έχει μάλλον καταλυθεί οριστικά…

Ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΟ 1ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ

Το 1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων 2022 πραγματοποιείται από τον Δήμο Χανίων σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Κρήτης και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού από 29 Ιουνίου έως 3 Ιουλίου 2022. 

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, η διεθνούς φήμης πιανίστα Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου παρουσιάζει για πρώτη φορά την δουλειά της πάνω στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη, που μόλις κυκλοφόρησε σε cd, με τίτλο; "Πασιφάη". 

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022, 23:00-24:00, στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης. 

Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου θα παρουσιάσει το έργο της με την Δάφνη Πανουργιά και τον Διονύση Κωστή.

Της Νέλλης που έχει σήμερα τα γενέθλια της

Η φίλη Νέλλη Βουτσινά έχει σήμερα τα γενέλθιά της. 

Την φέρουμε μέσα μας, την έχουμε πάντοτε προ οφθαλμών κι ας απέδρασε πριν τέσσερα χρόνια... 

Δημοσιεύω στη συνέχεια ένα από αυτά τα εξαιρετικά, κριτικά κείμενά της για διάφορα βιβλία. 

Ματιά διεισδυτική, ουσιαστική, σπάνια... 

Και στη συνέχεια, ας την ακούσουμε να διαβάζει παραδοσιακά μοιρολόγια, θρήνους της Μ. Παρασκευής και την "Κασσιανή" στην απόδοση του Γιώργου Χειμωνά, από την εκδήλωση "Μοιρολόγια" που πραγματοποιήσαμε με το Καλλιτεχνικό Σύνολο ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ τον Απρίλιο του 2005, στην Αίθουσα Millenium στην Πάτρα. 

Π.Α.Α. 

ΙΣΑΑΚ ΡΟΣΑ 

Το μάταιο χθες

ΠΟΛΙΣ 2008 

μτφρ: Κυριάκος Φιλιππίδης 

Ένα μυθιστόρημα που αυτοσχολιάζεται, αποκαθηλώνοντας τις συμβάσεις του σε κάθε γύρισμα του κεφαλαίου, ίσως δεν χρειάζεται παραπέρα σχολιασμό. Ίσως να μην αφήνει πολλά να σχολιαστούν, πέρα από την ανάδειξη του τρόπου, του «μηχανισμού» ή του τεχνάσματος, αλλά και πάλι, όχι. Γιατί κι εκεί το κείμενο έχει προλάβει κι έχει σηκώσει ένα προς ένα τα πέπλα. Έχει επίσης προνοήσει να καλύψει και τα νώτα του: 

Χωλαίνοντας, χωρίς ρυθμό, το μυθιστόρημα προχώρησε με άνισες δρασκελιές πέταξε άχρηστα υλικά στα πόδια του αναγνώστη και μίλησε ανοιχτά για μηχανισμούς που συνήθως κρύβονται πίσω από τη μαστοριά του συγγραφέα (ο σκελετός μιας κατασκευής πάντα καλύπτεται με ένα ωραίο παραπέτασμα).Τι συμβαίνει λοιπόν; Συγγραφική ανεπάρκεια; Προφανώς ναι. 

Σκεφτόμαστε ήδη, ότι μιλάμε περισσότερο για κείμενο, που αναζητά αλλά και εμπαίζει την μυθιστορηματική του ιδιότητα, την ίδια στιγμή που εντατικά, επίμονα και ειρωνικά, υπονομεύει τόσο τους τρόπους και τις προθέσεις της, όσο και την νομιμότητά της –τελικά τον ίδιο το σκοπό της ύπαρξης του. Μιλάμε δηλαδή για το είδος εκείνο που προϋποθέτει όλες τις προηγούμενες δομημένες αφηγήσεις, αυτές με το σφιχτοπλεγμένο παραπέτασμα. Που ακριβώς επειδή τις προϋποθέτει και όντας προγραμματικά και όσο του επιβάλλει ο αυτοσεβασμός του ριψοκίνδυνο, δεν έχει παρά να αφηγηθεί την αγωνία. Αλλά και πάλι, ούτε…

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή, αφού από την αρχή τίθενται όλα: και τα ζητούμενα και οι όροι. Ζητούμενο πρώτο -τι άλλο- η ιστορία. Μια μικρή ιστορία, επιλεγμένη στην τύχη μέσα από τις αράδες των αρχείων. Ήρωες της, δύο ονόματα με σκοτεινά σημεία στη βιογραφία τους: Ο Χούλιο Ντένις, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης στη δεκαετία του ΄60, που εκτοπίστηκε στο Παρίσι, για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι: Λάθος της αστυνομίας, καμουφλαρισμένη κατάδοση ή παράνομη πολιτική δράση που τελικά αποκαλύπτεται;. Η βιογραφία του Ντένις, ανοιχτή και πρόσφορη στη μυθοπλαστική φαντασία. Ακόμα ένας άλλος, κάποιος Αντρέ Σάντεθ: επιφανές και αμφιλεγόμενο μέλος του φοιτητικού κινήματος, που σε σχέση με την τύχη του, υπάρχουν κενά ενημέρωσης. Οι τύχες των Ντένις και Σάντεθ διασταυρώνονται, καθώς πριν από τον εκτοπισμό του ενός και τη σύλληψη του άλλου, έχει προηγηθεί δίωρη, κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση στο γραφείο του Ντένις, παρ’ όλο που δεν τους συνέδεε καμιά ιδιαίτερη σχέση καθηγητή φοιτητή. Ποια η σχέση της συνάντησης αυτής με τα όσα ακολούθησαν; Σύμπτωση ή όχι; Και είναι η μυθοπλαστική πρόθεση σε θέση να συμπεριλάβει τις συμπτώσεις, ή οφείλει να τεκμηριώσει νομοτέλεια και άρα ερμηνεία, προκειμένου να αφηγηθεί την ιστορία; Αυτή τη μικρή περιφρονημένη ιστορία, που αν όμως ειπωθεί σωστά, ενδέχεται, από περίπτωση ν’ αναχθεί σε πορτρέτο εποχής, ζοφερής και τραυματικής, να διεκδικήσει την παραδειγματικότητά της και τελικά και μόνον έτσι την νομιμοποίησή της: ν’ αφηγηθεί την μεγάλη ιστορία, αυτή των χρόνων της δικτατορίας του Φράνκο, ιστορία που στοιχειώνει τις μνήμες και φέρει τις πληγές. Ώστε από περιττή και περασμένη στα ψιλά, να γίνει απαραίτητη. Μόνον όμως έτσι. 

Και ακριβώς γι αυτό, ζητούμενο δεύτερο: το στοίχημα της αφήγησης. Επιτακτικότερο αυτό, λόγω της περιβάλλουσας συνθήκης, η οποία, δηλώνεται από την εναρκτήρια κιόλας φράση: Στις σελίδες ενός βιβλίου… Αυτονόητο ή όχι, δεν θα μας επιτραπεί στιγμή να ξεχάσουμε πως βρισκόμαστε εδώ και πως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, απ’ τον μηχανισμό και την εντιμότητα της αφήγησης θα κριθούν όσα είναι να κριθούν: το είδος και το βάθος της πληγής, η ένταση του πόνου, ο τραχύς βηματισμός της ιστορίας και τελικά η σύσταση της αλήθειας. Της αλήθειας, που πλέον κάθε έντιμη αφήγηση ξέρει: δεν είναι μία ούτε μεγάλη, αλλά πολλές, μικρές και σχετικές. Μιας αλήθειας ακόμα, που μπορεί να μην είναι καν συνώνυμο της πραγματικότητας των ιστορικών, τολμά, η τέτοιων απαιτήσεων αφήγηση, να υποστηρίξει: Ας καταλάβουμε επιτέλους πως η πραγματικότητα, αυτή που τόσο πιστά μεταφέρουν οι ιστορικοί μας, στήνει αφηγηματικές γέφυρες τεράστιας δυναμικής, τις οποίες εκθειάζουν οι κριτικοί και οι θεωρητικοί μας…και προτιμά ο σοφός μέσος αναγνώστης και το εξίσου σοφό σώμα των εκδοτών. Η σχετικότητα και η ρευστότητα στη σύστασή της ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνουν την αναγκαιότητά της, κατά συνέπεια η αφήγηση που θα τη διαχειριστεί οφείλει να μην κάνει παραχωρήσεις και να μην ενδώσει πουθενά: σε καμία μυθοπλαστική ευκολία, σε κανένα δραματουργικό γοητευτικό κλισέ. Οφείλει να έχει υπ’ όψη της ότι διασχίζει ένα χώρο ναρκοθετημένο από κοινοτοπίες, από αφηγηματικούς τρόπους ήδη δοκιμασμένους, σωρεία προηγούμενων συγκινησιακά φορτισμένων αφηγήσεων, που έχουν πιθανώς οριστικώς εξαντλήσει –μέσα από μια μορφή κορεσμού- τις δυνατότητες του προφανώς περιορισμένου ρεπερτορίου σχημάτων που διαθέτουμε προκειμένου να απεικονίσουμε την περίοδο που είναι γνωστή ως φρανκισμός. Αναπόφευκτη, τελικά η σε πρώτο πλάνο διαρκής παρουσία του αφηγηματικού στοιχήματος, αναπόφευκτος και ο σφιχτός του εναγκαλισμός με το θέμα του. 

Αναπόφευκτα στήνει η τέτοιων καταβολών αφήγηση λοιπόν κι έναν ακόμα ήρωα: τον συγγραφέα. Ο συγγραφέας, σε τρίτο πρόσωπο στη σκηνή του κειμένου και αυτός, με το φως του προβολέα πάνω του, εκθέτει την αδυναμία του, ακριβώς πριν προειδοποιήσει για την παντοδυναμία του, πειραματίζεται με δυνητικές αφηγήσεις, ενορχηστρώνει μια διαδοχή φωνών και πλευρών (οι φοιτητές, οι καθηγητές, οι αντιφρονούντες, οι καθεστωτικοί και οι άλλοι, που κινούνται στην «ήρεμη ουδέτερη ζώνη») δοκιμάζει σχήματα, δομώντας και αποδομώντας τους αφηγηματικούς του δρόμους, θέτοντας πάλι και πάλι ερωτήματα, πάντα ανυποχώρητος και θα ‘λεγε κανείς, έως θανάτου σοβαρός. Κι όμως όχι. Δεδομένου ότι, σαν γνώστης όλων των ιστοριών και όλων των χρήσεων, μακράν απέχει του να νιώθει αθώος και άρα σοβαρός. Σαν γνώστης των μυθοπλαστικών τρόπων, κύριος και μαζί υποκείμενο της αφήγησής του, είναι εξ’ ορισμού φορέας πλάγιου, ειρωνικού βλέμματος. Έχει εξ’ ορισμού αποδεχτεί ότι στη μυθοπλαστική συνθήκη, μόνο η ειρωνεία είναι σε θέση να μην εφησυχάζει, να μην αποσιωπά τους κινδύνους, να υπαινίσσεται την κινούμενη άμμο και τους αντικατοπτρισμούς που καλύπτουν την απόσταση από τον συγγραφέα μέχρι τις αλήθειες του, να καταφάσκει στην αμφισημία, σαν εγγενές συστατικό της όποιας αφήγησης και της όποιας ιστορίας. Μετά τις τόσες επικαλύψεις των αφηγήσεων, μόνο αυτή είναι σε θέση να προσεγγίσει με τον δέοντα σεβασμό θέματα πάντα παλιά και φθαρμένα, επαναφέροντας το ξάφνιασμα και το ρίγος της αναγνώρισης που οφείλει η όποια αλήθεια να προκαλεί, αποδίδοντας τελικά την «σοβαρότητά» του στο σοβαρό. Καμία ειρωνεία, μοιάζει ακόμα να προϋποθέτει ο Rosa, δεν είναι αντάξια της εμβέλειας και του ονόματος της, αν δεν στρέφεται πρώτα στον εαυτό της. Στο υποκείμενο που την εκφέρει. Εξ’ ου κι επιφυλάσσει στον ήρωα-συγγραφέα του την ειρωνικότερη μεταχείριση. Σ’ αυτόν και στα εργαλεία του, δηλαδή τη μυθοπλασία. Το κατεξοχήν έτσι κι αλλιώς πεδίο της ειρωνικής ματιάς, που εδώ θα μπει και στο στόχαστρό της: Σε αυτό το σημείο της ιστορίας μας οι αφηγηματικές συμβάσεις μας καλούν να πραγματοποιήσουμε άλλη μια άσκηση αναδρομής στη βιογραφία του ήρωά μας…Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο αγαπημένο σημείο των μυθιστοριογράφων, εκείνο που προσφέρει τις περισσότερες ευκαιρίες για να λάμψει το ταλέντο τους, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του μυθιστορήματος, που ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, χαρακτηρίζεται συνήθως από μία τάση υπερβολής. Στη σύνθεσης της βιογραφίας του Χούλιο Ντένις μπορούμε να επιδείξουμε τη συγγραφική μας δεινότητα σε δύο πεδία: της μορφής και του περιεχομένου…Αλλά η ευκαιρία για μια πραγματική επίδειξη δεξιοτεχνίας βρίσκεται στη ουσία, στο περιεχόμενο του αφηγήματος: Είναι ο αιώνιος πειρασμός να μετατρέψουμε τον ήρωα σε μάρτυρα και μαρτυρία ταυτόχρονα… Αρκεί να έχει κανείς στοιχειώδεις γνώσεις ισπανικής ιστορίας για να μαντέψει το τεράστιο μυθιστορηματικό κοίτασμα που μας περιμένει. Μια μυθοπλασία που δεν θα ψυχαγωγεί μόνο, αλλά και θα διδάσκει. 

Ωστόσο, και αφού θα έχει εκθέσει και εξαντλήσει τα σχήματά του και τις γωνίες λήψης του, ο ήρωας-συγγραφέας, θα παραδοθεί τελικά και στη μυθοπλασία, αποδίδοντάς της και την τιμή: Ας μη μας διαφύγει, ότι στην κατάληξη του 32ου κεφαλαίου (σελ.243), και αφού έχει μόλις πραγματοποιήσει μια άσκηση αναδρομής στη βιογραφία του Ντένις, θα ενδώσει τελικά και θα αναγγείλει: Κυρίες και κύριοι, εδώ κάνουμε μυθοπλασία, χαλαρώστε κι απολαύστε την. Έτσι στο αμέσως επόμενο, ενδίδοντας στους ευερέθιστους και δημιουργικούς δέκτες του μυθοπλαστικού τρόπου, θα παρακολουθήσει από υπερβολικά κοντά, τα βήματα του Χούλιο Ντένις, το τελευταίο απόγευμα πριν τη σύλληψή του. Θα γίνει, για να ακριβολογήσουμε, οι ίδιες οι αισθήσεις του Ντένις, ακόμα κι αυτές που θα μπορούσε να έχει και δεν είχε. 

Και θα ‘ναι εδώ, που θα υπαινιχθεί κάποιες αλήθειες και κάποιες συνδέσεις. Όσες απ’ αυτές, μόνο έτσι μπορούν να ειπωθούν, γιατί κάποιες άλλες –ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την ένταση του ειρωνικού του τόνου- θα τις παραχωρήσει σε μία «αλλότρια» αφήγηση, αυτή ενός αστυνομικού, υπερασπιστή των ανακριτικών τακτικών του καθεστώτος, που θεωρεί υπερβολές και συναισθηματισμούς, τα όσα προηγήθηκαν. 

Ο τριαντατετράχρονος Issac Rosa, άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, αφού οι αιματοβαμμένες ιστορίες της δικτατορίας του Φράνκο είχαν πάρει τέλος. Ωστόσο ανατράφηκε, όπως όλοι της γενιάς του με τις αφηγήσεις –προφορικές και γραπτές, που οι ιστορίες αυτές άφησαν πίσω τους. Και ακόμα περισσότερο, με τις σιωπές, τα βλέμματα, τους τρόπους που αποκρυσταλλώνει ο χρόνιος φόβος. Αρχίζει να γράφει αφού έχουν ειπωθεί όλα, αλλά προφανώς ενόσω το διακύβευμα της σχέσης με την ιστορική μνήμη παραμένει ανοιχτό, για ένα λαό και μια χώρα, που θα ‘θελε πολλά να ξεχάσει από το παρελθόν της. Άρρωστοι όλοι από μια ανίατη ασθένεια, αποθαρρυμένοι όλοι, όλοι σακατεμένοι. Πώς να επαναφέρει κανείς την ειρήνη, την αίσθηση πληρότητας, την ηρεμία μέσα στις καρδιές; Θλιμμένε λαέ, θλιμμένη πατρίδα, ποιο είδος ψυχανάλυσης θα μπορούσε να σε γιατρέψει;…Θα αλλάξεις άραγε μια μέρα; Ίσως ναι (μονολογούσες), όταν τα κόκαλά σου (τα δικά σου) θα λιπάνουν το χώμα σου (ω πατρίδα) κι άλλοι άντρες καλύτεροι (σήμερα ακόμα μικρά παιδιά) θα κατευνάσουν με την προσφορά τους την ανεκπλήρωτη επιθυμία που καταδυναστεύει τη μοίρα σου. Αν πέθαινες εσύ (έλεγες μέσα σου), σε ποιόν θα ‘πεφτε ο κλήρος να τα διηγηθεί; , αναρωτιόταν σαράντα χρόνια πριν ο Χουάν Γκοϊτισόλο, προφητεύοντας το είδος της πληγής που η γενιά του θα κληροδοτούσε στις επόμενες. Κι αν για τον «προπάτορα» Γκοϊτισόλο, παιδί της εποχής του ασφυκτικού φόβου, το ζητούμενο στο εμβληματικό Στοιχεία Ταυτότητας (ΚΕΔΡΟΣ 2006), ήταν να ανατάμει όλο αυτό το αίσθημα της ντροπής, όλο το βαθύ ρίζωμα της ενοχής και τη μοιραία συνακόλουθη επιθυμία ακύρωσης της ταυτότητας, για τον Rosa, που θα κρατήσει άξια την σκυτάλη, το αίτημα δεν θα μπορούσε παρά να είναι διαφορετικό: η διαχείριση της μνήμης ως απαραίτητης προϋπόθεσης ανασύστασης μιας ταυτότητας, δεν μπορεί πλέον να διέλθει από ευθείες και ασφαλείς διαδρομές, καθώς αδιαμεσολάβητη οδός δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια μια περισσότερο δομημένη και τελεσίδικη αφήγηση παρεκκλίνει του στόχου, εθελοτυφλώντας στην κρισιμότητά του και τελικά προδίδοντάς τον. 

Ο αποδομητικός δρόμος, καίτοι ολισθηρός, προκύπτει αναπόφευκτος, πόσω μάλλον που ο Rosa, υποβάλλοντας δραστικά όση κατάφαση ή ερμηνεία είναι διαθέσιμη, θα κερδίσει όλα τα στοιχήματα, για να μας παραδώσει άρτιο αυτό που απ’ την αρχή υποσχέθηκε: ένα μυθιστόρημα, τελικά ένα μυθιστόρημα, για τις πληγές της ιστορίας, αλλά και για τις στρατηγικές της γραφής. Έως του σημείου ν’ αναγκαστεί να παραδεχτεί, ακόμα και αυτός, ο διαβολέας της αφηγηματικής σαγήνης και άρα ολοκλήρωσης, πως Το πιθανότερο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ομολογία αδυναμίας, το έσχατο μέσο αποδόμησης κάποιου που δεν ξέρει, δεν μπορεί ή δεν θέλει να οικοδομήσει αλλά τελικά -στην τελευταία σελίδα- διαπιστώνει απελπισμένος πως δεν υπάρχει άλλη λύση, πως πάντα καταλήγουμε οικοδομώντας κάτι.

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ "ΑΒΑΛΟΝ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ"

Άβαλον των Τεχνών

Τα απρόσμενα άρθρα του για το έντεχνο η την ελληνική λόγια μουσική κοσμούν χρόνια το “Άβαλον των Τεχνών”. Όταν όμως μαζί με το Καλλιτεχνικό Σύνολο “Πολύτροπο” έκανε τις εκκλησιαστικές μουσικές του Θεοδωράκη και πιο πρόσφατα την βυζαντινή μουσική της Εύας Πάλμερ- Σικελιανού”, θεωρούσαμε ότι ήρθε η ώρα για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. 

Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη 

Φωτογράφηση: Χρήστος Κισατζεκιάν 

Παναγιώτη πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική; 

Γεννήθηκα στην Πάτρα και έμενα τα παιδικά μου χρόνια κοντά στο αρχαίο ωδείο της πόλης, εκεί όπου γίνονται όλες οι συναυλίες οι μεγάλες και εκεί είχε γίνει και το περίφημο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας του Μικρούτσικου. Εκεί είχα μία συγκλονιστική εμπειρία για εμένα, όταν ήμουν μικρός, είχε έρθει ο Στέφανος Βασιλειάδης ο συνθέτης, μαζί με το Γιάννη Παπαϊωάννου το μουσικολόγο, να κάνουν μία συναυλία προς τιμήν ενός συνεδρίου ιατρικού διεθνούς και εκεί έπαιξαν μεταξύ άλλων Γιάννη Χρήστου. Στο έργο του Γιάννη Χρήστου, την Αναπαράσταση, τον πιανίστα, έφεραν παιδάκια τα οποία βγάζουν φωνές, γιατί έχει ένα τέτοιο σημείο μέσα το έργο. Σε αυτές τις κραυγές ήμουν και εγώ κι έτσι ήρθα σε επαφή με τη σύγχρονη μουσική.

Ολόκληρη η συνέντευξη στη συνέχεια.

 

ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΟ ΤΟ 6ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Πρόκειται, ίσως, για την μεγαλύτερη περιφερειακή διοργάνωση του καλοκαιριού και μάλιστα με ιδιαίτερες απαιτήσεις και υψηλά standards. 

Έξι χρόνια τώρα η ΜΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ο Πολιτιστικός και Κοινωνικός Οργανισμός που εδρεύει στην Χίο, διοργανώνει το Φεστιβάλ Σύγχρονης Ελληνικής Μουσικής της Χίου. Ένα φεστιβάλ ειδικό για την σύγχρονη, λόγια ελληνική μουσική, που δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. 

Η ιδρύτρια και ακαταπόνητη καλλιτεχνική διευθύντρια της ΜΟΥΣΑΣ Ελευθερία Λυκοπάντη, φιλόλογος-μουσικός, τ. μαέστρος Χορωδίας Χίου, μαζί με τον οτρηρό Καλλιτεχνικό Σύμβουλο και Πρόεδρο της Γνωμοδοτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Αλέξανδρο Καλογερά, συνθέτη και καθηγητή σύνθεσης στο Berklee College of Music της Βοστώνης, επιμένουν ελληνικά και άκρως ποιοτικά και διοργάνωσαν μέχρι τώρα πέντε Φεστιβάλ, με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία και με εστίαση στην ελληνική μουσική παράδοση ως πηγή έμπνευσης των σύγχρονων ελλήνων συνθετών. 

- Αφιέρωμα στην επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση (2021)

- Μουσική και Λόγος (2020) 

- Η Αρχαία Ελλάδα πηγή έμπνευσης (2019) 

- Ο συνθέτης Μιχάλης Αδάμης και η σχέση του με την βυζαντινή μουσική (2018) 

- Τάσεις στη σύγχρονη ελληνική μουσική (2017). 

Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, κάθε χρόνο, περιλαμβάνει συναυλίες, διαλέξεις, masterclassses, εκπαιδευτικά προγράμματα, πρεμιέρες μουσικών έργων, forum νέων συνθετών και παρουσίαση συνθέσεων που γράφτηκαν κατόπιν παραγγελίας του Φεστιβάλ, Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Έκφρασης Νέων για μαθητές όλων των βαθμίδων και άλλες δράσεις. 

Συμμετέχουν: διακεκριμένοι ομιλητές, καθηγητές πανεπιστημίων, προσκεκλημένοι μουσικοί και καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, μουσικοί από τη Χίο και μαθητές, σ' έναν πραγματικό μουσικό οργασμό.

Φέτος, στο 6ο Φεστιβάλ (1-10 Ιουλίου 2022), δεσπόζει ο κύκλος "Μικρασιατικά", με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή, μια μεγάλη εκδήλωση για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, για τα 111 χρόνια από τον θάνατο του, αφιερώματα στον Ιάννη Ξενάκη (100 χρόνια από τη γέννησή του) και τον Ολιβιέ Μεσσιάν (30 χρόνια από το θάνατό του) και πολλές άλλες ξεχωριστές εκδηλώσεις. 

Το δεκαήμερο θα κορυφωθεί με μία πολύκλωνη, πολυχωρική εκδήλωση, μια γιορτή της Μουσικής και πανδαισία των Τεχνών, με πολλές ταυτόχρονες δραστηριότητες στο Κάστρο της Χώρας, όπου συμμετέχουν όλοι οι μουσικοί του Φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένων και νέων από το Μουσικό Σχολείο και τα Ωδεία της Χίου, καθώς επίσης και ζωγράφοι, χορευτές, και συγγραφείς.

Δείτε στη συνέχεια το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ. 

Η ΞΥΝΩΡΙΣ ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΣΚ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΤΕΙΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο νέος πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ) του Πατριαρχείου Μόσχας μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Αντώνιος, σε σχόλιό του στο πρακτορείο TASS, αναφέρεται τον κίνδυνο των συνεχιζόμενων εκδηλώσεων εξτρεμισμού εναντίον ιερών χριστιανικών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους. 

Μεταξύ άλλων, σημειώνει με έμφαση: 

«Είμαστε αγανακτισμένοι με το τελευταίο περιστατικό επιδεικτικής βεβήλωσης του παρεκκλησίου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στο όρος Σιών. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία υποστηρίζει αμέριστα τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο, ο οποίος μαζί με άλλους ντόπιους χριστιανούς ηγέτες αγωνίζεται για τη διατήρηση της χριστιανικής παρουσίας στην Ιερουσαλήμ και σε όλους τους Αγίους Τόπους. Θα πράττουμε και στο εξής ό,τι περνά από το χέρι μας, προκειμένου να υποστηρίξουμε τους αδελφούς μας και να προσελκύσουμε την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης γι’ αυτό το πρόβλημα».

Πραγματικά έχει ενδιαφέρον η «λογική» του Βολοκολάμσκ Αντωνίου. Λέει ότι η Εκκλησία της Ρωσίας θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προσελκύσει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης. 

Το ερώτημα είναι: Δεν έχει καταλάβει ότι η διεθνής κοινή γνώμη είναι εναντίον της Ρωσικής Εκκλησίας, λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία; Δεν έχει καταλάβει ότι το «κύρος» της Ρωσικής Εκκλησίας είναι καταρρακωμένο διεθνώς; Δεν βλέπει ότι η διεθνής κοινότητα επιθυμεί χωρίς περιστροφές την επιβολή κυρώσεων στον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο για την απαράδεκτη στάση του στον πόλεμο και την διατύπωση μιας «θεολογίας του πολέμου», από μέρους του; Δεν είδε ότι η Μ. Βρετανία επέβαλε ήδη κυρώσεις στον προϊστάμενό του; Με ποιο, λοιπόν, κύρος η απομονωμένη Εκκλησία του θα βοηθήσει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων; 

Από την άλλη μεριά, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων εξακολουθεί να προσβλέπει σε μια Ρωσική Εκκλησία που έχει καταστεί διεθνής τρομοκράτης στην Ορθοδοξία. 

Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του αρχιεπισκόπου Σεβαστείας Θεοδοσίου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων: 

«Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε όλες τις προκλήσεις, που προέρχονται από ορισμένες δυτικές δυνάμεις και βάλλουν κατά του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ. Κυρίλλου. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε σιωπηλά επιθέσεις αυτού του είδους, αν τις θεωρούμε παράνομες, ανάρμοστες ενέργειες εναντίον ενός θρησκευόμενου ανθρώπου τόσο υψηλού επιπέδου, που είναι πραγματικό πνευματικό σύμβολο της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Κύριλλος δεν συμμετέχει σε καμία πολιτική σύγκρουση. Αυτός, ως άνθρωπος της ειρήνης, τάσσεται πάντα υπέρ του διαλόγου. Σήμερα καλούμε τους Δυτικούς που επιδίδονται σε υποκινήσεις κατά του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Κυρίλλου να εγκαταλείψουν την επιθετική τους στάση όχι μόνο εναντίον της Αυτού Αγιότητας, αλλά και ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι προκλήσεις κατά του προκαθημένου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται αντιληπτές από εμάς ως εχθρικές ενέργειες εκ μέρους της Δύσης εναντίον ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας». 

Ο Σεβαστείας Θεοδόσιος αναδεικνύεται προκλητικός δορυφόρος της Μόσχας όταν θεωρεί την κριτική στάση της Δύσης απέναντι στον Μόσχας Κύριλλο, ως εχθρική ενέργεια εναντίον της Ορθοδοξίας. Ταυτίζει, δηλαδή, τον Κύριλλο με την Ορθοδοξία (sic)! 

Δεν ακούει, προφανώς, τις ορθόδοξες φωνές ανά τον κόσμο, Προκαθημένων, ιεραρχών, θεολόγων και πιστών, που καταδικάζουν απερίφραστα την στάση του Μόσχας Κυρίλλου και την πολεμική «θεολογία» του. 

Άραγε δεν άκουσε τις δηλώσεις του Μόσχας ότι η Ρωσία αγωνίζεται για να υπερασπιστεί τον εαυτό της ενάντια σε αμαρτωλούς (!) εξωτερικούς εχθρούς; Και υπερασπιζόμενη τον εαυτό της, εισβάλλει στην Ουκρανία για να καθαρίσει τον τόπο από την ανηθικότητα! 

Αλλά, αν και αυτά δεν άκουσε ο Σεβαστείας Θεοδόσιος, δεν έχει προβληματιστεί από τον αποκεφαλισμό τού – μέχρι χθες ισχυρού – Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ, από την ανεξαρτητοποίηση της Εκκλησίας του Ονουφρίου από την Μόσχα, από τις κριτικές φωνές μέσα στη Ρωσία; Σε ποιον κόσμο ζει ο Σεβαστείας Θεοδόσιος; Μάλλον σε αυτόν του Βολοκολάμσκ Αντωνίου, όπου η Ρωσία είναι «Αγία» και «στηρίζει» το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, αλλά ταυτόχρονα καταστρέφει την Ουκρανία χωρίς έλεος! Γι’ αυτό και οι δηλώσεις Σεβαστείας φιγουράρουν στο site Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ) του Πατριαρχείου Μόσχας. 

Πώς αλλιώς;

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΙΣΙΔΩΡΩΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ ΩΣ ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στην ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου 12 Μαΐου 2021, δηλαδή πριν ένα χρόνο, σημειώνεται ότι η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε, μεταξύ άλλων «να ενεργήσει τα δέοντα και προς την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών για την περίπτωση Ιερού Παρεκκλησίου Αυτής, όπου παρατηρούνται και κατά κόρον προβάλλονται άτοπες λειτουργικές συνήθειες και πρωτόγνωρες τελετουργικές αυθαιρεσίες». 

Είναι γνωστό ότι το Παρεκκλήσιο αυτό είναι οι Άγιοι Ισίδωροι στο Λυκαβηττό, που απασχολούν εδώ και καιρό την κοινή γνώμη, αλλά ιδιαιτέρως αυτές τις μέρες, μετά και τις καταγγελίες του μητροπολίτου Αργολίδος Νεκταρίου ότι πρόκειται για «απάτη ολκής». 

Ο Αργολίδος Νεκτάριος – και μαζί του και ο Τύπος - εστιάζει στην υπόθεση των «θαυμάτων» που υποτίθεται ότι κάνει ο εγκέφαλος της υπόθεσης των Αγίων Ισιδώρων Δημήτριος Λουπασάκης. Όμως, αυτή η ιστορία έχει πολλές παραμέτρους. 

Μία από αυτές είναι αυτό που λέει η Δ.Ι.Σ.: «παρατηρούνται και κατά κόρον προβάλλονται άτοπες λειτουργικές συνήθειες και πρωτόγνωρες τελετουργικές αυθαιρεσίες». 

Πρόκειται, λοιπόν, για μια αλλοίωση της θείας λατρείας, η οποία συντελείται, προφανώς, χάριν τηλοψίας, αφού όλες οι ακολουθίες μεταδίδονται από το κανάλι των Αγίων Ισιδώρων στο youtube και μάλιστα με άρτιο συνεργείο, όχι απλώς με μια κάμερα. 

Εδώ επιστρατεύεται η αλάνθαστη συνταγή: «Όσο πιο πολύ με βλέπουν – και μάλιστα σε καθημερινή βάση – τόσο εδραιώνομαι στο σπίτι τους, αλλά και στη ζωή τους γενικότερα». Υπάρχει κάτι ανάλογο τηλεοπτικό, από πλευράς Εκκλησίας, σε αυτήν την συχνότητα; Φυσικά όχι. Για να μη θέσουμε το ερώτημα των οικονομικών παραμέτρων μιας τέτοιας καθημερινής τηλεοπτικής κάλυψης… 

Από την άλλη, ο κληρικός Δημήτριος Λουπασάκης, ενώ είναι έγγαμος – αλήθεια που έχει …εξαφανιστεί η πρεσβυτέρα του; - έχει «συνοδεία» νέων ανθρώπων, ρασοφορούντων, κάποιοι από τους οποίους έχουν και μοναχική κουρά. Για να μη θυμηθούμε την επεισοδιακή κουρά πνευματικού του τέκνου στην Μονή Πετράκη, που δεν ολοκληρώθηκε! 

Πώς, λοιπόν, ένας έγγαμος κληρικός συμπεριφέρεται σαν «ηγούμενος»; 

Ακόμα, πώς έχει εισχωρήσει και στην showbiz και εκπομπές όπως των Roomies στο megatv, κάνουν τεράστια διαφήμιση στους Αγίους Ισιδώρους;

   

Άσε που ένας «πατήρ» Ραφαήλ κάνει και show μαγειρικής σε σχετικές εκπομπές στο youtube. 

Κάμποσες είναι και οι αυθαιρεσίες στον περιβάλλοντα χώρο των Αγίων Ισιδώρων, αλλά τόσο η ναοδομία όσο και η πολεοδομία άφαντες… 

Εννοείται ότι υπάρχει site, βγαίνει μηνιαίο περιοδικό, υπάρχει ικανή διαφήμιση από celebrities και πολλά άλλα, που συντηρούν καλά την όλη κατάσταση. 

Πρόκειται για ένα απίστευτο δίκτυο, το Λουπασάκειο, που ξεφυτρώνει από παντού. Λερναία ύδρα! Επομένως, δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί πλέον από την Διοικούσα Εκκλησία. 

Ο Λουπασάκης είναι μια τραγική κληρονομιά του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ο οποίος – είναι γνωστό - αρεσκόταν στο μπούγιο και στα πυροτεχνήματα…

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΑΛΜΕΡ - ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος) παρουσίασε ένα αφιέρωμα στην ιέρεια του Ελληνικού πολιτισμού Εύα Πάλμερ – Σικελιανού, με αφορμή τα 70 χρόνια από τον θάνατό της, τη Δευτέρα 23 Μαΐου 2022 στις 7.30 μ.μ. στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 

Παρουσιάστηκαν μουσικές συνθέσεις της Εύας Πάλμερ – Σικελιανού στα ελληνικά, αγγλικά και αραβικά. 

Συμμετείχαν: 

Ιουλίτα Ηλιοπούλου – αφήγηση 

Δάφνη Πανουργιά - τραγούδι 

Ευτυχία Δημητρακοπούλου – φλάουτο & τραγούδι 

Roni Bou Saba – τραγούδι στα Αραβικά 

Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος - εισήγηση, τραγούδι, γενική επιμέλεια. 

Η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (1874-1952), η πρώτη σύζυγος του ποιητή Άγγελου Σικελιανού, ήταν Αμερικανίδα ερευνήτρια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, χορογράφος και ιστορικός του χορού, με σημαντικό έργο στην ανάδειξη του ελληνικού χορού, θεάτρου, μουσικής καθώς και της υφαντικής τέχνης. Ήταν και μουσικός και είχε, μάλιστα, μάθει βυζαντινή μουσική, συνεργαζόμενη με τους μεγάλους μουσικοδιδασκάλους Κωνσταντίνο Ψάχο και Σίμωνα Καρά. Έτσι, έγραψε την μουσική των χορικών του «Προμηθέα Δεσμώτη» βυζαντινότροπα. Άλλωστε είχε κάνει και διαλέξεις για την βυζαντινή μουσική, την οποία θεωρούσε συνέχεια της αρχαίας ελληνικής. Στην εκδήλωση, εκτός από χορικά για τον «Προμηθέα Δεσμώτη», ακούστηκαν και άλλες βυζαντινότροπες συνθέσεις της, στα ελληνικά και τα αγγλικά, καθώς είναι η πρώτη γυναίκα συνθέτις που έγραψε βυζαντινή μουσική στα αγγλικά. Σε επεξεργασία του Συνόλου «Πολύτροπον» παρουσιάστηκαν και δύο αποσπάσματα από τα χορικά του "Προμηθέα Δεσμώτη" στα αραβικά. Ανάμεσα στα χορικά, διαβάζονταν αποσπάσματα από την τραγωδία «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, στην μετάφραση του Ιωάννη Γρυπάρη, που χρησιμοποιήθηκε στην παράσταση των Δελφικών Γιορτών. 

Η Ευτυχία Δημητρακοπούλου ερμήνευσε τα ακόλουθα τρία τραγούδια σε μουσική Εύας Πάλμερ-Σικελιανού (Επεξεργασία: Κ. Νικολέας). 

– Το εμβατήριο των σκιών / Shadow. Ποίηση: Robert Louis Stevenson 

– Η κούνια / The swing. Ποίηση: Robert Louis Stevenson 

– Το τραγούδι του εαυτού μου. Ποίηση: Walt Whitman και Ψαλμοί του Δαβίδ. 

Η Δάφνη Πανουργιά, ερμήνευσε για πρώτη φορά χορικά από την "Ειρήνη" του Αριστοφάνη, που μελοποίησε η Εύα, στα αγγλικά. 

Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου αφηγήθηκε την συνάντηση της Εύας Πάλμερ με τον Άγγελο Σικελιανό, από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της "Ιερός Πανικός" και η εκδήλωση έκλεισε με τον «Όρκο των Κοινοτήτων προς τη Μάνα Ελλάδα», σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού και μουσική της Εύας Πάλμερ. 

Αφίσα εκδήλωσης: Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας.

Παραθέτουμε, στη συνέχεια, το βίντεο της εκδήλωσης. 

"ΟΛΕ ΠΕΠΙΤΟ" ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΑΪΤΗ

Ο ιστορικός Κώστας Κατσάπης έγραψε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ για τον «μύθο» του Πεπίτο Γκονζάλες, κεντρικού χαρακτήρα του «Μικρού Σερίφη» και ο σκιτσογράφος Βαγγέλης Σαΐτης, παλαιός συνεργάτης των περιοδικών «Μικρός Καουμπόυ» και «Μικρός αρχηγός», δημιούργησε ειδικά για τους αναγνώστες των «ΝΕΩΝ» μία καινούργια ιστορία. 

Παραθέτουμε στη συνέχεια τα σχετικά δημοσιεύματα.

   

Ο Βαγγέλης Σαΐτης αυτοβιογραφείται και μας διαφωτίζει για τη σχέση του με το είδος που ανέδειξε με τη δουλειά του: 

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1960 και ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε διαβάζοντας κόμικς. Σε ηλικία 13 χρονών, όταν ήμουν μαθητής του Βαρβακείου, έστειλα μερικές γελοιογραφίες στο περιοδικό Μικρός Καουμπόυ όπως έκαναν και άλλοι νεαροί αναγνώστες. Ενθουσιασμένος όταν τις είδα να δημοσιεύονται επισκέφτηκα τα γραφεία του περιοδικού και γνώρισα τους εκδότες και ζωγράφους Θέμο Ανδρεόπουλο και Κωνσταντίνο Ραμπατζή. Με υποδέχτηκαν με πολύ ευγένεια και μου έδωσαν τεχνικές συμβουλές. Εντυπωσιάστηκα από το φιλότεχνο και βιβλιόφιλο περιβάλλον τους και με την καθοδήγηση τους σύντομα βελτίωσα το σκίτσο μου και έγινα συνεργάτης τους. Μου ανέθεσαν την στήλη ‘’Ολέ Πεπίτο’’ όπου έκανα μια γελοιογραφία κάθε βδομάδα του Πεπίτο Γκονζάλες, ενός ήρωα του περιοδικού,. 

Επιπλέον έκανα χιουμοριστικές ιστοριούλες κόμικς με τον Πεπίτο στο θυγατρικό περιοδικό τους "Μικρός Αρχηγός". Σε ηλικία 15 χρονών ξεκίνησα να συνεργάζομαι με την εφημερίδα ‘’Τα Νέα’’. Δραστηριοποιήθηκα σαν σκιτσογράφος την περίοδο 1974-1984 δημοσιεύοντας γελοιογραφίες και κόμικς σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά της εποχής: Τραστ του Γέλιου, Ταχυδρόμος, Κοσμοπόλιταν, Ποντίκι, Γονείς, Νέα Πορεία, Βραδυνή, ελληνικό Mad, Σκαθάρι, Πράσινη Γάτα κ.α. Έλαβα μέρος στις τρεις παγκόσμιες Εκθέσεις Γελοιογραφίας στην Κηφισιά που πραγματοποιήθηκαν το 1975, 1977, 1980. Σκίτσα μου περιλαμβάνονται στην ’’Ιστορία της ελληνικής γελοιογραφίας’’ του Δημ. Σαπρανίδη, Β΄ τόμος, εκδόσεις Ποταμός, 2006. Σπούδασα αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανα μεταπτυχιακά στο Kent State University στις ΗΠΑ. Εργάζομαι ως αρχιτέκτων.

 

ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Η μεγάλη πληγή που λέγεται Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού - Πρόκειται για απάτη ολκής

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το ...μελάνι από το κείμενό μας Η "ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ" ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΔΑ ΤΟΥ ΘΑΔΔΑΙΟΥ ΣΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ και έρχεται η απόλυτη δικαίωσή μας δια χειλέων του μητροπολίτου Αργολίδος Νεκταρίου, ο οποίος σε δηλώσεις του στο Εδώ Πελοπόννησος, και στον Βασίλη Ζώη αναφέρθηκε ρητά και κατηγορηματικά στην "πληγή που λέγεται Άγιοι Ισίδωροι του Λυκαβηττού". 

Είπε, μεταξύ άλλων, ο μητροπολίτης Αργολίδος: 

"Υπάρχει μια μεγάλη πληγή που λέγεται Άγιοι Ισίδωροι του Λυκαβηττού και εκεί μαζεύεται πολύς κόσμος, ότι δήθεν γίνονται θαύματα. Υπάρχει πλάνη και εκμετάλλευση. Υπήρξε άνωθεν παρέμβαση να μην προχωρήσει η διερεύνηση. Έχουν γίνει τρεις ανακρίσεις για την περίπτωση αυτή, είναι όλες καταπέλτης αλλά μπήκαν στο συρτάρι γιατί επεμβαίνουν και πολιτικά πρόσωπα. Δεν μπορώ να κρύψω την αλήθεια. Υπάρχει ποινική διάσταση. Γιατί η Πολιτεία επεμβαίνει σε θέματα καθαρά εκκλησιαστικά. Πρόκειται για απάτη ολκής. Από την στιγμή που υπάρχει διαφήμιση υπάρχει αγυρτεία δεν υπάρχει αγιότητα".  

Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο τις σχετικές δηλώσεις του μητροπολίτου Αργολίδος:

"ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΝ" ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΚΡΕΜΜΥΔΑ (ΒΙΝΤΕΟ)

Η ενορία του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού παρουσιάζει την διαδικτυακή εκπομπή «Προς Εκκλησιασμόν», όπου φιλοξενούνται εργάτες του πνεύματος και της τέχνης. 

Στην τεσσαρακοστή έκτη εκπομπή προσκεκλημένη η Διδάκτωρ του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, Βασιλική - Αλεξάνδρα Σκρεμμύδα. 

Επιμελείται και παρουσιάζει ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος.

Κάμερα, τεχνική επεξεργασία: Κατερίνα Δ. Λεονάρδου, Μαργαρίτα Κυρ. Στασινού. 

   

Η Βασιλική-Αλεξάνδρα Σκρεμμύδα, γεννηθείσα στην Πάτρα το 1992, είναι Διδάκτωρ του Τμήματος της Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο Πατρών και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα της Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας και στο Università degli Studi di Torino. Πραγματοποίησε Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Università Ca’Foscari di Venezia στο τμήμα της Ιταλικής Φιλολογίας και Λογοτεχνίας, όπου και εξειδικεύτηκε στη Μοντέρνα και Σύγχρονη Ιταλική Λογοτεχνία. Ειδικεύτηκε στη Διδασκαλία της Ιταλικής ως Ξένη Γλώσσα και στον τομέα της Διδακτικής στο Università per Stranieri di Perugia. 

Κατά τη διάρκεια εκπόνησης της Διδακτορικής της διατριβής δίδαξε Ιταλική Γλώσσα και Γλωσσολογία στους Ιταλούς φοιτητές του Università del Salento. Είναι μέλος της Società Dante Alighieri, Comitato di Atene, όπου και έχει διδάξει την Ιταλική Γλώσσα, ενώ της ανατέθηκε από τον Πρόεδρο της Εταιρείας η διοργάνωση των πολιτιστικών εκδηλώσεων με θέμα τις λογοτεχνικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας. Η έρευνά της με θέμα τη βία και το έγκλημα στα κείμενα των Ιταλών και Ελλήνων συγγραφέων πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Università Ca’Foscari di Venezia. Γνωρίζει, εκτός της ελληνικής γλώσσας, άπταιστα ιταλικά και πάρα πολύ καλά αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά.

Η "ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ" ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΔΑ ΤΟΥ ΘΑΔΔΑΙΟΥ ΣΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στους Αγίους Ισιδώρους στο Λυκαβηττό, έχει στηθεί μια «βιομηχανία» - εκτός των άλλων – και στο όνομα του Αγίου Ιούδα του Θαδδαίου. Σήμερα, 19 Ιουνίου, χιλιάδες πιστών πήγαν να τιμήσουν εκεί τη μνήμη του Αγίου που γιορτάζει, όμως, στις 21 Αυγούστου. 

Στις 19 του μηνός Ιουνίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου αποστόλου Ιούδα του Θεαδέλφου. Τα στοιχεία του βίου του δεν μας διασώζονται με ακρίβεια και συχνά παρουσιάζονται παρόμοια με αυτά του αγίου αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, γεγονός όχι περίεργο, αφού και οι δύο Απόστολοι είχαν το ίδιο όνομα, έζησαν δε και κήρυξαν την ίδια εποχή και στην ίδια περιοχή. 

Αυτά όμως είναι άλλη υπόθεση. 

Εδώ μας ενδιαφέρει η «βιομηχανία» του Αγίου στο Λυκαβηττό, που περιλαμβάνει: 

- Το εικονοστάσι του Αγίου Ιούδα του Θαδδαίου, με χιλιάδες τάματα. 

- Μια αυτοσχέδια προσευχή, λαϊκιστικού χαρακτήρα, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. 

- «Θαδδαιόπιτες» οι «θαυματουργές», με ξεχωριστή συνταγή, που επίσης βρίσκεται στο διαδίκτυο. 

- Και φυσικά, «θαύματα», τα οποία είναι, επίσης, διαδικτυακά, συνεργούντος πάντα του "σταυρώματος" από τον επιτήδειο κληρικό Δημήτριο Λουπασάκη, τον αρχιτέκτονα της ιστορίας των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού. 

Όλα τα παραπάνω συνιστούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ χυδαίου λαϊκισμού, που διαστρεβλώνει την ουσία της πίστης, με σκοπό το εμπόριο και την άκρατη χειραγώγηση του κόσμου. 

Φυσικά «ο λαός του Θεού» δεν θα έπρεπε να είναι τόσο επιρρεπής στον λαϊκισμό, αλλά εδώ πρόκειται για μια καλά οργανωμένη επιχείρηση, που προβάλλεται με μαεστρία από το διαδίκτυο και οι αφελείς δεν είναι τελικά λίγοι...

Για την κωμική ιστορία της «Θαδδαιόπιττας» τα λέει πολύ καλά ο π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου στο παρακάτω βίντεο.

Η κατάσταση, πάντως, έχει ξεφύγει και δε νομίζω πως είναι πια αναστρέψιμη. 

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Λαμβάνοντας την Πατριαρχική ευχή και ευλογία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, κατά την δεξίωση που παρέθεσε προς τιμήν Του ο νέος Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζορτζ Τσούνης, στην Πρεσβευτική κατοικία (Σάββατο, 18 Ιουνίου 2022). 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΥΨΗΛΟΤΗΤΑ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΝΙΚΟΛΑΟ

Με την Αυτού Υψηλότητα, τον Πρίγκηπα Νικόλαο, κατά την δεξίωση, που παρέθεσε χθες, Σάββατο 18 Ιουνίου 2022, ο νέος πρέσβης των Η.Π.Α. στην Ελλάδα, Τζορτζ Τζούνης, στην πρεσβευτική κατοικία, προς τιμήν του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. 

"ΠΑΣΙΦΑΗ": Ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ

Από την Polyphoniki Records μόλις κυκλοφορήθηκε ο νέος δίσκος της Αλεξάνδρας Παπαστεφάνου σε ποίηση Μίλτου Σαχτούρη, με τίτλο "Πασιφάη". 

Η γνωστή πιανίστα και συνθέτρια Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, μετά τα άπαντα του Bach, κάνει μια ανατρεπτική μουσική κατάθεση προσεγγίζοντας με εκπληκτική συνθετική ωριμότητα τους στίχους του Μίλτου Σαχτούρη. 

Ένα εναλλακτικό και απρόβλεπτο έργο με εξαιρετικές συμμετοχές στο οποίο διαφαίνεται αδιαμφισβήτητα το πόσο επίκαιρος είναι ο Μίλτος Σαχτούρης και πόσο ξεχωριστή είναι η μελοποίηση των στίχων του από την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου. 

Μουσική: Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου 

Ποίηση: Μίλτος Σαχτούρης 

Ερμηνευτές: Δάφνη Πανουργιά, Διονύσης Κωστής, Κώστας Θωμαΐδης, Βασιλική Κωνσταντέλλου, Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου 

Ηχοληψία, μείξη: Πέτρος Πετρόπουλος, Polyphoniki Studio 

Mastering: Ανέστης Ψαραδάκος, Athens mastering 

Υπεύθυνη Παραγωγής CD: Πιπίτσα Κληροπούλου, Polyphoniki Records. 

ΤΟ 6ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΙΟ (1-10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022)

Το Φεστιβάλ ΜΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ που διοργανώνεται για 6η χρονιά στην μυροβόλο Χίο, από την καλλιτεχνική δευθύντρια Ελευθερία Λυκοπάντη και τον καλλιτεχνικό σύμβουλο Αλέξανδρο Καλογερά, θα πραγματοποιηθεί από 1-10 Ιουλίου. 

Ένα πραγματικά μοναδικό Φεστιβάλ που εστιάζει στην σύγχρονη, λόγια ελληνική μουσική δημιουργία, αλλά και στην ελληνική παράδοση γενικότερα, καθώς παρουσιάζονται πολλές πτυχές της. Δε λείπουν, βέβαια, και οι διεθνείς αναφορές στην μουσική του 20ού αιώνα. 

Οι διοργανωτές μας ενημερώνουν: 

Πολλές επέτειοι συμπίπτουν τη φετινή χρονιά και ασφαλώς πολλές οι υποχρεώσεις του 6ου Φεστιβάλ Μούσα Ελληνική: τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, τα 200 από τις Σφαγές, 100 χρόνια από τη γέννηση του Ιάννη Ξενάκη, 30 από το θάνατο του Olivier Messiaen, 111 χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μέριμνα του Φεστιβάλ να διοργανώσει πρωτότυπες εκδηλώσεις και να παρουσιάσει λιγότερο γνωστές πτυχές των γεγονότων. 

Ο κύκλος Μικρασιατικά περιλαμβάνει 5 εκδηλώσεις με άξονα το τρίπτυχο Πρόσωπα-Μνήμες-Νόστος, που, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από το 1922, εμπνέονται από τα έργα Ελλήνων, οι οποίοι σχετίζονται με τη Μικρά Ασία. Έλληνες συνθέτες, συγγραφείς και διανοούμενοι, η παρουσία της οικογένειας Χαλεπά στη χερσόνησο της Ερυθραίας, οι Χιώτες τεχνίτες στην Ανατολία, κείμενα, μαρτυρίες και αφηγήσεις προσφύγων, λογοτεχνικά βιβλία, ο Αδαμάντιος Κοραής, η Σχολή της Χάλκης και μία βραδιά για τον Νόστο και την Ελπίδα στον Παπαδιαμάντη συνθέτουν το σκηνικό του κύκλου. Στον κύκλο Μουσική του καιρού μας παρουσιάζουμε συναυλίες με έργα του Έλληνα συνθέτη Ιάννη Ξενάκη (100 χρόνια από τη γέννησή του), του δασκάλου του Γάλλου συνθέτη Olivier Messiaen (30 χρόνια από το θάνατό του), έργα από το διεθνές ρεπερτόριο της μουσικής του 20ού αιώνα και συναυλία αφιερωμένη σε πρόσφατα χορωδιακά έργα λόγιων Ελλήνων συνθετών. 

Για τη νεότερη γενιά οργανώνουμε Forum, όπου θα συναντηθούν 7 νέοι συνθέτες, θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους και μαζί με τους μουσικούς θα ξεκινήσουν νέα έργα, που θα παρουσιαστούν στο Φεστιβάλ. Έκθεση εικαστικών της Χίου θα συμπεριλάβει έργα εμπνευσμένα από κείμενα του Παπαδιαμάντη. Εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις ηλικίες, από την προσχολική (για τους μικρούς μας φίλους), στη σχολική (Masterclasses οργάνων), στην ενήλικη (5 διαλέξεις για το έργο του Olivier Messiaen και του Ιάννη Ξενάκη), θα συμπληρώσουν τις δραστηριότητες και του φετινού Φεστιβάλ. 

Το δεκαήμερο θα κορυφωθεί με μία πολύκλωνη, πολυχωρική εκδήλωση, μια γιορτή της Μουσικής και πανδαισία των Τεχνών, με πολλές ταυτόχρονες δραστηριότητες στο Κάστρο της Χώρας, όπου συμμετέχουν όλοι οι μουσικοί του Φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένων και νέων από το Μουσικό Σχολείο και τα Ωδεία της Χίου, καθώς επίσης και ζωγράφοι, χορευτές, και συγγραφείς. Μία θαυμάσια ευκαιρία να περπατήσουμε και να χαρούμε τις γειτονιές του Κάστρου μεταμορφωμένες από ήχους, χρώματα και εικόνες.

Μια γιορτή της Μουσικής και της Τέχνης! 

ΕΝΑ ΡΕΣΙΤΑΛ - ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ένα ρεσιτάλ – πρόταση για την σύγχρονη μουσική. 

Αυτό ήταν το ρεσιτάλ του Duo Vocialo που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2022, στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 

Η μεσόφωνος Ιωάννα Βρακατσέλη και ο πιανίστας Χρήστος Μαρίνος, μας παρουσίασαν έργα ελλήνων συνθετών για φωνή και πιάνο, ενός αιώνα, δηλαδή του 20ού αιώνα, καθοριστικού για την ανάπτυξη της σύγχρονης μουσικής και στην Ελλάδα. 

Και με ένα έργο του 21ου αιώνα, αυτό της Νίκης Χαρλαύτη, αφιερωμένο στον Χρήστο Μαρίνο.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το αναλυτικό πρόγραμμα της βραδιάς. 

Η επιλογή του ρεπερτορίου μοναδική και σίγουρα αποτελεί πρόταση. 

Τα «Έξι τραγούδια σε ποίηση Τ.Σ. Έλιοτ» του Γιάννη Χρήστου, από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών του 20ού αιώνα, κάλλιστα μπορούν να παίζονται μαζί με τα «Έξι Τραγούδια» του Γιώργου Σισιλιάνου, τα οποία πολύ σπάνια ακούμε. Είναι δύο κύκλοι τραγουδιών αντιπροσωπευτικοί της σοβαρής ελληνικής δημιουργίας, μα με οικουμενικές διαστάσεις. Με δραματουργία, με θεατρικότητα, με ποίηση στιβαρή. 

Αλλά και οι «Τέσσερις Μονόλογοι» του Δημήτρη Τερζάκη, θα μπορούσαν να συνυπάρχουν με τα «Τέσσερα Τραγούδια» του Αλέκου Ξένου, που αν και διαφορετικοί - από μια πρώτη ματιά, ως προς την επεξεργασία - κύκλοι τραγουδιών, έχουν αφετηρία την διαχρονική ελληνική μουσική παράδοση και το πάντρεμά της με την ποίηση, από την Σαπφώ ως τον Κωστή Παλαμά. 

Όμως, και η Μαρία Καλογρίδου (επιλογή από τα «Εννέα Τραγούδια», γεννημένη πριν ένα αιώνα, άνετα μπορεί να συνυπάρξει με την 35χρονη Νίκη Χαρλαύτη (“When I too Long…”), καθώς εκπροσωπούν την γυναικεία μουσική παραγωγή, χθες και σήμερα. Νομίζω με μια ασυνήθιστη φρεσκάδα και οι δύο.

Όσο για το …αδέσποτο Recitation IX, του Γιώργου Απέργη, ήταν σίγουρα η καλύτερη γέφυρα για το πέρασμα από τον Αλέκο Ξένο στον Γιάννη Χρήστου. 

Οι ερμηνευτές, Ιωάννα Βρακατσέλη και Χρήστος Μαρίνος, κράτησαν το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Και τελικά μας οδήγησαν σε μια μέθεξη στην ύπαρξη και τη σιωπή. Πέρα από τη μουσική καθεαυτή… 

Οι «ανάσες άνασσες» της Ιωάννας Βρακατσέλη αποτελούσαν μια διαρκή έκπληξη κι αυτό είναι το ζητούμενο στη μουσική. Να σε εκπλήξει, να μην θεωρείται τίποτα δεδομένο και άρα ανιαρό. 

Η συνοδεία του Χρήστου Μαρίνου συνιστά αλληλοπεριχώρηση, δεν είναι συνοδεία. Είναι συν-δημιουργία. 

Και οι δύο στάθηκαν αντάξιοι των μεγεθών που διακόνησαν και ανέδειξαν. 

Σημαντική τεκμηρίωση και η έκθεση ενός μικρού μέρους από το Αρχείο της Μαρίας Καλογρίδου, που βρίσκεται στο Αρχείο Ελληνικής Μουσικής της Μουσικής Βιβλιοθήκης. Κι ακόμη, κατατοπιστικά τα κείμενα της Αντιγόνης Γαϊτανά, για τους συνθέτες και τα έργα που παρουσιάστηκαν. Όλα μετ’ επιμελείας και φιλοκαλίας. 

Ήταν ένα ρεσιτάλ «μουσική ποιητική» ή ένας Μονόλογος – κι ας ήταν Duo – για την μουσικότητα της ποίησης. Καθώς αυτό που ακούσαμε ήταν μια υψηλή έκφραση της μελοποιημένης ποίησης, την οποία οφείλουμε να σπουδάζουμε ως μουσικοί, ως ακροατές, ως άνθρωποι.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ - ΕΡΑΣΤΗ (ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ)

Το νέο ηχητικό ντοκιμαντέρ, των επιτυχημένων podcasts με τον γενικό τίτλο: Εγκλήματα που συγκλόνισαν, που επιμελείται με μεράκι και επαγγελματισμό ένας νέος άνθρωπος, ο Μενέλαος Γεωργίου, έχει ως θέμα την Κάτια Γιαννακοπούλου, η οποία δολοφόνησε τον αρχιμανδρίτη εραστή της Άνθιμο Ελευθεριάδη, πριν 25 χρόνια, το 1997. 

Με τον Μενέλαο Γεωργίου, τον οποίο ευχαριστώ για την πρόσκληση και την ενδιαφέρουσα συνομιλία, μιλάμε γενικότερα για την επιρροή των πνευματικών στην ζωή των πιστών, που μπορεί κάποιοι να τους εκμεταλλεύονται συναισθηματικά, ψυχολογικά, ερωτικά και οικονομικά. 

Κάνουμε αναφορά και στο βιβλίο της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου – Ζάχου Η δική μου Σοφία (εκδόσεις Εστία, 2010), το οποίο αποτελεί μια αφήγηση ζωής που διαβάζεται απνευστί και ταυτόχρονα είναι μια κραυγή ενάντια στο νοσηρό φαινόμενο του Γεροντισμού. Η εξιστόρηση των όσων υπέστη η ηρωϊδα της Σοφία και πολλοί άλλοι φίλοι της από τον παπα- Γιάννη γκουρού, είναι μια τραγική πραγματικότητα.

Ακούστε στη συνέχεια το σχετικό podcast. 

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: #teamgrey 

Eκτέλεση παραγωγής: Grey Studios Athens

"ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΝ" ΜΕ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΒΑΒΟΥΣΚΟ (ΒΙΝΤΕΟ)

Η ενορία του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού παρουσιάζει την διαδικτυακή εκπομπή «Προς Εκκλησιασμόν», όπου φιλοξενούνται εργάτες του πνεύματος και της τέχνης. 

Στην τεσσαρακοστή πέμπτη εκπομπή προσκεκλημένος ο Δρ Αναστάσιος Βαβούσκος, Δικηγόρος, Άρχων Ασηκρήτης της Μ.τ.Χ.Ε 

Επιμελείται και παρουσιάζει ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος. 

Κάμερα, τεχνική επεξεργασία: Κατερίνα Δ. Λεονάρδου, Μαργαρίτα Κυρ. Στασινού 

 

Ο Αναστάσιος Βαβούσκος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1967 και είναι Δικηγόρος, μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, από το 1992. Μετά τη ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του εισήχθη το 1986 στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε το 1990 με βαθμό πτυχίου Άριστα. Κατά το δεύτερο, τρίτο και τέταρτο έτος των σπουδών του (ακαδημαϊκά έτη 1987 – 1988, 1988 – 1989 και 1989 – 1990) έλαβε και υποτροφία λόγω των επιδόσεών του στα μαθήματα των ετών αυτών. Στη συνέχεια, το έτος 1990, εισήχθη κατόπιν εξετάσεων στο μεταπτυχιακό τμήμα του Τομέα Αστικού, Αστικού Δικονομικού και Εργατικού Δικαίου της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε τον αντίστοιχο μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών επιπέδου Master, με βαθμό πτυχίου Άριστα. 

Η διπλωματική μεταπτυχιακή εργασία του με τίτλο: «Κληρονομική διαδοχή μοναχών κατά τα εν Ελλάδι ισχύοντα», βαθμολογήθηκε από την Εξεταστική Επιτροπή ομοφώνως με βαθμό δέκα (10) Άριστα και δημοσιεύθηκε στην Επιστημονική Επετηρίδα του νομικού περιοδικού «Αρμενόπουλος», που εκδίδει ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης (έτος 1994). Κατά την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής του το έτος 1998 μετέβη στη Γενεύη Ελβετίας όπου ενεγράφη στο Ινστιτούτο Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθόδοξης Θεολογίας παρά τω Ορθοδόξω Κέντρω του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambézy Γενεύης, από το οποίο αποφοίτησε το 2000 λαμβάνοντας μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας επιπέδου Master, διετούς διάρκειας, με βαθμό πτυχίου: Άριστα (summa cum laude). Η διπλωματική μεταπτυχιακή εργασία του με τίτλο: «La notion de competence dans le droit canon» (Η έννοια της αρμοδιότητος στο Κανονικό Δίκαιο), η οποία παρουσιάσθηκε ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής, στην οποία συμμετείχαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελβετίας (και μετέπειτα Ανδριανουπόλεως) κυρός Δαμασκηνός ως Πρόεδρος και οι Βλ. Φειδάς Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, G. Vergauwen Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Φριμπούρ και Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αχαϊας κ.κ. Αθανάσιος (νυν εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στις Βρυξέλλες), βαθμολογήθηκε ομοφώνως με βαθμό Άριστα (summa cum laude). Το 2001 αναγορεύτηκε διδάκτορας του Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τίτλο διδακτορικής διατριβής «Θεμελιώδεις Αρχές Εκκλησιαστικής Δικονομίας – Η αρχή της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των οργάνων απονομής της εκκκλησιαστικής δικαιοσύνης», κατόπιν υποστηρίξεως ενώπιον Εξεταστικής Επιτροπής, στην οποία συμμετείχαν οι Καθηγητές Χαρ. Παπαστάθης ως Πρόεδρος και Γ. Νάκος, Σ. Βαρναλίδης, Ι. Κονιδάρης, Β. Ζησιάδης, Αθ. Καϊσης και Κ. Κυριαζόπουλος και η οποία Επιτροπή απένειμε τον βαθμό: Άριστα.

Πέραν της διδακτορικής διατριβής του έχει συγγράψει τα κάτωθι βιβλία: 

1. «Το Εκκλησιαστικό καθεστώς της Δωδεκανήσου (1912 – 2005)», σσ. 333, Δίκαιο και Θεσμοί (Διευθυντής σειράς: Καθηγητής Χαράλαμπος Παπαστάθης), αριθ. 5, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 2005, 

2. «Ερμηνευτική προσέγγιση ιερών κανόνων», σσ. 269, εκδ. Παν. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2010 για την εξυπηρέτηση των διδακτικών αναγκών του ομότιτλου μαθήματος, που διδάσκεται στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, 

3. «Οι θεσμοί του αυτοκεφάλου και του αυτονόμου καθεστώτος στην Ορθόδοξη Εκκλησία (Μελέτες – Πηγές)», (σε συνεργασία με τον Γρηγόριο Λιάντα Επίκουρο Καθηγητή Α.Ε.Α.Θ.), σσ. 215, εκδ. Μέθεξις, Θεσσαλονίκη 2014, 

4. «Κώδικας Νομοκανονικός. Ιεροί Κανόνες – Βυζαντινό Δίκαιο – Κανονικά Παραπτώματα», σσ. 1140, εκδ. Μέθεξις, Θεσσαλονίκη 2016, 

5. «Το Ουκρανικό Ζήτημα», σς. 330, εκδ. Μέθεξις, Θεσσαλονίκη 2020. 

Μελέτες, άρθρα, βιβλιοκρισίες, παρατηρήσεις και σχόλια επί δικαστικών αποφάσεων στα γνωστικά αντικείμενα του Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου. 

Από το 2008 μέχρι το 2013 δίδαξε στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης με την ιδιότητα του Εκτάκτου Επικούρου Καθηγητή τα παρακάτω μαθήματα: α) Εκκλησιαστικό Δίκαιο, β) Κανονικό Δίκαιο, γ) Νομική προστασία Εκκλησιαστικών Κειμηλίων, δ) Ερμηνευτική προσέγγιση ιερών κανόνων. 

Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και ημερίδες πάντοτε στα γνωστικά αντικείμενα του Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου και υπήρξε μέλος: 1) της Συντακτικής Επιτροπής της Εξαμηνιαίας Επιθεωρήσεως Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου «Νομοκανονικά», που εκδίδεται από την Εταιρεία Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου, της οποίας είναι και ιδρυτικό μέλος. 2) της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος περί καταρτίσεως σχεδίου αναθεωρήσεως του Ν. 5383/1932: «Περί των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας» επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, 3) της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος περί καταρτίσεως σχεδίου αναθεωρήσεως του Ν. 5383/1932: «Περί των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας» επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου, 4) αναπληρωματικό της Συνοδικής Επιτροπής Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως και Επιμορφώσεως του Εφημεριακού Κλήρου της Εκκλησίας της Ελλάδος. 

Υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού (ειδικότητα Στρατολόγος). Απόφοιτος της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού Κρήτης. Ως Έφεδρος Αξιωματικός αναμείχθηκε ενεργά μετά την λήξη της θητείας του με τα θέματα των Εφέδρων Αξιωματικών. Δραστηριοποιήθηκε στον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Θεσσαλονίκης, του οποίου διετέλεσε Αντιπρόεδρος (δύο θητείες) και Γενικός Γραμματέας (δύο θητείες) και απλό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του. Λόγω των ειδικών γνώσεων του στα νομικά θέματα των Εφέδρων Αξιωματικών, επελέγη από το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ανακληθείς από την εφεδρεία ως Εκπρόσωπος της Ελλάδος στη Νομική Επιτροπή της Διασυμμαχικής Ενώσεως Εφέδρων Αξιωματικών (CIOR) από το έτος 1998 μέχρι 2001 και το έτος 2004, συμμετέχοντας ταυτοχρόνως και στην Υποεπιτροπή για το Δίκαιο του Πολέμου, εκπροσωπώντας πάντοτε την Ελλάδα. 

Είναι: 1) Διδάσκαλος Ορθοδόξου Θεολογίας δυνάμει του υπ’ αριθ. πρωτ. 13/Οκτωβρίου 2000 Πατριαρχικού Γράμματος της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου Α΄, λόγω της λήψεως του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Ορθόδοξη Θεολογία από το ομώνυμο Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambézy Γενεύης. 2) Αναγνώστης της Ιεράς Μητροπόλεως Ελβετίας χειροθετηθείς από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ελβετίας κυρό Δαμασκηνό το έτος 1990. 

Στις 21 Νοεμβρίου 2019 ως αναγνώριση της προσφοράς στην προάσπιση των δικαίων του Οικουμενικού Θρόνου αλλά και του εν γένει επιστημονικού έργου του, η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α΄ τον τίμησε με την απονομή του οφφικίου του Άρχοντα Ασηκρήτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Μιλά Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά.