Τα απρόσμενα άρθρα του για το έντεχνο η την ελληνική λόγια μουσική κοσμούν χρόνια το “Άβαλον των Τεχνών”. Όταν όμως μαζί με το Καλλιτεχνικό Σύνολο “Πολύτροπο” έκανε τις εκκλησιαστικές μουσικές του Θεοδωράκη και πιο πρόσφατα την βυζαντινή μουσική της Εύας Πάλμερ- Σικελιανού”, θεωρούσαμε ότι ήρθε η ώρα για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Φωτογράφηση: Χρήστος Κισατζεκιάν
Παναγιώτη πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική;
Γεννήθηκα στην Πάτρα και έμενα τα παιδικά μου χρόνια κοντά στο αρχαίο ωδείο της πόλης, εκεί όπου γίνονται όλες οι συναυλίες οι μεγάλες και εκεί είχε γίνει και το περίφημο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας του Μικρούτσικου. Εκεί είχα μία συγκλονιστική εμπειρία για εμένα, όταν ήμουν μικρός, είχε έρθει ο Στέφανος Βασιλειάδης ο συνθέτης, μαζί με το Γιάννη Παπαϊωάννου το μουσικολόγο, να κάνουν μία συναυλία προς τιμήν ενός συνεδρίου ιατρικού διεθνούς και εκεί έπαιξαν μεταξύ άλλων Γιάννη Χρήστου. Στο έργο του Γιάννη Χρήστου, την Αναπαράσταση, τον πιανίστα, έφεραν παιδάκια τα οποία βγάζουν φωνές, γιατί έχει ένα τέτοιο σημείο μέσα το έργο. Σε αυτές τις κραυγές ήμουν και εγώ κι έτσι ήρθα σε επαφή με τη σύγχρονη μουσική.
Ολόκληρη η συνέντευξη στη συνέχεια.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου