Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Το κείμενό μου στην Athens Voice για την περιφορά των λειψάνων, στάθηκε αφορμή για εκατοντάδες σχόλια στο διαδίκτυο γύρω από το θέμα αυτό, αλλά και γενικότερα περί Εκκλησίας.
Φυσικά υπήρξαν και οι «ευσεβείς και φιλάγιοι» που ενοχλήθηκαν από την τοποθέτησή μου και τάχθηκαν εναντίον μου, υπερασπιζόμενοι με πάθος την περιφορά των λειψάνων.
Είναι αδύνατον να απαντήσω σε όλες τις αιτιάσεις. Άλλωστε δεν χρειάζεται. Απευθύνομαι σε νοήμονες ανθρώπους και όχι σε ταλιμπάν.
Θα σταθώ μόνο σε μία, για να καταδείξω την μωρία του πράγματος.
Γράφτηκε κατά κόρον πως είναι αναγκαία η μεταφορά των λειψάνων από τόπο σε τόπο, γιατί έτσι δίνεται η …δυνατότητα στους πιστούς να προσκυνήσουν τα λείψανα που δεν θα μπορούσαν να τα προσκυνήσουν εκεί που φυλάσσονται λόγω απόστασης κ.ο.κ.
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: Με πόσα λείψανα είναι ευχαριστημένοι οι πιστοί; Και κάθε πότε θέλουν να τα προσκυνούν; Αυτή την στιγμή στην Αττική, για παράδειγμα, τίθενται προς προσκύνησιν, δεκάδες λειψάνων. Με πόσα κορέννυνται;
Δεν φτάνει που έρχεται ένα λείψανο στην Αθήνα, από το Άγιον Όρος για παράδειγμα, και εκτίθεται για προσκύνημα σε ένα ναό. Κάποια στιγμή μεταφέρεται σε γειτονικό ναό, σε γειτονική Μητρόπολη κι έτσι η περιαγωγή μοιάζει με delivery – φευ! – λειψάνων!
Με βάση τις σχετικές πηγές, στο Βυζάντιο ίσχυε το αντίστροφο απ' ότι σήμερα: τα λείψανα δεν ταξίδευαν από τόπο σε τόπο, διότι απλώς ταξίδευαν οι προσκυνητές προς αυτά! Το δε προσκυνηματικό ταξίδι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές σε κάποιες περιόδους, γι' αυτό και απαθανατίστηκε σε χρονογραφήματα αλλά και στη λογοτεχνία (Ανατολής και Δύσης). Η μετακίνηση λειψάνων (και εικόνων) περιοριζόταν εντός των τειχών και μόνο σε ιδιαίτερες περιστάσεις (πολιορκία, επιδημία, ανομβρία κλπ). Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του δημάρχου Δαφνησίων (Λιβανάτες), που στα 1866 με έγγραφό του προς τον ηγούμενο στη Μονή της Μαλεσίνας (νομός Φθιώτιδος) ζητάει την αποστολή των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου "ένεκα ενσκηψάσης νόσου της μηνιγγίτιδος".
Αποτελεί ειρωνεία – τουλάχιστον - το ότι σήμερα, που η μετακίνηση του ανθρώπου είναι εξαιρετικά πιο εύκολη απ' ότι παλιότερα, μετακινούνται τα λείψανα. Ειδικά στις μέρες μας θα έπρεπε το φαινόμενο αυτό να είναι πολύ περιορισμένο.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος – ούτε θεολογικός ούτε άλλος – για μια τέτοια κινητικότητα. Δεν συζητάμε για τα αντίγραφα εικόνων. Αυτή η ιστορία θα έπρεπε να απαγορευθεί από την Εκκλησία πάραυτα.
Δυστυχώς, όλη αυτή η κατάσταση γίνεται αντικείμενο χλεύης από εκείνους που τους δίνεται πλέρια η ευκαιρία να κατηγορήσουν την Εκκλησία και τους πιστούς της για μύρια όσα. Και σε κάμποσα δεν έχουν άδικο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου