Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΑΜΟΒΑΦΤΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ;

Διχογνωμία επικρατεί, ως γνωστόν, στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος για την επικρατήσασα γαμοβάφτιση. 

Κάποιοι μητροπολίτες εξέδωσαν εγκυκλίους δια των οποίων απαγορεύουν από του νυν την τέλεση δύο μυστηρίων – του γάμου και της βαπτίσεως – διαδοχικώς, θεωρώντας πως αυτό απάδει της παραδόσεως, της λειτουργικής τάξης και όχι μόνο… 

Η τέλεση του μυστηρίου του γάμου και η βάπτιση – αμέσως μετά – των παιδιών των νεονύμφων, αποτελεί, ουσιαστικά, και αμνήστευση των προγαμιαίων σχέσεων, λέγεται. Είναι δυνατόν τα παιδιά του ζευγαριού να είναι, ενίοτε, παράνυμφοι στους γάμους των γονέων των και στη συνέχεια βαπτιζόμενοι; 

Παρά ταύτα υπάρχουν ουκ ολίγοι «παραδοσιακοί» αρχιερείς οι οποίοι έχουν αποδεχτεί …σιωπηρώς την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Οι πιο «προοδευτικοί» της Ιεραρχίας αποδέχονται την εν λόγω πρακτική, ενστερνιζόμενοι την αγωνία των νέων ζευγαριών αλλά και τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που διανύουμε, διατείνονται κάποιοι… 

Όμως, το ενδιαφέρον είναι μια πρόσφατη ανακάλυψή μου, σε ένα ταξίδι μου στη Γαλλία. 

Η γαμοβάφτιση είναι, επίσης, συνήθης πρακτική και στους Ρωμαιοκαθολικούς, εδώ και πολλά χρόνια. Στην πρόσκληση που δημοσιεύουμε εδώ (στα γαλλικά), φαίνεται καθαρά αυτό που συμβαίνει πλέον και στην Ελλάδα: Προηγείται ο γάμος και έπεται η βάπτιση. 

Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Πώς επικράτησε στη χώρα μας η γαμοβάφτιση στους ναούς; Μήπως είναι εισαγόμενο προϊόν; Και δη εκ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας; 

Π.Α.Α.