Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

ΤΕΛΟΣ Ο ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ..."ΣΕΣΩΣΜΕΝΟΥΣ" ΤΑΛΙΜΠΑΝ


Μονομερής κατάπαυση του πυρός 
(άλλως: αναστολή των εχθροπραξιών… άχρι καιρού) 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
Alors, c’ est la guerre. Θα εθελοτυφλούσε ο γράφων αν δεν παραδεχόταν την αυτονόητη τούτη πραγματικότητα των τελευταίων μηνών, μάλλον κατ’ ουσίαν μερικών ετών. Τωόντι έχουμε, μάλλον είχαμε πόλεμο, όπως θα διαφανεί πολύ καθαρά στην ακολουθούσα ανάλυση των γεγονότων. Οι συκοφαντικές δυσφημήσεις, η αθέμιτη προπαγάνδα, οι γκεμπελικές τακτικές, η απρόκλητη και εμμανής προσβολή του ήθους του αντιφρονούντος, η αμφισβήτηση της ακεραιότητας της Ορθοδοξίας πάσης φύσεως ετερότητας, οι βορβορώδεις ψυχοπαθολογικοί σπασμοί, οι ακαταίσχυντες βωμολοχίες, οι πεζοδρομιακές ύβρεις, οι ακατονόμαστοι χαρακτηρισμοί, τα γραφικά και σαθρά επιχειρήματα, η συνθηματολογική και λαϊκίστικη θεολογία, η άλογη επιθετικότητα, η παράλογη ακαταστασία, οι σχιζοφρενικές αντιδράσεις, τα έκφρονα φερσίματα, οι αλλόφρονες μπιχεβιορισμοί, οι γελοιογραφικοί συλλογισμοί, οι ευκατάρριπτοι δογματισμοί, η κλειστοφοβική πνευματικότητα, η επαρχιώτικη θεολόγηση, η κατινίστικη νοοτροπία, η ακατάστατη και ακαταχώρητη συμπλεγματικότητα, η αήθης σπίλωση και η αηδής λασπολόγηση είναι μερικά από τα επεισόδια και ένια – πτωχά στην ενδεικτική τους ισχύ και στόχευση - χαρακτηριστικά των εν λόγω διεξαχθεισών μαχών, τα οποία θα ανέμενε κάποιος από κλινικά ασθενείς, πρωτόγονους, ισλαμιστές, έτερους αλλοθρήσκους ή και αλλοδόξους, πάντως σε καμιά περίπτωση από χριστιανούς και δη Ορθοδόξους. Εντούτοις η ιστορία φαίνεται να τους διαψεύδει. Κι όμως, λοιπόν, πρόκειται για Ορθοδόξους, κατά την αυτοσυνειδησία των ιδίων μάλλον υπερορθοδόξους! 
Ίσως το ακριβέστερο θα ήταν να μιλήσω για προσωρινή και μονόπλευρη εκεχειρία, διότι ένας πόλεμος ποτέ δεν λήγει τόσο απλά ή προπαντός με μονομερείς ανακωχές. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, απλά θα ήθελα να εκφράσω τοιουτοτρόπως την απόφασή μου να πάψω να ασχολούμαι στο εξής με ανθρώπους και καταστάσεις, όπου διακρίνεται μια πρόδηλη ματαιοπονία και πασιφανής αδυναμία όχι μονάχα κάποιας μεταμέλειας, βελτίωσης ή και απλής επίδειξης καλής θέλησης, αλλά και αυτής ταύτης της στοιχειώδους ανθρώπινης συνεννόησης. Είναι αλήθεια πως η απόφασή μου είναι αιτιωδώς προειλημμένη εδώ και κάποιο διάστημα, επειδή ακριβώς έβλεπα το ατελέσφορο, έμμονο και εμμανές του πράγματος, στα οποία άρχισαν να οδηγούνται και ως εκ τούτου να εκτροχιάζονται οι καταστάσεις εξ αμφοτέρων των πλευρών. 
Θα ήθελα στο σημείο τούτο να ζητήσω συγγνώμη από όσους προσέβαλα εφάμαρτα είτε άκων είτε εξ οιασδήποτε εμπαθείας, ακόμη και δικαιολογημένης, έστω και της υποσυνείδητης και αδιόρατης και για μένα τον ίδιο. Το πράττω αυτό δημόσια απευθυνόμενος και στους αποτειχισθέντας (πρώην;) εν Χριστώ αδελφούς μου, όσο κι αν αυτό ηχεί παραδόξως. Χρόνια τώρα φωνάζω προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν είχα προσωπικές διαφορές με κάποιον εξ αυτών, καθώς σχεδόν των περισσοτέρων αγνοώ ακόμη και την εξωτερική εμφάνιση. Σίγουρα αδικήθηκα και εξάπαντος αδίκησα και ο ίδιος. Αναπόφευκτοι γαρ οι τραυματισμοί κατά τη διεξαγωγή μιας μάχης. 
Αισθάνομαι επίσης την ανάγκη δημοσίως να ζητήσω συγγνώμη από τον φίλο και φιλόξενο – πλέον και χείρον εμού λασπολογηθέντα – διαχειριστή του παρόντος ιστολογίου, που τον έφερνα σε δύσκολη θέση με την καταιγιστική ενίοτε συχνότητα αποστολής κειμένων μου και με τις εκτενέστατες και κουραστικές μορφές των περισσοτέρων από αυτά. To ίδιο ισχύει και για τους συνεπείς και σοβαρούς αναγνώστες εκείνου, οι οποίοι αναπόφευκτα σκανδαλίστηκαν ή και απλά κουράστηκαν από την σφοδρή αυτή αντιπαράθεση, μέρος της οποίας εκών άκων κατέστη και ο κ. Ανδριόπουλος, εφόσον σε κύριο πεδίο μάχης μετατράπηκε ο δικός του ιστότοπος. 
Η αφορμή της οριστικοποίησης της εν λόγω απόφασής μου στάθηκε μια φράση που διάβασα σε πρόσφατο σχόλιο δια τον υπογράφοντα από τον παλιό φίλο Λ. Ν., ιατρό θεολογούντα με πληθωρικό τρόπο στο διαδίκτυο το τελευταίο διάστημα και δη στα «αντιιοικουμενιστικά» ιστολόγια. Ο κύβος ερρίφθη όταν η φράση του περί της «αβύσσου των ιδεολογικών διαφορών», η οποία τάχα χωρίζει εμένα (τον οικουμενιστή προφανώς) από τους απέναντι (τους υπερ – ορθοδόξους μαχητές), μού απεκάλυψε εν ριπή οφθαλμού τη χαώδη απόσταση που εν τοις πράγμασι υφίσταται ανάμεσα σε αδελφούς εν Χριστώ, όπερ πνευματικώς λίαν αντιφατικό και οξύμωρο. Στο σημείο αυτό αφεύκτως και συνειρμικώς μού ήρθε στον νου η προφητική ρήση του μεγάλου στοχαστή της γενιάς μας Χ. Γιανναρά για την ιδεολογικοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος. Τελικά, η προκείμενη έλλαμψη του γράφοντος δεν ήταν και τόσο μια μαγική ή έκτακτη χαρισματική εκδήλωση, όσο η φυσική απορροή της αυτέκφανσης μιας χρονίζουσας τραγικής και δυσειδούς οντολογίας: πρόκειται όχι για έναν αγώνα ζωής, αλλά περί μιας στείρας και άγονης διελκυστίνδας κάποιας διαπάλης ιδεών και μάλλον τίποτε παραπάνω, και όλοι γνωρίζουμε διιστορικώς πόσα εγκλήματα στοίχισαν στην ανθρωπότητα οι ιδεολογικές διαμάχες. 
Μέγα χάσμα, λοιπόν, εν μέσω ημών, μάλλον των ιδεών αναμεταξύ μας ισταμένων. Όταν παύει η ζωή και όταν η εμπειρία είναι διάτρητη, αρχίζουν οι υποκαταστάσεις τους από τις ιδεοληψίες. Τα κείμενα a posteriori ειδωλοποιούνται και ο φονταμενταλισμός ηρωοποιείται, το παρελθόν μυθοποιείται και η παράδοση απολυτοποιείται, οι αντιφρονούντες μετατάσσονται στους εχθρούς και η ετερότητα βαπτίζεται αυταποδείκτως προδοτική, oι αδελφοί καθίστανται μισητοί και οι ομόπιστοι απεχθείς και αποβλητέοι, η αγάπη ψύχεται και ο ανεπίγνωστος ζηλωτισμός υποδαυλίζεται, η αγιασμένη ευλάβεια χάνεται και ο ευσεβόσχημος συντηρητισμός βασιλεύει. Οι απλώς έναντι τίθενται εναντίον, οι εν Κυρίω όμαιμοι θεωρούνται αναλώσιμοι και αφανιστέοι, οι εν Θεώ συγγενείς βδελύγματα και εξοβελιστέοι, οι πνευματικοί αυτάδελφοι εγκαλούνται σαν αιρετικοί και προσκυνημένοι και οι πρώην εταίροι καλούνται αποσυνάγωγοι και κολασμένοι. Αυτά είναι ελάχιστα φραστικά σχήματα που απλά σημαίνουν τον δύσοσμο μεταποιημένο χριστιανισμό, που κυοφορείται κατά τη μετάλλαξη της Εκκλησίας σε σέκτα, τον διαστροφικό μετασχηματισμό της χαρισματικής ενότητας και αγάπης σε ιδεολογικές δογματιστικές δυσμορφίες – μάλλον εκτρωματικές ιδεοληψίες - και τη μετάβαση του Σώματός του Κυρίου από την κατάσταση της πνευματικής εν Χριστώ υγείας, ενότητας και ακεραιότητάς του στην παθο(ντο)λογία των καρκινωματικών μεταστατικών αλλοιώσεων και κομματιασμάτων που του επιφέρουν οι λοιμικές ασθένειες των Σχισμάτων, οι τερατογενέσεις των Αιρέσεων και οι μολύνσεις των πάσης φύσεως πνευματικών πλανών, των εγωτικών μικροβίων και των δαιμονικών ιώσεων. 
Όταν οι Ιδέες παίρνουν τη θέση της Πίστης, όταν ο πλατωνικός τους έρως εξορίζει και εξοστρακίζει τον θείο, όταν οι φαντασίες και οι δοκητισμοί αντικαθιστούν το βίωμα, όταν το γράμμα του νόμου υπεξαιρεί την εμπειρία, τότε αναπόδραστα οι αγκυλώσεις και τα συμπλέγματα συλλαμβάνονται αυτομάτως και γεννιούνται από τη φυσική οδό της ψυχοπαθολογίας, της πλάνης, του δαιμονισμού, του σχίσματος και της αίρεσης. Όταν το οικοδόμημα της πνευματικής ζωής δεν έχει τα γερά θεμέλια, που είναι το πρόσωπο του Χριστού και η υγιής σχέση μαζί του, ακολούθως εύκολα κλονίζεται από τους ανέμους της αμφισβήτησης, οι οποίοι θα έρθουν αναπόφευκτα μέσα από τις δυσκολίες της ζωής και τις ενστάσεις της ίδιας της αλήθειας των πραγμάτων και της γνήσιας ορθόδοξης πνευματικότητας και θεολογίας. Ο ψευδής εαυτός και το φανταστικό εγώ τότε, μέσα στις ψυχωτικές και νευρωτικές μανίες καταδίωξης και της απειλής των ανυπόστατων εχθρών τους, μπαίνουν αντανακλαστικά σε θέση άμυνας, η οποία μεταβάλλεται λόγω ελλιπούς ή παντελώς απούσας δυνατότητος διαχείρισης σε επιθετική αυτοάμυνα, που είναι και το έσχατο μέσο επιβίωσης και αυτοπροστασίας τους. Εξάλλου, εδώ και πολύ καιρό επισημαίνουμε τη σύγχυση και το δυσδιάκριτο των ορίων ανάμεσα στην πνευματική διαστροφή, στην πολύτροπη δαιμονοληψία και στην κοινή ψυχοπαθολογία. 
Στην αντιπαράθεση των ιδεών και στην εκτόνωση – προβολή των παθών – διότι περί αυτών ακριβώς πρόκειται – είδε ο γράφων πολλά και διαπίστωσε ουκ ολίγα. Για παράδειγμα ότι τα περισσότερα προβλήματα και οι παρεξηγήσεις στον χώρο της Εκκλησίας – όπως και γενικότερα άλλωστε – προέρχονται από την ημιμάθεια, την πολυμερή απαιδευσιά και την απουσία απλού ή και στοιχειώδους συλλογισμού πάνω στα πράγματα. Η απολυτότητα των κρίσεων και των συμπεριφορών, το σκέπτεσθαι - μέσα από και σε - προκατασκευασμένα κουτάκια εντός του εγκέφαλου δεν είναι παρά ο άγευστος και σαπρός καρπός μιας χρόνιας (αγιο)πνευματικής – αλλά και φυσικής, προσωπικής ενοχικής διαστάσεως εξάπαντος – ανωριμότητας. Το σύνηθες είναι η ανωριμότητα αυτή, η οποία μαρτυρεί ή και απλά οδηγεί σε αδυναμία και ανάγεται σε ψυχοσωματική ασθένεια, να μεταβάλλεται εν τέλει και να μεταφράζεται σε πολυεπίπεδη και ποικιλόμορφη κακότητα. Και μιας και αναφερόμαστε ειδικότερα σε αγιοπνευματικά θέματα, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τον παράγοντα της θεοεγκατάλειψης, που επιτείνει τις αρρωστημένες αυτές καταστάσεις, των οποίων ρίζα και βαθύτατη γενεσιουργός αιτία δεν είναι άλλη από το διεστραμμένο και αμαρτωλό ανθρώπινο εγώ, του δαιμονικού στοιχείου εξάπαντος συνεργούντος. 
Ο Παύλος είναι σαφής στις περιπτώσεις αυτές στις οποίες δεν διαφαίνεται ελπίδα μετανοίας (Tιτ. 3:10). Αν έπαιρνα κατά γράμμα, βέβαια, τις αποστολικές τούτες παραινέσεις δεν θα διαλεγόμουν με κανέναν από όσους το διάστημα αυτό επιδίδονταν άριστα στο άθλημα της παρερμηνείας των λόγων μου και της καθύβρισης, σπίλωσης και κατασυκοφάντησης του προσώπου μου. Από ένα σημείο, όμως, και μετά διαισθάνεσαι πως η σιωπή επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα και καταφάσκεις, έστω και αργά, τις παύλειες αποφάνσεις. Εξάλλου, η συνετή φωνή του φίλου Παναγιώτη εδώ και καιρό με προτρέπει να σταματήσω τον διαλογικό αυτό μονόλογο, διότι εξήντλησα τωόντι όλο σχεδόν το επιχειρηματολογικό κατ’ εκείνων αποθεματικό. Οφείλω, όμως, να σημειώσω ότι στη μοναξιά τρόπον τινά και στον κόπο της αντιπαράθεσής μου αποζημιώθηκα εν μέρει με ορατά θετικά αποτελέσματα και αισιόδοξους προϊδεασμούς. Είδα ανθρώπους να προβαίνουν σε ολοσχερή μεταστροφή ή κι απλά να αλλάζουν πορεία πολλών μοιρών και άλλους να αμφιταλαντεύονται σοβαρά για την περαιτέρω στάση τους έναντι των προβληματικών προσωπικοτήτων και των ψυχοπαθογόνων καταστάσεων με τους οποίους συναγελάστηκαν και στις οποίες ενεπλάκησαν. Θεωρώ ότι και η αόρατη σε μένα έκβαση των γεγονότων άχρι τούδε δεν θα είναι κατ’ αντιστοιχίαν ευκαταφρόνητη.
Έτσι, το λοιπόν, πήρα την απόφαση να σταματήσω κάπου εδώ τις μετωπικές συγκρούσεις, εξάπαντος όσον το επ’ εμοί και στο οιονδήποτε ενδεχόμενο επουσιωδών προκλήσεων. Αλλά και στην περίπτωση που θα είναι οι τελευταίες κάπως πιο σοβαρές, θα προσπαθήσω να τηρήσω το κατά δύναμιν μια νηφάλια στάση στις επερχόμενες απαντήσεις μου. Στην αρθρογραφική του φαρέτρα ο κ. Ανδριόπουλος έχει ήδη κάποια κείμενά μου, τα οποία του έδωσα προ καιρού και που αφήνω πλέον στη διακριτική του ευχέρεια τον τρόπο χρήσης τους. Στην περίπτωση, δηλαδή, που θα δημοσιευθούν, τούτο δεν θα σημάνει πως ακυρώνω τη μονομερή μου προκείμενη αναστολή των «επιχειρήσεων».
Με ανάμεικτα συναισθήματα αποχωρώ από τις επάλξεις του κατά Ζηλωτών ανενδότου αγώνος μου. Πρέπει, βέβαια, να σκεφτώ και το καβαφικό ενδεχόμενο αναφορικά με όσους θα μελαγχολήσουν εξαιτίας του μαζοχιστικού ψυχαναγκαστικού δόγματος το οποίο εκφράζει άριστα ο αλεξανδρινός ποιητής, τι θα απογίνουν δηλαδή χωρίς βαρβάρους οι εραστές των μαχών άσπονδοι «φίλοι» μου. Επειδή δε κατά το προσφιλές μου συνήθιο επιθυμώ τα άρθρα μου να έχουν έναν βιωματικό και επικαιρικό χαρακτήρα, θα ήθελα αποχωρώντας να τους υπομνήσω μιαν αλήθεια που άκουσα προχθές από συνάδελφό μου εκπαιδευτικό, άθρησκο κατά τη δική του δήλωση, μα πολύ πιο χριστιανό από πάρα πολλούς κατά τη δική μου εκτίμηση, ότι οι θρησκείες χάνουν κάποια στιγμή την ουσία και κολλάνε στους τύπους. Μάλλον ούτε η δική μας φαίνεται να ξέφυγε απ’ τα δίχτυα του φοβερού αυτού πειρασμού και νόμου της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων, της ιστορικής κακοήθειας και της πηγαίας αναφοράς του στη διεφθαρμένη μεταπτωτική ανθρώπινη φύση. 
Πριν κλείσω θα ήθελα να κάμω μια τελευταία διευκρίνιση. Ήταν λίαν πιθανό με βάση τα μετεφηβικά μου πνευματικά αναγνώσματα και τις νεανικές μου χριστιανικές διαπαιδαγωγήσεις, εμπειρίες και συναναστροφές να ακολουθούσα και εγώ τον ίδιο δρόμο του ζηλωτισμού και της άγονης και ατέρμονης αντιπαράθεσης και υποχονδρίας περί τα εκκλησιολογικά ζητήματα. Ενωρίτατα όμως προβληματίστηκα από το παράδειγμα των ουκ ολίγων σύγχρονων ηγιασμένων και χαρισματικών Πατέρων της Εκκλησίας. Το αυτό συνιστώ ως θεραπεία και λύτρον διαφυγής από τις υποχόνδριες και εφάμαρτες αυτές καταστάσεις θρησκευτικής εξαλλοσύνης, που δεν οδηγούν πουθενά αλλού, παρά στη ντετερμινιστικού χαρακτήρος διατάραξη της χαρισματικής ενότητας, στην απόσβεση της αγάπης και στο σχίσιμο του αρραφούς χιτώνος και σώματος του Κυρίου, της Εκκλησίας. Και τον δρόμο αυτόν, επόμενος τω των θεοφόρων συγχρόνων Γερόντων και αρχαίων Αγίων παραδείγματι, συστήνω εις άπαντας. 
Κ.Ν. 
9/10/2013

31 σχόλια:

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Εγωισμού το ανάγνωσμα!

Ανώνυμος είπε...

Συγχαίρω τον κ. Νούση για την απόφαση του αυτή, εύχομαι γαλήνη και ηρεμία στον ίδιο, και καλή ξεκούραση στους αναγνώστες.
Αυτές οι μάχες είναι ανωφελείς, ως επί το πλείστον, και δεν έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Είναι δύσκολο ανθρωπίνως να αλλάζουμε τους ανθρώπους.
Αυτό είναι έργον του Αγίου Πνεύματος.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Κώστα στο έγραψα και πιο πριν σε σχόλιο μου το μεσημέρι ! Δεν αξίζει βρε αδελφέ τον κόπο να αντιδικείς με ανθρώπους φανατικούς, που η ψυχοπαθολογια τους βαπτίζεται Ορθόδοξη Παράδοση και όπως αλλιώς τους βολεύει!
Το ότι συνέπεσαν οι απόψεις μας "για παύση πυρός" δυο πράγματα σημαίνει ή ότι άκουσες αμέσως τη γνώμη μου!- πράγμα που δεν το πιστεύω- ή ότι νιώσαμε για άλλη μια φορά κι οι δυο ταυτόχρονα την ίδια απογοήτευση, από την ανεπάρκεια δυνατότητας συζήτησης με αυτούς τους αδελφούς, που εσύ φιλότιμα προσπαθείς να πεις την αλήθεια, ενώ εγώ εδώ και καιρό πια έχω πάψει να συζητάω μαζί τους. Καλύτερος είναι ο δρόμος της προσευχής. Να είσαι πάντα καλά και να ορθοτομείς τον λόγο της αληθείας. Ένας παλιός φίλος.

Ανώνυμος είπε...

ΕΥΛΟΓΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ,ΓΙΑΤΟΥΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΖΗΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ...ΦΥΣΙΝ ΠΟΝΗΡΑΝ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙΝ ΟΥ ΡΑΔΙΟΝ....
ΑΤΥΧΩΣ ΘΑ ΣΤΕΡΗΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΑΣ !
ΙΑΝ.ΑΛΑΤΖ.

Ανώνυμος είπε...

σχολιο φιλου σε μενα: "Κώστα χαίρε, μού άρεσε πολύ η τοποθέτησή σου και ο τρόπος που έκλεισες αυτήν την άγονη αντιπαράθεση.Οι υπερασπιστές της Ορθοδοξίας, όπως ο κοινός μας γνωστός, ούτε θέλουν, αλλά πολύ φοβάμαι πως ούτε μπορούν να σε καταλάβουν. Ο λόγος σου προσκρούει στον ιδεολογικό τους τοίχο, ο οποίος αποτελεί και το τείχος προστασίας της ασύμμετρης θρησκευτικότητάς τους. Αυτή η θρησκευτικότητα υποδηλώνει την λανθάνουσα σχέση με ότι αντιπροσωπεύει η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού. Περισσότερο αντιλαμβάνονται την Εκκλησία ως οργάνωση με συγκεκριμένο καταστατικό, το οποίο αν το παραβείς είσαι παράνομος και έτσι επισύρεται ποινή ανάλογα με την παράβαση, παρά ως σχέση προσώπων. Πάντως όπως το άκουσα και όπως και άλλοτε σού είπα, όλοι χωρούν στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Και θυμάμαι πως κάποτε επισκέφτηκαν κάποιοι ζηλωτές χριστιανοί έναν μεγάλο αββά της ερήμου και του μίλησαν εναντίον του Αλεξανδρείας. Αυτός αφού τους φιλοξένησε τους κατευόδωσε χωρίς να αντιπει κάτι στις κατηγορίες τους γιατί δεν θ' βγαινε κάτι με τις αντιλογίες. Και όπως κάποιος άλλος αββάς σημείωνε, ότι με τις αντιλογίες χάνεις μόνο την ειρήνη σου και δεν κερδίζεις τίποτα. Γι' αυτό συνιστούσε την αποφυγή τέτοιων συζητήσεων. Μερικές φορές, όμως, έχει πλάκα αυτό το παιχνίδισμα λόγου και αντιλόγου. Να είσαι καλά."
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

@ Πελεκανο
"Έχουμε λοιπόν ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι πιστεύουν να προσπαθούν (ανεπιτυχώς) να το υπερασπιστούν, και μέσα στην υστερία και των δύο Δον Κιχώτηδων να νικήσουν τον εχθρό, το μόνο που κάναν είναι να χτυπήσουν την ίδια την Εκκλησία και την πίστη της": να καταλαβω οτι οι ζηλωτες βαλλουν κατα της Εκκλησιας. εμεις που την υποστηριζουμε γιατι;
συνεχιζεις: " Διότι, με το να μεταχειρίζονται αγίους και δόγματα (τα οποία όπως είπαμε δεν καταλαβαίνουν τη σημασία τους": ωραια, και ποιος καταλαβαινει; και σε ποιον βαθμο και πώς θα το αποδειξουμε; και μεχρι τοτε, μεχρι να αγιαστουμε ολοι δηλδη σε τεραστιο βαθμο κατ΄ εσε, δεν πρεπει να μιλαμε καθολου;; περιεργη τωοντι συλλογιστικη...
"Εάν κάποιος απλός πιστός που θέλει να μάθει δυο πράγματα πνευματικά για να ωφεληθεί διαβάσει τα κείμενα των ανθρώπων αυτών (και τα μακροσκελή βερμπαλίζοντα των μεν, και τα αηδιαστικώς φονταμενταλιστικά των δε), θα σιχαθεί και την Εκκλησία και την θεολογία. Και αυτό γιατί; Για να ικανοποιηθούν οι εγωισμοί διαφόρων θεολογίσκων και κουτσομπόλων της Ορθοδοξίας": δεν εχουν ολα τα κειμενα την ιδια ποιμαντικη στοχευση του προτεσταντιζοντος "ωφελιμισμου" εκ του λογου. αν ηταν ετσι θα γραφαμε συνεχεια και μονο τετοια γλυκα και ηπια κειμενα και τιποτε παραπανω. αν μαλιστα ηταν ετσι ουτε οι αγιοι Πατερες θα γραφανε με φιλοσοφικους ορους και κειμενα σκληρα αντιρρητικα κατα αιρετικων, μονο και μονο για να μην βερμπαλισουν κατ΄ εσε και βλαψουν τους απλους πιστους που θα ηθελαν να ωφεληθουν ταχα απο το οτιδηποτε. ξερεις, δεν διαφωνω απολυτα σε αυτα που λες ουτε γενικα, απλα διαβλεπω πισω απο τα λογια σου οχι τοσο εναν καημο για την ωφελεια των πολλων, οσο μια διαθεση "να την πεις" γενικοτερα, για τους δικους σου λογους παντοτε...
θα αποδεχτω επισης τον χαρακτηρισμο του θεολογισκου, αν τον απευθυνεις - λιαν πιθανως - σε μενα. αλλα μην τα ισοπεδωνεις ολα με τον αφορισμο καποιων αοριστων και μοναδικων εγωιστικων κινητρων.
Κ.Ν.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

@ Pelekano
"Συνεχίζεται να χρησιμοποιείται τα ίδια επιχειρήματα με τους αποτειχισμένους. Αφού οι Πατέρες γράψαν αντιρρητικά έργα για να υπερασπιστούν την Εκκλησία, γιατί όχι κι εγώ;" δεν θεωρω, φιλε μου, οτι η εξωτρικη ομοιοτης μερικων πραγματων ειναι ικανη να ισομοιρησει τις προθεσεις και τα πεπραγμανα εμου και των αποτειχισμενων. αν και παρολ' αυτα συνεχιζω να μην κατανοω επακριβως τι εννοειτε οσον αφορα στα επιχιρηματα εκεινων.
"Η πολύ απλή και προφανέστατη απάντηση είναι ότι εκείνοι ήταν Πατέρες, ψημένοι για πολλά χρόνια στην άσκηση και στη μελέτη. Γι' αυτό τα κείμενά τους μένουν πολύτιμοι θησαυροί ακόμη και εκαντοντάδες χρόνια μετά. Ας κάνουμε κι εμείς μια κάποια άσκηση, κι ας υπερασπιστούμε ιντερνετικώς την Ορθοδοξία.." σας εχω επανειλημμενως επισημανει τη λανθανουσα φασιστικη νοοτροπια, πνευματικης φυσεως παντοτε, των δικων σας επιχειρηματων. αν δηλαδη δεν ειμαστε αγιοι πατερες και στο επιπεδο εκεινων δεν πρεπει να μιλαμε. θα σας ρωτουσα επομενως εδω ευλογως πώς εσεις μας κρινετε και μας σχολιαζετε, αν δεν εχετε φτασει στην εμπειρια και την πολυετη ασκηση εκεινων...
συνεχιζετε: " ας το κάνουμε ήρεμα, σωστά, και με την επίγνωση πάντοτε πως δεν είμαστε ούτε Πατέρες (ούτε πατέρες, άρα δεν έχουμε τη χάρη που φέρει η ιεροσύνη), ούτε μοναχοί, ούτε άνθρωποι με κάποια ιδιαίτερη αγιότητα". εδω παλιν και πολλακις επαναλαμβανετε την αντιρροπη, ωστοσο ομολογη νοτροπια των ακρων, εκεινης των προτεστανιζουσων οργανωσεων: αν δηλαδη δεν εισαι ιερευς, μοναχος ή ρασοφορος τελοσπαντων οιουδηποτε βαθμου, δεν δικαιουσαι να ομιλεις. και αυτη πια η ιδιαιτερη αγιοτητα χωρει παντοτε πολλη, μα πολλη συζητηση...
"απλώς πτυχιούχοι θεολογικής σχολής που έχουμε διαβάσει πέντε βιβλία και με τις περιορισμένες μας γνώσεις συμβάλουμε ελαχιστότατα στη θεολογική σκέψη": πολλες φορες αυτα τα πεντε βιβλια που αναφερετε ειναι πολυτιμοτερα απο μια ξερη ασκηση ετων, διοτι μπορει να σου διερυνουν τον νου, ενω η ασκηση, γενομενη με ξηροτητα και υποδορια επαρση, να στον στενωσει μεχρι την πλανη και την αιρεση. αλλα δεν ειναι μονον εκει το θεμα μας. ο γραφων, σας διαβεβαιω, δεν εχει την αισθηση οτι συμβαλλει κατι ιδιαιτερο στη θεολογικη σκεψη. απλα αναφερει τα αυτονοητα, πραγμα σπανιο δυστυχως για τις μερες μας, και παντοτε μεσα απο την εμπειρια των Πατερων. ελπιζω να μην σας ενοχλει το τελευταιο...
Κ.Ν.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

@ πελεκανο
αγαπητε μου φιλε, διαβαζοντας το τελευταιο σου σχολιο καταλαβα πως συζητας μαλλον με εναν ετερο συνομιλητη και οχι εξαπαντος με μενα. οποτε απο κει εκπηγαζουν οι παρεξηγησεις που αναφερεις. κυριως απο τη δικη σου μερια. και θελω να πιστευω οτι εξ αυτων προερχονται και οι δηκτικες σου επισημανσεις κατ' εμου, οι οποιες ωστοσο δεν ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα.
πιο συγκεκριμενα βλεπω οτι μιλας με ενα φανταστικο συνομιλητη, τον οποιο επλασες, εθεσες εναντι σου, του βαζεις λογια και στρεβλες ιδεες (δικες σου, δηλαδη εσυ μονος το κανεις) και μετα, ως φυσικον, του επιτιθεσαι.
το επεξηγω με συγκεκριμενο παραδειγμα. λες ας πουμε: "Θέλω να πιστεύω πως τη φράση πως τα βιβλία και η γνώση είναι πολυτιμότερα της άσκησης και της πνευματικότητας την είπατε απλώς προς άμυνα, και δεν την εννοείται". ειναι μια φραση που οχι απλα δεν ειπα ποτε, αλλα και σε καμια περιπτωση δεν θα την αφηνα ουτε σαν υπονοουμενο. ποσο μαλλον να την πω κιολας! ξαναδιαβασε το σχολιο μου αργα και νηφαλια, δες πώς ακριβως το γραφω και αποκαταστησε την αληθεια. κυριως για σενα. αλλωστε ολοι μπορουν να το διαβασουν λιγο παραπανω.
οποτε πλεον εγω σε παρακαλω να παψεις να παρεξηγεις τα δικα μου σχολια και να μην με εξισωνεις παντη αδικα και ανυποστατως με τους αποτειχισθεντες και την επιχειρηματολογια τους.
ειλικρινα δεν εχω τη διαθεση να σχολιασω λεξη λεξη οσα μαργαριταρια ενετοπισα στο τελευταιο σχολιο σου, μαλλον αδικο εις βαρος μου σχολιανο. θα ηθελα απλα να σου πω οτι συνεχιζεις να συνδεεις την ελλιπη μου - ορθως - πνευματικοτητα και ασκηση με τον θεολογικο μου λογο -εξισου ατελεστατο - με τη δομη της επιχειρηματολογικης και θεολογικης μου μεθοδου. και αυτο ειναι ανορθοδοξο. διοτι εγω ουδεποτε ισχυρισθην οτι ειμαι καππαδοκης Πατερας! ελεος! απο την αλλη θα ηθελα να σου επισημανω παλιν και πολλακις οτι ενω κατηγορεις τον προτεσταντισμο των οργανωσεων - το ένα ακρο τωοντι - περνας στο αλλο: στην κληρικοκρατικη μονομερη θεωρηση της αγιοτητας, την οποια κυριως συνδεεις με το ρασο. αυτο δεν το καταλαβαινω. δλδ πρεπει να εισαι μοναχος ή ιερευς για να θεολογησεις; το χαρισμα δεν παει αλλου; πρεπει να φερεις σχημα; φυγε απο αυτες τις προληψεις, διοτι προκειται περι τοιουτων, εστω και αν φερουσι ορθοδοξο μανδυα. στο ξαναειπα. ειναι φασιστικο να απαγορευεται το θεολογειν και να στριμωχνεται στο ρασο. και ειδικα οταν βλεπουμε αυτο το θεολογειν να ερειδεται στους αγιους! αυτο τουλαχιστο κανω εγω. δεν μιλαω γενικως. και συμφωνω μαζι σου οτι το ρασο συνδεεται με τη θεολογια και την αγιοτητα, αλλα δεν ειναι αυτονοητο ουτε δεδομενο.
"με αυτά την προοπτική εγώ σχολιάζω (άρθρα άλλων, σοφότερων και πνευματικότερων από εμένα), χωρίς βέβαια να πέφτω στην πλάνη πως εκπροσωπώ ή υπερασπίζομαι το Θεό, την Εκκλησία Του ή την Ιερά Παράδοση": μια συνεχης ταση να μετρας και να φαντασιωνεσαι πνευματικοτητες και χαρισματα... περα απο τη συνεχομενη τουτη στρεβλη σου προκαταληπτικη μεθοδο, κανεις και λαθη που εχεις διαπραξει και στο παρελθον. υπονοεις δλδ και παλι οτι εγω εκπροσωπω σαν Παπας την Ορθοδοξια. στο εχω απαντησει και αλλοτε και δεν επανερχομαι.
αλλα θα επισημανω οτι αμεσως πιο κατω απαντας σε υποθετικες ερωτησεις που σε δικαιωνουν υπονοωντας οτι εγω ας πουμε εχω το λαθεμενο αντιθετο πνευμα απο αυτο που γραφεις για εκπροσωπησεις και υπερασπισεις της ορθοδοξιας. πρεπει να καταλαβεις οτι αυτο ειναι και φαντασιες και λαθος και, το μεγιστον, καθολου σωστο και τιμιο. εκτος και αν δεν καταλαβαινεις πραγματικα ουτε το πνευμα ουτε το γραμμα των λογων μου, οποτε συγχωρεισαι...
ελπιζω να καλυψα τα δομικα κενα της διαλεκτικης μας αντιπαραθεσης, ωστε σε μεταγενεστερη φαση της - αν χρειστει - να συζητησουμε επι πραγματικων δεδομενων πλεον.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Πελεκανάκο, ο κ. Νούσης μάλλον έχει δίκιο!
Άλλα γράφει και άλλα καταλαβαίνεις!
Δεν ισχυρίστηκε πως είναι Πατέρας της Εκκλησίας μας!
Κι ύστερα, ρε φίλε, μπλόκαρες κι εσύ όπως οι φονταμεντάλες αποτειχι(ε)σμένοι!
Και φυσικά μπορούμε να θεολογούμε και να φιλοσοφούμε, χωρίς να περιμένουμε την θεοπτία!
ΕΛΕΟΣ, ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ Μ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ!
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ, ΠΕΛΕΚΑΝΑΚΟ, ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ?????

Ανώνυμος είπε...


Σας ευχαριστούμε για την απόφασή σας αυτή και ελπίζω τώρα σε πολλούς πρώην αναγνώστες που γνωρίζω πως είχαν διακόψει την ανάγνωση του υπέροχου blog του φίλου κ.Ανδριοπούλου, να συνεχίσουν να διαβάζουν και να ενημερώνονται από εδώ-
για άλλη μια φορά σας ευχαριστούμε που αποφασίσατε να διακόψετε τις αναρτήσεις σας. ειλικρινά δεν βοηθούσε σε τίποτα παρά μόνο ο εγωισμός ικανοποιήτο. εκατέρωθεν.

π.Καλ.Π.

Ανώνυμος είπε...

8-24
Οφείλω να πω ότι αυτό είναι ίσως το ουσιαστικότερο σχόλιο, που έχει γράψει ποτέ ο Πελακάνος, και από πλευράς ύφους και από πλευράς περιεχομένου.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αναστασιαδης Βασιλειος είπε...

Φιλοι μου, καλησπερα! Συνηπηρετησα, για πολυ λιγο, με τον Κωστα Νουση, στο γυμνασιο Κεδρου την σχολικη χρονια 2011-2012.Θεωρω οτι οι προθεσεις του αδελφου και συν αδελφου Κωνσταντινου, ειναι αγαθες. Για τους αλλους ανθρωπους που αντιμαχονται ολον αυτο τον καιρο εχω εικονα απο παλιοτερα ...Επειδη την περασμενη Κυριακη διαβασα τον Αποστολο στην εκκλησια Φρονω οτι ηταν αυτη η στιγμη, η καταλληλοτερη για να δηλωθει δημοσιως η παραιτηση, δυστυχως ο Κωνταντινος μου θυμιζει εκεινο το αλησμονητο που ειπωθηκε απο τον σταθμο της ΚΕ του ΚΚΕ, ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ. Η ολη αντιπαραθεση, την οποια παρακολουθησα με ενημερωση του Κωνσταντινου, δεν ειχε πραγματικο αντικειμενο, με ορθοδοξα κριτηρια. Πολλη φασαρια για το τιποτα...

Ανώνυμος είπε...

η αναγνωση των τελευταιων σχολιων δεν μπορει παρα να σε γεμιζει απογοητευση και καποια δικαιολογημενη πικρια. διοτι φαινεται να προερχεται απο ατομα που ανηκουν στο αυτο πνευμα με τον γραφοντα, δλδ το της νηφαλιοτητος και της ορθοδοξης γραμμης των συγχρονων πατερων της Εκκλησιας.
πολλες φορες συγκρατιομουν με οσες ανοησιες και δηκτικα επιθετικα σχολια μου απηυθυναν και το επραττα για πολλους και διαφορους λογους. μαλλον ομως δεν υπαρχει, ως φαινεται, σοβαρος λογος σιωπης στις θλιβερες αυτες κακεντρεχεις καταστασεις και ειρωνικες εφορμησεις των οποιων τελευταια εγινα αποδεκτης και δη αμεσως πιο πανω.
λογω πρακτικων δυσκολιων με το ιντερνετ αυτες τις μερες δεν μπορεσα να μετασχω επαρκως στις γενομενες συζητησεις. αλλα στα διαλειμματα κατα τα οποια ξεκλεβω λιγο χρονο και δυνατοτητα επαρκεστερης ενασχολησης βλεπω με πραγματικη θλιψη την απιστευτη υπουλοτητα και υποδορια κακοτητα που κρυβεται σε ικανο αριθμο αδελφων μου. και αναφερομαι κυριως σε σχολια που δεν δημοσιευονται αλλα των οποιων καθισταμαι γνωστης.
καθομαι επισης και ξαναδιαβαζω σχολια και απογοητευομαι.
για παραδειγμα ο κ. πελεκανος. με οση καλη διαθεση και να τον δω, δεν μπορω παρα να καυτηριασω την αθωα ή μη θρασυτητα με την οποια βαζει στο στομα μου λογια και ιδεες που δεν με αγγιζουν καν, μα ουτε και την ορατη σε ολους αληθεια των πραγματων. κατ' αυτον μου ξινιζει η αγιοτητα, το ρασο και ο,τι αλλο ορθοδοξο παραδοσιακο. με βγαζει ουτε λιγο ουτε πολυ προτεσταντουλη, περα απο τις συνεχεις αηθεις επιθετικου χαρακτηρος προσμετρησεις της ασκητικοτητας και αγιοπνευματικης μου εμπειριας - την ιδια ωρα βεβαια εξαιτιας του οτι φερει ρασο και ηταν καθηγητης του, αυταποδεικτως θεωρει σε υψη αγιοτητος εναν ιερωμενο καθηγητη στου στην ανωτερα. και για μενα ειναι πολυ ψηλα ο συγκεκριμενος, αλλα το αναφερω ως παραδειγμα τις πληθωρικως αντιφασκουσης επιχειρηματικης του μεθοδολογιας και θεολογικης σκεψης.
Κ.Ν. (συνεχιζεται...)

Ανώνυμος είπε...

παω και στον π. Καλ.Π. ανεπιτρεπτα ειρωνικος για το ρασο που φερει στις ευχαριστιες του, εκτος και αν τον ανεγνωσα λαθεμενα, γνωριζει χαρισματικως ποιοι και ποσοι αναγνωστες του Ανδριοπουλου απεχωρησαν εξαιτιας εμου. τους καλει λοιπον τωρα να επανελθουν για ενημερωση, λες και θα καθαρθει το ιστολογιο απο τα αρθρα του γραφοντος ή λες και δεν μπορουσαν παρα τις ενστασεις τους εκεινοι να πατησουν ενα κουμπακι ενα δευτερολεπτο να ενημερωθουν. οι προφανεις αυτες αστειοτητες κορυφωνονται στην τελικη του αποφανση για την ικανοποιηση του εγωισμου αμφοτερων των πλευρων... σιγουρα το τελευταιο που φαινεται να νοιαζει τον εν λογω ιερωμενο ειναι η θεολογικη ουσια της διεξαχθεισης αντιπαραθεσης και η σωτηρια των αποτειχισμενων - πλανεμενων αδερφων του.
σπευδω λοιπον στο σημειο αυτο να διευκρινισω πως για τους ανωτερω αλλα και συλληβδην τους παλιοτερους και προσφατους γελοιογραφικους σχολιασμους - προδηλως καρπους εμπαθειας, κακοπιστιας, αδυναμιας ορθης αναγνωσης και επι προσωπικου επιθετικοτητας κατα του γραφοντος - οι οποιοι ανηκουν στα φιλια, μαλλον στα φίδια πυρά, που μονον τετοια εξαπαντος δεν φαινεται να ειναι με την καννη στραμμενη στους υποτιθεμενους ημετερους αντιφονταμενταλιστες, η δυσαρεστη γευση της πικριας ειναι αναποφευκτη και τα συνακολουθα αισθηματα πασης αθυμιας και απογοητευσεως.
ο γραφων αναλογιζεται στην τελικη ποσο προσεχουν ολοι σχεδον "οι δικοι του" την ουσια των λογων του και κατα ποσο τους ενδιαφερει τουτη. ειναι δε αναποφευκτοι και καποιοι "κακοι λογισμοι" για περισσοτερα ποσοστα τιμιοτητας και ανδρισμου στους απεναντι, στους "εχθρους", στους αντιοικουμενιστες...
ενα πελωριο κριμα πλαναται στην προσωπικη μου ατμοσφαιρα.
παρεμπιπτοντως, μην ανησυχειτε π. Καλ.Π. δεν προκειται να ξαναγραψω σχετικως ουτε να σας ενοχλησω στη θεολογικη και οποια αλλη αισθητικη σας αποψη. μπορειτε επομενως ανετα να ενημερωσετε τους αναγνωστες του ιστοτοπου οτι μπορουν απροσκοπτα και ασκανδαλιστα να ενημερωνονται ενθαδε.
σιγουρα ομως πολλοι ημετεροι - περισσοτερο απο τους αποτειχισθεντες, πολυ περισσοτερο σας διαβεβαιω- θα στεναχωρηθουν με την αποχωρηση του καβαφικου "βαρβαρου" και θα νοσταλγουν περιλυποι τις αρθρογραφικες του παρεμβασεις. αλλα τοτε θα ειναι πια πολυ αργα...
Κ.Ν.
(τελος)

Ανώνυμος είπε...

ανακοινοποιηση στο ορθο αναφορικα με την κατακλειδα του τελευταιου μου σχολιου, για οσους "εχθρους" και "φιλους" εχουν ακομα ευλογως αμφιβολιες: τελος...
ή μάλλον: ΤΕΛΟΣ.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Η περιπτωση Λ.Ν. και Πελεκανου ηταν όχι απλως η θρυαλλίδα που πυροδοτησε την από καιρου ειλημμενη αποφαση μου για διακοπη του ατελεσφορου διαλογου, αλλα και τα περιεκτικα παραδειγματα των φιλιων ομοθρησκων πυρων και στρατευματων, τα οποια καποια στιγμη μεταπηδουν στο αντιπαλο στρατοπεδο ειτε με κακογουστο, ομολογουμενως αδικαιολογητο, παραδοξο και ξεκαθαρα ομολογημενο, διο και κακογουστο, τροπο (Λ.Ν.) ειτε με υπουλο και υποδοριο (Πελεκανος) για μυριους οσους λογους, αν ποτε ηταν βεβαια η τελευταια κατηγορια υπερ του γραφοντος και των αντιζηλωτων εν γενει.
Η πρωτη εκ των δυο προαναφερθεισων κατηγοριων δεν μπορει παρα να αφηνει καταθλιπτικα κενα και αναπαντητα δυσειδη ερωτηματα τα οποια και παλι οδηγουν σε αθυμικες αποριες. Για τη δευτερη κατηγορια, των υποτιθεμενων οντων εν τη Εκκλησια και ανευ φονταμενταλιστικων εξανθηματων οντων, εκκρεμει μια ετερη απορια: το κατά ποσο δλδ νοιαζονται τωοντι για την Εκκλησια, τον θεολογικο της λογο και τη σωτηρια των δυστηνων πεπλανημενων αερφων τους, αυτό τουλαχιστον καταδεικνυει η απροκαλυπτη από ένα σημειο και μετα ενασχόληση με το προσωπο του θεολογουντος (εν προκειμενω εμου) παρα με την ουσια των ρηματων του.
Σε κάθε περιπτωση αιωρουνται ερωτηματα τινα και επικυρωσεις διαχρονικων λαϊκων θυμοσοφιων: π.χ. ποσο υψηλα ισταται το επιπεδο των σημερινων χριστιανων (αμφοτερων των τασεων συμπεριλαμβανομενων. Επισης το τι να τους κανεις τους εχθρους, αν εχεις τετοιους φιλους και καταληκτικα - αυτοκριτικως: οποιος ανακατευεται με τα πιτουρα, αφευκτως τον τρωνε οι κοτες…
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

9-03
Κύριε Νούση, αφου πρώτα παραδεχθώ ότι είμαι πράγματι χαμηλού επιπέδου, και άνετα κατατάσσομαι στα πίτουρα, θέλω με δύο λόγια να σου δώσω να καταλάβεις, ότι (οι περισσότεροι τουλάχιστον) θέλουμε να επιστρέψουν οι αποτειχισμένοι στην Εκκλησία, αναγνωρίζουμε την προσπάθεια που κάνεις, αποδεχόμαστε τις ικανότητες σου, ως Θεολόγου και ως φιλόλογου, (με ιδιαίτερη λεξιπλαστική ικανότητα), αλλά η ατέρμονη λογοδιάρροια και τα σεντόνια που απλώνεις υπό μορφήν αναρτήσεων, μας κούρασαν.
Συγγνώμην, αλλά έτσι είναι !

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κ. Νούση, μη σας πάρει απο κάτω η συγχορδία του πελεκάνου, του ερημικού, και των ετέρων νυκτικοράκων, κοινώς μπούφων, και σταματήσετε να γράφετε γιατί τη βάψαμε! Είστε απο τους λίγους που αξίζει να διαβάσεις! Κι αυτό, γιατί κατα Bertrand Russell 'Η αναφορά ενός ηλίθιου για τα λόγια ενος ευφυούς ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ακριβής, επειδή υποσυνείδητα μεταφράζει αυτό που διαβάζει σε κάτι που μπορεί να καταλάβει'.

Ανώνυμος είπε...

12-12
Αγαπητέ φίλε μην ανησυχείτε. Εσείς δεν έχετε πρόβλημα, διότι αν σταματήσει ο κ. Νούσης να γράφει, εσείς ούτως ή άλλως διαβάζετε Μπερτραντ Ράσσελ.
Μπορείτε επίσης να διαβάσετε Φουκουγιάμα, Εκο, Σαρτρ, ή Φουκώ.
Εν ανάγκη διαβάστε Γιανναρά, βρε αδελφέ !

Ανώνυμος είπε...

Άφησες και κανέναν κε Νούση που να μην τον πάρεις "αμπάριζα;

Ανώνυμος είπε...

Ο ιερέας -σχολιαστής έχει "ανεπίτρεπτη ειρωνεία", ο Λ.Ν. έχει "κακόγουστο" τρόπο, ο πελεκάνος "ύπουλο", κάποιοι φίλοι που διαφωνούν σας γεμίζουν "απογοήτευση" και "πικρία". Μόνο εσείς βαδίζετε καλά τελικά και όσοι σας υποστηρίζουν...!

Ανώνυμος είπε...

στον 10.05
το οτι κατατασσεις εαυτον στα πιτουρα, κατι λεει. δεν θα επρεπε γαρ, διοτι αναφερομαι μονο στους κακεντρεχεις και εμπαθεις. οχι σε ολους, ευλογημενε! αν το προβλημα ειναι κυριως η κουραση, να ναι ευλογημενο! μαλλον εχεις δικιο αρκετο.
@7:39
εφοσον ειμαι υπερ της Εκκλησιας, οσοι με υποστηριζουν ειναι υπερ αυτης. δεν ειναι προσωπικο το ζητημα. για τους πελεκανο και Λ.Ν. εχουν περισσοτερο προβλημα απο οσο ευπερπως και γλυκα το περιγραφω. ο δε Λ.Ν. ακομη πιο πολυ. δυστυχως και απροσδοκητο και ανεξηγητο για μενα.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Λατρευω να ακουω τις ομιλιες του Λουδοβικου οχι απο θαυμασμο μονο, αλλα για πρακτικους κυριως λογους. Μου δημιουργουν κατανυξη, διαθεση μετανοιας και αισθημα ελπιδας. Οτι αξιζει τον κοπο... Οι εκ φυσεως ικανοτητες του, μαζι με την χαρη της ιερωσυνης δημιουργουν, κατ' εμε, αριστο συνδυασμο! ( Αλλεως, η θεραπευουσα και αναπληρουσα χαρις βρηκε υλικο να "δουλεψει". Εδω βεβαια εχουμε την εξαιρεση και οχι τον κανονα). Για μενα ο Λουδοβικος ειναι κορυφη. Για αλλους αδιαφορος, ισως και αιρετικος. Ο λογος του καθε ιερεα δεν ειναι προσωπικος και δεν μπορει να ειναι, ex officio ειναι εκκλησιαστικος-ποιμαντικος! Μπορει να οδηγησει, στη σωτηρια. Ο λογος του λαικου, ακομα και του εξαγιασμενου μοναχου, μονο την καλη ανησυχια μπορει να φυτεψει. Τιποτα περισσοτερο. Σκοπος του Νουση πιστευω οτι δεν ειναι να σωσει με το στανιο κανεναν. Δεν μπορει αλλωστε! Απλα και μονο με τις εκ φυσεως ικανοτητες σκεψης και λογου, που διακρινονται εμφανως, οτι εχει, να φυτεψει λιγη καλη ανησυχια σε καλοπροαιρετους μπερδεμενους της αντιπερα οχθης. Δεν ειναι κακο ή κατακριτεο αυτο. Απορω τι κακο βρηκατε οσοι ειστε εναντιον του και πεσατε να τον φατε... Κρινετε χωρις να αντιπροτεινετε! Γραψτε και σεις κανα παρομοιο σεντονι για να σας καμαρωσουμε. Προσωπικα ειναι απο τους λιγους που "ζηλευω" τις ικανοτητες τους. ΥΓ Πελεκανε, ανεφερα το Λουδοβικο, επειδη και συ τον αγαπας. Μου λειπουν λιγες ομιλιες ακομα να ακουσω για να ολοκληρωσω το μειγμα κατανυξης-μετανοιας, οποτε διαβασε: εχω την αισθηση οτι πιστευεις οτι του ψιλομοιαζεις! Πλανασαι!

Ανώνυμος είπε...

16-10 5:06 Εγραφε λοιπον αλλου ο Ρασσελ, αδυνατωντας να καταλαβει ο ερμος το υπερλογο της πιστης, και τοποθετωντας το στο παραλογο, για το γεροντα που ζητησε απο τον υποτακτικο του να φυτεψει το λαχανο αναποδα. Ο υποτακτικος απαντησε οτι αυτο ειναι χαζο γιατι δεν θα φυτρωσει και ο γερων γεματος λυπη του αντειπε, θα ανθιζε ομως στην ψυχη σου το λαχανο της υπακοης. Ετσι, συνεχιζει τη συλλογιστικη του ο Ρασσελ, και μια μυγα θεολογικα σκεπτομενη θα πει οτι ειναι ανωτερη απο τον ανθρωπο γιατι κατορθωνει να περπαταει αναποδα στο ταβανι... Αν στις 100 λεξεις που εγραψα κατορθωσες να καταλαβεις αυτο που απαντησες με πολυ ειλικρινεια, να απομονωσεις δηλαδη ενα ονομα, οχι τι εγραψε, αλλα απλα και μονο ποιος το εγραψε, φαντασου τι πανικος ακατανοησιας συνεβη με τα κειμενα του Νουση!!! Για να δεις οτι τα περι νυκτικορακων δεν ειναι αδικος χαρακτηρισμος... ΥΓ Ανατριχιαζω στη σκεψη οτι διαβαζεις αγιους Μαξιμο Ομολογητη ή Γρηγοριο Παλαμα κ.α.(στο πρωτοτυπο;). Εδω τα νεα ελληνικα τελικα ειναι δυσκολα και μαλιστα επιπεδου σκεψης μεταξυ τυρος και αχλαδου...

Ανώνυμος είπε...

8,33
"Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε".
Δεν είναι άδικος ο χαρακτηρισμός περί νυκτικοράκων, και πανικοβάλλομαι όταν αντικρύζω τα κείμενα του Νούση.
Αφου μάλιστα ανατριχιάζεις στη σκέψη ότι διαβάζω Μάξιμο και Γρηγόριο Παλαμά, φοβάμαι να σου πω ότι διαβάζω και Διονύσιο Αρεοπαγίτη, διότι θα πάθεις πνευμονία !
(Θα μου επιτρέψεις και μία μικρή διόρθωση. Η σωστή έκφραση είναι "μεταξύ τυρΟΥ και αχλαδΙΟΥ".)

Ανώνυμος είπε...

Θενκς για τη διορθωση. Γραφω απο κινητο (οχι αι φον) οποτε ειναι δυσκολη η προεπισκοπηση και το τσεκαρισμα αγνωστων φρασεων:-) Και επανερχομαι γκουχ γκουχ γκουχ. Το ξερεις, φανταζομαι οτι ο Διονυσιος δεν ειναι ψευτης...

Ανώνυμος είπε...

7,19
Ωχ ! Βήχεις ! Μήπως πρέπει να σε δει Πνευμονολόγος ?
Δεν έχω γνωριστεί με τον Διονύσιο προσωπικώς, αλλά αφού είναι Αγιος, λογικά δεν πρέπει να είναι ψεύτης.

Related Posts with Thumbnails