Δευτέρα 7 Απριλίου 2025

Μια μοναδική συναυλία με έργα συνθετριών του 20ού και 21ου αιώνα για δύο πιάνα και τέσσερα χέρια


Σειρά Συναυλιών YRIART 24-25 - Κλασικές και Σύγχρονες Δημιουργίες 
Η YRIART συνεχίζει τη σειρά συναυλιών «Κλασικές και Σύγχρονες Δημιουργίες» με το ρεσιτάλ PRESENT ECHOES, μια μοναδική συναυλία αφιερωμένη αποκλειστικά σε έργα γυναικών συνθετριών του 20ού και 21ου αιώνα για δύο πιάνα και τέσσερα χέρια. Οι καταξιωμένες πιανίστριες Μυρτώ Ακρίβου και Θάλεια Παπαδοπούλου παρουσιάζουν ένα συναρπαστικό πρόγραμμα που αναδεικνύει τη φωνή και την καλλιτεχνική συμβολή των γυναικών στη σύγχρονη μουσική δημιουργία. 
Παρασκευή 11 Απριλίου, 8.30 μ.μ. στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός" (πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8). 
Σε μια βραδιά γεμάτη ανακαλύψεις, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ακούσει πρωτότυπες ερμηνείες και να παρακολουθήσει σειρά πρώτων ελληνικών εκτελέσεων, καθώς σχεδόν όλα τα έργα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ιδιαίτερη θέση στο πρόγραμμα κατέχει το έργο της Νίκης Κρασάκη, "Iter Aeternum", το οποίο αποτελεί ανάθεση του ντουέτου και κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στη συναυλία. Σε ένα εμβληματικό χώρο όπως ο Φιλολογικός Σύλλογος "Παρνασσός", η συναυλία υπόσχεται να αποτελέσει ένα κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός, γεμάτο εκπλήξεις και συγκινήσεις για το φιλόμουσο κοινό. 
Πρόγραμμα Συναυλίας 
Μέρος Ι: 
- Chen Yi (1953-): China West Suite for two pianos (2007) 
Introduction 
Meng songs 
Zang songs 
Mao dances 
- Amy Marcy Cheney Beach (1867-1944): Old time peasant dance από το έργο Suite for two pianos founded upon old Irish melodies, op. 104 (1924) 
- Cécile Chaminade (1857-1944): La chaise à porteurs, Idylle arabe και Danse Hindoue από το έργο 6 Pièces romantiques pour quatre mains, op. 55 (1890) 
- Germaine Tailleferre (1892-1983): Sonate pour deux pianos (1974) 
- Νίκη Κρασάκη: Iter aeternum για 2 πιάνα (2024-2025). Ανάθεση του ντουέτου 
Μέρος ΙΙ: 
- Meredith Monk (1942-): 
Ellis Island for two pianos (1981) 
Folk dance for two pianos (1996) 
- Mandy Fang: Two colours for two pianos (Big red, pure white) (2001) 
- Sarah Gibson (1986-2024): Outsider for 2 πιάνα και 2 melodicas (2017) 
- Mayke Nas (1972-): Digit#2 for 2 players and a piano (2002-2003) 
Όλα τα έργα, εκτός αυτών της Chaminade και το "Big Red" της Fang, παρουσιάζονται σε Α' πανελλήνια εκτέλεση. 
Το ντουέτο συναντήθηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου «Το Πιάνο στον 20ο και 21ο αιώνα» της Λορέντας Ράμου στο Ωδείο Αθηνών στο οποίο εξακολουθούν να είναι ενεργά μέλη. Έχουν δώσει συναυλίες στην Αθήνα και την επαρχία παρουσιάζοντας έργα για δύο πιάνα και τέσσερα χέρια κυρίως του σύγχρονου ρεπερτορίου. Συνεργάζονται σταθερά με νέους και πιο έμπειρους συνθέτες και πραγματοποιούν πρώτες εκτελέσεις και ηχογραφήσεις των έργων τους. Στα άμεσα σχέδια τους είναι η κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. 


Μυρτώ Ακρίβου 
Το μουσικό της ενδιαφέρον στρέφεται κυρίως στην σύγχρονη μουσική δημιουργία και έκφραση. Η εκκίνηση αυτής της πορείας έγινε το 2002 με την συμμετοχή της στο Trio da Camera και συνεχίστηκε το 2008 με την φλαουτίστα Αμαλία Κουντούρη με την οποία παίζουν, κατά κύριο λόγο, συνθέσεις του 20ου και 21ου αιώνα. Το 2015 ηχογράφησε το πρώτο της cd με τίτλο “Beauty and Hope in the 21st century” με έργα εννέα σύγχρονων συνθετών από διάφορα μέρη του κόσμου, σε παραγωγή των εκδόσεων Musica Ferrum. Από το 2016 έως το 2023 υπήρξε συνεργάτης της διεθνούς καταξιωμένης παιδικής νεανικής χορωδίας “Ροζάρτε” συμμετέχοντας στην μουσική προετοιμασία για διάφορες παραγωγές, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Είναι μέλος του “Pythia Trio” μαζί με τις Θάλεια Παπαδοπούλου και Ηρώ Μενέγου με τις οποίες έχει πραγματοποιήσει περιοδείες στην Ευρώπη και την Λατινική Αμερική υπό την αιγίδα και οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού. Διατηρεί συνεργασίες με πολλούς μουσικούς και συνθέτες ερμηνεύοντας σε πρώτες εκτελέσεις έργα Ελλήνων και ξένων δημιουργών στα πλαίσια αφιερωμάτων και φεστιβάλ (Μελοποιήσεις, Μουσική στον βωβό κινηματογράφο κ.α.) Μουσική από όλο το φάσμα του ρεπερτορίου που ερμηνεύει έχει φιλοξενηθεί σε εκπομπές του 3ου προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. 
Θάλεια Παπαδοπούλου
Η Θάλεια Παπαδοπούλου είναι πιανίστα και μουσικοπαιδαγωγός, με κύριο ενδιαφέρον στη σύγχρονη μουσική και το πιανιστικό ρεπερτόριο του 20ού και 21ου αιώνα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα από το Conservatorium του Maastricht. Έχει αποκτήσει το δίπλωμα πιάνου της με τη Ναταλία Μιχαηλίδου. Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια υπό την καθοδήγηση κορυφαίων μουσικών όπως οι Gloria Cheng, Florent Boffard, Frederik Rzewski κα. Πραγματοποιεί συχνά ηχογραφήσεις νέων έργων για σόλο πιάνο ή σύνολα μουσικής δωματίου. Είναι μέλος του Pythia Trio, ενός καινοτόμου συνόλου για έξι χέρια σε ένα πιάνο μαζί με τις Μυρτώ Ακρίβου και Ηρώ Μενέγου. Το σύνολο τα τελευταία χρόνια πραγματοποιεί ευρωπαϊκές περιοδείες και συμμετέχει σε φεστιβάλ ενώ τη σεζόν 2024-2025 υλοποιείσαι την πρώτη του διεθνή περιοδεία υπό την αιγίδα και την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού. Παράλληλα, συμπράττει με τη φλαουτίστα Εύα Σταύρου στο σύνολο ἔtha duet που επικεντρώνεται στη σύγχρονη πειραματική μουσική. Έχουν ηχογραφήσει για την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση συμμετέχοντας στο πρόγραμμα Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού και μέσω του ευρωπαϊκού προγράμματος i-Portunus έχουν ταξιδέψει στη Γαλλία, την Γερμανία και την Ρουμανία. Ως εκπαιδευτικός, συμβάλλει στην προώθηση της μουσικής παιδείας μέσα από σεμινάρια και εργαστήρια, ενώ παράλληλα συμμετέχει σε καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα και παραστάσεις που συνδυάζουν τη μουσική με άλλες τέχνες. Συμμετέχει στην μονόπρακτη όπερα δωματίου «Είμαι δέντρο που μιλά» της Σοφίας Καμαγιάννη και συνεργάζεται με πρωτοποριακά φεστιβάλ όπως η ΜΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Διδάσκει στο Πρότυπο Ωδείο Ανατολικής Αττικής και στο Δημοτικό Ωδείο Νέας Ιωνίας. 
Νίκη Κρασάκη 
Η Νίκη Κρασάκη (Αθήνα 1986) είναι συνθέτρια σύγχρονης μουσικής με έδρα την Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου (2014 Bachelor, 2018 Master) με ειδίκευση στη σύγχρονη σύνθεση και στη σύνθεση για τις παραστατικές τέχνες. Έργα της έχουν παιχτεί στο ΕΜΣΤ (2024, Radio Path), στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Μια γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού Vol.6, «BUZZER», Trigger Happy), στο Ωδείο Αθηνών (2019, «ΝΕΟΝ», Άση Τριάντη), στην Ιόνιο Ακαδημία (2017, «2η Πιθανότητα», L’ Anima Quartet), (2016, «2016.6.16», Σύνολο Φεστιβάλ Ιονίου), στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο πλαίσιο του «Εργαστηρίου Σύγχρονης Μουσικής Εργαστήρι Νέων Ελλήνων Συνθετών» (2016, «1η Πιθανότητα», Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής), και στο εξωτερικό («Ο όρκος του Ιπποκράτη», Pythia Trio). Έχει συνθέσει μουσική για θέατρο, performances και παραστάσεις σύγχρονου χορού (Ionian Act, Θέατρο του Ιονίου, Θέατρο Ανάποδα). Συνεργάζεται με μουσικούς και συνθέτες πειραματικής μουσικής, μελετώντας τα όρια και την εξέλιξη της μουσικής σημειογραφίας, και πειραματίζεται με μια παλέτα ηχοχρωμάτων που αποτελείται από διευρυμένες τεχνικές των οργάνων και τη χρήση μη μουσικών αντικειμένων (Αλέξης Πορφυριάδης, Carl Nielsen, Trigger Happy, WHI Ensemble, Pythia Trio, Γιώργος Κοκκινάρης κ.ά.). Από το 2010 συμμετέχει σε σύνολα αυτοσχεδιασμού και πειραματικής μουσικής, παίζοντας κοντραμπάσο και εξερευνώντας τους ήχους καθημερινών αντικειμένων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια όπως Το πιάνο στον 20ό και 21ο αιώνα με τη Λορέντα Ράμου, «Αφιέρωμα στον Γιώργο Απέργη» με τον Νικόλα Τζώρτζη και master class σύνθεσης με τον Alain Louvier. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών (ΕΕΜ), του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας (ΚΣΥΜΕ), καθώς και του Κέντρου Ερευνών και Τεκμηρίωσης του Ωδείου Αθηνών (ΚΕΤ), όπου της δόθηκε η ευκαιρία να εξερευνήσει και να μελετήσει τα στοιχεία που συνθέτουν το παζλ της ελληνικής μουσικής των τελευταίων δύο αιώνων. 
Σχετικά με τη YRIART 
Η YRIART – Music Network είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2024, με δραστηριότητες στην Αθήνα, Νάξο, Πάρο, Χίο και άλλες περιοχές. Δημιουργήθηκε με σκοπό την ανάδειξη και υποστήριξη νέων και ανερχόμενων κλασικών μουσικών και την υποστήριξη της καινοτομίας στην σύνθεση της σύγχρονης λόγιας μουσική. Η ομάδα της YRIART αποτελείται από αφοσιωμένους επαγγελματίες και εθελοντές που επιθυμούν να μεταφράσουν την πολύχρονη εμπειρία τους στον χώρο της κλασικής μουσικής, σε ένα ευρύ φάσμα προγραμμάτων σχετικών με την εκπαίδευση, σύνθεση και παρουσίαση μουσικών έργων και έργων των άλλων παραστατικών τεχνών. Μια από τις βασικές δραστηριότητες της YRIART είναι οι σειρές συναυλιών, οι οποίες στοχεύουν να προσφέρουν μια πλατφόρμα έκφρασης και δημιουργίας για νέους και ανερχόμενους μουσικούς της κλασικής σκηνής. Η σειρά για το 2024-2025, με τίτλο «Κλασικές και Σύγχρονες Δημιουργίες»,  που εγκαινιάστηκε με ένα διπλό ρεσιτάλ πιάνου από τους πιανίστες Νίκο Βέννερ και Χρήστο Γιώνα (10-12-2024), φιλοδοξεί να φιλοξενήσει ένα ευρύ φάσμα έργων, από κλασικές συνθέσεις μέχρι καινοτόμες δημιουργίες, μέσα από θεματικές βραδιές και ειδικά αφιερώματα.

Κυριακή 6 Απριλίου 2025

«Ύμνοι Αγγέλων σε ρυθμούς Ανθρώπων» στον Άγιο Γεώργιο Ν. Ψυχικού (Βίντεο)


Το Σάββατο 5 Απριλίου 2025, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, η Χορωδία Σήμαντρου Χολαργού «Μουσικά Ηχοχρώματα», υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Δημητρίου Μουζάκη, παρουσίασε το θρησκευτικό έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή «Ύμνοι Αγγέλων σε ρυθμούς Ανθρώπων».
Την συναυλία προλόγισαν: ο προϊστάμενος του Ι. Ναού Αρχιμανδρίτης Μιχαήλ Σταθάκης. και η κ. Αναστασία Αγγελάκη, Πρόεδρος του παραρτήματος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας Φιλοθέης-Ψυχικού, που ήταν συνδιοργανωτής της εκδήλωσης. 
Κάμερα - επεξεργασία βίντεο: Κατερίνα Λεονάρδου. 


Ένα έργο ωριμότητας του συνθέτη Σταύρου Κουγιουμτζή, για το οποίο δήλωσε ο ίδιος: «Ήθελα ό,τι γράψω να είναι σε φόρμα τραγουδιού. Να εκφράζει εμένα και την εποχή μου. Είναι σε ένα ρυθμό της εποχής μας. Άλλοι ήταν οι ρυθμοί της ζωής όταν μελοποιήθηκαν αυτά τα κομμάτια από τους πατέρες της Εκκλησίας. Δεν έχει νόημα να γίνονται συγκρίσεις άμεσες που να εξουδετερώνουν τις νέες προσπάθειες. Υπάρχει μια εξέλιξη. Η παράδοση δεν είναι κάτι νεκρό. Όλα τα κομμάτια τα έγραψα για τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Αυτήν είχα στα αφτιά μου όταν τα δούλευα».  
Ο συνθέτης μελοποίησε με τον δικό του τρόπο τα κείμενα εκκλησιαστικών ύμνων και ψαλμών, κυρίως της Μ. Εβδομάδας, κρατώντας τα στοιχεία της βυζαντινής παράδοσης και αξιοποιώντας στοιχεία από την κλασική μουσική, το δημοτικό αλλά και το λαϊκό τραγούδι. 

Φωτογραφίες: π. Μιχαήλ Σταθάκης 

«Θεός, απών ή παρών στην Ιστορία;»: Το νέο βιβλίο του Χρήστου Γκουνέλα


“Θεός, απών ή παρών στην Ιστορία; Οι «Δερμάτινοι Χιτώνες» από τον Νικόλαο Καβάσιλα και τον Παναγιώτη Νέλλα στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης. Οντολογία, Ανθρωπολογία, Κοσμολογία” είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Χρήστου Γκουνέλα, το οποίο κυκλοφορείται από τις εκδόσεις “Γρηγόρη” σε όλα τα βιβλιοπωλεία. 
Οι βιβλικοί «Δερμάτινοι Χιτώνες» έχουν συμβολισθεί από Πατέρες της Εκκλησίας και νεότερους ερμηνευτές ως υλικότητα, παχυμμένη σωματότητα, αλογότητα, βιολογικότητα και νεκρότητα, αλλά και ως πολιτισμός, τέχνες, επιστήμη και πολιτική. Με αυτούς ενέδυσε ο Θεός τους πρωτοπλάστους αμέσως με την πτώση τους. Τόσο ο Νικόλαος Καβάσιλας όσο και ο Παναγιώτης Νέλλας, ο καθένας στην εποχή του, ερμήνευσε θεολογικά τη δίμορφη πραγματικότητα των Δερμάτινων Χιτώνων, δίνοντας τις ανάλογες οντολογικές, ανθρωπολογικές και κοσμολογικές προεκτάσεις. Στόχος τους ήταν ο διάλογος με τον καιρό τους τον οποίο κατόρθωσαν όχι μόνο μέσα από τα συγγράμματά τους αλλά και από την καθημερινή τους πράξη μέσα στον κόσμο. Σήμερα, στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, υπάρχει η ανάγκη μιας νέας σύγχρονης ερμηνείας της Θεολογίας των Δερμάτινων Χιτώνων, μιας θεολογίας της Ιστορίας, όπως την αποπειρώμεθα εδώ, σε ανοιχτό διάλογο με τις σύγχρονες επίγειες πραγματικότητες και με οντολογικές, ανθρωπολογικές και κοσμολογικές προεκτάσεις. Τελικά, σε κάθε εποχή -και ακόμη περισσότερο τώρα- το ερώτημα για εμάς παραμένει καίριο: Πρόκειται για το αν ο Θεός είναι απών ή παρών μέσα στην Ιστορία και τον άνθρωπο, ρεαλιστικά και μυστηριακά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

   

Ο Χρήστος Γ. Γκουνέλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρανέα Ελασσόνας. Σπούδασε Θεολογία (ΑΕΣΑ, ΕΚΠΑ) και Μουσική (βυζαντινή και ευρωπαϊκή, λυρικό τραγούδι, παραδοσιακά όργανα). Ολοκλήρωσε με «άριστα» διδακτορικές σπουδές στη Συστηματική Θεολογία (ΕΑΠ) και μεταπτυχιακές σπουδές στη Συστηματική Θεολογία (ΕΑΠ), τη Βιοηθική (Ιατρική Σχολή ΔΠΘ) και τη Βυζαντινή Μουσικολογία και Ψαλτική Τέχνη (Academy of Music, Dance and Fine Arts). Γνωρίζει την Αγγλική και την αρχαία Σλαβονική γλώσσα. Εργάζεται ως θεολόγος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΣΕΠ 2005), ενώ νωρίτερα δίδαξε μουσική (ως ωρομίσθιος ή αναπληρωτής) στο Μουσικό Σχολείο Αμυνταίου (2002 - 2005). Έχει ψάλει σε πολλούς ιερούς ναούς της Ελλάδας ως Πρωτοψάλτης ή Λαμπαδάριος ήδη από την εφηβική ηλικία και διετέλεσε παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών θεολογίας και μουσικής σε ραδιοφωνικούς σταθμούς της Εκκλησίας («Βοιωτική Εκκλησία», «Ρ/Σ Ι.Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου»). Δημιούργησε (2012) και είναι υπεύθυνος της ηλεκτρονικής εφημερίδας της γενέτειράς του «Κρανέα Ελασσόνας», ενώ επίσης σύστησε και διηύθυνε, κατά καιρούς, χορωδίες και μουσικά σύνολα παιδιών και ενηλίκων. Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα ανήκουν η θεολογική και φιλοσοφική οντολογία, ανθρωπολογία και κοσμολογία, η σχέση της θεολογίας και της φιλοσοφίας με την ιστορία, η σχέση του ανθρώπου με τις εφαρμογές της σύγχρονης τεχνολογίας στο πλαίσιο της βιοηθικής και η μελέτη της ρωμαίικης εκκλησιαστικής και κοσμικής μουσικής. Ενίοτε αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Ελευθερία» της Λάρισας. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά καθώς επίσης και σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Είναι έγγαμος και πατέρας τεσσάρων παιδιών.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2025

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ: "Μια ζωή σε Ονειροτροφείο" (Ελληνικά και Αραβικά)


Από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ μόλις κυκλοφόρησε ένα ξεχωριστό ποιητικό βιβλίο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια. Φέρει τον τίτλο "Μια ζωή σε Ονειροτροφείο" και πρόκειται για μια μικρή ανθολογία ποιημάτων από όλες τις μέχρι τώρα ποιητικές συλλογές του Παναγιώτη Καποδίστρια, μεταφρασμένα από τον λιβανέζο φιλόλογο Roni Bou Saba, διδάσκαλο της αραβικής γλώσσας στην Ελλάδα, 
Η έκδοση είναι δίγλωσση, 88 σελίδων, με πρόλογο του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου.  Το εξώφυλλο κοσμεί ένα έργο της εικαστικού Κωνσταντίνα Δήμζα (Κωνένα). 


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας γράφει ποίηση σχεδόν μισόν αιώνα! Μια μαθητεία στην ομορφιά! 
Η ποίηση του δεν είναι εύκολη. Σίγουρα δεν είναι συναισθηματική. Δεν είναι, επίσης, προβλέψιμη. Είναι πέρα ως πέρα αληθινή και γι’ αυτό είναι ερωτική, ειρωνική (στη σωστή δοσολογία), ζακυνθινή και οικουμενική μαζί. 
Οι ποιητικές ρίζες του Π.Κ. είναι από την εκκλησιαστική ποίηση, που μελωδεί καθημερινά ως ιερέας, τον Σολωμό και τον Κάλβο – τους οποίους δοξολογεί νυχθημερόν – ως τον Ελύτη, με τον οποίο ανδρώθηκε ποιητικά και είχε προσωπική επαφή. 
Ως εκ τούτου, μιλάμε για μια ποίηση στέρεη, αρρενωπή, διαχρονική. 
Αυτή η στιβαρή ποίηση γοήτευσε τον ελληνομαθέστατο Λιβανέζο φιλόλογο και μεταφραστή Ρόνι Μπου Σάμπα, ο οποίος ξεκίνησε το άθλημα να την μεταφέρει στην αραβική γλώσσα. 
Καρπός αυτής της πολυχρόνιας τριβής είναι το ανά χείρας πολύτιμο βιβλίο, με ποίηση στα ελληνικά, μεταφρασμένη ποιητικά στα αραβικά. Γιατί ο Ρόνι Μπου Σάμπα έχει – πέρα από τη γνώση - μεγάλη αίσθηση της μουσικής ποιητικής, τόσο στα ελληνικά όσο και στα αραβικά. 
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Ρόνι Μπου Σάμπα δημοσίευσε ήδη από καιρό στην μεγάλης κυκλοφορίας αραβική εφημερίδα Al – Araby, ποιήματα του π. Π.Κ., όπως κάνει συστηματικά εδώ και χρόνια με δεκάδες ελλήνων ποιητών. 
Δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτό. Σε εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε με το «Καλλιτεχνικό Σύνολο Πολύτροπον», προσάρμοσε και τραγούδησε την μετάφρασή του στο μέλος του Κανόνα της Μ. Παρασκευής, που ο ίδιος ο ποιητής Π.Κ. μας υποδεικνύει για το μεγάλο ποίημά του «Κανών ωφελιμότατος», από την συλλογή «Της αγάπης μέγας χορηγός». 
Επομένως, η επαφή του Ρόνι Μπου Σάμπα με την ποίηση του Π.Κ. είναι πολυεπίπεδη και βαθιά. Αυτό φαίνεται και από τα ποιήματα που ανθολόγησε και μετέφρασε για την παρούσα έκδοση, αντιπροσωπευτικά της δυναμικής ποίησης του Π.Κ. 
Για τον Π.Κ. η ποίηση είναι μια υπόθεση ψυχική και μια άσκηση πνευματική. 
Για τον Ρόνι Μπου Σάμπα η μετάφραση της ποίησης στα αραβικά είναι μια σχοινοβασία που την φέρει εις πέρας, παρά τις δυσκολίες. 
Και για τον ποιητή και για τον μεταφραστή ισχύει, νομίζω, ο λόγος του Ζαν Ζενέ στον περίφημο «Σχοινοβάτη» του: «Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο—να το αποσπάσει από το κενό για να του δώσει ζωή». 
Υποδεχόμαστε, λοιπόν, μια έκδοση ζωογόνο και αναστάσιμη, από κάθε άποψη. 
Και για να θυμηθούμε τον ποιητή Π.Κ. «… με τη νοσταλγία σου [ω ποίηση, λέω εγώ] νικώ κάθε τάφο μου».


ΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΦΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΥΤΗ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Η θρησκευτικότητα των δύο μεγάλων ποιητών μας του Κ.Π. Καβάφη και του Οδυσσέα Ελύτη, έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους ειδικούς. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή αυτής της θρησκευτικότητας είναι η έμπνευση των δύο ποιητών από Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, για τους οποίους έγραψαν ποιήματα ή δοκίμια, ενώ ανακαλύπτουμε διάσπαρτες αναφορές και σε άλλα έργα τους. 
Οι προσεγγίσεις τους δεν είναι θεολογικές, αλλά περισσότερο ποιητικές, καθώς βλέπουν τους Αγίους από μια δική τους οπτική γωνία, η οποία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. 
Στον Καβάφη υπερισχύει το ιστορικό στοιχείο (Συμεών, Οι άγιοι επτά παίδες εν Εφέσω, Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας κ.α.), ενώ στον Ελύτη το γλωσσικό και το απόθετον κάλλος (Ρωμανός ο Μελωδός, Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου κ.α.). 
Είναι σίγουρο ότι και οι δύο ποιητές είχαν ως πηγές τους, για τις αγιολογικές αναφορές τους, εκκλησιαστικά κείμενα τα οποία είχαν στην βιβλιοθήκη τους, μελετούσαν και μετουσίωναν σε δικό τους ποιητικό λόγο. 
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ 
Ο Αλεξανδρινός Κ. Π. Καβάφης είχε καταγωγή Πολίτικη και έχοντας ζήσει για τρία χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, στο σπίτι του φαναριώτη παππού του, Γεωργάκη Φωτιάδη, έγραψε ποίημα για το Νιχώρι στα 1885, εκθειάζοντας κυριολεκτικά το φυσικό κάλλος και τις ομορφιές του ξεχωριστού αυτού χωριού του Βοσπόρου. Αλλά, δεν παραλείπει να επισημάνει και τη θρησκευτικότητα του Νιχωριού, όταν γράφει: 
Εάν στης Κουμαριώτισσας της Παναγίας θελήσης 
την εκκλησία να μπης μ' εμέ, φανατικός συγχώρει 
αν είμ' εκεί. Άλλην θαρρώ χάριν οι παρακλήσεις 
έχουνε στο πιστό Νιχώρι. 
Η Παναγία η Κουμαριώτισσα είναι μέχρι σήμερα ο κεντρικός ναός της ρωμέικης Κοινότητας Νεοχωρίου και στον αυλόγυρο του Ναού η Κοινότητα έστησε την προτομή του Καβάφη για να θυμίζει την βιωτή του ποιητή εκεί. Κάθε χρόνο γίνονται εκδηλώσεις εκεί, με τη συμμετοχή και τούρκων διανοητών και καλλιτεχνών, που εκτιμούν πολύ την Καβαφική ποίηση. 



Σε ένα πεζό κείμενό του με τον τίτλο "Οι Βυζαντινοί ποιηταί" (πρωτοδημοσιευμένο στην εφημερίδα "Τηλέγραφος" της Αλεξάνδρειας, στα 1893), ο Κ.Π. Καβάφης επιχειρεί μια "σύντομον, συντομωτάτην σκιαγραφίαν της Bυζαντινής ποιήσεως", όπως γράφει ο ίδιος στο τέλος του συγκεκριμένου κειμένου, εκφράζοντας την βεβαιότητα ότι "εξ αυτής ο αναγνώστης θα εννοήση ότι το αντικείμενον είναι εκτενές και άξιον της σπουδής των ημετέρων λογίων." 
Το ενδιαφέρον είναι ότι στο πεζό αυτό ο Αλεξανδρινός ποιητής αναφέρεται και στον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο οποίος υπήρξε, ως γνωστόν, και σπουδαίος ποιητής. Ο Καβάφης παραθέτει την γνώμη του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο οποίος βασίζεται σε μελέτες της εποχής του, που συγκρίνουν την ποίηση του Αγίου με αυτήν του γάλλου ποιητή και συγγραφέα Λαμαρτίνου. 
Εδώ ο Καβάφης φαίνεται πως είναι γνώστης και της γενικότερης έρευνας του καιρού του. Γι' αυτό και ξέρει και το έργο που αποδιδόταν στον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Γράφει: "Περιήλθε δ’ εις ημάς δράμα του 11ου ή 12ου αιώνος επιγραφόμενον Xριστός Πάσχων, το οποίον είναι έργον με αξίαν και διά πολύν καιρόν απεδίδετο εις τον κάλαμον του αγ. Γρηγορίου του Nαζιανζηνού." 
Στα 1896 ο Καβάφης γράφει το ποίημα Σαλώμη και πρόκειται για μία από τις πρώτες νεοελληνικές εκδοχές του μύθου, έστω κι αν αυτό το ποίημα θα παραμείνει ανέκδοτο ως το θάνατό του. Ο τίτλος του δεν είναι άλλος από ένα γυναικείο όνομα. Η Σαλώμη, όπως όλοι γνωρίζουμε, ζήτησε από τον Ηρώδη το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή. 


Ο Καβάφης γράφει το ποίημα Σαλώμη έχοντας υπ’ όψιν του την ευαγγελική διήγηση (όπου, ας σημειωθεί, δεν αναφέρεται το όνομα Σαλώμη, αλλά «θυγάτηρ της Ηρωδιάδος» και «κοράσιον»). Η χρονιά, όμως, συγγραφής του ποιήματος, έχει τη σημασία της, καθώς στις 11 Φεβρουαρίου 1896 ανεβαίνει στο παρισινό θέατρο η Σαλώμη του Oscar Wilde. Όπως έδειξε η Diana Haas, μελετώντας το αρχείο του ποιητή, ο Καβάφης έχει αντιγράψει από την ίδια εφημερίδα ένα απόσπασμα από άρθρο του Jeun Laurain με τίτλο «Η Σαλώμη και οι ποιητές της», το οποίο αναφέρεται σε υποτιθέμενη ιστορία από απόκρυφο ευαγγέλιο της Νουβίας. Σύμφωνα με την πληροφορία του Laurain, η Σαλώμη δωρίζει το κεφάλι του Ιωάννη σε νεαρό έλληνα σοφιστή που περιφρονεί τον έρωτα. Και όταν ο υπηρέτης του φέρνει την άλλη μέρα το κεφάλι τής χωρίς ανταπόκριση ερωτευμένης νέας, ο νεαρός διατάζει αηδιασμένος να πάρουν από μπροστά του το «αιματωμένο πράγμα» και επιστρέφει στην ανάγνωση του Πλάτωνα. 
Είναι προφανές ότι η αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου είναι απλώς η αφορμή, για μια σειρά καλλιτεχνών στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως ο Όσκαρ Ουάιλντ, απ’ όπου εμπνέεται και ο Καβάφης. 
Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι τον Σεπτέμβριο του 2013 δημοσιεύτηκε μια εργαστηριακή άσκηση φοιτητών του Πανεπιστημίου Τεχνών Μουσασίνο, στο Τόκυο της Ιαπωνίας, με θέμα: Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ ΣΤΟ ΤΟΚΥΟ - ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑ ANIMATION ΒΑΣΙΣΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ. Ανάμεσα στα Καβαφικά ποιήματα που έγιναν animation ήταν και η Σαλώμη! 
Στα 1917 ο Καβάφης μας δίνει τον «Συμεών», πάλι από τα Κρυμμένα. Ο Καβάφης αναφέρεται στον γνωστό χριστιανό ασκητή Συμεών τον Στυλίτη τον Πρεσβύτερο (περίπου 389-459), τον σημαντικότερο εκπρόσωπο αυτής της ασκητικής ακρότητας, του Στυλιτισμού, τη μνήμη του οποίου εορτάζει η Εκκλησία την 1η Σεπτεμβρίου. 


Ο ποιητής εστιάζει στο γεγονός της παραμονής του ασκητή πάνω σε ένα στύλο, για τριάντα πέντε χρόνια, το οποίο και αποτελεί στοιχείο που τον εκπλήσσει και τον εντυπωσιάζει: «… τριάντα πέντε χρόνια, σκέψου − / χειμώνα, καλοκαίρι, νύχτα, μέρα, τριάντα πέντε /χρόνια επάνω σ’ έναν στύλο ζει και μαρτυρεί. / … πριν γεννηθούμ’ εμείς, φαντάσου το, / ανέβηκε ο Συμεών στον στύλο /κ’ έκτοτε μένει αυτού εμπρός εις τον Θεό…». 
Ο Καβάφης σημειώνει κι ένα άλλο στοιχείο, που αναφέρεται στο Συναξάρι του Αγίου: τους πιστούς Χριστιανούς οι οποίοι συγκεντρώνονταν κάτω από τον στύλο του Αγίου για να τον δουν και να παρηγορηθούν πνευματικά. 
Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο Καβάφης γνωρίζει την περίπτωση του κορυφαίου εκπροσώπου των στυλιτών Αγίων, του Συμεών, και τον εντάσσει μέσα στην προσωπική του θα λέγαμε «μυθολογία». Πάντως η Diana Haas παρατηρεί για το ποίημα ότι ο Καβάφης «στη σκηνοθεσία του “Συμεών”, το κέντρο του ενδιαφέροντος έχει μετατεθεί, από το μεταφυσικό “ύψος” του ασκητή αγίου στο εγκόσμιο επίπεδο των ανθρώπινων ασχολήσεων και “μικροτήτων” μεταφορικά, δηλαδή, αλλά και κυριολεκτικά έχει προσγειωθεί». 
Φαίνεται, όμως, ότι ο Καβάφης γνωρίζει και τον «Συμεών» του Τέννυσον. 
Ο άγγλος ποιητής Άλφρεντ Λορντ Τέννυσον (1809-1892) έγραψε τον δραματικό μονόλογο “Άγιος Συμεών ο Στυλίτης” το 1833,σε ηλικία 24 ετών, και τον συμπεριέλαβε στη συλλογή του Ποιήματα που εξέδωσε το 1842. 
Ο Καβάφης, προσεκτικός αναγνώστης της ποίησης του Τέννυσον και επηρεασμένος βαθιά από αυτόν, πίστευε πως το ποίημα τούτο του Τέννυσον «δεν είναι άξιον του θέματος», πως ο δραματικός μονόλογος χρησιμοποιήθηκε «με τρόπο κοινό, σχεδόν τυχαίο», και πως μολονότι περιέχει «μερικούς καλοφτιαγμένους στίχους πέφτει ως προς τον τόνο». Μπορούμε να πούμε ότι ο Συμεών του Καβάφη είναι η απάντηση του Αλεξανδρινού στον μεγάλο Άγγλο τεχνίτη του στίχου. 
Τον Απρίλιο του 1920 ο Καβάφης μας δίνει το ατελές ποίημα «Αθανάσιος». Αναφέρεται στο διπλό γεγονός της δίωξης του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αθανασίου και του θανάτου του Ιουλιανού. Συγκεκριμένα αναφέρεται στην τέταρτη εξορία του Αθανασίου, αυτή που του επιβλήθηκε επί Ιουλιανού. Ο Αθανάσιος ήδη το φθινόπωρο του 362, είχε εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια και κρυβόταν στην έρημο της Θηβαΐδας, ενώ τα όργανα του Ιουλιανού τον κατεδίωκαν για να τον σκοτώσουν. Δεν κατάφεραν όμως να τον βρουν. Κι είναι αυτή η καταδίωξη του Αθανασίου, στην οποία αναφέρεται και το ποίημα. 


Έχει μεγάλη σημασία το πώς εκφράζεται ο ποιητής για τον Αθανάσιο: «ὁ τὴν ὀρθὴν πίστιν τηρῶν», καθώς πράγματι η μεγάλη προσφορά του Αθανασίου αφορά στον αγώνα του για την «ορθή» πίστη μέσω της αντιμετώπισης της αίρεσης του Αρειανισμού. 
Ο ποιητής εστιάζει στην συναισθηματική-ανθρώπινη κατάσταση του Μεγάλου Αθανασίου και στη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται. Ο Αθανάσιος «ὁ ἐνάρετος, ὁ ευσεβής» παρουσιάζεται καταδιωκόμενος «φυγὰς καὶ ταλαιπωρημένος», μέσα σε μία «σαθρὴ βάρκα», με άνεμο αντίθετο να προσεύχεται, με «θλιμμένο βλέμμα», ενώ «λίγη ἐλπὶς ὑπῆρχε νὰ σωθεῖ». Από την άλλη, ο ποιητής χρησιμοποιεί μόνο μία λέξη και μάλιστα αρνητικά φορτισμένη για τον Ιουλιανό, «τὸ κάθαρμα», και αφιερώνει σ’ αυτόν μόνο ένα στίχο, αυτόν που αναγγέλλει τον θάνατό του. 
Στο Ἀθανάσιος ο Καβάφης οδηγεί τον αναγνώστη αβίαστα στο συμπέρασμα πως ο θάνατος του διώκτη οδηγεί στη σωτηρία του θύματος. Και πράγματι, μετά το θάνατο του Ιουλιανού, ο Αθανάσιος και γλύτωσε και «τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων ἐγκρατὴς ἐγένετο». Ο Καβάφης «χρησιμοποιεί» τον Αθανάσιο, για να φωτίσει το ιστορικό γεγονός του θανάτου του κεντρικού προσώπου της σειράς των «Ιουλιανών» ποιημάτων του, επιλέγει δηλαδή το «δευτερεύον» - ποιητικά - προσώπου, για να φωτίσει το «κύριο». Σύμφωνα με την παράδοση ο Αθανάσιος στην Αίγυπτο διαισθάνθηκε το θάνατο του Ιουλιανού του Παραβάτη στη Μεσοποταμία. 
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η «χρήση» του Ιουλιανού από τον Καβάφη. Ο παραβάτης αυτοκράτορας πρωταγωνιστεί σε πολλά καβαφικά ποιήματα, λες κι ο Καβάφης εντυπωσιάζεται από την τόλμη του Ιουλιανού να διώξει τον χριστιανισμό που είχε ήδη επιβληθεί στην αυτοκρατορία και να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία. Σίγουρα, πάντως, ο Καβάφης ενδιαφέρεται πολύ γι’ αυτή την ιστορική μετάβαση από τον αρχαίο στον χριστιανικό κόσμο. 
Αυτό φαίνεται έντονα στο ποίημα Oι Άγιοι Επτά Παίδες, που έγραψε ο Καβάφης τον Ιανουάριο του 1925 και ανήκει στα «Ατελή». Επτά παιδιά, σύμφωνα με τον Συναξαριστή, κατηγορήθηκαν επί αυτοκράτορα Δεκίου (251) για τη χριστιανική τους πίστη. Προκειμένου να αποφύγουν το διωγμό, μοίρασαν όλα τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και αποσύρθηκαν σε σπήλαιο της Εφέσου, κοιμήθηκαν και ξύπνησαν έπειτα από σχεδόν 200 χρόνια, επί βασιλείας του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β' του Μικρού (445). 


Μάλιστα, το "ξύπνημά" τους ήταν απτό δείγμα της ανάστασης των νεκρών, που την εποχή εκείνη αμφισβητούσε μια αίρεση. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη των Αγίων Επτά Παίδων δύο φορές το χρόνο. Στις 4 Αυγούστου και στις 22 Οκτωβρίου. 
Ο Καβάφης εμπνέεται από τον Συναξαριστή, αφού στην Βιβλιοθήκη του βρίσκουμε και τους τρεις τόμους του Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, σε μία έκδοση του 1868 στη Ζάκυνθο. Στον Καβάφη οι Άγιο Επτά Παίδες εν Εφέσω είναι σχεδόν αδιάφοροι για τα εγκόσμια και, παραδόξως, αδιάφοροι για τον θριαμβεύοντα χριστιανισμό. 
και χαίρονταν οι Άγιοι Επτά Παίδες 
σ' αυτό τον κόσμο τον ωραίο, και τον χριστιανικόν, 
τον αγιασμένο μ' εκκλησίες, και σταυρούς. 

μα έλα που ήσαν όλα τόσο διαφορετικά, 
και τόσα είχαν να μάθουν και να πουν, 
(και τέτοια δυνατή χαρά ίσως εξαντλεί κι αυτή) 
που γρήγορα κουράσθηκαν οι Άγιοι Επτά Παίδες, 
από άλλον κόσμο φθάσαντες, από σχεδόν δυό αιώνες πριν, 
και νύσταξαν μες στην συνομιλία - 
και τους αγίους οφθαλμούς των έκλεισαν. 
Ο Καβάφης λίγους μήνες πριν πεθάνει, συγκεκριμένα μεταξύ Νοεμβρίου 1932 και Απριλίου 1933 (πέθανε στις 29 Απριλίου 1933, ημέρα των γενεθλίων του) έγραψε το τελευταίο ποίημα της ζωής του, το οποίο δεν πρόλαβε να το δημοσιεύσει σε μονόφυλλο, όπως συνήθιζε, με τον τίτλο "Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας". 


Μία παρατήρηση εδώ που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης: Η Αντιόχεια είναι η πόλη του Καβάφη! Έχει αφιερώσει σ' αυτήν την σημαντική πόλη αρκετά ποιήματα, παρ' ότι δεν πήγε ποτέ! 
Είχε, όμως, κατανοήσει την ξεχωριστή ιστορική θέση της ανά τους αιώνες. Είναι γι' αυτόν "η μοιραία πόλις", η πόλη με τον "περιλάλητο βίο", είναι η "περιώνυμος Αντιόχεια", η "παλαιόθεν ελληνίς". 
Το τελευταίο ποίημα του Αλεξανδρινού αναφέρεται σε ιστορικό περιστατικό του 362 μ.Χ., όπως μας το παραδίδουν εκκλησιαστικοί ιστορικοί του 4ου μ.Χ. αιώνα. Ο Ιουλιανός επισκέπτεται την Αντιόχεια ως αυτοκράτωρ, όταν μαθαίνει πως οι ιερείς του Απόλλωνα δεν θέλουν να δώσουν χρησμό, γιατί εκεί κοντά στο άλσος της Δάφνης, προάστιο της Αντιόχειας, ήταν θαμμένος ο μάρτυρας και επίσκοπος της Αντιόχειας Βαβύλας. Εκνευρισμένος ο Ιουλιανός διατάζει να μεταφέρουν οπωσδήποτε σε άλλο μέρος το λείψανό του. Πραγματικά οι χριστιανοί μεταφέρουν αλλού το λείψανο του μάρτυρα Βαβύλα. Όμως μέσα στη δίνη εκείνων των γεγονότων συνέβη κάτι αναπάντεχο: ξέσπασε μία μεγάλη φωτιά. Ο Ιουλιανός διέδωσε πως οι χριστιανοί έβαλαν τη φωτιά όμως ο Καβάφης παίρνει το μέρος των χριστιανών: «Aς πάει να λέει. / Δεν αποδείχθηκε· ας πάει να λέει. / Το ουσιώδες είναι που έσκασε». 
Στη διαμάχη Ιουλιανού-Βαβύλα, ο Γιώργος Σεφέρης παρατηρεί πως ο Καβάφης τάσσεται αναμφισβήτητα με τον Βαβύλα . Όμως γιατί ο Σεφέρης υποστηρίζει την άποψη πως ο Αλεξανδρινός θεωρεί τον Βαβύλα δικό του; Η απάντηση του είναι ξεκάθαρη. Το λείψανο του μάρτυρα Βαβύλα του θυμίζει έντονα την τραγική κατάληξη της ζωής που δεν είναι άλλη από το θάνατο. Συλλογιζόμουν» γράφει ο Σεφέρης «τον τελευταίο καιρό του Καβάφη καθώς τριγύριζε από εξάντληση σε εξάντληση, ή από νοσοκομείο σε νοσοκομείο· όχι πια ένα γερασμένο σώμα, αλλά ένα λείψανο, ένας Βαβύλας. Κανείς δεν ξέρει με τι παράξενα αποθέματα μέσα στο θάλαμο ή έξω από το κατώφλι της συνείδησης γίνεται ένα ποίημα».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ 


Στο περίφημο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, το οποίο, ως γνωστόν, είναι δομημένο βιβλικά, θα λέγαμε, και εμπνευσμένο από την υμνολογία της Εκκλησίας, διαβάζουμε στο ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ: 
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη 
των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης 
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια 
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε 
Και ακολουθούν οι Χαιρετισμοί του Ελύτη στην ιδανική κόρη, κατά μίμησιν των Χαιρετισμών της Παναγίας. 
Ο Ελύτης εδώ μνημονεύει τους Αγίους Ιουλίτα και Κήρυκο, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί ευρύτερα. Μητέρα και τριετής γιός, που μαρτύρησαν επί Διοκλητιανού, στο τέλος του 3ου αιώνα. Εικάζω ότι μπορεί να επηρεάστηκε εδώ από μια αναφορά του αγαπημένου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στους αγίους, στο διήγημά του «Στο Χριστό στο κάστρο». 
Ο Οδυσσέας Ελύτης είναι θαυμαστής του βυζαντινού υμνογράφου και ποιητή των Κοντακίων Αγίου Ρωμανού του Μελωδού και μάλιστα του έχει αφιερώσει ένα πολύ ιδιαίτερο δοκίμιο, που το έγραψε το 1975, πριν 50 χρόνια. 
Το δοκίμιο αποκαλύπτει μια ξεχωριστή ποιητική σχέση με εφαλτήριο τη γλώσσα. Ο Ελύτης θεωρεί πως ο Ρωμανός «παραμένει μοναδικός, ο πλησιέστερος και προς τους αρχαίους και προς τους σύγχρονους ποιητές μας· ένας κρίκος ανοξείδωτος ανάμεσα σε δύο μεγάλες περιόδους ενός και του ίδιου πολιτισμού… πρόκειται για ρήσεις όπου τα μέταλλα της γλώσσας και των εικονιστικών στοιχείων συγχωνεύονται. Και όπου η διατύπωση μιας αλήθειας είναι και η διέγερση ενός κόσμου αφομοιώσιμου από την προσληπτικότητα της φαντασίας μας. Αυτές είναι που ψηλαφώ τώρα στο Ρωμανό…»
Artwork: Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας 

Στο δοκίμιο, το θέμα του Ελύτη είναι κυρίως η γλώσσα του Ρωμανού. Έτσι, ο ποιητής παραθέτει κι ένα «πρόχειρο», όπως το χαρακτηρίζει, «Γλωσσάριο» του Ρωμανού, το οποίο καταδεικνύει την επιμέλεια του Ελύτη και την ουσιαστική προσέγγισή του στην ποίηση του βυζαντινού υμνογράφου. Επίσης, παραθέτει στίχους και ημιστίχια με εκφραστικές επιτυχίες του Ρωμανού, ο οποίος «σαν χειριστής του γλωσσικού οργάνου, έφτασε χάρη στην ιδιοφυΐα του, ν’ αγγίζει τη σπανιότητα στην έκφραση και να τη συλλάβει αυτογέννητη, ταυτισμένη με την υπερβατική εικόνα». 
Στο δοκίμιο συναντάμε και την εμβληματικὴ γνωμάτευση του Ελύτη: «Το σχέδιο διαγράφεται καθαρά στον ποιητικό ορίζοντα: τρεις κολώνες που συγκρατούν τις καμπύλες των αψίδων σε μίαν από τις προσόψεις του ενιαίου ελληνικού λόγου: Πίνδαρος, Ρωμανός ο Μελωδός, Ανδρέας Κάλβος». 
Σύμφωνα με τον Ελύτη, ο Ρωμανός «επέτυχε να διατηρήσει και ν’ ανανεώσει τους εκφραστικούς πυρήνες που πρέπουν στο ήθος του ελληνικού λόγου. Και αυτός θεμελίωσε αρχιτεκτονήματα που ο ίδιος σχεδίασε πάνω στις ανάγκες της συγγραφικής του αποστολής». 
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ 
Οι αναφορές στην Αγία Μαρίνα, μια δημοφιλή αγία του καλοκαιριού (17 Ιουλίου) είναι πολλές και διάσπαρτες: Ήδη στο Άξιον εστί
Είδα πέρα, μακριά, στην άκρια της ψυχής μου 
μυστικά να διαβαίνουνε 
φάροι ψηλοί ξωμάχοι Στους γκρεμούς τραβερσωμένα κάστρα 
Τ' άστρο της τραμουντάνας Την αγία Μαρίνα με τα δαιμονικά ... 
Στον Μικρό Ναυτίλο η Αγία Μαρίνα έχει την τιμητική της: 
Τα παμπάλαια πράσινα και τα χρυσά κείνα που μέσα μας 
Έχουν παντοτινές δεκαεφτά Ιουλίου. 
Ν' ακουστεί και πάλι της Αγίας Μαρίνας το νερό στις πέτρες 
Στον Ταξιδιωτικό του Σάκο ΟΤΤΩ ΤΙΣ ΈΡΑΤΑΙ, ένα από Τα Στιγμιότυπα είναι το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στα Μυστεγνά της Λέσβου, από την οποία είχε καταγωγή ο Ελύτης: 
ΜΥΤΙΛΗΝΗ 
Στα Μυστεγνά, πρωί, ανεβαίνοντας τους ελαιώνες για το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Το βάρος που νιώθεις να σου έχει αφαιρεθεί σαν αμαρτία ή τύψη και χωνεύεται από το χοντρό χώμα, λες και το τραβά η μεγαθυμία των προγόνων. 


Στα Ρω του Έρωτα συναντούμε το απίθανο Ντούκου ντούκου μηχανάκι. Τραγούδι, περισσότερο, παρά ποίημα. Με την τελευταία στροφή - προτροπή για να πάμε στην Αγια - Μαρίνα. 
Και τέλος, στα δημόσια και τα ιδιωτικά 
...Με τον ίδιο τρόπο που σ' ένα πέτρινο, σχεδόν διάφανο ειδώλιο που λευκάζει κι αναδύεται από τα κύματα συμπίπτουν οι λιγοστές γραμμές της Πάρου ή της Σικίνου και οι πτυχές του μανδύα μιας αγίας Μαρίνας, η μιας Διαμάντως που εναποθέτει λουλούδια στον επιτάφιο. 
Οι άγιοι της 2ας Νοεμβρίου, οι αθλήσαντες εν γη Περσίας. Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Αφθόνιος, Ελπιδοφόρος και Ανεμπόδιστος, είναι οι άγιοι της ημέρας των γενεθλίων του Ελύτη (γεννήθηκε 2 Νοεμβρίου 1911). Έτσι προέκυψε το ποίημα ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ, του Οδυσσέα Ελύτη από ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ. 
Ο ποιητής - ποιητική αδεία, προφανώς - κάνει το πεντάριθμον σύνταγμα των μαρτύρων τριάδα! Ο Πηγάσιος και ο Αφθόνιος τίθενται εκτός. Αισθητική, μα όχι μόνο, θαρρώ, η προτίμηση. Θα 'λεγε κανείς πως ο ποιητής καταθέτει την "αφοβιά" - Ακινδύνου, την ελπίδα - Ελπιδοφόρου - και την ελευθερία - Ανεμποδίστου, σαν προμετωπίδα στο ταξίδι του που μέλλει να κάνει με μια βάρκα...
 

Ο στίχος από το ποίημα, "Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει", μου θυμίζει το Παύλειον προς Αθηναίους: "ον αγνοούντες ευσεβείτε" (Πραξ. ιζ' 23). 
Μα υπάρχει κι άλλο ένα στοιχείο που ενώνει Ελύτη και τους Αγίους της 2ας Νοεμβρίου, που δεν ξέρω πόσο το γνώριζε ο ποιητής. 
Στην αγαπημένη του Λέσβο, απ' όπου και καταγόταν, στην κοινότητα Μιστεγνά κάθε τέταρτη Κυριακή μετά το Πάσχα γιορτάζουν στο μικρό ξωκλήσι, το χαμένο μες στους ελαιώνες, τη μνήμη των Αγίων Ακινδύνων με θυσία ταύρου! Όπου "Άγιοι Ακίνδυνοι" η πενταυγής ομήγυρις των μαρτύρων της 2ας Νοεμβρίου. Γι' αυτό το λαϊκό δρώμενο με ρίζες ειδωλολατρικές, συνδυαζόμενο με μνήμη αγίων.
Πάντως στο ποίημα "Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου" κυριαρχεί το θέρος! "Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος...", επαναλαμβάνει ο ποιητής και γενικά το κλίμα του ποιήματος μόνο Νοέμβριο δεν θυμίζει... 
Ας κρατήσουμε τον στίχο του ποιητή από το ποίημα των αγίων των γενεθλίων του: 
Δεν εγεννήθηκα ν' ανήκω πουθενά. 
Τιμαριώτης τ' ουρανού κει πάλι ζητώ ν' αποκατασταθώ 
Στα δίκαιά μου.
________
Κείμενο του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου στο πλαίσιο της διάλεξης με θέμα «Το Θρησκευτικό στοιχείο στη νεοελληνική πεζογραφία και ποίηση» του κύκλου διαλέξεων «Καιρός του Ποιήσαι» της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου που πραγματοποιήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2025.
Απόσπασμα της ομιλίας δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Πολυμερώς και πολυτρόπως της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2025

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΥΠΟΛΟΓΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος επέλεξε εξ αρχής να προσδεθεί στο άρμα του Πατριαρχείου Μόσχας. Χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν η αποστασιοποίηση – σχεδόν πλήρης - από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 
Σύμφωνα με τα ειωθότα, ο Πατριάρχης Πορφύριος θα έπρεπε, ως νέος Πατριάρχης (εξελέγη πριν τέσσερα χρόνια), να πραγματοποιήσει ειρηνικές επισκέψεις στα πρεσβυγενή Πατριαρχεία και στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Η αρχή γίνεται με την ειρηνική επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου όμως ο Πατριάρχης Σερβίας δεν έχει μεταβεί μέχρι τώρα «ίνα μη μιανθή», λόγω της συλλειτουργίας με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και της μνημονεύσεως στα Δίπτυχα του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ουκρανίας, Μητροπολίτου κ. Επιφανίου, τον οποίον δεν αναγνωρίζει ο Σερβίας Πορφύριος. 
Πριν ένα χρόνο, στις 15 Μαρτίου 2024, ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος έφθασε στη Μόσχα για την εξόδιο ακολουθία και την ταφή του Επισκόπου Μοραβίας Αντώνιου, εκπροσώπου του Πατριαρχείου Σερβίας στο Πατριαρχείο Μόσχας, και συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο. 
Τώρα, ένα χρόνο μετά, ο Πατριάρχης Σερβίας μετέβη «ως προσκυνητής» στους Αγίους Τόπους και συλλειτούργησε με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο, κάτι που χαρακτηρίστηκε ως «Πατριαρχικό συλλείτουργο Προηγιασμένων Δώρων προεξαρχόντων της ΑΘΜ Ιεροσολύμων και της ΑΘΜ Σερβίας».
Φυσικά, το Τυπικό της Εκκλησίας δεν προβλέπει τέτοιοι συλλείτουργο μέσα στην Σαρακοστή. Πρόκειται για μια βάναυση κατάλυση – αλλά ποιος αλήθεια ενδιαφέρεται γι’ αυτά; - του Τυπικού της κατά Ανατολάς Ορθόδοξης Εκκλησίας από δύο Ορθόδοξους Προκαθημένους. Γι’ αυτούς η Σαρακοστή είναι μάλλον ένα σύμπτωμα… 
Ειδικά ο Σερβίας Πορφύριος όχι μόνο δεν πραγματοποιεί τις νενομισμένες ειρηνικές επισκέψεις, αλλά τις …προσπερνά προκλητικά με διάφορες «αφορμές», αναπτύσσοντας μία εντελώς προσωπική ατζέντα.
Στο μεταξύ, το Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών της Σερβίας διοργάνωσε στις 26 Μαρτίου 2025 ένα συνέδριο στο Βελιγράδι, στο οποίο διατυπώθηκαν ανυπόστατες κατηγορίες κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη. Τον χαρακτήρισαν «όργανο της πολιτικής των ΗΠΑ» και «κληρικό που διεξάγει ανατρεπτικές δραστηριότητες στους κόλπους της Εκκλησίας». Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν ο …διαβόητος Μητροπολίτης εν Ζαπορόζιε Λουκάς, της Ουκρανικής Εκκλησίας που πρόσκειται στο Πατριαρχείο Μόσχας, η Dragana Trifkovic, Γενική Διευθύντρια του Κέντρου Γεωστρατηγικών Μελετών της Σερβίας, καθώς και εκπρόσωποι των Ορθόδοξων Εκκλησιών της Μολδαβίας και της Σερβίας. 
Ο ιερέας Νικόλαος Σίμιτς της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δήλωσε: «Ο Βαρθολομαίος πολιτικοποίησε την Ορθοδοξία καθώς είναι άνθρωπος του Πενταγώνου». Αναφέρθηκε επίσης στη Σύνοδο της Κρήτης το 2016, υποστηρίζοντας ότι «χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ». Να θυμίσουμε ότι η Εκκλησία της Σερβίας συμμετείχε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας, αλλά μάλλον θέλει να το ξεχνάει… 
Όλη αυτή η αντι-Βαρθολομαιϊκή υστερία συντελείται με την ανοχή – για να μην πω με την ευλογία – του Πατριάρχη Σερβίας Πορφυρίου, δεδομένων και των σκληρών, κατά καιρούς, δηλώσεων κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του πάτρωνα του Πατριάρχη Σερβίας, μητροπολίτου Νόβισαντ Ειρηναίου Μπούλοβιτς. 
Για να μην αναφερθούμε και στο σερβικό «κακοκέφαλο» που δόθηκε στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος εν μια νυκτί, «αποκεφαλίζοντας» τόν μέχρι τότε «κανονικό» Αχρίδος Ιωάννη. Ούτε στους δικούς τους δεν δείχνουν έλεος… 
Ο Σερβίας Πορφύριος είναι υπόλογος απέναντι στην ιστορία για όλες αυτές τις ενέργειές του, στις οποίες προβαίνει «εν γνώσει φρενών και προαιρέσει». Μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι η ιστορία εκδικείται…

Τρίτη 1 Απριλίου 2025

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΒΑΓΚΝΕΡ ΚΑΙ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΣΤΟΝ ...ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ


Δημήτρης Μπαλτάς 
Μιχαήλ Mπακούνιν καί Ριχάρδος Βάγκνερ 
Μία συνάντηση 
Συνήθως τονίζεται - καί ὑπερτονίζεται - ἡ ἀντισημιτική στάση τοῦ μεγάλου μουσικοῦ Ριχ. Βάγκνερ καί ὁ θαυμασμός πού ὁ ἴδιος εἶχε προκαλέσει δεκαετίες ἀργότερα στόν Ἀδ. Χίτλερ. 
Στό σύντομο σημείωμά μου θά θυμίσω ὅτι ὁ Ρ. Βάγκνερ, λόγῳ τῆς ρομαντικῆς καταγωγῆς του ἤ τῆς ἰδιαίτερης ἐπαναστατικῆς του φύσης, «συναντήθηκε» στήν Δρέσδη, σε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, μέ τόν μεγάλο Ρῶσσο ἐκπρόσωπο τῆς ἀναρχικῆς θεωρίας Μ. Μπακούνιν. 
Στήν σχετικά πρόσφατη διεθνή βιβλιογραφία ἡ «συνάντησή» τους ἔχει ἀποτελέσει ἀντικείμενο ἔρευνας. Ὁ ἐνδιαφερόμενος ἀναγνώστης μπορεῖ νά ἀνατρέξει στόν τόμο «Michael Bakunin, Gottfried Semper, Richard Wagner und der Dresdner Mai-Aufstand 1849» (σελ. 100) ὁ ὁποῖος ἐξεδόθη στο πλαίσιο τοῦ Symposium des Forschungsinstituts der Friedrich-Ebert-Stiftung, 27. Oktober 1995). 
Ὅσον ἀφορᾶ τήν συνάντηση τῶν δύο ἀνδρῶν, θά σημειωθεῖ τά ἑξῆς. Πρῶτα, τήν 1η Ἀπριλίου, ὁ Βάγκνερ διευθύνει τήν 9η Συμφωνία τοῦ Μπετόβεν στήν Δρέσδη. Μεταξύ τῶν ἀκροατῶν βρίσκεται καί ὁ Μπακούνιν, ὁ ὁποῖος συγχαίροντας τόν Βάγκνερ μετά τήν συναυλία, τοῦ λέγει: «Ἀκόμα κι ἄν ὅλα τά πράγματα καταστραφοῦν στό μέλλον, αὐτό τό ἔργο τέχνης πρέπει νά μείνει ἀνέπαφο, ἀκόμα καί μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς μας». 
Λίγο ἀργότερα, οἱ δύο ἰδιαίτερες αὐτές φυσιογνωμίες θά συναντηθοῦν στά ὁδοφράγματα τῆς Δρέσδης, στήν γνωστή ἐξέγερση τῆς 3ης-9ης Μαΐου 1849, πού ἐκδηλώθηκε ἐναντίον τῆς μοναρχίας τῆς Σαξωνίας. 
Σχετικά μέ τήν ἒξέγερση τῆς Δρέσδης γιά τήν ὁποία δέν ὑπάρχει κάποια εἰδική μελέτη στήν ἑλληνική, ὁ Ρῶσσος φιλόσοφος Ν. Μπερντιάγιεφ ἀναφέρει, στό ἔργο του Ἡ Ρωσσική Ἰδέα, τήν χαρακτηριστική πληροφορία ὅτι οἱ εξεγερμένοι κρατοῦσαν στά χέρια τήν Madonna τοῦ Rafaello. Μπορεῖ νά κατανοήσει κανείς τήν συμμετοχή τοῦ Βάγκνερ στά ὁδοφράγματα, ἀλλά καί τήν γενικότερη «συνάντησή» του μέ τίς ἀντιλήψεις τοῦ Μπακούνιν, ἄν προσέξει τό χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα τοῦ κειμένου του «Τέχνη καί ἐπανάσταση»: «Θέλω νά καταστρέψω τήν ἐξουσία τοῦ ἑνός ἐπί τοῦ ἄλλου, τή βασιλεία τῶν νεκρῶν στούς ζωντανούς, τῆς ὕλης στό πνεῦμα. Θέλω νά συντρίψω τήν ἐξουσία τῶν ἰσχυρῶν, τοῦ νόμου καί τῆς ἰδιοκτησίας … Τό μόνο ἱερό πρᾶγμα εἶναι ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος, καί δέν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο πάνω ἀπ’ αὐτόν» (Ἡ ἀναφορά ἔχει ληφθεῖ ἀπό τό βιβλίο τοῦ H. Arvon, Mιχαήλ Μπακούνιν, μετ. Π. Γκέκα, Πλέθρον, 2009, σ. 47). Ἄς σημειωθεῖ ὅτι στήν ἴδια συνάφεια κινεῖται καί τό κείμενο τοῦ Βάγκνερ μέ τίτλο «Τό μελλοντικό ἔργο τέχνης» (βλ. M. Nettlau, Ἱστορία τῆς ἀναρχίας, Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1999, σ. 77). 
Φαίνεται λοιπόν ὅτι πολλές φορές διατηρεῖται στήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων μία πτυχή κάποιας μεγάλης προσωπικότητας, ὅπως εἶναι ὁ Ρ. Βάγκνερ, καί λησμονοῦνται ἄλλες, ἐξίσου ἐνδιαφέρουσες, πτυχές τῆς ζωῆς τους, ἐλάχιστες ἀπό τίς ὁποῖες ἔδειξα μέ τό σύντομο σημείωμά μου.


«MIKIS THEODORAKIS LE FRANÇAIS» από το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον»


Το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος), παρουσιάζει την Πέμπτη 15 Μαΐου 2025 και ώρα 8 το βράδυ, στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την εκδήλωση με θέμα: «MIKIS THEODORAKIS LE FRANÇAIS», με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου συνθέτη. 
Για την σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με την Γαλλία, όπου σπούδασε και έζησε κατά διαστήματα, θα μιλήσουν οι: 
- Elisabeth Bargue, Δρ Ιστορικός Τέχνης - Μουσειολόγος 
- Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος 
Στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί ο κύκλος τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση του γάλλου ποιητή Paul Éluard (1895-1952) για φωνή και πιάνο, καθώς και τραγούδια του συνθέτη στα γαλλικά.
Ερμηνεύουν: 
- Δάφνη Πανουργιά, τραγούδι 
- Φένια Παπαδόδημα, τραγούδι 
- Μάριος Καζάς, πιάνο 
Artwork: Ιωάννης – Πορφύριος Καποδίστριας 
Παραγωγή: Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» 
Είσοδος ελεύθερη 


Elisabeth Bargue 
H Elisabeth Bargue γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι Διδάκτωρ στην Ιστορία της Τέχνης από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, με ειδίκευση στην Κοινωνιολογική και Πολιτιστική Ιστορία της Σύγχρονης Τέχνης. Έχει επίσης εξειδικευτεί σε θέματα Μουσειολογίας στην Σχολή του Λούβρου. Στο Παρίσι εργάστηκε στο Μουσείο του Λούβρου, στο Μusée d'Orsay και στο Musée Rodin. Στην Αθήνα έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Γαλλικής Πρεσβείας, την Εταιρεία Νεοελληνικής Τέχνης, το Ελληνικό Τμήμα του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων (ICOM) και το Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι επιμελήτρια εκθέσεων και ασχολείται με την συγγραφή δοκιμίων και την επιστημονική τεκμηρίωση καταλόγων τέχνης. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται και ως σύμβουλος σε θέματα προστασίας πολιτιστικής κληρονομιάς και οργάνωσης μουσείων. 
Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» 
Ιδρύθηκε το 2004 από τον θεολόγο και μουσικό Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλο και παρουσιάζει στην Ελλάδα και το εξωτερικό πρωτότυπες παραγωγές βασισμένες κυρίως στην ελληνική ποίηση και μουσική. Ανάμεσά τους: “Το Τετράδιο του Πατριάρχη” (μελοποιημένη ποίηση από την νεανική ανθολογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου), «Ο Καβάφης του Πατριάρχη», “Ιερατική Ποίηση”, Το μουσικό έργο της Εύας Πάλμερ – Σικελιανού, «Ο Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι», «Η Αραπιά του Βασίλη Τσιτσάνη, της Μάτσης Χατζηλαζάρου, του Νίκου Σκαλκώτα και του Μάνου Χατζιδάκι», «Ο Καβάφης της Συρίας και της Μέσης Ανατολής», «Οι μουσικές των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής», «Οι Πύρινες γλώσσες του Γιάννη Χρήστου», «Πατρινοί συνθέτες – Πατρινοί ποιητές», «Θήλεις Άγγελοι – Γυναίκες που ασκήτεψαν σε ανδρικά μοναστήρια», «Ο Κωστής Παλαμάς δύο Πατριαρχών» (ελληνικά και αραβικά), «Επί τα όρη τα Αραράτ» (ελληνοαρμενική συναυλία), «Η Νοσταλγός» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Οι εκκλησιαστικές συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη», «Ελληνοαραβική συναυλία», «Το άσμα της Εξόδου» (για το Μεσολόγγι), «Μες στη Μουσική μου» (Μουσική Ποιητική) και αφιερώματα: Στον Μητροπολίτη Αθηνών Άγιο Μιχαήλ Χωνιάτη, στην Ελιά, στον Νίκο Σκαλκώτα, στον Λυκούργο Αγγελόπουλο, στην Μαρία Χορς, στην Κούλα Πράτσικα, στον Αντρέι Ταρκόφσκι, τους Ρώσους της Διασποράς, τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς, τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, τον Νικολάϊ Μπερντιάεφ, κ.α. 
Έχει παρουσιάσει τις παραγωγές του σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, στην Κύπρο, την Γερμανία, την Κωνσταντινούπολη, ενώ την διετία 2017-2019 συνεργάστηκε με τον διάσημο χορογράφο και χορευτή φλαμένκο Israel Galvan. Στο πλαίσιο της documenta14 (Αθήνα και Kassel) συμμετείχε στην παραγωγή La farsa monea και κατόπιν στην παραγωγή του Israel Galvan, La fiesta, σε διεθνή περιοδεία (Φεστιβάλ Grec Βαρκελώνης, Φεστιβάλ Αβινιόν Γαλλίας, παραστάσεις στο Λουξεμβούργο, Μονπελιέ, Πόρτο κ.α.).

Κυριακή 30 Μαρτίου 2025

"ΜΙΑ ΝΥΞ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΙΝΤΕΡΙ" ΤΟΥ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)


Μια νυξ εις το Καλιντέρι (1885-1886;)
Από το βιβλίο: Κ.Π. Καβάφης, Τα πεζά (1882;-1931), Φιλολογική επιμέλεια Mιχάλης Πιερής, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003. 
Διαβάζει η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου. 
Από την εκδήλωση "Ο Καβάφης της Συρίας και της Μέσης Ανατολής", που παρουσίασε το Καλλιτεχνικό Σύνολο "Πολύτροπον" στον πολυχώρο "Αγγέλων Βήμα" στην Αθήνα, στις 14 Οκτωβρίου 2015, στο πλαίσιο της διοργάνωσης "Το μικρό Παρίσι των Αθηνών"
Σχεδιασμός: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος. 
Το πεζό του Καβάφη συνοδεύεται από πρωτότυπη μουσική του συνθέτη Λεωνίδα Κανάρη.
Τραγουδούν: Δάφνη Πανουργιά, Παναγιώτης Ανδριόπουλος. 
Πιάνο: Πέτρος Μπούρας


Κ.Π. Καβάφης: Mία νυξ εις το Kαλιντέρι
Mίαν καλοκαιρινήν νύκτα, μίαν από τας εξημμένας εκείνας νύκτας του Aυγούστου, όπως ο καύσων ήτο πολύ επαισθητός εν τη οικία, απεφάσισα να υπάγω εις το Kαλιντέρι να αναπνεύσω ολίγον καθαρόν αέρα, και αν εύρω ανοικτόν εκεί το καφενείον του Aντώνη να καθίσω να πάρω ένα καφέν.
Tο Kαλιντέρι είναι μία εκτεταμένη ακρογιαλιά μεταξύ Nεοχωρίου και Θεραπείων, των δύο ωραιοτέρων χωρίων του Bοσπόρου ― διότι δεν γνωρίζω διατί, αλλά το Bουγιουκδερέ (Bαθυρρύαξ, επί το ελληνικώτερον) το οποίον θαυμάζεται τόσον πολύ, μοι εφάνη πάντοτε κρύον μέρος. 
O «ίσιος δρόμος» του Nεοχωρίου, όστις καταλήγει εις το Kαλιντέρι είχε κίνησίν τινα την νύκτα εκείνην. Ήτο Σαββατόβραδο και εγένοντο προετοιμασίαι διά την Kυριακήν. Eτελείωναν εις κάθε σπίτι τα παστρεύματα και τα συγυρίσματα τα οποία είχαν αρχίσει από το πρωί. Tα παράθυρα όλων των οικιών ήσαν χρυσά από το φως, ενώ συνήθως άλλας ημέρας από τας 9½ το χωριό έσβυνε τα φώτα του και πήγαινε να κοιμηθή. Πολύς κόσμος εκυκλοφόρει επί του ίσιου δρόμου και εις τα δρομάκια ― ως επί το πλείστον κατέβαιναν εις το καφενείον της αποβάθρας όπου έκαστον Σάββατον το εσπέρας η ράπτραις του χωριού (είναι καταπληκτικόν πράγμα πόσαις ράπτραις έχει το Nιχώρι) δεικνύουν τα λούσα των. 
Aπό τον ίσιον δρόμον εβγήκα εις διάστημα 5 λεπτών, και ήρχισα να περιπατώ επί του ωραίου Kαλιντεριού. H νυξ ήτο μαγευτική. H πανσέληνος άπλωνεν επί των υδάτων του Bοσπόρου αργυρούν μανδύαν, η δε απέναντι ασιατική όχθη έλαμπε με τα λευκά της σπιτάκια και πού και πού κανένα μιναρέ, και εφαίνετο ως χαρίεσσα σκηνογραφία μαγικού θεάτρου. 
Tου Aντώνη το καφενείον ήτο ανοικτόν, αλλά πολλούς θαμώνας δεν είχεν. H σκάλα είχεν ελκύσει όλον τον κόσμον. Eις το βάθος του καφενείου εκάθηντο δύο καπνισταί ναργκιλέδων συζητούντες περί κάποιας κληρονομίας. Ήσαν αρκετά μακρυά και όπως δεν ωμίλουν πολύ δυνατά, σπανίως μόνον, ότε εξήπτοντο, με έφθανε καμμία των φράσις ― «Ωχ αδερφέ, λάθος έχεις. H κοκόνα Φρόσω (ο θεός σχωρές’ την την καϋμένη, ήταν καλή γυναίκα) είχεν ένα στύλο μονάχα του σπιτιού, και σαν ’πέθανε…» «Tι μου λες; Λοιπόν η μεγάλη που επήρε τον Kωστάκη τον αχτάρη…» και πάλιν αι φωναί κατέπιπτον. Στην άλλην άκρη ήτο καθισμένο ένα ανδρόγυνο ― ένας αμπελουργός από τα Θεραπεία μετά της συμβίας του. Aυτοί ήσαν σιωπηλοί. O άνδρας έπαιζεν ένα μακρύ κομπολόγι και εφαίνετο ’σάν να μην επεθύμει διασκεδαστικωτέραν συνομιλίαν από το κλικ κλικ κλικ του κομπολογιού, και κάποτε το κλικλικλικλίκ όταν τα άφινε να κατρακυλούν τα κομπολογάκια οκτώ, δέκα μονομιάς.


Eξέλεξα το καλλείτερον μέρος του καφενείου ― από κάτω από έν δένδρον με μεγάλους κλάδους. Kαι εκεί εξαπλωμένος επάνω εις δύο καρέγλαις με τον καφέ στο πλάγι μου ―καφέ όπως πίνεις εις την Πόλιν μόνον― απεφάσισα να διέλθω δυο ώρας εν άκρα ησυχία θαυμάζων το ωραίον θέαμα το οποίον η φύσις εξετύλισσεν ενώπιόν μου. 
Έν ιδιαίτερον της Bυζαντινής εξοχής κατ’ εμέ είναι η φαιδρότης της. Aι κοιλάδες, οι ρύακες, τα βουνά της μειδιώσι πάντοτε. Tα αεράκια της είναι αγαθά πνεύματα παρηγορίας και θάρρους. Όσον καταβεβλημένος και αν ήσαι, όσαι στενοχωρίαι και αν σε πιέζουν, όταν έβγης και γυρίσης εις ένα κάμπον της Πόλεως ή εις μίαν ακρογιαλιάν αισθάνεσαι ότι ανεκουφίσθης κάπως ― η Ψυχή της Bυζαντινής Φύσεως σοι ψιθυρίζει «Έχει ο Θεός». Tην νύκτα ην περιγράφω ησθάνθην την επιρροήν αυτήν ζωηρότατα. Λεπτός αήρ έπνεεν επί του Bοσπόρου και ετάραττε την ομαλότητά του, και τω έκαμνε ρυτίδας. Aλλά αι ρυτίδες του Bοσπόρου δεν ομοιάζουν τας ρυτίδας άλλων υδάτων, αίτινες φαίνονται ως η έκφρασις κακεντρεχούς ή γηρασμένης φυσιογνωμίας. Όταν ο Bόσπορος χάνει την λειότητά του και ρυτιδιάζει, είναι απλώς διότι χαίρεται, διότι γελά. Eίναι καλόκαρδος θεός και θέλει την ευτυχίαν των ανθρώπων, και αγαπά το κέφι. Φέρει με χαράν το βράδυ ―πιάσε από το Mπεσίκτασι, έως εις τα Kαβάκια, απόστασις ικανή― τα ελαφρά καΐκια μέσα εις τα οποία γένονται τόσα γέλοια και τόση διασκέδασις, μέσα εις τα οποία μαύρα μάτια υαλίζουν και τρυφεραίς καρδιαίς καίονται, και τόσοι όρκοι ομνύονται και τόσοι λόγοι δίδονται. Eίναι καλόκαρδος θεός και έχει παλαιάν πείραν των τοιούτων. Δεν είχε το χέρι του μέσα εις τα καμώματα εκείνα του Διός με την Eυρώπην; 
Άκρα ησυχία επεκράτει πέριξ μου. Oι συζητούντες την κληρονομίαν είχον φύγει. Tο άλλο τραπέζι εξηκολούθει σιωπηλόν. Tόσον μεγάλη, τόσον τελεία ησυχία ήθελεν ίσως με μελαγχολήσει εάν ευρισκόμην εις άλλο μέρος, ενώ τουναντίον επί των ακτών του Bοσπόρου ησθανόμην πλήρης καλής διαθέσεως ― και εκαθήμην τερπόμενος υπό της βωβής αρμονίας της σιωπής ην διέκοπτε μόνον από καιρού εις καιρόν το πτερύγισμα ενός πτηνού, ο φλοίσβος των υδάτων επί της όχθης, ή κανένας κρότος των φιλτζανιών του καφετζή. Tα τρία, τέσσαρα φαναράκια τα οποία εκρέμοντο εις μερικά δένδρα του καφενείου έδιδον αρκετόν φως διά να κάμνη συντροφιά χωρίς να χαλνά την ομαλότητα της νυκτός. Eν τη ησυχία ταύτη ο νους μου εύρισκεν ανάπαυσιν, και υπό την επιρροήν του πανοράματος το οποίον έβλεπον, αι σκέψεις μου εγένοντο ευέλπιδες και ευχάριστοι, συγχρωτιζόμεναι μετά της ευδαίμονος καλλονής ήτις με περιεκύκλωνεν.


Aίφνης η σιωπή διελύθη. Λέμβος μεγάλη εφάνη προχωρούσα προς τα Θεραπεία και εντός αυτής μία παρέα ετραγουδούσε. Eτραγουδούσε ωραία. Bέβαια όχι καθ’ όλους τους κανόνας της μουσικής ― οι απλοί χωριανοί οίτινες ήσαν εντός της λέμβου δεν θα είχαν ιδέαν των νόμων των Conservatoires, όπως δεν είχεν ιδέαν αυτών ο πρόγονός των ο Θραξ Oρφεύς όστις συνεκίνει τους λίθους. Tραγούδι διακόπτον ―ήθελον είπει μάλλον, συνοδεύον― την σιωπήν καλοκαιρινής νυκτός είναι μία των αδυναμιών μου. Eίναι η φυσική μουσική. Eίναι η αληθής μουσική, νομίζω, της ψυχής, όπως η άσπλαγχνος βοή του κλειδοκυμβάλου του σαλονιού είναι η μουσική της διαταράξεως των νεύρων.
Mη τον πάτε γοργά εις το μνήμα, 
τον ήλιο ακόμη ας χαρή! 
Mη τον πάτε γοργά είναι κρίμα ― 
δεν έννοιωσε τι ήταν ζωή.  

Γέλ’ αν θέλης ή δάκρυα χύνε, 
στον κόσμ’ όλα ψέμματα είναι 
όλα ψέμματα, όλα σκιαίς. 
Mια αλήθεια αν μένη ακόμα, 
είν’ το κρύο, το έρημο χώμα 
που κ’ η λύπαις μας παν κ’ η χαραίς. 
Hσθάνθην σφοδράν εναντίωσιν. Eπερίμενα κανέν εύθυμον τραγούδι παλλικαρίσιο, πλήρες χαράς και ζωής, έν από τα γενναία εκείνα τραγούδια άτινα γεννά η εύφορος και ζωντανή παραλία του Bοσπόρου. Aντί αυτού ήκουα εν τοις απλοίς και ακατεργάστοις εκείνοις στίχοις ―το προϊόν της Mούσης κανενός χωριανού ποιητού― πικρόν θρήνον περί της ματαιότητος των πάντων, το πανάρχαιον εκείνο παράπονον του πάσχοντος ανθρώπου, «όλα ψέμματα, όλα σκιαίς». 
Tα άνθη εξηκολούθουν πέριξ μου διαχέοντα την μυρόπνουν ευγλωττίαν των, τα ύδατα εξηκολούθουν γελώντα και τρέχοντα ως να έσπευδον εις μακρυνάς ευτυχείς χώρας, ο ουρανός εξηκολούθει παρουσιάζων το μεγαλείον της ειρήνης του ― άπαντα εναρμόνια και σύμφωνα εν μυστική υποσχέσει ευδαιμονίας απολύτου. 
Kαι εν τοσούτω αι φωναί των τραγουδιστών δεν εδίσταζον και υψούντο μελαγχολικαί και τολμηραί, ως διαμαρτύρησις κατά της θελκτικής αλλ’ απατηλής ωραιότητος του κόσμου. 
Γέλ’ αν θέλης ή δάκρυα χύνε, 
στον κόσμ’ όλα ψέμματα είναι 
όλα ψέμματα, όλα σκιαίς. 
Mια αλήθεια αν μένη ακόμα, 
είν’ το κρύο, το έρημο χώμα 
που κ’ η λύπαις μας παν κ’ η χαραίς. 
Oι τραγουδισταί εσίγησαν και η λέμβος ήρχισε να απομακρύνεται. Aλλά και η καλή μου διάθεσις απεμακρύνθη μετ’ αυτής. O αήρ μοι εφάνη ολίγον υγρός, και εσηκώθην και έκαμα μερικά βήματα. Eις έν μέρος όπου δεν εφυσούσε διόλου ήναψα έν πυρείον και είδα την ώραν. Mεσονύκτιον. Ήτο ώρα επιστροφής. Aκριβώς την στιγμήν εκείνην μέλαν νέφος, το οποίον προ καιρού επροχώρει από τον ορίζοντα, εκάλυψε την σελήνην. Mοι εφάνη ως καταπίπτουσα αυλαία. 
Eπήρα εκ νέου την άγουσαν προς το χωρίον. Tο εύρον να κοιμάται εν ύπνω βαθεί. Eις τον ίσιον δρόμον ερημία. Mόνον τον γέροντα μπεκτσήν απήντησα όστις με το ρόπαλόν του έκρουε την ώραν επί της γης ― απαθής μετρητής του Kαιρού.


Related Posts with Thumbnails