 |
| Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης: Η Παναγία με το βρέφος |
Ν.Γ.Π.: Είμαι πραγματιστής, όχι υλιστής. Επανέρχομαι στην των πραγμάτων αλήθειαν. Μου αρέσουνε οι αισθηματικοί άνθρωποι που ξεχνάνε τον εαυτό τους εν ονόματι της αγάπης που παρέχουν. Και τα πράγματα πρέπει να τ’ αρνηθείς για να τα αποκτήσεις. Ας μιλήσουμε και λίγο σόκιν: πράμα λέμε το αιδοίον. Άμα το ‘χεις, είναι σαν να μιλάς για έναν αγρό και τις περιπέτειες της καλλιέργειάς του. Όταν δεν το ‘χεις, η λαχτάρα σού δίνει μιαν άλλη αντίληψη, πιο μόνιμη. Γι’ αυτό ήταν παρθένος η Παναγία, για να δεχτεί τα λόγια και να μη γίνει μια νοικοκυρά της σειράς. Πώς θα μπορούσε η Αριάδνη να βοηθήσει τον Θησέα, αν δεν ήταν παρθένος; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να τον βοηθήσει, βρίσκοντας τη διέξοδο μέσα απ’ τον λαβύρινθο των διαδρόμων;
Σ.Τ.: Αν σας άκουγε η Μποβουάρ τώρα...
Ν.Γ.Π.: Κι όμως, η παρθενία είναι κάτι βασικό, γιατί αξιοποιεί το πράμα της γυναικός, αξιοποιεί το σώμα μέσα απ’ τη λαχτάρα για το σώμα.
Σ.Τ.: Γράφετε κάπου ότι μέσα απ’ το σώμα αξίζει να υμνούμε τον Θεό. Η παρθένα θα τον υμνεί μέσα απ’ τη νοσταλγία του σώματός της;
Ν.Γ.Π.: Πάρε παράδειγμα τη Θεοτόκο: υμνεί τον Θεό μέσα απ’ τη θνητότητα του σώματός της που παραδέχεται από τα πριν. Καταλάβατε;
Σ.Τ.: Ομολογώ πως όχι. Το σώμα το αντιλαμβάνομαι όχι μέσα από το θνητό του μέλλον, αλλά μέσα από το αισθησιακό παρόν του - με καλεί σε άλλες χαρές.
Ν.Γ.Π.: Μα, βέβαια, καλό μου παιδάκι, δίκιο έχεις. Κάθε άνθρωπος είναι φυσικό να θέλγεται από αυτές. Αλλά ο πνευματικός αγώνας είναι να καταλαβαίνουμε αυτά τα θέλγητρα μέσα από τη βεβαιότητα του τάφου που τα περιμένει. «Ο θάνατος εννοούμενος παρ’ ανθρώποις αθανασία εστί». Έτσι παίρνει νόημα η ζωή, γιατί «εν σώμα εσμέν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου