Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ



Αναγνώστης της Ιδιωτικής Οδού μού έστειλε ένα απόσπασμα από το περίφημο Ημερολόγιο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, ο οποίος επιχειρεί εκεί μια καθολικότερη θεώρηση του θέματος της ομοφυλοφιλίας, από την συνήθη "εκκλησιαστική". Το αναδημοσιεύω, λοιπόν, προς προβληματισμόν και κυρίως προς διεύρυνσιν της θεολογικής μας σκέψης.

1. σ.185
Γιατί να φαίνονται αδύναμα, τόσο αδύναμα, όλα τα επιχειρήματα που καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία... Αυτό συμβαίνει επειδή όλα όσα είναι πρόδηλα στη θρησκεία δεν μπορούν να αποδειχθούν, αφού οι μαρτυρίες ριζώνουν στη "λαμπρή γνώση" στην κοινωνία με τον "νούν Χριστού". Ενώ οι αποδείξεις, για να είναι αποδείξεις, πρέπει να λειτουργούν σε μια σωστή γνώση, στη λογική αυτού του κόσμου. Σύμφωνα μ' αυτή τη λογική, ο κόσμος τούτος είναι πάντοτε ο δυνατότερος, αφού ο ίδιος έπλασε τη λογική, για ν' αυτοδικαιώνεται. Ο Χριστός μας μιλά για την αμαρτία. Χωρίς τον Χριστό, η αμαρτία είναι μόνο ένα πρόβλημα, το οποίο λύνει αυτός ο κόσμος, και η λύση είναι πάντοτε φιλελεύθερη, θετική, ανεκτική, αγαπητική... Η φρίκη του σύγχρονου χριστιανισμού συνίσταται στην αποδοχή αυτής της λογικής και στη μέτρηση της πίστης με τους νόμους της.
Έτσι, το φως το εν ημίν σκότος εστίν (Ματθ. 6,23).

2. σελ. 281. Ομοφυλοφιλία: Το ζήτημα δεν είναι καθόλου αν είναι φυσική ή αφύσικη, αφού αυτό το ερώτημα είναι ανεφάρμοστο στην πεπτωκυία φύση στην οποία - και εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο -, τα πάντα έχουν διαστραφεί, το κάθε τί, κατά κάποιο τρόπο, έχει γίνει αφύσικο. Μήπως το να αφιερώνεσαι στα χρήματα ή στη Ρωσία (βλ. Ελλάδα), ή σε κάτι άλλο είναι κάτι το φυσικό στον άνθρωπο; Ο άνθρωπος δημιουργημένος , για να δίνεται στο Θεό, διαστρέφει τη φύση του, την ουσία του, όταν προσφέρει τον εαυτό του σε κάτι άλλο, όταν μεταμορφώνει αυτό το "άλλο", σε είδωλο. Συνεπώς, το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε τους ομοφυλόφιλους "κανονικούς", ή να τους απελευθερώσουμε συμφωνώντας πως διαθέτουν ένα διαφορετικό "στυλ ζωής". Το θέμα είναι, πρέπει να είναι, η αποδοχή απο τον ομοφυλόφιλο, όπως και απο κάθε άλλον άνθρωπο, μιας ολοκληρωμένης κλήσης για ακεραιότητα, που απευθύνει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο.
Η ομοφυλοφιλία αποτελεί εκδήλωση του "σκόλοπος της σαρκός", που βασανίζει κατά διάφορους τρόπους, αλλά βασανίζει τον καθένα. Στον πεσμένο κόσμο τίποτε δεν μπορεί να "ομαλοποιηθή", αλλά τα πάντα μπορούν να σωθούν.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

wx! ayrio-methayrio tha exume aforismo toy p.A.Smeman apo kanenan "omalo" Despoti.....

Ανώνυμος είπε...

Εγώ συνανώνυμε περιμένω με λαγνεια ομολογώ, τους Ταλιμπάν που θα βγάλουν και τον Σμέμαν αιρετικό! Πού είναι; Γιατί αργούν;

Ανώνυμος είπε...

Ισως αυτό το σχόλιο να μην αφορά ά
μεσα το θέμα,αλλά επειδη διάβασα την προσπάθεια απάντησης του κ.Καρκαγιάννη στον π.Γ.Τσέτση στη σημερινή "Καθημερινή",κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αλλού βρίσκεται.Έχει πρόβλημα προσέγγισης μιας άλλης λογικής που το νεότευκτον ελληνικόν κρατίδιον προς καταποντισμόν του την αρνήθηκε απο την αρχή του βίου του.

Ανώνυμος είπε...

Ωραία όλα αυτά, αλλά τώρα βρίσκομαι σε σύγχυση: ποιόν να πιστέψω τελικά τον Απόστολο Παύλο, τον Μέγα Βασίλειο ή τον Αλέξανδρο Σμέμαν;

Ανώνυμος είπε...

Και τους 3 αρκεί να μάθεις να διαβάζεις κάτω απο την διατύπωση του γράμματος.

Ανώνυμος είπε...

ΟΝΤΩΣ! ΤΟ ΜΕΝ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟΚΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΔΕ ΠΝΕΥΜΑ ΖΩΟΓΟΝΕΙ(ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ)! ΚΑΙ, ΔΙΑΣΧΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΓΝΟΦΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣΩ ΠΑΡΑΚΥΨΑΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΘΕΤΟΝ ΚΑΛΛΟΣ(ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ)!

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά, δεν είδα τίποτα στο κείμενο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν που να αντιβαίνει στην αγιοπατερική παράδοση περί ομοφυλοφιλίας (και γενικά θα έλεγα του ζητήματος της σαρκικής αμαρτίας ή της κάθε αμαρτωλής ροπής, για να μην περιορίζουμε το ζήτημα εκεί). Απλά, ο π. Αλέξανδρος το εκφράζει με ένα σύγχρονο λεξιλόγιο. Αυτή "η αποδοχή της κλήσης για ακεραιότητα που απευθύνει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο" (ομοφυλόφιλο ή μη) τί είναι; Δεν είναι η κλήση για "ζωή κατά Χριστόν", που συνεπάγεται αγώνα κατά των παθών, εν Χριστώ πάντα και όχι αυτόνομα; Ποιά είναι αυτή η ακεραιότητα; Για κάθε σκεπτόμενο είναι αυτονόητο ότι δεν είναι η κοσμικά νοούμενη ακεραιότητα ("σημασία έχει να είσαι ο εαυτός σου και να περνάς καλά"), αλλά κάτι άλλο.

Αρα, γιατί να κάνουμε αυτή τη διάσταση μεταξύ των απόψεων του Σμέμαν και αυτών των Πατέρων ή της Εκκλησίας στο σημείο αυτό; Δεν βλέπω τον λόγο.
Το πώς θα μιλήσει ένας αδιάκριτος πνευματικός ή ένας αδιάκριτος και εγωιστής Χριστιανός δεν μπορεί να είναι έκφραση της Εκκλησίας. Αν μιλήσει κανείς με ένα καλό πνευματικό με εμπειρία στην εξομολόγηση μπορεί να του πει πόσο αγάπη και διάκριση χρειάζεται στις περιπτώσεις αυτές, χωρίς φυσικά να πέφτει στην παγίδα του "εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα".

Related Posts with Thumbnails