Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΛΕΞΙΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Φορητή εικόνα του Αγίου Αλεξίου του 1500
από την ιδιωτική συλλογή εικόνων του Αιμιλίου Βελιμέζη

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο Άγιος Αλέξιος «ο άνθρωπος του Θεού», που σήμερα γιορτάζει, δεν ξέρω αν στον σημερινό χριστιανισμό μας θα είχε καμία …τύχη. 

Ο βίος του είναι το απόλυτο rock, ή αλλιώς μία τρέλα! 

Οι γονείς του ευσεβείς και φιλόθεοι! Τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Ήταν και εξαιρετικά φιλάνθρωποι. Υπόδειγμα χριστιανικού ζεύγους, θα λέγαμε. Και ο γιός τους ο Αλέξιος;

Διαβάζουμε στον Συναξαριστή: «Γενομένου δε του γάμου αυτού, και του νυμφικού θαλάμου ετοιμασθέντος, εις τον καιρόν, οπού έπρεπεν ο νυμφίος να κοιμηθή με την νύμφην, τότε ο Άγιος έδωκεν ένα δακτυλίδιον εις την νύμφην, και ευχηθείς αυτήν, ανεχώρησε κρυφίως από το οσπήτιον του πατρός του, και επήγεν εις την Έδεσσαν». Ενώ το οικογενειακό του περιβάλλον ήταν ιδανικό, από πλευράς χριστιανικής, εγκατέλειψε γονείς και σύζυγο, την πρώτη νύχτα του γάμου, και έφυγε μακριά σαν κλέφτης! 

Απέδρασε από ένα …ασφυκτικό περιβάλλον, άραγε; 

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον περί Ξενιτείας λόγο του λέει: «Δεν φεύγομε μακρυά από τους συγγενείς μας η τους τόπους μας, επειδή τους μισούμε. Μη γένοιτο! Αλλά για να αποφύγωμε την βλάβη που μας προκαλούν». Μα στην περίπτωση του Αγίου Αλεξίου, η ευσεβής οικογένειά του του προξενούσε βλάβη; 

Ανεχώρησε εις χώραν μακράν, ως ο άσωτος, μόνο που εκείνος έφυγε για να γίνει συνειδητός ζητιάνος. Πήγε μακριά, αλλά ο Θεός τον έφερε και πάλι στη Ρώμη, όπου «πηγαίνωντας εις το οσπήτιον του πατρός του αγνώριστος, εκάθισεν εις την πόρταν, και εκεί διεπέρασε το υπόλοιπον της ζωής του, περιγελώμενος από τους εδικούς του δούλους, εμπαιζόμενος, και τόσα πάσχων, όσα είναι ακόλουθον να πάσχη ένας άνθρωπος ξένος, οπού δεν έχει καμμίαν παρρησίαν, από ανθρώπους τρυφηλούς και ατάκτους». Γύρισε και έζησε σαν ξένος στο ίδιο του το σπίτι μέχρι τον θάνατό του, οπότε και αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του. 

Επομένως, ο Άγιος Αλέξιος έζησε αποστολικώς, ήτοι «ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν» (Απ. Παύλος), αλλά και την απόλυτη αρετή της ξενιτείας. 

Τι σχέση μπορεί να έχουμε οι σημερινοί …ατσαλάκωτοι χριστιανοί, με τα «περικαθάρματα» και την ξενιτεία του Αγίου Αλεξίου; 

Ο χριστιανισμός μας είναι εξαιρετικά «τακτικός», «επικοινωνιακός», «χρηστοήθης», με μια λέξη «καθώς πρέπει». Κάθε μέρα πραγματώνεται ο συμβιβασμός. 

Επομένως, ο σαλός Αλέξιος, μας υπενθυμίζει όχι πόσο πόρρω απέχουμε, αλλά ουδεμία σχέση έχουμε με τον «άνθρωπο του Θεού». 

Εκείνος έζησε τον Θεό μέσα στην απόλυτη ελευθερία! Εμείς, τον ζούμε μέσα από χίλιες εξαρτήσεις «πνευματικής» φύσεως. Γεροντάδες, που υπόσχονται, μάλιστα, «ζωή χωρίς συνταγές», «συντηρητικές», «προοδευτικές» και «πατριωτικές» θεολογίες, «νηπτικές θεωρίες», που μηρυκάζουν «πατέρες» της «θέωσης» κ.α. πολλά, ως η άμμος της θαλάσσης. 

Κι ακόμα, στις μέρες μας ακούμε φάλτσες ...κορώνες περί "καταστροφής της παραδοσιακής οικογένειας", περί "αξιών" που χάνονται και περί "χλευασμού" της ηθικής. 

 Όταν ο Άγιος Αλέξιος έζησε μια ζωή ως ξένος και αγνοούμενος. Αυτός ο πρίγκηπας!

Ἐπέμενες Ὅσιε τῶν γεννητόρων, πυλῶσι καθήμενος, καὶ ὅλως ἀγνοούμενος, καὶ παίδων παροινίαν ὑποδεχόμενος, καὶ καταπαιζόμενος δεινῶς, καὶ ἐν πτωχείᾳ πολλῇ θλιβόμενος.