Του Αρχιμανδρίτη Μιχαήλ Σταθάκη
Ιωάννης Θ. Πλούμης,
σαράντα χρόνια διακονίας στο Αναλόγιο του Αγ. Γεωργίου
Με αισθήματα οδύνης η Ενορία μας την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019 προέπεμψε στην Βασιλεία των Ουρανών τον επί τεσσαράκοντα συναπτά έτη διατελέσαντα Πρωτοψάλτη του Ιερού μας Ναού, του Αγίου Γεωργίου, τον αείμνηστο Ιωάννη Πλούμη. Ναυπάκτιος στην καταγωγή, γόνος ιερατικής οικογενείας, οικογενειάρχης ο ίδιος, καθηγητής της ευρωπαϊκής και βυζαντινής μουσικής με πλήθος επιτυχημένων μαθητών, εκλήθη από τον Κύριο μας πλήρης ημερών.
Στην εξόδιο ακολουθία του στο Κοιμητήριο του Παπάγου, παρά την καταρρακτώδη βροχή, μαζεύτηκε πλήθος κόσμου, φίλων, συγγενών, συναδέλφων και κυρίως ευεργετημένων μαθητών του μακαριστού δασκάλου. Βλέποντας αυτή την σκηνή θυμήθηκα κάτι από την αρχαία μας μυθολογία… Θυμήθηκα τον Ορφέα!...
Ο Ορφέας υπήρξε ίσως το πρότυπο του τελείου ανδρός, για τον λόγο αυτό και η Εκκλησία μας κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες χρησιμοποίησε τον Ορφέα ως αλληγορία του Ιησού Χριστού. Ο Ορφέας ήταν ανήρ μουσικός, δηλαδή οι Μούσες - θεότητες των τεχνών - ενέπνεαν τον νου του και εκείνος παρήγαγε μουσική εξαίσια, η οποία μάγευε ακόμα και τα πουλιά και τα ζώα του δάσους, τα οποία έρχονταν ως εξημερωμένα να ακούσουν τους ήχους που εκπορεύονταν από τις χορδές της άρπας του ήρωός μας.
Ο Ορφέας αγαπούσε μια γυναίκα, την Ευρυδίκη, η οποία πέθανε νέα, κάνοντας τον σύζυγό της να πέσει σε μεγάλη θλίψη. Έτσι λοιπόν ο Ορφέας παρακάλεσε τον Πλούτωνα, τον θεό του κάτω κόσμου να του επιστρέψει την Ευρυδίκη. Κατάφερε το αδύνατο! Ο Πλούτωνας συμφώνησε με αντάλλαγμα να του έπαιζε λίγη μουσική από την άρπα του! Όπερ και εγένετο…
Ήρθε στο μυαλό μου το παράδειγμα του Ορφέα και τον συνέκρινα με τον μακαριστό δάσκαλο διότι, όπως ο πρώτος έπαιζε μουσική και τραγουδούσε θεϊκά και μάζευε γύρω του ανθρώπους και ζώα, έτσι και ο θανών άνοιγε το στόμα του και γλύκαινε τις ψυχές μας! Έψελνε και ξεχνούσες τον πόνο σου! Υμνούσε τον Θεό και σε συμπαρέσυρε σε προσευχή και ουράνια μέθεξη! Στεκόταν στο Αναλόγιο με σεμνότητα, με ταπείνωση και διακονούσε τα ιερά μουσικά κείμενα με ευλάβεια και πιστότητα στην παράδοση των Αθηναίων μουσικοδιδασκάλων, γι’ αυτό και το Ψαλτήρι του Αγίου Γεωργίου ήταν γεμάτο από μαθητές του. Ο π. Βασίλειος Χρυσόπουλος, ο Θέμης Μακαντάσης, ο Λευτέρης Ξένος, ο Γιάννης Δοντάς και άλλοι πολλοί, μαγεμένοι από τον δάσκαλο, μεταφέρουν σήμερα ως συνεχιστές του τα διδάγματα που τους ενεχείρησε, κάνοντάς τους μύστες της μουσικής μας παράδοσης!
Και κάτι ακόμα… μήπως δεν έμοιαζε του Ορφέα ο δάσκαλός μας όταν έψελνε τα τροπάρια των αγίων και τους ανακαλούσε από την άλλη ζωή να έρθουν και να μας ανακουφίσουν με την χάρη τους, όπως έφερε από την άλλη ζωή ο Ορφέας την αγαπημένη του μόνο με το τραγούδι του;
Τώρα λοιπόν που ο δάσκαλος βρίσκεται στην Βασιλεία του Θεού, σίγουρα θα είναι χαρούμενος διότι θα είναι ψάλτης του μακαριστού ιερέως πατέρα του στο υπερουράνιο θυσιαστήριο. Θα είναι μαζί με τους αγαπημένους του ποιητές των ύμνων που έψαλε, τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, την Κασσιανή, τον Ιωσήφ τον υμνογράφο, τον Ανδρέα Κρήτης, τον Ρωμανό τον μελωδό, τον Πέτρο τον γλυκή, τον Φιρφιρή, τον φίλο του τον Σπύρο Περιστέρη, τον Θρασύβουλο Στανίτσα και άλλους πολλούς, πολλούς, πολλούς διακόνους των Αναλογίων των Εκκλησιών μας!
Ας είναι η μνήμη του αιωνία και εμείς ας μην ξεχνάμε να τιμούμε τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι υπήρξαν παραδείγματα θυσιαστικού εναρέτου βίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου