Η ΠΑΤΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗ

Ο Νίκος Μπακουνάκης είναι ένας σπουδαίος ΠΑΤΡΙΝΟΣ με προσφορά στην πόλη του! Ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ένας σημαντικός επιστήμονας κι ένας ευθύβολος αρθρογράφος. Μόλις προ ημερών διάβασα στο ΒΗΜΑ το κείμενό του με τίτλο «Πνευματικότητα και επικοινωνία» όπου αναλύει καταπληκτικά το «φαινόμενο Χριστόδουλου».
Πριν τρία χρόνια περίπου είχε την ευγένεια να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη για το πολιτιστικό περιοδικό «το δόντι», από την οποία αναδημοσιεύω εδώ τον «ύμνο στην Πάτρα» των παιδικών του χρόνων. Νομίζω ταιριάζει σ’ αυτό το κυριακάτικο απόγευμα.

"Τα παιδικά και νεανικά χρόνια είναι η ηλικία της νοσταλγίας. Μόνο λοιπόν με γλύκα μπορώ να θυμηθώ την Πάτρα αυτής της εποχής. Θυμάμαι τις λιτανείες του Αγίου Ανδρέα· το βραβείο 1000 δραχμών που κέρδισα για έκθεση με θέμα τον Άγιο Ανδρέα και το «εξαργύρωσα» μ’ ένα κοστούμι γκρι-πρασινωπό καρό, ραμμένο σε ράφτη· την εξοχή του Τσαούση και τις ταινίες στους θερινούς κινηματογράφους «'Οασις», «Ελληνίς» και «Μουρτά»· το εστιατόριο «Εύα» και τα λασπόλουτρα· την «Ούφα» στα Ψηλά Αλώνια με τα αντιαεροπορικά καταφύγια· το Λυρικόν· το θέατρο «Ορφεύς» στην πλατεία Μαρούδα και την χορεύτρια Ολυμπία σε χορούς της κοιλιάς· τις καθηγήτριές μου Μέλπω Καραμπάγια και Πηνελόπη Κρέτση στο Γ’ Γυμνάσιο Αρρένων· τον εκκλησιασμό στην Παντάνασσα· την τελευταία φωτογραφία των τελειοφοίτων στον κυματοθραύστη· το Φάρο· τα γλυκά στα μαρμάρινα τραπεζάκια κάτω από τον «'Εσπερο»· τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, χειμωνιάτικες Κυριακές με ήλιο στο χώρο του κινηματογράφου «Ζενίθ» στα Ψηλά Αλώνια· την Γωνιά του Βιβλίου και τον Τοξαβίδη στη Μαιζώνος· την καθηγήτρια Τούλα Μανιάκη στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Φιλοποίμενος· τα γεμιστά κρουασάν στου Παυλίδη, στην Αγίου Νικολάου, με την μεγάλη εξωτική τοιχογραφία με το μάζεμα του καφέ· το φροντιστήριο Λαμπέτη στον ίδιο δρόμο· τα τόπια υφάσματος που ξετυλίγονταν στους πάγκους του Μαραγκόπουλου στην Αγίου Ανδρέου· το πανηγύρι του 15Αυγουστου στο Γηροκομειό· τις εκδρομές στο Δασύλλιο· τις ελληνικές ταινίες στο «Αττικόν»· έναν Μπέργκμαν στο Μίνι-Ρεξ· τη Δημοτική Βιβλιοθήκη· κάτι παιδικές γιορτές στο Δημοτικό Θέατρο και αποκριάτικες στολές φτιαγμένες από λινάτσα· το παιγνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού και τον σοκολατοπόλεμο· το πλοίο «Άγιος Γεράσιμος» που μας πήγαινε στην Ιθάκη· το μικρό καϊκι που μας πήγαινε για μπάνιο από τον κυματοθραύστη στην Τερψιθέα· την πρώτη γουλιά της μπύρας στα Ψηλά-Αλώνια· τις ντισκοτέκ Μπαγκλαντές και Μοσκίτο· την «Πελοπόννησο» με 1,5 δραχμή. Πολλά μπορώ να θυμηθώ απ’ αυτή την εποχή, διϋλισμένα μέσα από το εξυγιαντικό φίλτρο της νοσταλγίας. Βέβαια αυτό δεν με εμποδίζει να ξέρω πώς την ίδια εποχή είχε αρχίσει η κατεδάφιση της πόλης, η παράδοσή της στο μπετόν, είχε έρθει το τέλος του νεοκλασικού χαρακτήρα της".