Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΥ - ΓΚΙΚΑ

ΤΟ ΜΑΝΙΤΑΡΙ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ με κάλεσε σ’ ένα παιχνίδι: «Το Παιχνίδι του βιβλίου ως ψυχοθεραπεία και πρόληψη»
http://manitaritoubounou.wordpress.com:80/2008/02/23/paixnidi-bibliou/

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση για άνοιγμα του πλησιέστερου σε μένα βιβλίου στη σελ. 123, αναρτώ μια παράγραφο από τα ΤΕΧΝΟΚΡΙΤΙΚΑ του Μαρίνου Καλλιγά που διαβάζω αυτές τις μέρες. Πρόκειται για ένα σημείωμα του Καλλιγά που αφορά στον μέγα έλληνα ζωγράφο Χατζηκυριάκο – Γκίκα (δημοσιεύθηκε στην εφημ. Το Βήμα, 23 Νοεμβρίου 1946).

«Απέδωσε το τοπίο με σχήματα και μορφές, έτσι που να περιέχουν τη συνεχή μεταβλητότητα του φωτός και της σκιάς, ουσιαστικά δηλαδή χαρακτηριστικά αυτού του ελληνικού τοπίου. Εγνώρισε ακόμη ότι το τοπίο είναι απλό στο σύνολό του αλλά περιέχει ατέλειωτες ποικιλίες, και αυτό επίσης είναι κάτι βασικά ελληνικό. Και το στοιχείο αυτό της απλότητας και ποικιλίας μαζί, το ελληνικό αυτό στοιχείο, το βρίσκουμε όχι μόνο στα τοπία του αλλά και σε άλλα γνήσια ελληνικά έργα του. Πίστευα άλλοτε ότι δεν είναι δυνατόν ν’ αποδοθεί το Αττικό τοπίο ζωγραφικά και ότι η μόνη δυνατή απόδοσή του ήταν η μετουσίωσή του στη γλυπτική. Ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας απέδειξε το αντίθετο, είναι ο πρώτος που πλησίασε τόσο κοντά την ουσία του και απέδωσε με τη ζωγραφική του το μοναδικό αυτό τοπίο. Και μόνο αυτό αν είχε κατορθώσει, θα ήταν κάτι σημαντικό, θα ήταν κάτι μοναδικό».