Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

Απόψε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στο θρυλικό Υπόγειο που συνειρμικά με παραπέμπει πάντα στο ομώνυμο έργο του Ντοστογιέφσκι, είδα την παράσταση «Η μέθοδος Γκρόνχολμ», σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Το εργασιακό αυτό «θρίλερ» του Ισπανού Τζόρντι Γκαλθεράν, έχει παιχτεί σε 21 χώρες στην Ευρώπη και την Αμερική, έχει αποσπάσει περισσότερα από είκοσι βραβεία, έχει γίνει ταινία το 2003 και φέτος παρουσιάζεται από το Θέατρο Τέχνης με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Καραμίχο, Χρήστο Σαπουντζή, Βίκυ Παπαδοπούλου και Πέτρο Λαγούτη.
Ο ίδιος ο συγγραφέας σημειώνει για το έργο του: «Αποπειράται να μιλήσει για τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις. Και θέλησα να το κάνω αυτό με αφορμή μία από τις πλέον απάνθρωπες διαδικασίες που υφίστανται στον εργασιακό χώρο: την επιλογή προσωπικού.
Η υπόθεση είναι απλή. Οι τέσσερις τελευταίοι υποψήφιοι για μια θέση ανωτάτου στελέχους πολυεθνικής εταιρείας συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής. Δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθεαυτή τη θέση εργασίας».

Η ιδέα για το έργο γεννήθηκε από μια πραγματική ιστορία. Το ενδιαφέρον είναι ότι τελικά οι ήρωες του έργου, και της ζωής προσθέτω, είναι έτοιμοι να υποστούν μικρότερες ή μεγαλύτερες ταπεινώσεις προκειμένου να πιάσουν μια δουλειά. Γι’ αυτό ο Γκρόνχολμ λέει πως τελικά «δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόματε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους».