Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για την παιδική παράσταση του Καρναβαλικού Κομιτάτου «Η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι», που παρακολούθησα την περασμένη Κυριακή. Πήγα στο Δημοτικό Θέατρο γιατί συμμετείχαν πολλά παιδιά που γνωρίζω και ήθελα με την παρουσία μου να τους δείξω την αγάπη μου.
Γράφω όμως γιατί η συμπαθεστάτη δημοσιογράφος της εφημερίδας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ κ. Ανδρομάχη Μπακοπούλου, έγραψε μια «σκληρή» κριτική για την παράσταση και νομίζω πως την αδικεί.
Το διδακτικό κείμενο της Σοφίας Μαντουβάλου μπορεί να μην έβγαζε ατέλειωτο γέλιο, αγαπητή μου Άντυ, αλλά καμία αληθινή κωμωδία δεν σε κάνει να σφαδάζεις από το γέλιο. Βλέπε Αριστοφάνη, Μολιέρο, Γκολντόνι κ.ο.κ. Αποτολμώ τη σύγκριση γιατί εσύ πρώτη έθεσες θέμα «Ξένιας Καλογεροπούλου». Μια πολύ φιλότιμη παιδαγωγός είναι, απ’ ότι κατάλαβα, η δασκάλα Βάσω. Ό,τι έκανε το έκανε με αγάπη. Εγώ το εισέπραξα αυτό. Και όχι μόνο εγώ. Η μουσικός Λάρα επίσης έχτισε έναν παιδικό μουσικό κόσμο, βασισμένο σε γνωστά μουσικά μοτίβα, ικανά να προσελκύσουν τα μικρά παιδιά. Εδώ δεν μιλάμε ούτε για βρέφη ούτε για τελείως νήπια.
Η συλλογικότητα ήταν το ατού της παράστασης. Και μέσα απ’ αυτήν έβλεπε κανείς και ταλέντα. Μια παιδική παράσταση στην Ελλάδα, αυτής της ποιότητας, δεν είναι μικρή υπόθεση. Αν θέλουμε τελειότητα, στη Λειψία. Εκεί όπου αυτόν τον καιρό «τα Θωμαδάκια», δηλ. η παιδική χορωδία της Εκκλησίας όπου ήταν Κάντορας ο Μπαχ, προβάρουν ένα έργο πάνω στο βιβλίο του Ιώβ, που συνέθεσε ο δικός μας Δημήτρης Τερζάκης.
Γράφω όμως γιατί η συμπαθεστάτη δημοσιογράφος της εφημερίδας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ κ. Ανδρομάχη Μπακοπούλου, έγραψε μια «σκληρή» κριτική για την παράσταση και νομίζω πως την αδικεί.
Το διδακτικό κείμενο της Σοφίας Μαντουβάλου μπορεί να μην έβγαζε ατέλειωτο γέλιο, αγαπητή μου Άντυ, αλλά καμία αληθινή κωμωδία δεν σε κάνει να σφαδάζεις από το γέλιο. Βλέπε Αριστοφάνη, Μολιέρο, Γκολντόνι κ.ο.κ. Αποτολμώ τη σύγκριση γιατί εσύ πρώτη έθεσες θέμα «Ξένιας Καλογεροπούλου». Μια πολύ φιλότιμη παιδαγωγός είναι, απ’ ότι κατάλαβα, η δασκάλα Βάσω. Ό,τι έκανε το έκανε με αγάπη. Εγώ το εισέπραξα αυτό. Και όχι μόνο εγώ. Η μουσικός Λάρα επίσης έχτισε έναν παιδικό μουσικό κόσμο, βασισμένο σε γνωστά μουσικά μοτίβα, ικανά να προσελκύσουν τα μικρά παιδιά. Εδώ δεν μιλάμε ούτε για βρέφη ούτε για τελείως νήπια.
Η συλλογικότητα ήταν το ατού της παράστασης. Και μέσα απ’ αυτήν έβλεπε κανείς και ταλέντα. Μια παιδική παράσταση στην Ελλάδα, αυτής της ποιότητας, δεν είναι μικρή υπόθεση. Αν θέλουμε τελειότητα, στη Λειψία. Εκεί όπου αυτόν τον καιρό «τα Θωμαδάκια», δηλ. η παιδική χορωδία της Εκκλησίας όπου ήταν Κάντορας ο Μπαχ, προβάρουν ένα έργο πάνω στο βιβλίο του Ιώβ, που συνέθεσε ο δικός μας Δημήτρης Τερζάκης.
Καλό Καρναβάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου