- Φίλος, ο οποίος είδε στην τηλεόραση προ ημερών γνωστό κομπορρήμονα «Χριστοδουλικό» κληρικό να υπεραμύνεται της υποψηφιότητος του Μητροπολίτου Σπάρτης, μου θύμισε κάτι που είχα γράψει προ καιρού για κάτι τέτοιους υπερασπιστές του μακαριστού. Κόπτονταν για την υγεία του, αλλά στην ουσία, έγραφα, πόσο σίγουρος είμαι ότι αυτοί οι θεολογίσκοι ήδη προσκυνούν τον επόμενο Αρχιεπίσκοπο. Ξέρετε πώς; «Ως σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι βρώσιν αυτοίς»… Γνωρίζουν καλά να ξεσκίζουν ανθρώπινες σάρκες. Στο όνομα πάντοτε της Εκκλησίας… ‘Εχει ο Θεός!
- Πολλοί φίλοι με ειλικρινή αισθήματα με συμβουλεύουν να αδιαφορήσω και λιγάκι για κάποια θέματα, να μην εκτίθεμαι τόσο πολύ, να ασχολούμαι με τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και τις συναυλίες μου και να μη δίνω σημασία σε ζητήματα που μπορεί να απασχολούν τον δημόσιο βίο και την τοπική κοινωνία, αλλά εγώ δεν πρέπει να μπαίνω στη δίνη τους γιατί φθείρομαι άσκοπα. Εκτιμώ την ανησυχία τους, μα προτιμώ τον Αλέν Μπαντιού, γάλλο φιλόσοφο του καιρού μας, (Καθημερινή 3/2) ο οποίος μας καλεί να αντισταθούμε στη νέα βαρβαρότητα, ανατροφοδοτώντας τον ηρωϊσμό, ενισχύοντας τα πρότυπα.
Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη αμφιθυμία, η αυτογνωσία και οι προσωπικές απόψεις για τη ζωή αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ομόφωνη αντίδραση ακόμη και σε ένα ελάχιστο αμφιλεγόμενο έργο. Και αν μπορούσαμε «να πούμε όλοι όχι σε κάτι», όπως μας προτρέπει ο Μπαντιού; Να μην αφεθούμε στην αδράνεια του ρεύματος, στην κόπωση μιας καθημερινότητας που επελαύνει στρεβλώνοντας και σαρώνοντας αντιστάσεις και προσμονές; Αν μέσα στα μικρά, άτσαλα ίσως και αδέξια όχι κρύβεται «ο ηρωισμός σε καιρό ειρήνης»; Αν, λέμε, αν... Γιατί η πρωτοπορία μπορεί να επαφίεται στους εμπνευσμένους καλλιτέχνες, η αναζήτηση του ήθους όμως είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας.
- Πολλοί φίλοι με ειλικρινή αισθήματα με συμβουλεύουν να αδιαφορήσω και λιγάκι για κάποια θέματα, να μην εκτίθεμαι τόσο πολύ, να ασχολούμαι με τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και τις συναυλίες μου και να μη δίνω σημασία σε ζητήματα που μπορεί να απασχολούν τον δημόσιο βίο και την τοπική κοινωνία, αλλά εγώ δεν πρέπει να μπαίνω στη δίνη τους γιατί φθείρομαι άσκοπα. Εκτιμώ την ανησυχία τους, μα προτιμώ τον Αλέν Μπαντιού, γάλλο φιλόσοφο του καιρού μας, (Καθημερινή 3/2) ο οποίος μας καλεί να αντισταθούμε στη νέα βαρβαρότητα, ανατροφοδοτώντας τον ηρωϊσμό, ενισχύοντας τα πρότυπα.
Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη αμφιθυμία, η αυτογνωσία και οι προσωπικές απόψεις για τη ζωή αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ομόφωνη αντίδραση ακόμη και σε ένα ελάχιστο αμφιλεγόμενο έργο. Και αν μπορούσαμε «να πούμε όλοι όχι σε κάτι», όπως μας προτρέπει ο Μπαντιού; Να μην αφεθούμε στην αδράνεια του ρεύματος, στην κόπωση μιας καθημερινότητας που επελαύνει στρεβλώνοντας και σαρώνοντας αντιστάσεις και προσμονές; Αν μέσα στα μικρά, άτσαλα ίσως και αδέξια όχι κρύβεται «ο ηρωισμός σε καιρό ειρήνης»; Αν, λέμε, αν... Γιατί η πρωτοπορία μπορεί να επαφίεται στους εμπνευσμένους καλλιτέχνες, η αναζήτηση του ήθους όμως είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας.
Ευχαριστώ την Μαρία Κατσουνάκη για την καταγραφή του λόγου του Μπαντιού στο Γαλλικό Ινστιτούτο την περασμένη Τρίτη. Απαιτείται ηρωϊσμός, λοιπόν, σε καιρό ειρήνης. «Αν υποχωρήσει, αφήνει ανοιχτή δίοδο στη βαρβαρότητα. Έστω και αν το θάρρος αποτελεί πλέον μια υποτιμημένη αρετή».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου