Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ;

Η υπόθεση του άρματος του Εφραίμ δεν με ενδιαφέρει ουσιαστικά. Είτε παρελάσει είτε όχι μού είναι ένα και το αυτό. Άλλωστε θα έχω αποδράσει και δεν θα …μιανθώ.
Αυτό που με θλίβει, για άλλη μια φορά, είναι η τραγική ένδεια σοβαρών επιχειρημάτων από την πλευρά των εκκλησιαστικών διαμαρτυρομένων για την «προσβολή των ιερών και των οσίων της φυλής, του τιμημένου ράσου» και λοιπών αφελειών (τουλάχιστον…).
Διαβάζοντας σήμερα στην εφημερίδα Πελοπόννησος την επιστολή του συναδέλφου θεολόγου κ. Παναγιώτη Ν. Γκουρβέλου για το πολυσυζητημένο θέμα, η παραπάνω άποψή μου δυστυχώς δικαιώνεται.
Είναι δυνατόν να λέμε ότι ο Εφραίμ θα κριθεί αθώος ή ένοχος από τα πολιτικά δικαστήρια και άρα μέχρι τότε δεν μπορούμε να τον… σατιρίζουμε; Δηλ. η Εκκλησία περιμένει την κοσμική δικαιοσύνη για να σχηματίσει γνώμη για την υπόθεση Εφραίμ; Μια δικαιοσύνη η οποία, μάλιστα με …άνωθεν επιφοίτηση, δεν δημοσιοποίησε στο πρόσφατο παρελθόν απόφαση που δυσαρεστούσε τον «άγιο ηγούμενο». Και σήμερα σύρεται στα δικαστήρια γι’ αυτό ακριβώς το αδίκημα. Μια δικαιοσύνη που απορρίπτει τα ασφαλιστικά μέτρα για την απόσυρση του άρματος, με το αιτιολογικό ότι έγιναν εναντίον του Δήμου και όχι εναντίον της ΔΕΠΑΠ! Ούτε λέξη επί της ουσίας!
Η Εκκλησία θα είναι «όμηρος» τέτοιων λογικών της κοσμικής δικαιοσύνης; Που αθωώνει πανηγυρικώς και τον περιβόητο Γιοσάκη; Άρα, η απώλεια εκκλησιαστικών κριτηρίων συνιστά τραγωδία! Κυριολεκτικώς!
Κι ακόμα, επικαλούμαστε το τι προσέφερε η Εκκλησία στην πατρίδα κατά το παρελθόν για να αμνηστεύσουμε το παρόν; Και επιστρατεύουμε οι θεολόγοι το σαθρό, έως κωμικό πιά, επιχείρημα των «ηθικών αρχών και αξιών» για να αποτρέψουμε τον «διασυρμό» της Εκκλησίας, όταν το σκάνδαλο που προκάλεσε ο Εφραίμ – για την άνδρωση του οποίου ευθύνεται σύσσωμο το Άγιον Όρος – στο σώμα της Εκκλησίας είναι απείρως μεγαλύτερο απ’ αυτό της παρέλασης ενός σατιρικού άρματος. Γιατί το άρμα θα …καεί, ενώ η πληγή μένει ορθάνοιχτη…
Τα γράφω αυτά ενώ γνωρίζω ότι σε όλη την πόλη έχει απλωθεί η «λογική» της σιωπής και των επάρατων «ισορροπιών», γύρω από το θέμα. Ακόμα και οι καρναβαλιστές αμύνονται. Δεν υπεραμύνονται της σάτιρας. Γιατί στην ουσία λίγο τους ενδιαφέρει, μπροστά στο ξεφάντωμα που τους καίει.Το πρόβλημα όμως είναι για την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας. Τι λόγο αρθρώνουμε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Αν δεν μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε σοβαρά για το άρμα του Εφραίμ, τότε τι είδους θεολογία θα διατυπώσουμε στα μείζονα σύγχρονα ζητήματα της Βιοηθικής ας πούμε, που η Εκκλησία αποφεύγει ν’ αγγίζει;